Μπορεί ο πρωταθλητισμός και η ελληνοποίηση να μην συνδυάζονται, αλλά σίγουρα αυτά τα πιδιά θα μπορούσαν να έχουν περισσότερο χρόνο σε παιχνίδια με ομάδες που βρίσκονται από την 8η θέση και κάτω, ειδικά όταν οι «μεγάλοι» έχουν «καθαρίσει την μπουγάδα» και σκέφτονται τα επόμενα ματς.
Ο Ιβάνοβιτς έβαλε για πρώτη φορά ταυτόχρονα τους πιτσιρικάδες στο παρκέ και το αποτέλεσμα ήταν άκρως ενθαρρυντικό. Ο Λούντζης... ξεψαρωμένος περισσότερο από τους υπόλοιπους, ο Παπαγιάννης βελτιωμένος σε σχέση με τον παίκτη που είχαμε δει για ελάχιστα λεπτά στα πρώτα ματς, ο Κόνιαρης θετικός και ο Χαραλαμπόπουλος πιο έτοιμος απ' όλους, αν και οι απαιτήσεις απ' αυτόν είναι πολύ περισσότερες τη δεδομένη χρονική στιγμή.
Ακόμη και τη σωματική διάπλαση των παιδιών να κοιτάξεις, αντιλαμβάνεσαι πως ο Χαραλαμπόπουλος και ο Παπαγιάννης είναι ένα σκαλί ετοιμότητας παραπάνω και θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν περισσότερο σε ματς πρωταθλήματος με μεγαλύτερο ανταγωνισμό. Ετσι κι αλλιώς στη θέση «3» οι λύσεις του Ιβάνοβιτς είναι περιορισμένες, ο Γιάνκοβιτς όπως έχουμε ξαναπεί δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος του, άρα η μεγαλύτερη συμμετοχή του πιτσιρικά μοιάζει μονόδρομος.
Ο Λούντζης με τον Κόνιαρη έχουν να διανύσουν απόσταση. Το ταλέντο τους περισσεύει, θα μπορούσαν να παίζουν ακόμη περισσότερο σε παιχνίδια τύπου Τρικάλων, θα έπρεπε να δοκιμαστούν και σε εκτός έδρας ματς αντίστοιχης δυναμικής, αλλά σίγουρα χρειάζονται το χρόνο τους και δεν ανήκουν στην κατηγορία του Χαραλαμπόπουλου και του Μποχωρίδη.
Για τον Παναθηναϊκό η αξιοποίηση των πιτσιρικάδων αποτελεί πολύ μεγάλο στοίχημα που δεν κερδίζεται με την συμμετοχή μόνο σε ένα τέτοιο παιχνίδι. Αν οι «πράσινοι» ήθελαν να κάνουν γρηγορότερα τα... παιδιά άντρες θα μπορούσαν να αυξήσουν τον βαθμό δυσκολίας, να βάλουν τους πιτσιρικάδες και σε δυσκολότερα παιχνίδια, αλλά αυτόματα θα έπαιρναν και το ρίσκο του αρνητικού αποτελέσματος.
Από την άλλη, η ομαλή μετάβαση μοιάζει πιο λογική, πιο προσιτή στον κόσμο, αλλά αυτή η διαδικασία είναι χρονοβόρα και απαιτεί υπομονή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο «σχολείο» από το να προπονείσαι με τον Διαμαντίδη και τον Φώτση, αλλά αν αυτό είναι το πρώτο στάδιο, το δεύτερο είναι οι αγώνες και η ψυχολογία που διαμορφώνουν αυτά τα παιδιά μέσα από τις νίκες, τις ήττες, τις κούπες και τους χαμένους τελικούς.
Η δεύτερη λύση είναι ο δανεισμός, στην οποία θα μπορούσα να συμφωνήσω, με την προϋπόθεση πως τα παιδιά αυτά θα είχαν τον απαιτούμενο χρόνο και τις κατάλληλες συνθήκες για να πάρουν γρηγορότερα τη «μυρωδιά» των δύσκολων αγώνων. Μπορεί να μη μαθαίνεις δίπλα σε θρύλους, όπως είναι οι αρχηγοί του Παναθηναϊκού, αλλά από την άλλη η καθημερινή τριβή μέσα από τα παιχνίδια σου δίνει τη δυνατότητα να ωριμάσεις πιο γρήγορα και να αναλάβεις ευθύνες που τώρα φορτώνονται - δικαίως - στις πλάτες άλλων.
Οπως και να 'χει, το σίγουρο είναι πως η διαδικαδία ωρίμανσης απαιτεί χρόνο, με όποιον τρόπο κι αν γίνει. Ο Παναθηναϊκός προσπαθεί να κάνει κάτι δύσκολο, συνδυάζοντας το άμεσο αποτέλεσμα με την παρακαταθήκη του «αύριο» κι αυτή η «χρυσή» τομή που πρέπει να βρεθεί για να πετύχει και τα δύο, αποτελεί και το πιο δύσκολο σημείο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου