Η άφιξη των φιλάθλων της Λίβερπουλ κορυφώθηκε περίπου μια ώρα πριν από
την έναρξη του αγώνα. Κάτι τα έργα στον δρόμο, κάτι οι έλεγχοι της
Αστυνομίας και πολλά πούλμαν έφτασαν καθυστερημένα. Η ώρα για τη σέντρα
πλησίαζε και έξω βρίσκονταν 10.000 οπαδοί, οι οποίοι έπρεπε να μπουν στο
γήπεδο από τρεις θύρες (περνώντας μόλις από επτά τουρνικέ). Η πρόταση
για καθυστέρηση της έναρξης της αναμέτρησης -μόλις ολοκληρωνόταν η
είσοδος των οπαδών- απορρίφθηκε. Στην εξέδρα ήδη υπήρχε συνωστισμός.
Μερικές φορές αρκεί μία στιγμιαία απόφαση για να σφραγιστεί αμετάκλητα από τη μοίρα η ζωή ενός ανθρώπου. Η τραγική ενέργεια, έγινε με την εντολή να ανοίξουν οι πόρτες του γηπέδου. Ηταν η αφορμή για να αντικρίσουν αυτοί οι οπαδοί τις Πύλες της Κολάσεως. Η μάζα των χιλιάδων ανθρώπων κατευθύνθηκε σε μία ήδη ασφυκτικά γεμάτη κερκίδα, τη «Leppings Lane». Αν η Αστυνομία καθοδηγούσε στα πλαϊνά μέρη, όπου υπήρχαν κενά, ίσως το μέγεθος της τραγωδίας να μην ήταν τόσο μεγάλο. Τα «αν» όμως δεν γράφουν ιστορία. Την καθορίζουν μόνο οι πράξεις!
Τα πρώτα θύματα ήταν αυτοί που βρίσκονταν στις μπροστινές σειρές. Μην έχοντας χώρο, εγκλωβίστηκαν στα κάγκελα. Η κατάσταση πιο πίσω δεν ήταν καλύτερη. Ηταν τόσο εγκλωβισμένοι μεταξύ τους οι οπαδοί, που αρκετοί νεκροί παρέμεναν όρθιοι ανάμεσα στο πλήθος! Οι πιο τυχεροί βρήκαν διέξοδο στον αγωνιστικό χώρο ή ανασύρθηκαν στην πάνω εξέδρα!
Εξι λεπτά μετά την έναρξη του αγώνα ο τερματοφύλακας της Λίβερπουλ, Μπρους Γκρόμπελααρ, υποδεικνύει το πρόβλημα στον διαιτητή. Ο αγώνας διακόπτεται και οι παίκτες κατευθύνονται στα αποδυτήρια. Η επιχείρηση για τη διάσωση ξεκίνησε αργά και με την Αστυνομία να μην επιτρέπει αρχικά τη διαφυγή στον αγωνιστικό χώρο. Οταν αυτό γίνεται, το τερέν γεμίζει με νεκρούς και τραυματίες.
Αυτή την αποφράδα μέρα, την οποία έζησα από πολύ κοντά, λεπτό προς λεπτό, έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου πως δεν θα αφήσω το μυαλό να την πνίξει στα απόνερα της λησμονιάς. Κάθε φορά που περνάω από το μνημείο που υπάρχει έξω από το «Ανφιλντ», σκέφτομαι πόσο άδικα 96 ψυχές χάθηκαν, λίγα λεπτά μετά τις τρεις το μεσημέρι στις 15 Απριλίου 1989. Ψυχούλες που δεν ήθελαν τίποτα περισσότερο από το να παρακολουθήσουν ένα παιχνίδι. Μερικές φορές, μάλιστα, κάνουμε λόγο μόνο για τους νεκρούς, αλλά λησμονούμε πως ο τραγικός φόρος αίματος δεν είναι όσοι άφησαν την τελευταία τους πνοή στην πιο ακατάλληλη εξέδρα της εποχής, αλλά και οι εκατοντάδες τραυματίες και λαβωμένες υπάρξεις που θα άφηναν πίσω τους εκείνα τα δραματικά δευτερόλεπτα. Τα σημάδια πάνω στην πόλη του Λίβερπουλ θα έμεναν χαραγμένα βαθιά. Στην ιστορία της ομάδας μία ακόμη μαχαιριά, έπειτα από εκείνη της αυτοχειρίας που αμαύρωσε αμετάκλητα το όνομά της, με τις εγκληματικές ενέργειες κάποιων μεθυσμένων οπαδών στο Χέιζελ το 1985.
Πάνω από το αίμα των νεκρών παίχτηκε ένα πόκερ εντυπώσεων με την «Sun» να επιχειρεί βγάλει χούλιγκαν αυτούς τους ανθρώπους, με ένα εμετικό πρωτοσέλιδό με τίτλο «The truth». Δεκαπέντε χρόνια μετά η εφημερίδα δημοσίευσε την καθυστερημένη απολογία της ζητώντας συγγνώμη, αλλά δεν έγινε ποτέ δεκτή - ευτυχώς- από τον κόσμο, που βύθισε την κυκλοφορία της, στο Μέρσεϊσάιντ! Ο τότε πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ Γάλλος Ζακ Ζορζ παρασυρόμενος από το αντιβρετανικό μένος των συμπατριωτών του βιάστηκε να μιλήσει για «ζώα»! Την επόμενη μέρα αναδιπλώθηκε αλλά η ζημιά είχε γίνει.
Εκείνη η θυσία 96 αθώων ψυχών άνοιξε τον δρόμο για να αλλάξει οριστικά εικόνα το αγγλικό ποδόσφαιρο και η σημερινή κοσμογονία οφείλεται καίρια στα μέτρα που εφαρμόστηκαν με αφορμή αυτή την τραγωδία. Εκείνο το ηλιόλουστο μεσημέρι όσοι βρέθηκαν στη μοιραία εξέδρα περνούσαν (χωρίς να το γνωρίζουν) όχι την πόρτα ενός ποδοσφαιρικού σταδίου, αλλά με τη βάρκα του Χάροντα στον άλλο κόσμο! Αντί με το σφύριγμα της σέντρας να χαρούν ένα ποδοσφαιρικό ματς, είχε αρχίσει μία μακάβρια αντίστροφή μέτρηση μόλις λίγων λεπτών. Και απαιτείται να μην ξεχάσει ποτέ κανείς το πώς φτάσαμε σε εκείνη την τραγωδία, πριν από 26 χρόνια, ώστε να μην χρειαστεί ξανά να βιώσουμε τέτοια γεγονότα!
Πηγή: εφημερίδα SPORTDAY
Μερικές φορές αρκεί μία στιγμιαία απόφαση για να σφραγιστεί αμετάκλητα από τη μοίρα η ζωή ενός ανθρώπου. Η τραγική ενέργεια, έγινε με την εντολή να ανοίξουν οι πόρτες του γηπέδου. Ηταν η αφορμή για να αντικρίσουν αυτοί οι οπαδοί τις Πύλες της Κολάσεως. Η μάζα των χιλιάδων ανθρώπων κατευθύνθηκε σε μία ήδη ασφυκτικά γεμάτη κερκίδα, τη «Leppings Lane». Αν η Αστυνομία καθοδηγούσε στα πλαϊνά μέρη, όπου υπήρχαν κενά, ίσως το μέγεθος της τραγωδίας να μην ήταν τόσο μεγάλο. Τα «αν» όμως δεν γράφουν ιστορία. Την καθορίζουν μόνο οι πράξεις!
Τα πρώτα θύματα ήταν αυτοί που βρίσκονταν στις μπροστινές σειρές. Μην έχοντας χώρο, εγκλωβίστηκαν στα κάγκελα. Η κατάσταση πιο πίσω δεν ήταν καλύτερη. Ηταν τόσο εγκλωβισμένοι μεταξύ τους οι οπαδοί, που αρκετοί νεκροί παρέμεναν όρθιοι ανάμεσα στο πλήθος! Οι πιο τυχεροί βρήκαν διέξοδο στον αγωνιστικό χώρο ή ανασύρθηκαν στην πάνω εξέδρα!
Εξι λεπτά μετά την έναρξη του αγώνα ο τερματοφύλακας της Λίβερπουλ, Μπρους Γκρόμπελααρ, υποδεικνύει το πρόβλημα στον διαιτητή. Ο αγώνας διακόπτεται και οι παίκτες κατευθύνονται στα αποδυτήρια. Η επιχείρηση για τη διάσωση ξεκίνησε αργά και με την Αστυνομία να μην επιτρέπει αρχικά τη διαφυγή στον αγωνιστικό χώρο. Οταν αυτό γίνεται, το τερέν γεμίζει με νεκρούς και τραυματίες.
Αυτή την αποφράδα μέρα, την οποία έζησα από πολύ κοντά, λεπτό προς λεπτό, έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου πως δεν θα αφήσω το μυαλό να την πνίξει στα απόνερα της λησμονιάς. Κάθε φορά που περνάω από το μνημείο που υπάρχει έξω από το «Ανφιλντ», σκέφτομαι πόσο άδικα 96 ψυχές χάθηκαν, λίγα λεπτά μετά τις τρεις το μεσημέρι στις 15 Απριλίου 1989. Ψυχούλες που δεν ήθελαν τίποτα περισσότερο από το να παρακολουθήσουν ένα παιχνίδι. Μερικές φορές, μάλιστα, κάνουμε λόγο μόνο για τους νεκρούς, αλλά λησμονούμε πως ο τραγικός φόρος αίματος δεν είναι όσοι άφησαν την τελευταία τους πνοή στην πιο ακατάλληλη εξέδρα της εποχής, αλλά και οι εκατοντάδες τραυματίες και λαβωμένες υπάρξεις που θα άφηναν πίσω τους εκείνα τα δραματικά δευτερόλεπτα. Τα σημάδια πάνω στην πόλη του Λίβερπουλ θα έμεναν χαραγμένα βαθιά. Στην ιστορία της ομάδας μία ακόμη μαχαιριά, έπειτα από εκείνη της αυτοχειρίας που αμαύρωσε αμετάκλητα το όνομά της, με τις εγκληματικές ενέργειες κάποιων μεθυσμένων οπαδών στο Χέιζελ το 1985.
Πάνω από το αίμα των νεκρών παίχτηκε ένα πόκερ εντυπώσεων με την «Sun» να επιχειρεί βγάλει χούλιγκαν αυτούς τους ανθρώπους, με ένα εμετικό πρωτοσέλιδό με τίτλο «The truth». Δεκαπέντε χρόνια μετά η εφημερίδα δημοσίευσε την καθυστερημένη απολογία της ζητώντας συγγνώμη, αλλά δεν έγινε ποτέ δεκτή - ευτυχώς- από τον κόσμο, που βύθισε την κυκλοφορία της, στο Μέρσεϊσάιντ! Ο τότε πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ Γάλλος Ζακ Ζορζ παρασυρόμενος από το αντιβρετανικό μένος των συμπατριωτών του βιάστηκε να μιλήσει για «ζώα»! Την επόμενη μέρα αναδιπλώθηκε αλλά η ζημιά είχε γίνει.
Εκείνη η θυσία 96 αθώων ψυχών άνοιξε τον δρόμο για να αλλάξει οριστικά εικόνα το αγγλικό ποδόσφαιρο και η σημερινή κοσμογονία οφείλεται καίρια στα μέτρα που εφαρμόστηκαν με αφορμή αυτή την τραγωδία. Εκείνο το ηλιόλουστο μεσημέρι όσοι βρέθηκαν στη μοιραία εξέδρα περνούσαν (χωρίς να το γνωρίζουν) όχι την πόρτα ενός ποδοσφαιρικού σταδίου, αλλά με τη βάρκα του Χάροντα στον άλλο κόσμο! Αντί με το σφύριγμα της σέντρας να χαρούν ένα ποδοσφαιρικό ματς, είχε αρχίσει μία μακάβρια αντίστροφή μέτρηση μόλις λίγων λεπτών. Και απαιτείται να μην ξεχάσει ποτέ κανείς το πώς φτάσαμε σε εκείνη την τραγωδία, πριν από 26 χρόνια, ώστε να μην χρειαστεί ξανά να βιώσουμε τέτοια γεγονότα!
Πηγή: εφημερίδα SPORTDAY
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου