Με λίγα λόγια ο Παναθηναϊκός δεν ανήκει σ' αυτό το επίπεδο, δεν συγκαταλέγεται στις ομάδες που μπορούν να διεκδικήσουν κάτι περισσότερο απ' αυτό που έχουν κι αν υπήρχε μια βαθμολογική κατάταξη των 8 ομάδων που βρίσκονται στα πλέι οφ, τότε πιθανότατα θα καταλάμβανε την 8η θέση.
Ακόμη και οι πιο απαιτητικοί, αυτοί που δεν λένε να αποδεχτούν πόσο έχει χαμηλώσει ο πήχης, θα πρέπει να αντιλήφθηκαν μετά την εικόνα και του δεύτερου αγώνα πόσο μεγάλη είναι η επιτυχία αυτού του Παναθηναϊκού να βρίσκεται στις 8 κορυφαίες ομάδες της Ευρωλίγκας.
Η διαφοροποίηση που θα έκανα σ' αυτό το κείμενο σε σχέση με το προηγούμενο, αφορά στο «δεν μας πειράζει που χάσαμε, αλλά δεν παλέψαμε» που άκουσα πολλές φορές μετά το πρώτο παιχνίδι, λες και το πρόβλημα του Παναθηναϊκού ήταν το «θέλω» κι όχι το «μπορώ». Αυτή τη φορά λοιπόν η ελληνική ομάδα πάλεψε περισσότερο, ήταν σαφώς πιο επιθετική και τελικά έφυγε με μια 20άρα από τη Μόσχα που θα μπορούσε να είναι και 30άρα, αν η ΤΣΣΚΑ ζόριζε το πράγμα.
Το «δεν πάλεψε» που άκουγα πώς μπορεί να μετρηθεί σ' έναν αγώνα που ο αντίπαλος έχει τα πάντα υπέρ του; Τι μπορεί να σημαίνει για παράδειγμα το «δεν πάλεψες» για τον Μπατίστα που είχε να τα βάλει με πέντε... τέρατα της ΤΣΣΚΑ που πηδάνε περισσότερο, τρέχουν περισσότερο κι έχουν συμπαίκτες που με τον σωματότυπό τους μπορούν να καλύψουν οποιαδήποτε περιστροφή. Και σούμο να έπαιζε για να επιβεβαιώσει το «παλεύω», πάλι χαμένος θα έβγαινε με τη διαφορά ποιότητας και ποσότητας των δύο ρόστερ.
Θυμάμαι μια χαρακτηριστική φάση στα τέλη του γ' 10λέπτου, ενδεικτική του «παλεύουμε, αλλά δεν μπορούμε». Μετά τα διαδοχικά τρίποντα, ο Παναθηναϊκός βγήκε πιο έξω στην περιφέρεια για να κλείσει τα ελεύθερα τρίποντα των Ρώσων και σε μία και μόνο επίθεση η ΤΣΣΚΑ μάζεψε τέσσερα επιθετικά ριμπάουντ, εκμεταλλευόμενη βεβαίως τη διαφορά ύψους και δύναμης σε όλες τις θέσεις.
Μ' αυτή την ΤΣΣΚΑ έχεις δύο επιλογές: Ή θα χάσεις από μέσα ή θα χάσεις απ' έξω, άλλες λύσεις δεν υπάρχουν, όταν η διαφορά επιπέδου είναι τόσο μεγάλη. Ο Παναθηναϊκός επέλεξε στην ουσία αυτό που θα επέλεγε ο καθένας στη θέση του Ιβάνοβιτς. Να κλείσει τη ρακέτα του και να... προσευχηθεί πως οι Ρώσοι δεν θα βρεθούν σε καλή ημέρα για να σουτάρουν με 50% και 57% στα τρίποντα. Δυστυχώς γι αυτόν, η ΤΣΣΚΑ έκανε ό,τι κάνει συνήθως και μοιραία το πράγμα πήγε στο -20. Και το ανάποδο να έκανε (γιατί και τα δύο είναι αδύνατον να τα κάνει...) πάλι τα ίδια θα άκουγε, αυτή τη φορά για τους ψηλούς της ΤΣΣΚΑ που δεν τους σταματά κανείς.
Από 'κει και πέρα, κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις κι όπως κάποιος μπορεί να σταθεί στο γεγονός ότι ο Χαραλαμπόπουλος ήταν ο κορυφαίος του Παναθηναϊκού στο συγκεκριμένο παιχνίδι, κάποιος άλλος θα μπορούσε να μιλήσει για την έλλειψη ποιότητας στο ρόστερ, όταν φτάνει ο πιτσιρικάς να είναι ο κορυφαίος παίκτης σε έναν προημιτελικό που μοιάζει με τελικό.
Με τέσσερις ξένους εκτός rotation στην ουσία (Σλότερ, Νέλσον, Μπλουμς, Λαουάλ), τον Διαμαντίδη να συνεχίζει την κακή παράδοση που έχει απέναντι στην ΤΣΣΚΑ, ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε να σταθεί πολύ περισσότερο στο πώς θα συνέλθει ενόψει των τελικών της Α1 κι όχι στο αν ο Χαραλαμπόπουλος και ο Λούντζης έπαιξαν καλά σ' ένα παιχνίδι των 20 πόντων.
Πριν από μερικές ημέρες, στο πλαίσιο της ρετρό στήλης του gazzetta, και ψάχνοντας αποκόμματα εφημερίδων από το ευρωπαϊκό του Ολυμπιακού στη Ρώμη το 1997, βρήκα μια δήλωση του 20χρονου τότε Δημήτρη Παπανικολάου. «Είμαι πολύ μικρός για να χάνω τελικούς από τώρα» είχε πει ο θρασύτατος από τότε «Παπ» και θα 'λεγα αυτή τη δήλωση να την έχουμε κατά νου και να την σκεφτόμαστε όταν ακούμε επιχειρήματα τύπου «να χάνουμε, αλλά να βάζουμε τους μικρούς».
Το πρώτο μέλημα του Παναθηναϊκού δεν πρέπει να είναι το να παίξουν οι μικροί σε ματς των 20 πόντων, απλά και μόνο για να καταλάβουν τη δυσκολία σ' αυτό το επίπεδο. Το πρώτο μέλημα μιας ομάδας που ορθά αποφασίζει να πάει σ' αυτό το μοντέλο, είναι να «χτίσει» τον χαρακτήρα αυτών των παιδιών, χωρίς να τους δίνει άλλοθι στις ήττες.
Πάρτε έναν προς έναν τους παίκτες που ανέδειξε το ελληνικό μπάσκετ τα τελευταία χρόνια και θυμηθείτε πως το 80% εντάχθηκε σε ομάδες που δεν ανέχονταν την ήττα. Ετσι «χτίζεται» ο χαρακτήρας του νικητή και για να το κάνεις χρειάζεται δίπλα στους πιτσιρικάδες παίκτες υψηλότατης ποιότητας με μεγάλη εμπειρία κι έναν προπονητή που θα μπορεί να υπηρετήσει και τα δύο πλάνα, θέτοντας προτεραιότητες. Θυμηθείτε ποιους είχε δίπλα του ο Αλβέρτης όταν πήγε στον Παναθηναϊκού ή ποιους είχε μπροστά του ο Διαμαντίδης όταν κατηφόρησε το 2004...
Υ.Γ: Ο Παναθηναϊκός δεν έχει την πολυτέλεια να μικρύνει κι άλλο το rotation. Αναμφισβήτητα ο Νέλσον δεν έχει βοηθήσει, είναι αρνητικός σε πολλά παιχνίδια, αλλά δουλειά του προπονητή είναι να πάρει απ' αυτόν ό,τι καλύτερο μπορεί να δώσει μέχρι το τέλος της χρονιάς. Θυμάμαι πέρυσι την περίπτωση του Κόλινς, του Αμερικανού που είχε φέρει ο Ολυμπιακός κι έφτασαν στο σημείο οι «ερυθρόλευκοι» οπαδοί να τον αποδοκιμάζουν σ' έναν εντός έδρας αγώνα.
Το πιο εύκολο για τον Μπαρτζώκα θα ήταν να τον καθίσει στον πάγκο ή ακόμη καλύτερα (για τον κόσμο) να τον στείλει στην εξέδρα και να προχωρήσει μ' έναν παίκτη λιγότερο. Τελικά, επέλεξε τον δύσκολο δρόμο, στήριξε τον παίκτη και την επιλογή του και το δίμηνο που ακολούθησε ο Κόλινς έδωσε τρία πράγματα στον Ολυμπιακό, τα οποία βεβαίως θα είχε χάσει, αν ο Μπαρτζώκας είχε αποφασίσει να τον «τελειώσει».
Για τον Παναθηναϊκό έρχονται οι τελικοί, τα παιχνίδια που θα κρίνουν αν η χρονιά στο σύνολό της είναι πετυχημένη ή αποτυχημένη, και με τις υπάρχουσες συνθήκες δεν υπάρχουν περιθώρια να χαθούν παίκτες, ακόμη κι αν δεχτούμε πως οι επιλογές του καλοκαιριού ήταν λανθασμένες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου