Ο Ολυμπιακός είναι ο αντίπαλος που θα μισούσε κάθε φαβορί σε Final 4. Ποιος να τολμήσει να τον αντιμετωπίσει ως αουτσάιντερ; Η ΤΣΣΚΑ που έχει πάθει το μεγαλύτερο κάζο στη σύγχρονη ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ; Η Ρεάλ που είδε τον Αντιτς να της βάζει τρίποντα από τα 10 μέτρα και να δίνει το έναυσμα στους συμπαίκτες του για την επιστροφή από το -17; Η Φενέρ του Ζέλικο που ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει Ολυμπιακός;
Οι «ερυθρόλευκοι» είναι το... κακό σπυρί για κάθε αντίπαλο στον ημιτελικό, η ομάδα που θα πεθάνει στο παρκέ με σύνθημα το refuse to lose. Ακόμη κι αν κάποιος δεν σεβαστεί την ποιότητα του ρόστερ του, υποχρεούται να σεβαστεί πως είναι μία από τις ελάχιστες αυτή τη στιγμή ομάδες στην Ευρώπη που έχει τον χαρακτήρα να τα βάλει με καλύτερους αντιπάλους.
Το φαβορί σ' αυτό τον ημιτελικό είναι ξεκάθαρα η ΤΣΣΚΑ, ό,τι κι αν λέει ο Κιριλένκο ή ο οποιοσδήποτε άνθρωπος των Ρώσων. Το mind game, το παλιό πετυχημένο κόλπο για να βγάλουν από πάνω τους οι Ρώσοι την ασφυκτική πίεση, είναι λογικό κι επόμενο, αλλά η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Η ΤΣΣΚΑ είναι πληρέστερη, είναι πιο γεμάτη ομάδα, έχει παίκτες που μπορεί να κλείσει τους διαδρόμους στον Σπανούλη, έχει τέλος πάντων 30 επιλογές ακόμη κι αν βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο.
Και ο Τεόντοσιτς να... θυμηθεί τον καλό του εαυτό, αυτή τη φορά ο Ιτούδης φρόντισε να έχει τη λύση του Ντε Κολό, ακόμη κι αν ο Ουίμς «ξυπνήσει» στην τελευταία περίοδο όπως στον τρίτο αγώνα με τον Παναθηναϊκό, ο Ελληνας προπονητής έχει το βάθος πάγκου για να αντιμετωπίσει τα πάντα.
Αν κάτι λείπει από την ΤΣΣΚΑ και το έχει ο Ολυμπιακός είναι το... πιστοποιητικό χαρακτήρα. Αυτό που έχει σπουδάσει η ελληνική ομάδα τα τελευταία χρόνια, αυτό που στερούνταν οι Ρώσοι την τελευταία τριετία. Δουλειά του Ιτούδη από την πρώτη στιγμή ήταν να μετατρέψει αυτό το flat πράγμα σε ομάδα με... σπασμό, ομάδα που αντιδρά στις δυσκολίες που είναι ικανή να αλλάξει τον ρυθμό και το πλάνο. Ο ημιτελικός αποτελεί και τεστ χαρακτήρα για την ΤΣΣΚΑ απέναντι σ' έναν Ολυμπιακό που είναι η μοναδική από τις τέσσερις ομάδες του Final 4 που έχει αποδείξει πολλάκις ότι ξέρει να αντιδρά.
Θεωρώ πως σε μεγάλο βαθμό η εικόνα του ματς θα φανεί, όταν οι δύο ομάδες θα μπουν για να παίξουν την τελευταία περίοδο. Αν ο Ολυμπιακός καταφέρει να πάει το ματς όπως τον αγώνα της Μόσχας που κυνηγούσε μια διαφορά 5 έως 8 πόντων, τότε έχει τις πιθανότητές του... refuse to lose στα τελευταία λεπτά. Αν πάλι η ΤΣΣΚΑ πάρει διαφορά από το ξεκίνημα, τότε δύσκολα θα βρεθεί ένας... νέος Καζλάουσκας για να βοηθήσει στην ανατροπή του αιώνα.
Ο δεύτερος ημιτελικός αντιμετωπίζεται σαν να παίζει μια ολόκληρη πόλη απέναντι σ' έναν προπονητή. Αν ρωτήσεις για παράδειγμα έναν Ισπανό φίλαθλο της Ρεάλ για το ποιος παίζει πλέι μέικερ στη Φενέρ, θα σου απαντήσει «ο Ομπράντοβιτς», αν τον ρωτήσεις να σου πει το βασικό «πεντάρι» θα σου απαντήσει πάλι ο Ομπράντοβιτς κι ανεξάρτητα, αν αυτός ο φόβος είναι δικαιολογημένος, η ουσία είναι πως για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία του μπάσκετ ένας προπονητής έχει την ικανότητα να γίνεται πιο δυνατό brand από τις ομάδες του.
Τα πράγματα στο ζευγάρι Ρεάλ - Φενέρ είναι πιο απλά σε σχέση με το ΤΣΣΚΑ - Ολυμπιακός. Το πλεονέκτημα των Ισπανών γίνεται αυτομάτως μειονέκτημα, όταν μάλιστα έχεις απέναντί σου τον ιδανικό άνθρωπο για να εκμεταλλεύεται τη δική σου πίεση. Η Ρεάλ δεν έχει περιθώριο να αποτύχει, είναι υποχρεωμένη να πάει τουλάχιστον μέχρι τον τελικό και συνήθως αυτές οι ψυχολογίες είναι βούτυρο στο ψωμί του «Ζοτς». Χωρίς δεύτερη σκέψη, η Ρεάλ είναι καλύτερη ομάδα, παίζει με το ταλέντο, το ένστικτο, αλλά δεν ξέρω αν αυτό είναι αρκετό για να αποτελειώσει τη Φενέρ.
Υ.Γ.: Τώρα, για το γεγονός ότι δεν θα δω Παναθηναϊκό για πρώτη φορά μετά από 9 παρουσίες μου σε Final 4, το σκηνικό το 'χω... υποψιαστεί από την Αθήνα. Μπορεί να βλέπω από τη μία τον Ζοτς, από την άλλη τον Ιτούδη, να τους φαντάζομαι με πράσινη γραβάτα και το γνωστό πιν στο σακάκι και κάθε λίγο θα λέω μέσα μου «να, τώρα θα βάλει τον Μπατίστα και θα παίξουν πικ εντ ρολ με τον Διαμαντίδη». Θα το πω μία, θα το πω δύο, θα το πω 100, τι διάολο, κάποια στιγμή μπορεί και να το πιστέψω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου