Είπαμε, δεν συμβαίνει μόνο στον αθλητισμό, αλλά παντού. Δεν σου ΄κατσε η γκόμενα; Έλα μωρέ, λεσβία θα ΄ναι. Έκατσε τελικά σε κάποιον άλλο; Σιγά τον γελοίο, επειδή είναι λεφτάς… Εύκολος και σίγουρος δρόμος.
Στο φετινό τελικό του Champions League έτυχε να διασταυρωθούν δύο ομάδες που τον έχουν αυτόν το… μαγνήτη. Εκτός από τα εκατομμύρια οπαδών σε όλον τον κόσμο, συγκεντρώνουν -ίσως όχι εξ ολοκλήρου άδικα- και τα πικρόσχολα σχόλια εκείνων που νιώθουν αηδία στη θέα και μόνο της φανέλας τους.
Ίσως δεν υπάρχει πιο αντιπαθητική ομάδα στον πλανήτη από τη Γιουβέντους. Άντε, με εξαίρεση ενδεχομένως την εθνική Γερμανίας. Σε συλλογικό επίπεδο όμως, οι «μπιανκονέρι» παίζουν δίχως αντίπαλο. Η «Κυρία» για πολλούς δεν είναι ούτε μεγάλη, ούτε γηραιά, ούτε τίποτα. Είναι απλά μια βρωμιάρα που ελέγχει τα πάντα. Στήνει μέχρι και τα κόρνερ στην Ιταλία και στην Ευρώπη είδε μετά από χρόνια άσπρο φως λόγω του Πλατινί. Μιλάμε για πραγματική δυσωδία… Το ότι υπάρχουν παραπάνω από ψήγματα αλήθειας στα παραπάνω είναι αυταπόδεικτο. Το σκάνδαλο «calciopolis» άλλωστε, όπλισε με ακλόνητα επιχειρήματα τους πολέμιούς της.
Η πλάκα είναι πως η Γιούβε αντιμετωπίζεται λες και είναι η μόνη ομάδα που έχει κερδίσει τίτλους με πλάγιο τρόπο. Στη δική της την περίπτωση δεν υπάρχουν άλλοθι που κατά κόρον «χρυσώνουν» το «χάπι» αλλού. Κανείς εκεί δεν ασχολείται με το με πόσους βαθμούς διαφορά πήρε το πρωτάθλημα, ούτε θα παραδεχτεί ποτέ πως παίκτες αντίστοιχου βεληνεκούς δεν διαθέτει καμία άλλη ιταλική ομάδα, οπότε πού πας βρε Μίλαν με τον (αντίστοιχο) Μπούρμπο και τον Κουτρουμπή που θες και κούπα. Είπαμε, μόνο η Γιουβέντους παίρνει με σπρώξιμο τα πρωταθλήματα. Ούτε κατά διάνοια περνά από το μυαλό μας να κάνουμε μια σύγκριση με την αντιμετώπιση που είχε στο Νησί η Γιουνάιτεντ από τον Γουέμπ -για παράδειγμα- και τη συνεισφορά του… ασκεπή διαιτητή στο στήσιμο της αυτοκρατορίας των «κόκκινων διαβόλων».
Είναι τέτοια η έκταση της εμπάθειας προς τους Ιταλούς που ακόμη και η μεγαλύτερη τραγωδία στην ιστορία των ευρωπαϊκών διασυλλογικών διοργανώσεων, αυτή του «Χέιζελ», και ο θάνατος δεκάδων ανθρώπων, στη πλειοψηφία τους οπαδών της «Κυρίας» επισκιάστηκε από ένα λανθασμένο σφύριγμα. Δεν λέω, 100% άδικο εκείνο το «παπουτσέλειο» πέναλτι που της χάρισε το Κύπελλο Πρωταθλητριών του 1985, αλλά είναι δυνατόν αντικείμενο συζήτησης να παραμένει η απόφαση του Ντέινα και ο πανηγυρισμός του Πλατινί (καλό κουμάσι και ο νυν πρόεδρος της UEFA ε; Μια χαρά την έφτιαξε την πρώην και την έσπρωξε στον τελικό!) και όχι το αίμα των φίλων της ομάδας στις εξέδρες; Αν μιλάγαμε για κάποιον άλλο σύλλογο, οι νεκροί θα δικαιολογούσαν τα πάντα. Θα είχαν γίνει σημαία, επιχείρημα και εν τέλει δικαίωση για οτιδήποτε συνέβη στο γήπεδο εκείνο το βράδυ.
Πάμε τώρα και στην Μπαρτσελόνα… Ποια Μπαρτσελόνα; Στην Ουεφαλόνα δηλαδή. Στη δική της την περίπτωση οι επικριτές είναι όψιμοι. Η εμπάθεια προς τους Καταλανούς δεν έχει ρίζες που χάνονται στο χρόνο. Όσο ήταν η μεγαλύτερη loser της Ευρώπης και ζούσε στη σκιά της Ρεάλ Μαδρίτης δεν ενοχλούσε κανέναν και ουδείς είχε ανακαλύψει υπόγειες διαδρομές που να τη συνδέουν με το σύστημα. Όταν τελικά σήκωσε ανάστημα, πήρε φόρα και γέμισε με τρόπαια του Champions League, όχι τίποτα σκονισμένα από τη δεκαετία του ’50, αλλά φρέσκα σαν αυγά Μεγάρων, οι αντίπαλοί της ανακάλυψαν την Αμερική.
Οι «μπλαουγκράνα» ήταν οι τελευταίοι (μέχρι τους επόμενους) που έφεραν επαναστατικές καινοτομίες στο άθλημα. Έφτασαν στην κορυφή εισάγοντας μια εντελώς διαφορετική σκέψη και τακτική, το περίφημο «τίκι-τάκα», ένα ανίκητο για χρόνια σύστημα για το οποίο δεν βρισκόταν αντίδοτο. Επιπλέον, το έκαναν βασιζόμενοι σε δικά τους παιδιά-προϊόντα της θρυλικής «Masia» και παρουσιάζοντας μια ανεπανάληπτη (μαζί με τον Κριστιάνο Ρονάλντο) ατραξιόν. Τον Λιονέλ Μέσι… Για τους περισσότερους πρόκειται για τη μόνη ομάδα που συγκρίθηκε ευθέως με τον Άγιαξ της δεκαετίας του ’70. Ό,τι τελειότερου, δηλαδή, είχε να επιδείξει το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο από τη στιγμή που η τηλεόραση δημιούργησε αυτόπτες μάρτυρες του μεγαλείου κάποιων και όχι μηρυκαστικά που αναμασούσαν όσα θέσφατα ξεστόμιζαν και μετέφεραν οι «γκουρού» της μπάλας.
Η αποκαθήλωση αυτού του μοναδικού θαύματος επιχειρήθηκε σε δύο επίπεδα. Το πρώτο με την… Ουεφαλόνα. Την απόλυτη πεποίθηση πως οι Καταλανοί ελέγχουν τα πάντα στην ευρωπαϊκή σκηνή, με τρόπο αντίστοιχο εκείνου με τον οποίο η άλλη «βρωμιάρα» η Γιουβέντους κάνει κουμάντο στην Ιταλία. Εν πολλοίς, αυτή η πεποίθηση οφείλεται στον μυθικών διαστάσεων ημιτελικό κόντρα στην Τσέλσι το 2009. Εφτά πέναλτι (!) ζήτησαν οι Άγγλοι σ’ εκείνο το ματς. Εφτά…
Κρίνοντας με τη νηφαλιότητα που σου χαρίζει η χρονική απόσταση που σε χωρίζει από ένα γεγονός, αλήθεια, εσύ πόσα θα έδινες; Αν στην εξίσωση βάλουμε και την άδικη αποβολή του Αμπιντάλ, τι μας μένει άραγε; Ένα σφύριγμα; Δύο; Μπορείς με το χέρι στην καρδιά να πεις πως δεν έχεις δει την ομάδα που αγαπάς να έχει πολύ ευνοϊκότερη μεταχείριση από μια σφυρίχτρα κάποτε;
Στο δεύτερο επίπεδο λάσπης στην Μπαρτσελόνα σημαντικό ρόλο έπαιξε και το… συκώτι του Αμπιντάλ. Η περιπέτεια της υγείας του σε άλλες περιπτώσεις θα είχε συγκλονίσει, θα είχε συνεπάρει, θα δημιουργούσε ένα μύθο. Κι όμως, αυτή η περιπέτεια αντιμετωπίστηκε ως η ξεκάθαρη απόδειξη πως η Μπαρτσελόνα αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στο υπόλοιπο ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΟ σε θέματα ντόπινγκ φάσμα του αθλητισμού, αμαυρώνει τα ιδεώδη του ευ αγωνίζεσθαι. Οι υποστηρικτές αυτού του σεναρίου πιθανότατα θεωρούν πως στη Βαρκελώνη βουτούν από παιδιά τους παίκτες στη μαρμίτα με τα αναβολικά, τη στιγμή που οι υπόλοιπες ομάδες προσπαθούν να τα κουτσοκαταφέρουν με μέλανα ζωμό στην καλύτερη περίπτωση…
Όπως και να ‘χει, ο καθένας από εμάς βρίσκει δύσκολο το να γκρεμίσει τα συχνά βολικά στερεότυπά του. Αυτά άλλωστε για τους περισσότερους αποτελούν μια βολική δικαιολογία. Αν ανήκεις στην κατηγορία εκείνων που έχουν φάει «κόλλημα» με μία ή χειρότερα και με τις δύο αποψινές αντιπάλους, είναι εξαιρετικά αμφίβολο πως ακόμη και ο ποιοτικότερος, καθαρότερος και πιο συναρπαστικός τελικός όλων των εποχών θα σε βγάλει από το «τριπάκι» σου… *Πηγή: sport-fm.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου