Ο Τζίτζι Μπουφόν πάλι από την πλευρά του, μέρες νωρίτερα, είχε στείλει το δικό του μήνυμα, το οποία άμεσα έβγαζε μετριοπάθεια και εμμέσως πλην σαφώς την απαιτούμενη προειδοποίηση: «Κόντρα στη Ρεάλ είχαμε 35% πιθανότητες πρόκρισης και τώρα έχουμε ακόμα λιγότερες. Φυσικά διαθέτουμε τα δικά μας όπλα και θα το παλέψουμε όσο μπορούμε καλύτερα». Αν και το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού θεωρεί ότι η Μπάρτσα θα σηκώσει την κούπα, η αλήθεια είναι ότι η Γιούβε έχει καλύτερο ποσοστό να κάνει την έκπληξη, απ' αυτό που της δίνει ο θρυλικός τερματοφύλακας της.
Και εάν ο Αλέγκρι δικαίως θεωρεί δεδομένο ότι η ομάδα του θα δεχτεί ένα τουλάχιστον γκολ και κατά συνέπεια θα πρέπει να αναζητήσει το δικό της, το μεγάλο όπλο του δεν μπορεί να είναι άλλο από την ανασταλτική λειτουργία. Οι Μπιανκονέρι με επτά γκολ παθητικό (σ.σ.: τα τρία από τον Ολυμπιακό) πορεύτηκαν φέτος με το καλύτερο ρεκόρ στη διοργάνωση. Το ιδιαίτερο όμως είναι ότι για αυτά τα επτά γκολ χρειάστηκε να δεχτούν 109 καθαρές φάσεις στην εστία τους. Αυτό σημαίνει ότι για να πάει το τόπι στα δίχτυα τους, απαιτούνται κατά μέσο όρο 15,5 ευκαιρίες του αντιπάλου. Βέβαια εδώ υπάρχει στον αντίποδα η αποτελεσματικότητα της επιθετικής τριπλέτας της Μπάρτσα, που αποκλείεται να σπαταλήσει τόσες καλές στιγμές μέχρι να σκοράρει.
Επίσης, παρά την απουσία της για 12 χρόνια, η Γηραιά Κυρία έχει παίκτες με εμπειρία σε τόσο μεγάλα ραντεβού. Ο Αντρέα Πίρλο (2003, 2005, 2007), ο Πατρίς Εβρά (2004, 2008, 2009, 2011), ο Κάρλος Τέβες (2008, 2009), ο Μπουφόν (2003) το έχουν ξαναζήσει και μπορούν ως ηγέτες να διαχειριστούν την πίεση. Και εδώ όμως οι παραστάσεις των αντιπάλων τους είναι πολύ περισσότερες και θα παίξουν και αυτές των καταλυτικό ρόλο τους.
Οπως είπε λοιπόν ο Μπουφόν, η ομάδα που έχουν να αντιμετωπίσουν απόψε, είναι καλύτερη από εκείνη του Κάρλο Αντσελότι. Ωστόσο, σε εκείνες τις δύο ματσάρες των ημιτελικών, η Γιούβε έδειξε ότι μπορεί να λειτουργήσει σωστά υπό πίεση και να κυκλοφορήσει με τη σειρά της τη μπάλα. Μάλιστα εξέπληξε πολλούς με τον τρόπο που έχτιζε αυτό το passing game με σωστά πρώτα ανοίγματα από την άμυνα, η οποία δεν έδιωχνε τη μπάλα όπως όπως.
Αυτή η Γιουβέντους όμως δεν αποτελεί την επιτομή του ιταλικού στιλ μόνο για τους παραπάνω λόγους. Οι Μπιανκονέροι εμφανίζονται ίσως πιο κυνικοί από ποτέ. Περισσότερο από τις ομαδάρες που είχαν στους χαμένους τελικούς του 1983, του 1997, του 1998 και του 2003 (το 1973 φαβορί ήταν ο Αγιαξ). Σκληρή, με διάθεση οπορτουνισμού στην επίθεση, ισορροπία στις γραμμές, δουλεμένη τακτική, πνεύμα αλληλοβοήθειας σε όλο το χορτάρι και ατρόμητη ψυχικά, δείχνει ότι δεν πρόκειται να τρομάξει από τα σούπερ φορμαρισμένα αστέρια που θα βρει απέναντι της.
Αυτό όμως είναι το ασπρόμαυρο κομμάτι της ψυχοσύνθεσης του τελικού. Το άλλο είναι αλήθεια πως δεν χρειάζεται τόση ανάλυση. Η Μπαρτσελόνα είναι γυμνή μπροστά σε κάθε προπονητή: κανονικό σε πάγκο, του πληκτρολογίου, της εξέδρας ή του καφενείου. Το τι... κουμάσια είναι αυτά τα παλιόπαιδα που έχει στο πλευρό του ο Λιονέλ Μέσι και το τι μπορούν να κάνουν, έχει χιλιοαναλυθεί. Αλλο είναι πιστεύω το θέμα στην περίπτωση τους και όχι η καταγραφή των ρεκόρ της επιθετικής τριάδας ή οι βελτιωμένες επιδόσεις της ομάδας στα στημένα και το ότι δέχεται πιο δύσκολα γκολ.
Αυτή η Μπάρτσα έχει μάθει να αμύνεται και πέραν της επιθετικής άμυνας στην αντίπαλη περιοχή. Τι σημαίνει αυτό; Οτι όταν το επιτάσσει το αποτέλεσμα, δεν ντρέπεται να μαζευτεί λίγο πιο πίσω. Ακόμα και όταν δεν έχει βάλει ακόμα γκολ και δυσκολεύεται να βρει ανοικτό χώρο, δίνει μέτρα στον αντίπαλο, ώστε να τον τελειώσει στην αντεπίθεση. Αυτός ο συνδυασμός των αγωνιστικών στιλ και μάλιστα εναλλασσόμενα σε ταχύτητα μία φάσης, είναι που την καθιστά φονικά απρόβλεπτη και πιο αποτελεσματική από ποτέ. Οπότε, ακόμα και εάν η Γιούβε κλειστεί, θα υπάρξει η στιγμή που η Μπάρτσα θα της αφήσει τη μπάλα και τότε οι Ιταλοί θα πρέπει να παίξουν, καθώς βρίσκονται σε τελικό Champions League. Εκεί είναι που μπορεί να γίνει η ζημιά, εάν δεν έχει προηγηθεί κάποια μαγική ενέργεια.
Το σημαντικότερο όλων όμως είναι άλλο. Κρύβεται σε μία ατάκα του Αρσέν Βενγκέρ που ακούστηκε στο βιντεάκι που βάλαμε στο gazzetta.gr την Παρασκευή ως pregame. Ο κόουτς της Αρσεναλ εξηγούσε ότι το πιο δύσκολο στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, αυτό που ακόμα δεν αδυνατούν να προβλέψουν ακόμα και οι πιο τρελοί επιστήμονες του χώρου, είναι το πως θα μπορέσει μία ομάδα να επιλέξει το πότε, σε ποιο σημείο της σεζόν, θα βρεθεί στο peak της απόδοσης της.
Αυτή τη στιγμή λοιπόν είναι η Μπαρτσελόνα εκείνη που ηθελημένα ή όχι πάει να διεκδικήσει την κούπα στην καλύτερη κατάσταση. Ο Λουίς Ενρίκε έκανε τέλειο rotation καθ' όλη την περίοδο και έχει την τύχη να πηγαίνει στο ματς της χρονιάς χωρίς τραυματισμούς. Και δεν μιλάμε για τωρινά προβλήματα, αλλά και τα σχετικά πρόσφατα. Αντιθέτως, η Γιουβέντους δεν είχε προγραμματιστεί να βρίσκεται στο foul αρχές Ιουνίου. Δεν έχει την ίδια ενέργεια και εκτός της απουσίας του Κιελίνι, υπάρχει το πρόβλημα που αντιμετώπισε πριν λίγο καιρό ο Πογκμπά, ο οποίος δεν είναι στην καλύτερη του κατάσταση ή και τώρα ο Μπαρτσάλι που πάει για βασικός.
Σε τέτοια μεγάλα ματς αυτές οι λεπτομέρειες είναι που κάνουν τη διαφορά. Αυτές, οι μεγάλοι παίκτες και το καθαρό μυαλό...
ΥΓ.: Αν και αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι
για να διαβάσεις ένα κείμενο, πιστεύω ότι αντίστοιχα ως πρόβλεψη στους
δύο ημιτελικούς (Γιούβε-Ρεάλ, Μπάρτσα-Μπάγερν) είχα πέσει αρκετά μέσα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου