Η χαμένη μαγεία του εξωτικού Λατίνου!!

Μαραντόνα, Φραντσέσκολι και 8 ακόμα. Ο Γιώργος Καραμάνος ταξιδεύει από το άγνωστο Κόπα Αμέρικα του 1987 σε αυτό των 111 «λεγεωνάριων».

Μία φορά και... για πολλούς καιρούς το Κόπα Αμέρικα φάνταζε στα μάτια μας ως κάτι εξωτικό. Ειδικά για όσους υπήρξαμε πιτσιρικάδες στα 80ς και στις αρχές των 90ς. Τότε που η ΕΡΤ φρόντιζε εν μέσω των -σχεδόν τρίμηνων- σχολικών διακοπών να μας μεταφέρει σε εκείνον τον απίθανο άγνωστο ποδοσφαιρικό κόσμο. Ξενύχτι μαζί με πατέρα, θείο και ξαδέρφια. Εκείνοι με μπύρες κι εμείς με παγωτά. Παρέα μας ο Μαραντόνα, ο Καρέκα και ο Φραντσέσκολι. Αυτοί τουλάχιστον μου είχαν μείνει.

Μεγαλώνοντας έμαθα κι άλλους. Ωσπου φτάσαμε στο 1995. Τότε είχαμε ξεχωριστό σκοπό για να περιμένουμε την Αργεντινή. Ηταν ο Χουάν Χοσέ Μπορέλι του Παναθηναϊκού, ο οποίος έπαιζε μαζί με Μπατιστούτα, Σιμεόνε. Αυτούς ήξερα καλά από Φιορεντίνα και Ατλέτικο. Τους είχα μάθει από τα στιγμιότυπα της Αθλητικής Κυριακής. Ετσι τους αναγνωρίζαμε εκείνες τις εποχές και πάντα μόνο όσους αγωνίζονταν σε Καμπιονάτο (που μεσουρανούσε τότε), Ισπανία, Αγγλία και λιγότερο Γερμανία. Αν και σε εκείνο το τουρνουά πολλούς τους είχαμε δει ένα χρόνο νωρίτερα στο Μουντιάλ.
Οι υπόλοιποι μας συστήνονταν στο Κόπα Αμέρικα αυτό καθ' αυτό. Τότε η έννοια του Λατίνου ποδοσφαιριστή παρέμενε ακόμα ένας μεγάλος γρίφος. Κάτι αξιοθαύμαστο και μοναδικό. Σε αυτό συνέβαλαν τα μέγιστα και οι εφημερίδες της εποχής. Χωρίς internet, βιντεάκια, αναφορές και χωρίς την παραμικρή εικόνα, η όποια μεταγραφή έκανε ελληνική ομάδα από τη Νότια Αμερική, παρουσιαζόταν στο πρωτοσέλιδο ως κάτι απίστευτο. Υπήρξαν και διάφοροι τυχάρπαστοι, αλλά ήταν και κάτι παικταράδες τύπου Ρότσα, Φούνες που ενίσχυαν τον μύθο όσων μας έρχονταν από εκείνα τα μέρη.

Τώρα γιατί τα γράφω όλα αυτά. Ηταν εκείνο το απίστευτο νούμερο που είδα για τους παίκτες του φετινού Κόπα Αμέρικα που αγωνίζονται σε ευρωπαϊκά clubs. Ξέρετε πόσοι είναι; Μόλις 111 ποδοσφαιρικές ψυχές, ενώ 105 παίζουν στη Νότια Αμερική (σ.σ.: οι υπόλοιποι σε Κεντρική Αμερική και κάποιοι ελάχιστοι αλλού). Ναι, είναι περισσότεροι απ' όσους ανήκουν σε συλλόγους των χωρών προέλευσης τους. Υπάρχουν Εθνικές με ελάχιστους «γηγενείς» και άλλες με ελάχιστους «μετανάστες».
Φυσικά η Αργεντινή με 20 λεγεωνάριους και δύο μόνο... εγχώριους (Φερνάντο Γκάγο-Μπόκα Τζούνιορς, Μίλτον Κάσκο-Νιούελς Ολντ Μπόις) έχει τα πρωτεία και ακολουθεί η Βραζιλία με αναλογία 17-5 (οι δύο Τζέφερσον και οι Ελίας, Γκρόε, Ρομπίνιο). Στο αντίθετο άκρο βρίσκεται η Βολιβία με μονάχα τρεις λεγεωνάριους και 19 «γηγενείς» και ακολουθούν το Περού και το Εκουαδόρ με 15... δικούς τους και επτά... ξένους. Οι άλλες χώρες έχουν πιο ισορροπημένο ρόστερ αναφορικά με τους συλλόγους των διεθνών τους.
Με λίγο ψάξιμο αποδείχτηκε ότι παραδόξως, δεν είναι αυτό το ρεκόρ. Στο αμέσως προηγούμενο τουρνουά, εκείνο του 2011, οι «μετανάστες» ήταν 120 και οι ντόπιοι 105. Με αυτά τα νούμερα όμως φαίνεται τόσο μακρινό το 1987. Τότε δηλαδή που έμαθα για πρώτη φορά τι είναι το Κόπα Αμέρικα. Σε εκείνη τη διοργάνωση το νούμερο όσων ανήκαν σε ομάδες της Ευρώπης ανερχόταν στο εκπληκτικό 10. Ναι, μόλις 10 και κανείς τους δεν έπαιζε στις παραδοσιακές μεγάλες δυνάμεις της Γηραιάς ηπείρου. Συγκεκριμένα αυτοί ήταν οι Ντιέγο Μαραντόνα (Νάπολι), Πέδρο Πασκούγι (Λέτσε), Χοσέ Λουίς Μπράουν (Μπρεστ), Αντόνιο Καρέκα (Νάπολι), Ζούλιο Σέζαρ (Μονπελιέ), Μιραντίνια (Νιούκαστλ), Χόρχε Κοντρέρας (Λας Πάλμας), Ραμόν Χικς (Σαμπαντέλ), Ρουμπέν Σόσα (Σαραγόσα) και Εντσο Φραντσέσκολι (Ρασίνγκ Παρί).
Οι παλιότεροι μπορούν να θυμηθούν και οι νεότεροι να φανταστούν το πόσο απόκοσμη ακουγόταν τότε στα αυτιά του μέσου ποδοσφαιρόφιλου η έννοια του Κόπα Αμέρικα. Ενός τουρνουά που έμοιαζε να διεξάγεται όχι σε μία διαφορετική γωνιά της Γης, αλλά σε έναν άλλον πλανήτη μακριά από τη δική μας λογική. Ηταν ένας μαγικός πλανήτης της μπάλας και είχε την ομορφιά του ανεξερεύνητου. Τώρα το εάν εκείνο ήταν καλύτερο ή το τωρινό που τους γνωρίζουμε και τους βλέπουμε συνεχώς όλους, θα σας γελάσω. Η εικόνα και οι γνώσεις του Σήμερα κόντρα στην προσμονή για το άγνωστο του Χθες...

*Πηγή: gazzetta.gr*