Στην
Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται και έκτοτε διαιωνίζεται ως εβραϊκός νόμος η
ρήση «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος», την οποία ο
δόλιος ο Ντέηβιντ Μπλατ οφείλει να γνωρίζει φύσει και θέσει!Φύσει ως Εβραίος κατά το θρήσκευμα του και θέσει ως προπονητής, ο οποίος πριν από δέκα τρεις μήνες, προς τέρψιν του, στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης με τον τρόπο με τον οποίο, προς θλίψιν του πλέον, είδε τους Γουόριορς να το διαπράττουν τρεις φορές μέσα σε μια εβδομάδα!
Για να μη δημιουργούνται λανθασμένες εντυπώσεις, δεν εννοώ πως οι αποξηραμένοι εδώ και σαράντα χρόνια Καλιφορνέζοι έβγαλαν τα σπασμένα της καρτερίας τους, κατακτώντας μαζεμένους τρεις τίτλους, αλλά ότι το διέπραξαν στους τελευταίους τρεις τελικούς και μάλιστα με τα... ψέματα!
Όταν, την παραμονή του Game 4 –και με το σκορ στο 2-1 υπέρ των Καβαλίερς, οι δημοσιογράφοι ρώτησαν τον Στιβ Κερ εάν προτίθεται να κάνει κάποια αλλαγή μετά τις δυο σερί ήττες και την απώλεια του πλεονεκτήματος έδρας -και συγκεκριμένα εάν είχε κατά νου να αφήσει στον πάγκο τον Μπόγκουτ- ο προπονητής του Γκόλντεν Στέιτ απάντησε αρνητικά...
Αυτό ήταν το κατά συνθήκην ψεύδος για το οποίο ο ίδιος ζήτησε ειλικρινή συγνώμη το επόμενο βράδυ, αλλά, όπως εξήγησε «για να πάρεις το πρωτάθλημα πρέπει να νικήσεις και όχι να είσαι ηθικός»!
Παρεμπιπτόντως οι Αμερικανοί έχουν φάει εδώ και πολλά χρόνια ένα κόλλημα με το ποιοι παίκτες είναι βασικοί και ποιοι έρχονται από τον πάγκο, εξ ου και η μεγάλη σημασία που δίνουν στο βραβείο του «6th man of the year»: άλλο αυτό όμως κι άλλο η αρρωστημένη λογική τους να θεωρούν ως κυρίαρχο θέμα τη διάρθρωση μιας πεντάδας, όχι μονάχα στους τελικούς, αλλά ακόμη και σε αδιάφορα ματς της κανονικής περιόδου.
Επ’ αυτού επικαλούμαι τόσο τον Μπλατ, όσο και τον... Καλκαβούρα: θυμάμαι το ρεπορτάζ που έγραψε στο www.gazzetta.gr ο Αντώνης τον περασμένο Δεκέμβριο σχετικά με τον καυγά που έστησε ο Ντέηβιντ με τους Αμερικανούς δημοσιογράφους, οι οποίοι του έκαναν ολόκληρη σκηνή και του κάκιωσαν επειδή τους τα μάσαγε για την αρχική πεντάδα. Είδε και απόειδε τότε ο προπονητής των Καβαλίερς και δήλωσε το αυτονόητο: «Εσείς έχετε το νταλκά σας με κάτι το οποίο στην Ευρώπη είναι αδιάφορο και ασήμαντο»!
Εξι μήνες αργότερα όμως ο φίλτατος Ντέηβιντ συνειδητοποίησε πόση αξία έχει η ελληνική παροιμία «μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις», που μάλιστα αποκτά δραματικές διαστάσεις, όταν συνδυάζεται με τον εβραϊκό νόμο.
Κοινώς οφθαλμόν αντί οφθλαμού, οδόντα αντί οδόντος και... small ball αντί small ball, αγαπητέ μου Ντέηβιντ και αγαπητέ μου Λεμπρόν!
Ανακατεύω επίτηδες και τον «Κing James» σε αυτή την υπόθεση, διότι ήταν εκείνος ο οποίος ενθάρρυνε τον (πρόεδρο των Χιτ) Πατ Ράιλι και τον προπονητή Ερικ Σπόελστρα να μην υποκύψουν στον πειρασμό ενός «big man» και να διεκδικούν επί τέσσερα συναπτά έτη ό,τι τους αναλογούσε παίζοντας με χαμηλά σχήματα και με τον Κρις Μπος (που ουσιαστικά λειτουργεί ως τριάρι) στο ρόλο του ψεύτικου σέντερ.
Με αυτή τη λογική (ακόμη και εν τη παρουσία του αναπληρωματικού Αντερσεν και του Οντεν, ο οποίος πέρασε και δεν ακούμπησε) οι Χιτ εμφανίστηκαν σε τέσσερις διαδοχικές σειρές τελικών και κατέκτησαν δυο τίτλους...
Στο ίδιο μήκος κύματος σε ό,τι αφορά στη διάταξη της πεντάδας και πηγαίνοντας κόντρα στο κύμα και στη μόδα του pick n’ roll, ο Μπλατ οδήγησε τη Μακαμπί του Τελ Αβίβ στην κατάκτηση του ευρωπαϊκού τίτλου πέρυσι στη Μαδρίτη, αλλά τώρα συνειδητοποίησε ότι αυτό το χαμηλό σχήμα έγινε η Νέμεσις του!
Μια Νέμεσις με ονοματεπώνυμο, αυτό του Αντρέ Ιγκουοντάλα ο οποίος πήρε τη σκυτάλη όχι τόσο από τον Στεφ Κάρι, όσο από τον (MVP) των περυσινών τελικών, Κουάι Λέοναρντ και αποδείχτηκε το βαρόμετρο μιας σειράς που ενώ έγερνε προς το μέρος των Καβαλίερς, εντέλει θρονιάστηκε στο Σαν Φρανσίσκο.
Ο πρώην παίκτης των Σίξερς και των Νάγκετς έγινε ο πρώτος MVP στην ιστορία των τελικών, ο οποίος πέρασε μια ολόκληρη χρονιά προερχόμενος από τον πάγκο και πήρε προαγωγή στους τελευταίους τρεις αγώνες: αυτοί όμως ήταν αρκετοί για να τινάξει την μπάνκα στον αέρα και να εμποδίσει τον Λεμπρόν Τζέιμς να βαδίσει στα ίχνη του Τζέρι Γουέστ, του μοναδικού παίκτη ο οποίος έχει λάβει το μπασκετικό Οσκαρ (1969), αν και η ομάδα του δεν κατέκτησε τον τίτλο!
Στις προηγούμενες δέκα σεζόν της καριέρας του, ο Ιγκουοντάλα είχε 758 συνεχείς παρουσίες στη βασική πεντάδα, αλλά εφέτος ο Κερ τον παρκάρισε στον πάγκο, απ’ όπου εμφανίστηκε σαν φάντης μπαστούνι στον τρίτο τελικό, παίρνοντας τη θέση του Μπόγκουτ και αλλάζοντας τη ροή της σειράς.
Τούτο τεκμαίρεται στατιστικώς και πανηγυρικώς: στους πρώτους τρεις τελικούς οι Γουόριορς σημείωσαν μία νίκη και δυο ήττες παίζοντας στο 41% του χρόνου με χαμηλό σχήμα, ενώ στους επόμενους τρεις το ποσοστό χρήσης του small ball αυξήθηκε στο 93% που απέφερε το 3-0 και την κατάκτηση του τίτλου.
Συν τοις άλλοις στους πρώτους τρεις τελικούς (με τον Μπόγκουτ βασικό στο «5» και τον Ιγκουοντάλα αλλαγή) οι Γουόριορς πέτυχαν 17 πόντους λιγότερους από τους Καβαλίερς, αλλά στη φάση της επίκρουσης (με τον 31χρονο φόργουορντ στην πεντάδα) έβαλαν εξήντα παραπάνω από τους αντιπάλους τους και τους έριξαν στο καναβάτσο.
Δυο τρεις σκόρπιες σκέψεις επ’ αυτού του ζητήματος, που απασχολεί πλέον πολύ συχνά την παγκόσμια μπασκετική πιάτσα και προφανώς δεν επιτρέπει σε κανέναν να πιστεύει ότι ανακαλύπτει την Αμερική!
Εάν δώσω βάση στην διακηρυγμένη άποψη του Αργύρη Πεδουλάκη, που μάλλον είναι επίκαιρη και ορθή, η εξέλιξη του μπάσκετ κατάργησε τα στεγανά των θέσεων και αντί για άσους, δυάρια, τριάρια, τεσσάρια και πεντάρια, υπάρχουν πια δυο παγιωμένες κατηγορίες: αυτοί που παίζουν με πρόσωπο προς το καλάθι κι αυτοί οι οποίοι παίζουν με πλάτη.
Τα χαμηλά σχήματα είχαν την τιμητική τους στην Εθνική ομάδα, κατά τη δεύτερη θητεία του Παναγιώτη Γιαννάκη, ο οποίος διέθετε την αφρόκρεμα των Ευρωπαίων γκαρντ: Παπαλουκάς, Διαμαντίδης, Σπανούλης, Ζήσης και Χατζηβρέττας.
Πεντάδες τέτοιας μορφής, με τον Μποντιρόγκα στο «4» υπήρξαν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα η σπεσιαλιτέ του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον Παναθηναϊκό, ενώ έκαναν σποραδικά την εμφάνιση τους και στην εφετινή σειρά των τελικών ανάμεσα στον Ολυμπιακό και στον Παναθηναϊκό.
Το ρεύμα αυτό που κάποτε (όταν τα ψηλά τριάρια σπάνιζαν) ήταν μονόδρομος επιστρέφει στη μόδα τα τελευταία χρόνια σε παγκόσμιο επίπεδο, μηδέ της Εθνικής ομάδας των ΗΠΑ εξαιρουμένης, με την ταυτόχρονη παρουσία στην πεντάδα τριών φόργουορντ, όπως ο Λεμπρόν Τζέιμς, ο Κόμπε Μπράιαντ και ο Καρμέλο Αντονι.
Ως απόρροια αυτής της εκσυγχρονισμένης και σε έναν βαθμό φουτουριστικής λογικής, όλοι οι προπονητές αναζητούν και εντέλει θεωρούν ως ευλογία ( όταν τους βρίσκουν) combo παίκτες: δηλαδή αυτούς που μπορούν να καλύψουν τουλάχιστον δυο θέσεις και εάν μάλιστα πρόκειται για γκαρντ να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις τόσο ως εκτελεστές, όσο και ως δημιουργοί. Αυτό παρεμπιπτόντως (θα) αναδειχθεί και ως το μείζον κριτήριο στις επερχόμενες επιλογές του Φώτη Κατσικάρη στην Εθνική ομάδα, ενόψει του Ευρωμπάσκετ στο Ζάγκρμεπ και (με τη βοήθεια του Θεού) στη Λιλ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου