Το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος, το οποίο a posteriori αποδεικνύεται πώς δεν ήταν εύκολα διαχειρίσιμο παρά μόνο από τα άκρα της Συγκυβέρνησης, έβγαλε κόσμο στην Πλατεία Συντάγματος για χορούς και πανηγύρια. Σκοπιμότητες που δεν έπρεπε καν να εξυπηρετηθούν, βρήκαν πρόσφορο έδαφος να δημιουργήσουν στον κόσμο μία εικονική πραγματικότητα. Η σκληρή πολιτική πέντε μηνών διακυβέρνησης είχε τον ρομαντισμό και την αφέλεια του Αλέξη Τσίπρα, εξυπηρέτησε, όμως, και σκληρές, ιδεολογικά, αντιλήψεις. Το σύνδρομο των λάθος συνεργατών, το οποίο παρουσιάστηκε και στην αρχή της κρίσης στην Κυβέρνηση Καραμανλή, έπληξε τον Πρωθυπουργό που, ουσιαστικά, έμεινε μονάχος να παλεύει με τα θηρία.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση – μετρημένων ετών, στην υπάρχουσα φασίζουσα μορφή, από εδώ και πέρα – άδραξε την ευκαιρία να πατήσει επάνω στο στρωμένο έδαφος απαξίωσης της ελληνικής Κυβέρνησης και να κάνει ένα πάρτι μεγαλύτερων διαστάσεων απ΄ αυτό που και ο πιο ανθέλληνας είχε υπολογίσει. Αντί ο κύκλος του Τσίπρα να τον προστατεύσει και ν΄ αναδείξει τη σκοπιμότητα των εταίρων για την απόκτηση των… κλειδιών της χώρας, όχι μόνο τον άφησε εκτεθειμένο, μα έδωσε και το άλλοθι στις οικονομικές δυνάμεις κατοχής να παρατάξουν όλα τα όπλα τους για να τον πλήξουν πολιτικά. Τα λάθη που έπραξε ο εκλεγμένος Πρωθυπουργός είναι αδιαμφισβήτητα και καταγεγραμμένα.
Τα λάθη αυτά όταν δεν είναι προσωπικά αποκλειστικά κι εφόσον αφορούν έναν ολόκληρο λαό, με καταστροφικές παρενέργειες, λογίζονται ακόμη πιο βαριά. Ο Τσίπρας δεν είναι ο πρώτος που πέφτει στην παγίδα κομματικών συμφερόντων. Στην Ελλάδα τα κόμματα και οι ομάδες είναι… ιερές αγελάδες για τον εξ απαλών ονύχων στρατοπεδευμένο πολίτη. Στη δύσκολη στιγμή, όμως, εκτεθειμένος πολλαπλά κι επί ξύλου κρεμάμενος, ο Πρωθυπουργός βρήκε άξιο συμπαραστάτη έναν κανονικό Υπουργό Οικονομικών, που σίγουρα δεν έχει κύριο μέλημα να βγαίνει στις τηλεοράσεις, στα περιοδικά, στις εφημερίδες και να πουλάει θεωρία και ουτοπίες.
Έναν αντι-Νοσφεράτου τεχνοκράτη με την κατάρτιση να γυρίσει το κλίμα, μόνο και μόνο από τον τρόπο που εκφράζεται. Βρήκε συμμάχους στην Ευρώπη, που για δικούς τους λόγους – κυρίως για να μην μετακυλήσει η κρίση επάνω τους – αποδέχθηκαν να γίνουν στηρίγματα για την επιβίωση του ίδιου και της Ελλάδας. Κυρίως, όμως, αυτό που – ανεξαρτήτως πολιτικών προτιμήσεων και ιδεολογιών – πέτυχε ο Τσίπρας είναι να βρει τα ψυχικά αποθέματα, το πολιτικό κουράγιο και το καθαρό μυαλό να καταλάβει το παιχνίδι που παίχτηκε γύρω του χρόνια τώρα και να παραμερίσει το σκυλολόι της δραχμής, προτάσσοντας το εθνικό συμφέρον. Το μη χείρον βέλτιστον…
Η κατάσταση θα μπορούσε να είναι καλύτερη και το νέο Μνημόνιο με ευνοϊκότερους όρους και όχι με εξευτελιστικές παραμέτρους για την κοινωνία. Ο Τσίπρας διάλεξε, με καμία διάθεση λαϊκισμού, μία χώρα που θα έχει φτωχούς κατοίκους (όπως συμβαίνει ήδη) μα μ΄ ένα υπαρκτό επίπεδο διαβίωσης. Ένα κράτος, με δεδομένη απώλεια εθνικής κυριαρχίας (από το 2010 και όχι αποκλειστικά υπ΄ ευθύνη του), αλλά με δομές και αντισώματα. Απέρριψε τα C130 της πρόθυμης γερμανικής ανθρωπιστικής βοήθειας, που θα πετούσαν στον πεινασμένο κόσμο γάλα σε σκόνη και μουρουνέλαιο! Η δραχμή θα μπορούσε να είναι μία λύση, μα για ένα κράτος που δεν μπήκε χαριστικά στο ευρώ και από την πίσω πόρτα.
Η δραχμή θα μπορούσε να σώσει μακροπρόθεσμα την κατάσταση, αν από πίσω κάποιος είχε βρεθεί να επεξεργαστεί ένα σχέδιο αφομοίωσης νέου εθνικού νομίσματος. Ό,τι άλλο είναι συζήτηση καφενείου σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, από κάποιους που μπέρδεψαν τη μόστρα με την πολιτική. Η σαπίλα του πολιτικού συστήματος φαίνεται από την επομένη της συμφωνίας. Κηρύχθηκε μία άτυπη προεκλογική περίοδος, στην οποία οριοθετούνται νέοι πολιτικοί σχηματισμοί με σκοπό ποιός θα επιβληθεί ιδεολογικά, αρπάζοντας, παράλληλα, και την καρέκλα. Μία σταθερά υπάρχει σε όλο αυτό: Ο Αλέξης Τσίπρας αποτελεί – για όσους του άσκησαν κριτική ή τον εμπιστεύτηκαν αντίθετα – η πλέον αποδεκτή προσωπικότητα στο πολιτικό σκηνικό της χώρας.
Δεν χρειάζεται γύρω του καμία ακραία συμπεριφορά, καμία μη εφαρμόσιμη στάση, κανέναν σύμβουλο καταστροφολόγο που να παίζει με την πνευματική διαύγεια του ελληνικού λαού που Πρωθυπουργό ψήφισε. Καμία σύνδεση με τα άκρα μίας χαλασμένης πολιτικής πυξίδας, η οποία έχει καταπιεί από τη Μεταπολίτευση και μετά τους ελάχιστους που ξεχώρισαν. Είναι δεδομένο πώς το Μνημόνιο που αυτός έφερε, αυτός επιβάλλεται να το υλοποιήσει. Υπέστη πλήγμα, όμως σε σχέση με τον συρφετό γύρω του (εσωκομματικά ή όχι) είναι ακόμη ο πλέον άφθαρτος στη συνείδηση των πολιτών.
Αφού μπόρεσε να πάρει έστω και ετεροχρονισμένα τη σωστή απόφαση, να διαλύσει ένα κόμμα με ημερομηνία λήξης για χάρη της εθνικής ωφέλειας (τηρουμένων, πάντα, των αναλογιών, μια και Μνημόνιο και ωφέλεια δεν συμβαδίζουν), αφού έσωσε τη χώρα από συνθήκες τριτοκοσμικές και μία σκοτεινή διαδρομή – επικίνδυνη με γείτονες Τούρκους, Αλβανούς και Σκοπιανούς – καλείται να πράξει το πολιτικά, και με γνώμονα την κοινωνική δικαιοσύνη, αυτονόητο. Βάζοντας, όπως κανονικά θα έπρεπε, και την Εκκλησία στο κόλπο κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Να οδηγήσει στη σταθερότητα, αν κατακλείδι, έχοντας παραδεχθεί τη δική του συμβολή στην αποσταθεροποίηση, μα κυρίως να φέρει εις πέρας το ιερό καθήκον να λογοδοτήσουν στη δικαιοσύνη όλοι αυτοί που καπηλεύτηκαν την κρίση κι έβαλαν την Ελλάδα στο δρόμο των Μνημονίων, μα και όσοι επιχείρησαν την ολική πτώχευση και τη δραχμή προς εκπλήρωση προσωπικών επιδιώξεων. Η ιστορία θα καταγράψει, έτσι κι αλλιώς κι ως οφείλει, τα έργα και τις ημέρες του… Ο ίδιος κρατά την υστεροφημία στα χέρια του και την πέννα, με την οποία αυτή θ΄ αποτυπωθεί στο χαρτί.
*Πηγή: sport-fm.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου