«Ήμουν επτά ετών όταν άρχισε ο πόλεμος. Θυμάμαι πως δεν είχαμε φαγητό, άκουγες βόμβες να πέφτουν και κόσμο να τρέμει και να ουρλιάζει. Κάθε μέρα άκουγα τους γονείς μου να λένε πως πέθανε κάποιος συγγενής, κάποιος γείτονας ή κάποιος γνωστός. Μια μέρα ρώτησα τη μητέρα μου ‘έχει μείνει κανένας ζωντανός;’. Ήταν πολύ δύσκολα για μας κι αυτή η ανάμνηση μένει στο μυαλό σου για πάντα», δηλώνει ο φόργουορντ των Σανς.
«Ξυπνούσα στις 6 το πρωί, πήγαινα στο γήπεδο του μπάσκετ και δεν επέστρεφα πριν τις 11 ή 12 τη νύχτα. Κάποιες φορές δεν είχαμε καν παπούτσια λόγω της κατάστασης. Το γήπεδο απείχε περίπου 300 μέτρα από το σπίτι μου και παίζαμε με τους φίλους μου μέχρι να ακουστούν οι σειρήνες. Τότε τρέχαμε σπίτι για να κρυφτούμε από τις βόμβες. Αν έπρεπε να πεθάνω, θα πέθαινα. Για το μπάσκετ θα έκανα τα πάντα», αναφέρει ο 30χρονος άσος.
Μετά από τέτοιες εμπειρίες, ούτε η πνευμονική εμβολή που έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή του, ούτε φυσικά η πίεση των απαιτήσεων στο ΝΒΑ μπορούν να τον φοβίσουν. «Η μόνη πίεση που υπάρχει είναι για την επιβίωση. Δεν υπάρχει καμία άλλη πίεση. Ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό και τώρα νιώθω πιο δυνατός. Αφού δεν σκοτώθηκα στον πόλεμο, δεν θα πεθάνω τώρα», καταλήγει.
*Πηγή: sport-fm.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου