Όταν ο Ράμος υπέγραψε ήταν από τα πιο hot ονόματα στην Ευρώπη. Είχε κατακτήσει δύο φορές το Κύπελλο UEFA με τη Σεβίλλη και το 2007 θεωρήθηκε ο κατάλληλος, για να διαδεχθεί τον Γιολ στον πάγκο της Τότεναμ και το επιθετικό ποδόσφαιρο να επιστρέψει στο βόρειο Λονδίνο.
Ο Ισπανός είχε ξεκινήσει ιδανικά, όμως δεν κατάφερε να επαναλάβει ανάλογα επιτεύγματα με εκείνα στους Ανδαλουσιάνους. Μετά από το απογοητευτικό ξεκίνημα της επόμενης σεζόν είδε την πόρτα της εξόδου και από τότε δεν έχει καταφέρει να ξαναφτιάξει το όνομά του.
Φελίπε Σκολάρι (Τσέλσι)
Ο Σκολάρι έφτασε στο Λονδίνο το 2008 στην ουσία ως αντικαταστάτης του Μουρίνιο. Ήταν ο πρώτος προπονητής με χρυσό μετάλλιο σε Μουντιάλ, που θα καθόταν στον πάγκο ομάδας της Premier League. Η δική του Τσέλσι αποδείχθηκε πολύ «εύθραυστη». Το αήττητο σερί 4 ετών εντός έδρας όχι μόνο έσπασε, αλλά οι ήττες από Λίβερπουλ και Άρσεναλ πόνεσαν πολύ. Τον Φεβρουάριο ήταν ήδη παρελθόν.
Φέλιξ Μάγκατ (Φούλαμ)
Κανένας δεν ήξερε τι να περιμένει από τον Μάγκατ, όταν εκείνος ανέλαβε τη Φούλαμ στις αρχές του 2014. Στη Γερμανία είχε τη φήμη του «σωτήρα», όμως κανένας δεν ήξερε αν μπορούσε να το επιβεβαιώσει και στην Αγγλία. Τελικά, δεν το κατάφερε. Σύμφωνα με τη διοίκηση ο λόγος της αποτυχίας ήταν ότι οι παίκτες δεν κλιματίστηκαν πλήρως στον τρόπο προπόνησης του Μάγκατ. Όχι μόνο οι Cottagers υποβιβάστηκαν, αλλά όταν ο Γερμανός απολύθηκε, ήταν στη ζώνη του υποβιβασμού στην Championship…
Βαλντερέι Λουξεμπούργο (Ρεάλ Μαδρίτης)
Ο πιο επιτυχημένος προπονητής στη Βραζιλία έδειχνε ιδανικός για τη Ρεάλ το 2005. Τελικά, το μόνο που έμεινε από τη θητεία του στη Μαδρίτη ήταν η αποτυχημένη απόπειρα νε εφαρμόσει το 4-2-2-2, με τους Μπέκαμ, Ζιντάν και Ραούλ στην 11άδα. Η ήττα από την Μπαρτσελόνα με 3-0 είχε αποδειχθεί το κύκνειο άσμα του στον πάγκο της βασίλισσας…
Τζιανλούκα Βιάλι (Γουότφορντ)
Ως παίκτης, ο Βιάλι κατέκτησε τα πάντα. Το 2001, λοιπόν, η πρόσληψή του στη Γουότφορντ ήταν ένα μικρό θαύμα για τον αγγλικό σύλλογο. Μετά από 12 μήνες, εκείνο που έμοιαζε με μία εξαιρετική κίνηση, αυξάνοντας τις πιθανότητες επιστροφής στην Premier League, αποδείχθηκε καταστροφή. Ο Βιάλι απολύθηκε και αποσύρθηκε από την προπονητική.
Ρουντ Γκούλιτ (Νιούκαστλ)
Ο Γκούλιτ είχε καταφέρει να οδηγήσει την Τσέλσι στην κατάκτηση του Κυπέλλου και έμοιαζε ιδανικός για οποιονδήποτε πάγκο στην Premier League. Η Νιούκαστλ βρήκε την ελπίδα με τον Ολλανδό. Περίπου 14 μήνες αργότερα, τίποτα δε θύμιζε τις αρχικές προσδοκίες. Ο Γκούλιτ είχε αποτύχει παραγωδώς.
Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ (Κάρντιφ)
Ο Σόλσκιερ είχε φτιάξει το όνομά του στον πάγκο της Μόλντε και πήρε την ευκαιρία να επιστρέψει ως προπονητής στην Premier League. Η Κάρντιφ τον πίστεψε πολύ και παρά τον υποβιβασμό, τον στήριξε. Τελικά, ο Νορβηγός έφυγε μετά το κάκιστο ξεκίνημα της επόμενης σεζόν στην Championship.
Φάμπιο Καπέλο (Αγγλία)
Σε 25 χρόνια προπονητικής σε συλλογικό επίπεδο, ο Καπέλο μάζεψε ουκ ολίγους τίτλους. Βρέθηκε τόσο στο hall of fame της Μίλαν όσο και στης Ιταλίας. Οι προσδοκίες ήταν μεγάλες, όταν ανέλαβε την Αγγλία, όμως το καλοκαίρι του 2010 η ισοπαλία 0-0 με την Αλγερία στο Μουντιάλ και στη συνέχεια η συντριβή από την Γερμανία, εκτόξευσαν την απογοήτευση. Ο Καπέλο είχε αποτύχει.
Λουίς Φαν Χάαλ (Ολλανδία)
Μέχρι τη φετινή, το 2001 ήταν μεγαλύτερη αποτυχία της Ολλανδίας. Το γκολ του ΜακΑτίρ έφερε την ήττα στο ματς με την Ιρλανδία και μαζί τον αποκλεισμό από τα τελικά του Μουντιάλ. Ήταν από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις στην καριέρα του Φαν Χάαλ, ο οποίος κατάφερε να εξιλεωθεί το 2014 με την παρουσία των Οράνιε στο Μουντιάλ της Βραζιλίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου