Τα πράγματα στην Λίβερπουλ πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Και ο μοναδικός που δεν το βλέπει είναι ο τεχνικός της. Είτε οφείλεται στην αισιοδοξία του είτε στην αυτοπεποίθησή του είτε στην πίστη στη δουλειά του, δεν έχει και μεγάλη σημασία. Εκείνο που έχει σημασία είναι τα αποτελέσματα, αλλά και το πόσο αυτά μπορούν να συνδυαστούν με ελπίδα για το μέλλον.
«Είμαι ο άνθρωπος που παραλίγο να κερδίσει τον τίτλο, αλλά καλύτερος. Νομίζω ότι έχω αποδείξει από την αρχή της πορείας μου – χωρίς να είμαι αλαζόνας – ότι με ένα γκρουπ ταλαντούχων παικτών μπορώ μέχρι τέλους να διεκδικήσω το πρωτάθλημα. Ξέρω πώς να χειριστώ παίκτες παγκόσμιας κλάσης. Αν μου δώσεις τα υλικά, θα κάνω τη δουλειά», σχολίασε πριν από λίγες ημέρες ο Ρότζερς. Όταν, όμως, τα λόγια σου μοιάζουν με προσπάθεια να πείσεις τον ίδιο σου τον εαυτό, τότε μάλλον βαδίζεις στο τέλος της γραμμής. Και η πτώση είναι απλά θέμα χρόνου.
Τα λάθη που έφεραν την Λίβερπουλ στη θέση να μην μπορεί να εκμεταλλευτεί τη σεζόν που έφτασε μία ανάσα από το πρωτάθλημα, είναι πλέον γνωστά. Εκείνη η σεζόν, δυστυχώς, για τους κόκκινους αποτελεί μία «ανωμαλία», καθώς στα τελευταία 6 χρόνια έχουν τερματίσει μία φορά στη 2η θέση και τις υπόλοιπες, όχι απλώς εκτός 4άδας, αλλά αρκετά μακριά από αυτήν: δύο φορές στην 6η θέση, δύο φορές στην 7η και δύο στην 8η.
Ο Ρότζερς το περασμένο καλοκαίρι έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από τη διοίκηση και είναι λογικό εκείνη να ήρθε με την απαίτηση της άμεσης βελτίωσης. Μετά το καλό ξεκίνημα, όμως, στη σεζόν, ακόμη μία περίοδος κρίσης τείνει να φέρει την καταστροφή. Είναι, όμως, έτσι; Οι κρίσεις στο ποδόσφαιρο συνήθως έχουν προσωρινό χαρακτήρα. Το ζήτημα κάθε φορά είναι αν θα πρέπει να υπάρξουν θεμελιώδεις αλλαγές, προκειμένου να ξεπεραστούν. Ένα σοκ, συνήθως, είναι απαραίτητο και αυτό, φυσικά, μεταφράζεται σε αλλαγή προπονητή. Εκεί καταλήγει και το μεγάλο ερώτημα για την Λίβερπουλ...
Από τη μία υπάρχει η κοινή διαπίστωση ότι η διοίκηση δεν κάνει ό,τι μπορεί, για να είναι επιτυχημένος ο προπονητής της. Η μεταγραφική πολιτική είναι κάτι μπερδεμένο στους κόκκινους, με όλους να έχουν μερίδιο ευθύνης, και αυτή τη στιγμή τον Ρότζερς να προσπαθεί να βρει ισορροπία σε μία ομάδα με πολλούς οργανωτές και καθόλου εξτρέμ. Κάποιες φορές τη βρίσκει, κάποιες όχι. Το χειρότερο είναι ότι η αποτυχία ή η επιτυχία της τακτικής δεν εξαρτάται από τον ίδιο, αλλά από το κατά πόσο θα βρεθούν σε καλή μέρα οι παίκτες του. Δεν μιλάμε για το αποτέλεσμα, αλλά για το αν οι παίκτες μπορούν να προσαρμοστούν στο σύστημα και να μη συμβαίνει μονίμως το αντίθετο.
Σε κάθε περίπτωση, όσο και να τα βάζουμε με την Επιτροπή Μεταγραφών, ο Ρόζτερς είναι μέλος της και έχει μερίδιο στην αποτυχία. Επίσης, από τη στιγμή που η διοίκηση έχει ευθύνη για αυτό το μπάχαλο, σημαίνει πολύ απλά ότι η συνεργασία με τον προπονητή δεν είναι αρμονική, μειώνοντας ακόμη περισσότερο τις πιθανότητες αποτυχίας. Κάτι που όλοι ξέρουμε που οδηγεί...
Στη μετά-Σουάρες εποχή, κάποια καλά σερί και κάποιες προσωρινές λύσεις μάλλον έχουν κρύψει τα συμπτώματα μίας μόνιμης, παρατεταμένης κρίσης. Μίας κρίσης, που είναι περισσότερο ταυτότητας. Διότι πέρα από το οικονομικό πλάνο, τίποτα άλλο δεν μοιάζει να δουλεύει εξίσου καλά. Οι στόχοι μπαίνουν απλά για να μπουν. Αν μπαίνουν... Ο Ρότζερς έχει δείξει προσαρμογή αυτά τα χρόνια, έχει πάρει εμπειρίες από δύσκολες καταστάσεις, όμως τώρα μοιάζει να έχει προδώσει τη φιλοσοφία του.
Διότι, στα τελευταία ματς ο τρόπος παιχνιδιού της Λίβερπουλ δείχνει ένα πράγμα: ότι έχει μπει σε «κατάσταση επιβίωσης». Δεν παίζει με το στυλ του προπονητή της. Παίζει με εκείνο που ίσως την κρατήσει στη ζωή και τον Ρότζερς στη θέση του. Και αυτό είναι άδικο, τόσο για τον σύλλογο όσο και για εκείνον. Αν είναι να χάσει τη δουλειά του, ας το κάνει με το κεφάλι ψηλά. Παίζοντας επικίνδυνα, παίρνοντας ρίσκα. Αν δεν ρισκάρεις, τότε το μόνο που καταφέρνεις είναι να συνεχίσεις να βρίσκεσαι σε έναν κύκλο απογοήτευσης και απόγνωσης.
Οι αλλαγές που έχουν γίνει φέτος, δεν μοιάζουν με εκείνες πέρυσι στη δομή του συστήματος, που για ένα διάστημα άλλαξαν την κατάσταση. Μοιάζουν σαν την τελευταία λύση. Όταν προδίδεις τη φιλοσοφία σου μία φορά είναι συμβιβασμός. Τη δεύτερη είναι λύση ανάγκης. Την τρίτη είναι πολύ απλά η αρχή του τέλους. Η τάση τα τελευταία είναι χρόνια στους κόκκινους είναι ότι οι προπονητές σε αυτό το σημείο και υπό αυτές τις συνθήκες δεν επιβιώνουν.
Η Λίβερπουλ δεν είναι από τους συλλόγους που αρέσκονται στο να απολύουν προπονητές. Στο να ψάχνουν την πρόσκαιρη ανάταση μια αλλαγής. Το κάνουν μόνο όταν δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Κρίνοντας όχι μόνο από τα αποτελέσματα, αλλά και από τις πιθανότητες ανάκαμψης και με γνώμονα περισσότερο το μέλλον, όχι το τώρα. Το περασμένο καλοκαίρι ο Ρότζερς βρέθηκε κοντά στην έξοδο. Αποφασίστηκε ότι η καλύτερη λύση είναι οι δύο πλευρές να συνεχίσουν μαζί.
«Είμαι σίγουρος ότι υπάρχει ένα γκρουπ ανθρώπων, που δε με θέλουν εδώ ως προπονητή. Σε όλες τις διοργανώσεις φέτος έχουμε χάσει λιγότερα παιχνίδια από την Μάντσεστερ Σίτι, την Τσέλσι και την Άρσεναλ», είπε ο Ρότζερς πριν από λίγες ημέρες. Όταν ρωτήθηκε, δεν έδωσε διευκρινίσεις. «Μιλάω για ανθρώπους εκτός της ομάδας. Νομίζω ότι είναι ξεκάθαρο. Κάποιες φορές δεν ηττηθήκαμε, όμως η υστερία γύρω μας είναι εμφανής. Θα συνεχίσω να δουλεύω με τους παίκτες και συνεχίζουμε να κοιτάμε να φέρουμε και άλλους παίκτες κορυφαίου επιπέδου», συνέχισε, πείθοντας τον εαυτό του για αόρατους εχθρούς και για το ότι θα πρέπει να χτίσει ξανά την Λίβερπουλ.
Μετά από τόσα χρόνια και αρκετές αλλαγές θα έπρεπε να το είχε κάνει. Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη φυσιογνωμία, που θέλει να έχει η ομάδα του. Αυτό θα έπρεπε να είναι αδιαπραγμάτευτο. Οι φήμες ότι μετά το ντέρμπι με την Έβερτον, που μάλλον δεν παίρνει τα εύσημα που θα έπρεπε τον τελευταίο καιρό, θα αποτελέσει παρελθόν έχουν αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό, που οι books το θεωρούν το πιθανότερο αποτέλεσμα. Είναι λογικό ο Ρότζερς να μην βλέπει τον εχθρό, ο οποίος δεν είναι εκτός Anfield. Είναι εντός και αφορά το όραμα ενός ανθρώπου, που δεν μπορεί να αποδεχθεί την ήττα του και το βλέπει σιγά-σιγά να σβήνει.
*Πηγή: gazzetta.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου