Ο Παναθηναϊκός πήρε ψυχολογία, αλλά τίποτα περισσότερο από τη νίκη επί της Μπαρτσελόνα και ο Διαμαντίδης γνωρίζει αποθέωση… α λα Κόμπι, αλλά και με δυο μεγάλες διαφορές. Γράφει ο Χρ.Ρομπόλης.
Το μικρότερο από τα οφέλη από τη νίκη του Παναθηναϊκού επί της Μπαρτσελόνα είναι το βαθμολογικό. Γιατί ακόμη και αν είχε χάσει, η πρόκριση θα τελείωνε-όπως αναμένεται και τώρα να συμβεί-την επόμενη εβδομάδα απέναντι στη Ζιέλονα Γκόρα.
Το μεγαλύτερο κέρδος των «πράσινων» από το χθεσινό βράδυ είναι ψυχολογικό και μόνο. Κι αυτό γιατί η ομάδα του Σάσα Τζόρτζεβιτς πέτυχε μια πραγματικά μεγάλη νίκη με πειστική εμφάνιση επί ενός δυνατού αντιπάλου που του είχε πάρει τον αέρα και τόσο πολύ έψαχνε μετά από εκείνες κόντρα στον Ολυμπιακό στην εκκίνηση της σεζόν. Μην μπερδευόμαστε, σημαντική νίκη ήταν κι αυτή στη Σμύρνη επί της Καρσίγιακα, αλλά όχι επί ισχυρού αντιπάλου κι όχι με καλό μπάσκετ, στοιχεία που προστίθενται στα credit του «τριφυλλιού» για τη χθεσινή του επιτυχία. Δεν θα πρέπει, ωστόσο, το αποτέλεσμα αυτό (που κακά τα ψέματα ήρθε επί ενός… χαλαρού αντιπάλου) να παρασύρει τους «πράσινους» σε μεγαλοστομίες να στρέψει την προσοχή τους από δεδομένες αδυναμίες, κατά βάση αμυντικές, που παρουσιάστηκαν ΚΑΙ χθες.
Ο εξαιρετικός στο στήσιμο της ομάδας και την ποικιλία των επιθετικών συστημάτων Τσάβι Πασκουάλ πιστοποίησε την αδυναμία του στο κοουτσάρισμα κάνοντας τη χάρη στον Παναθηναϊκό να κρατήσει πολλή ώρα στο παρκέ τον δυσκίνητο, μαλθακό και λιγόψυχο στα μεγάλα ματς Τόμιτς και ο ανεβασμένος (χωρίς όμως να σημαίνει πως εξαλείφθηκαν οι αμυντικές του αδυναμίες) Ραντούλιτσα έκανε πάρτι με τη συνέργεια του Καλάθη, που δημιουργεί παράδοση κόντρα στην ομάδα που τον έκανε παίκτη πρώτης γραμμής με τις εμφανίσεις του στα play offs του 2011, και φυσικά του Διαμαντίδη.
Ο τελευταίος γνώρισε αποθέωση που έφερε στο μυαλό ό,τι συμβαίνει τις τελευταίες μέρες στο ΝΒΑ με τον Κόμπι Μπράιαντ, όταν έκανε air ball σε σουτ τριών πόντων. Μοιάζει ώρες-ώρες πως ακόμη κι αν ο Παναθηναϊκός χάσει τίτλο με δικό του αυτό-καλάθι, ο «Μήτσος» θα χειροκροτηθεί. Υπάρχουν όμως και δύο μεγάλες διαφορές με τον σταρ των Λέικερς, που επίσης αποσύρεται στο τέλος της σεζόν:
-ο Διαμαντίδης δείχνει με την εικόνα του στο παρκέ ικανός να παρατείνει την καριέρα του για τουλάχιστον ακόμη ένα χρόνο παραμένοντας σε υψηλό επίπεδο. Δεν καταφεύγει σε υπερβολές για να προσθέσει τα τελευταία πλάνα στα highlights της καριέρας του με συνέπεια να γίνεται επιζήμιος για την ομάδα του, όπως ο Κόμπι. Παραμένει πάντα ο γνωστός, ταπεινός και αλτρουιστής ηγέτης που έμαθε κι αγάπησε ο κόσμος, βάζοντας πάντα σε πρώτο πλάνο την ομάδα.
-ο Διαμαντίδης έχει την ατυχία να έχει γεννηθεί στην Ελλάδα. Οι ανεπανάληπτες στιγμές που βιώνει ο Κόμπι Μπράιαντ, που αποθεώνεται σε κάθε γήπεδο, ακόμη κι από οπαδούς που τον «στόλιζαν» στις προηγούμενες επισκέψεις του, είναι κάτι που δεν θα ζήσει ποτέ ούτε αυτός, ούτε ο Σπανούλης, ούτε κανένας άλλος μεγάλος όταν θα πλησιάζει το αναπόφευκτο τέλος. Στα μέρη μας ο αντίπαλος είναι εχθρός, ανεπιθύμητος, που η εξέδρα πρέπει να «ράνει» με αντικείμενα και ανείπωτες ύβρεις για μανάδες, πατεράδες, παιδιά και σαπισμένα κόκκαλα. Αλλού ο αντίπαλος, όσο αντιπαθής κι αν είναι, όσο κι αν τυχόν προκαλέσει, έχει πάντα το σεβασμό που του πρέπει, την εκτίμηση για το ταλέντο και την αναγνώριση για την καριέρα του. Τα κατ’ εμάς «Αμερικανάκια» έχουν το μεγαλείο να αναγνωρίζουν την αξία του αντιπάλου και την εξυπνάδα να αντιλαμβάνονται πως έτσι αποκτούν ακόμη μεγαλύτερη σημασία οι νίκες τους απέναντί του.
Αλλά τι ξέρουν αυτοί; Όταν εμείς διδάσκαμε πολιτισμό, εκείνοι ζούσαν στις σπηλιές. Αν και μάλλον τώρα συμβαίνει το αντίθετο και οι «πρωτόγονοι» είμαστε εμείς… *Πηγή: sport-fm.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου