Η άσημη ποδοσφαιρικά Βενεζουέλα πανηγύρισε τη μεγαλύτερη επιτυχία στην ιστορία της, η οποία αφιερώθηκε στον άρρωστο Πρόεδρο. Ποιο το –ανύπαρκτο– παρελθόν της στο Κόπα Αμέρικα και οι φετινές αρετές της.
«Γκοοοοοοοοολλλλλλλλλλλλ!!!!!!!!! Για την πατρίδα μας. Ζήτω ο λαός, ζήτω η Βενεζουέλα!!!» έγραφε στο Twiter αμέσως μετά το νικητήριο γκολ του Γκάμπριελ Σιτσέρο στο 81'. Ο χρήστης δεν ήταν όποιος κι όποιος, μα ο ίδιος ο Πρόεδρος της Βενεζουέλας, που όπως έσπευσε να προσθέσει μετά τη νίκη επί της Χιλής (2-1) πανηγύρισε σαν παιδί την παρθενική πρόκριση της πατρίδας του στα ημιτελικά του Κόπα Αμέρικα. Και οι παίκτες με τον προπονητή όμως δεν τον ξέχασαν (αντιμετωπίζει σημαντικό πρόβλημα υγείας) και του αφιέρωσαν τον θρίαμβο: «Ευχόμαστε η νίκη για να κάνει πιο γρήγορα καλά τον Πρόεδρο»!
Viva μπέιζμπολ
Τόσο για τον περιβόητο Ούγκο Τσάβες όσο και για τον πιο ταπεινό πολίτη της χώρας το συναίσθημα ήταν πρωτόγνωρο. Βλέπετε στο ποδόσφαιρο δεν είχε υπάρξει άλλη τόσο σημαντική επιτυχία ούτε σε εθνικό ούτε σε συλλογικό επίπεδο. Μιλάμε άλλωστε για τη μοναδική χώρα της Νοτίου Αμερικής όπου το ποδόσφαιρο δεν είναι ο βασιλιάς των σπορ. Αν και μισούν τους «Γκρίνγκος» (σ.σ. οι Αμερικανοί), παραδόξως στη Βενεζουέλα έχουν την ασεβή συνήθεια να τρελαίνονται με το μπέιζμπολ που είναι και το εθνικό τους άθλημα.
Εκεί είναι αλήθεια πως αποτελούν σαφώς πιο υπολογίσιμο αντίπαλο από ό,τι στην μπαλίτσα. Μόλις ένα στα έξι παιδιά που θα ασχοληθούν με κάποιο σπορ, καταλήγει στο ποδόσφαιρο! Επόμενο είναι λοιπόν να μην υπάρχει αφθονία ταλέντων. Ακόμα όμως και υπό αυτές τις αντίξοες συνθήκες, το άθλημα έχει αρχίσει εδώ και μια δεκαετία να γνωρίζει άνθιση. Μάλιστα χάρη και στο προηγούμενο Κόπα Αμέρικα (2007) που διοργάνωσε η ίδια, υπήρξε εκτόξευση του ενδιαφέροντος από τα ΜΜΕ, ενώ και οι σύλλογοι αύξησαν τα χρήματα που δαπανούν για μεταγραφές (φέτος σημειώθηκε ρεκόρ).
Τα παιδιά της... ξενιτιάς
Το σημαντικότερο όλων ήταν ότι αρκετοί παίκτες ξενιτεύτηκαν στο εξωτερικό. Στο σημερινό ρόστερ οι 14 από τους 23 αγωνίζονται σε Ευρώπη (7), Αργεντινή (2), Κολομβία (2), Μεξικό (2) και Η.Π.Α. (1). Κατά συνέπεια αποκτήθηκαν οι απαιτούμενες εμπειρίες2, ώστε το ομοσπονδιακό συγκρότημα να καταστεί σχετικά ανταγωνιστικό. Η αλήθεια βέβαια είναι πως κανείς δεν περίμενε να παρουσιαστεί τόσο αισθητά βελτιωμένη σε όλους τους τομείς. Πρωτεργάτες σε αυτή την ομάδα είναι ο μεσοεπιθετικός Χουάν Αράνγκο της Γκλάντμπαχ, ο επιθετικός Σαλομόν Ροντόν της Μάλαγα, ο μέσος Τομάς Ρινκόν του Αμβούργου (αποβλήθηκε και χάνει τον ημιτελικό με την Παραγουάη) και οι αμυντικοί Γκάμπριελ Σιτσέρο (Νιούελς Ολντ Μπόις), Ρομπέρτο Ροσάλες (Τβέντε).
Νίκες με 39 χρόνια διαφορά
Φυσικά τα εύσημα θα πρέπει να δοθούν πρώτα από όλους στον προπονητή. Μόλις στα 38 του ο δίχως σημαντικές εμπειρίες (έχει κοουτσάρει στη Β' κατηγορία και στην Εθνική Νέων) Θέσαρ Αλεχάντρο Φαρίας Ακόστα (ουδέποτε υπήρξε ποδοσφαιριστής), έχει κατορθώσει να δημιουργήσει ένα σύνολο με ξεκάθαρη αγωνιστική φιλοσοφία και μαχητική προσωπικότητα. Αυτό φάνηκε από την ημέρα που ανέλαβε. Λίγους μήνες αργότερα (Ιούνιος 2008), θα οδηγήσει τη χώρα στη σημαντικότερη (μέχρι χθες) επιτυχία της. Βέβαια ήταν φιλική αναμέτρηση, μα θα ήταν και η πρώτη φορά έπειτα από 17 αγώνες (15 ήττες) όπου η Βενεζουέλα θα νικούσε (2-0) τη Βραζιλία.
Κόντρα στη Σελεσάο ξεκίνησε και η τωρινή περιπέτεια στο τουρνουά της Αργεντινής. Η λευκή ισοπαλία αποτέλεσε έκπληξη, για να ακολουθήσει η τεράστια νίκη (1-0) επί του Εκουαδόρ. Αυτή ήταν μάλιστα μόλις η τρίτη φορά που η Βενεζουέλα πανηγύρισε στον θεσμό. Η πρώτη είχε σημειωθεί στην παρθενική συμμετοχή της. Ήταν το 1967, καθότι νωρίτερα δεν είχε δώσει το «παρών» στις διοργανώσεις του Κόπα Αμέρικα. Τότε είχε ξεκινήσει με τρεις σερί ήττες και είχε ακολουθήσει ο θρίαμβος επί της Βολιβίας (3-1). Χρειάστηκε να περάσουν 39 χρόνια για να έρθει και η δεύτερη νίκη. Στο δικό της τουρνουά (2007) επικράτησε 2-0 του Περού (πήρε ισοπαλίες με Βολιβία, Ουρουγουάη) και βρέθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της στα προημιτελικά.
Μ’ ένα όνειρο τρελό...
Πλέον κανείς δεν μπορεί να πει πως δεν έχει δικαίωμα στην ελπίδα. Ο τελικός ή ακόμα και η κούπα δεν είναι ανέφικτη υπόθεση. Ούτως ή άλλως βάσει αριθμών και συγκομιδής, η Βενεζουέλα είναι η πιο επιτυχημένη στην τρέχουσα διοργάνωση και η αντίπαλός της στους «4» έχει σημειώσει μονάχα ισοπαλίες (4) σε όλα τα ματς της. Και όπως προφανώς θα λένε ακόμα και στο χωριό του Προέδρου Τσάβες, τα όνειρα είναι αφορολόγητα...
Πηγή: gazzetta.gr
Viva μπέιζμπολ
Τόσο για τον περιβόητο Ούγκο Τσάβες όσο και για τον πιο ταπεινό πολίτη της χώρας το συναίσθημα ήταν πρωτόγνωρο. Βλέπετε στο ποδόσφαιρο δεν είχε υπάρξει άλλη τόσο σημαντική επιτυχία ούτε σε εθνικό ούτε σε συλλογικό επίπεδο. Μιλάμε άλλωστε για τη μοναδική χώρα της Νοτίου Αμερικής όπου το ποδόσφαιρο δεν είναι ο βασιλιάς των σπορ. Αν και μισούν τους «Γκρίνγκος» (σ.σ. οι Αμερικανοί), παραδόξως στη Βενεζουέλα έχουν την ασεβή συνήθεια να τρελαίνονται με το μπέιζμπολ που είναι και το εθνικό τους άθλημα.
Εκεί είναι αλήθεια πως αποτελούν σαφώς πιο υπολογίσιμο αντίπαλο από ό,τι στην μπαλίτσα. Μόλις ένα στα έξι παιδιά που θα ασχοληθούν με κάποιο σπορ, καταλήγει στο ποδόσφαιρο! Επόμενο είναι λοιπόν να μην υπάρχει αφθονία ταλέντων. Ακόμα όμως και υπό αυτές τις αντίξοες συνθήκες, το άθλημα έχει αρχίσει εδώ και μια δεκαετία να γνωρίζει άνθιση. Μάλιστα χάρη και στο προηγούμενο Κόπα Αμέρικα (2007) που διοργάνωσε η ίδια, υπήρξε εκτόξευση του ενδιαφέροντος από τα ΜΜΕ, ενώ και οι σύλλογοι αύξησαν τα χρήματα που δαπανούν για μεταγραφές (φέτος σημειώθηκε ρεκόρ).
Τα παιδιά της... ξενιτιάς
Το σημαντικότερο όλων ήταν ότι αρκετοί παίκτες ξενιτεύτηκαν στο εξωτερικό. Στο σημερινό ρόστερ οι 14 από τους 23 αγωνίζονται σε Ευρώπη (7), Αργεντινή (2), Κολομβία (2), Μεξικό (2) και Η.Π.Α. (1). Κατά συνέπεια αποκτήθηκαν οι απαιτούμενες εμπειρίες2, ώστε το ομοσπονδιακό συγκρότημα να καταστεί σχετικά ανταγωνιστικό. Η αλήθεια βέβαια είναι πως κανείς δεν περίμενε να παρουσιαστεί τόσο αισθητά βελτιωμένη σε όλους τους τομείς. Πρωτεργάτες σε αυτή την ομάδα είναι ο μεσοεπιθετικός Χουάν Αράνγκο της Γκλάντμπαχ, ο επιθετικός Σαλομόν Ροντόν της Μάλαγα, ο μέσος Τομάς Ρινκόν του Αμβούργου (αποβλήθηκε και χάνει τον ημιτελικό με την Παραγουάη) και οι αμυντικοί Γκάμπριελ Σιτσέρο (Νιούελς Ολντ Μπόις), Ρομπέρτο Ροσάλες (Τβέντε).
Νίκες με 39 χρόνια διαφορά
Φυσικά τα εύσημα θα πρέπει να δοθούν πρώτα από όλους στον προπονητή. Μόλις στα 38 του ο δίχως σημαντικές εμπειρίες (έχει κοουτσάρει στη Β' κατηγορία και στην Εθνική Νέων) Θέσαρ Αλεχάντρο Φαρίας Ακόστα (ουδέποτε υπήρξε ποδοσφαιριστής), έχει κατορθώσει να δημιουργήσει ένα σύνολο με ξεκάθαρη αγωνιστική φιλοσοφία και μαχητική προσωπικότητα. Αυτό φάνηκε από την ημέρα που ανέλαβε. Λίγους μήνες αργότερα (Ιούνιος 2008), θα οδηγήσει τη χώρα στη σημαντικότερη (μέχρι χθες) επιτυχία της. Βέβαια ήταν φιλική αναμέτρηση, μα θα ήταν και η πρώτη φορά έπειτα από 17 αγώνες (15 ήττες) όπου η Βενεζουέλα θα νικούσε (2-0) τη Βραζιλία.
Κόντρα στη Σελεσάο ξεκίνησε και η τωρινή περιπέτεια στο τουρνουά της Αργεντινής. Η λευκή ισοπαλία αποτέλεσε έκπληξη, για να ακολουθήσει η τεράστια νίκη (1-0) επί του Εκουαδόρ. Αυτή ήταν μάλιστα μόλις η τρίτη φορά που η Βενεζουέλα πανηγύρισε στον θεσμό. Η πρώτη είχε σημειωθεί στην παρθενική συμμετοχή της. Ήταν το 1967, καθότι νωρίτερα δεν είχε δώσει το «παρών» στις διοργανώσεις του Κόπα Αμέρικα. Τότε είχε ξεκινήσει με τρεις σερί ήττες και είχε ακολουθήσει ο θρίαμβος επί της Βολιβίας (3-1). Χρειάστηκε να περάσουν 39 χρόνια για να έρθει και η δεύτερη νίκη. Στο δικό της τουρνουά (2007) επικράτησε 2-0 του Περού (πήρε ισοπαλίες με Βολιβία, Ουρουγουάη) και βρέθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της στα προημιτελικά.
Μ’ ένα όνειρο τρελό...
Πλέον κανείς δεν μπορεί να πει πως δεν έχει δικαίωμα στην ελπίδα. Ο τελικός ή ακόμα και η κούπα δεν είναι ανέφικτη υπόθεση. Ούτως ή άλλως βάσει αριθμών και συγκομιδής, η Βενεζουέλα είναι η πιο επιτυχημένη στην τρέχουσα διοργάνωση και η αντίπαλός της στους «4» έχει σημειώσει μονάχα ισοπαλίες (4) σε όλα τα ματς της. Και όπως προφανώς θα λένε ακόμα και στο χωριό του Προέδρου Τσάβες, τα όνειρα είναι αφορολόγητα...
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου