Είναι οι εκλεκτοί. Τα ένθεα σύμβολα της Κυριακής.
Οι ιλουστρασιόν ήρωες των 90 λεπτών. Οι διαλεχτοί της μοίρας για να
μετουσιώσουν μια παθολογική συλλογική ψευδαίσθηση σε γκολ.
Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος.
Ο,τι ξεκινάει με χειροκρότημα, ενδέχεται να τελειώσει με δάκρυα και κατεβασμένα κεφάλια. Ο,τι καταυγάζεται από τα έντονα (ίσως και γι' αυτό παραπλανητικά) φώτα της δημοσιότητας, είναι σφόδρα πιθανό να ολοκληρωθεί μέσα σε ένα κύμα σκοταδιού. Δεν συμβαίνει πάντα, δεν είναι ο κανόνας, αλλά οι εξαιρέσεις είναι πιο σημαντικές.
Κάτι σαν την ξέφρενη ανύψωση αλλά και τη ραγδαία κατακρήμνιση του γνωστού (πλέον) Μπιλ Σερέτη από το μυθιστόρημα του Μένη Κουμανταρέα «Η φανέλα με το 9». Πόσοι Μπιλ Σερέτηδες κυκλοφορούν εκεί έξω; Πολύ περισσότεροι από την εποχή που ο συγγραφέας συλλάμβανε την ιστορία.
Εχουν παρέλθει, άλλωστε, κάμποσες δεκαετίες από τότε, με αποτέλεσμα να έχουμε υποστεί (και συνηθίσει) την έντονη επιβολή της εικόνας, το ψευδεπίγραφο life style, την κοινωνική σύμβαση με την ελεγχόμενη αμνησία. Ο,τι σήμερα ντύνεται με τα στολίδια του ανέξοδου ηρωισμού, αύριο εξαφανίζεται σε μια μαύρη τρύπα. Σαν να μην υπήρξε. Ο πρωταγωνιστής νιώθει το έδαφος κάτω από τα πόδια του να τρίζει. Το νιώθουν πολύ συχνά οι αθλητές που σταματούν την καριέρα τους. Σαν να ξεκινάει ο χρόνος από την αρχή και να κάνουν μια δεύτερη ζωή τη στιγμή που μας δίδεται μόλις μία!
Συμβαίνει, όμως, και σε εν ενεργεία αθλητές, στους οποίους μάλιστα οι αλλαγές είναι πιο δραματικές και τα συμπτώματα πολύ πιο έντονα. Δύο γεγονότα σε εντελώς διαφορετικές χώρες και με ολότελα ανόμοιες εκκινήσεις μπορούν να μας οδηγήσουν στο ίδιο συμπέρασμα.
Πριν από λίγες ημέρες ο Βραζιλιάνος αμυντικός της Μπάγερν, Μπρένο, σε ηλικία μόλις 21 ετών αναγκάστηκε υπό την πίεση της ομάδας του να ζητήσει ψυχιατρική βοήθεια σε... ανάλογο θεραπευτήριο, καθώς θεωρήθηκε πως, αν αφεθεί στη μοίρα του, είναι πολύ πιθανό να τη διακόψει (τη μοίρα του) βιαίως. Είχε προηγηθεί η πυρκαγιά στο σπίτι του στο Μόναχο, γεγονός που έβαλε σε υποψίες για τον ρόλο που «διαδραμάτισε» ο Μπρένο στο άτυχο συμβάν.
Με τον ίδιο δραματικό τόνο στην απόφασή του ο Τόμας Ράνγκνικ παραιτήθηκε από τη θέση του προπονητή της Σάλκε, επικαλούμενος ψυχολογικό βάθος (ή άλλως πως κόπωση). Είναι προφανές ότι έφτασε σε σημείο... ζέσεως. Σε σημείο που το μυαλό γεμίζει από σκέψεις, δίχως όμως ταυτόχρονα να αδειάζει κάποιες, για να μένει λίγος κενός χώρος.
Ολοι πιέζονται, απλώς δεν αντιδρούν με τον ίδιον τρόπο. Εχει να κάνει με την ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση ενός εκάστου. Αλλοι το ρίχνουν στην... παλαβή και άλλοι όντως παλαβώνουν. Ξυπνάς ένα πρωί και δεν θες να πας στην προπόνηση, σου είναι βάρος να βλέπεις τον εαυτό σου στις... προθήκες των εφημερίδων, επιθυμείς να χαθείς και κανένα ραδιόφωνο να μην ξαναμιλήσει για σένα. Ολόκληρο το σύστημα να σε ξεχάσει.
Το ίδιο σύστημα που σε έφτιαξε κάπως έτσι. Και εδώ έρχεται η ιστορία που σε αδρές αλλά πολύ έντονες γραμμές άρχισε να αφηγείται ο μάνατζερ Πίτερ Χάρισον. Γνωρίζοντας το πράγμα εκ των έσω μιλάει για πιέσεις, σκοτεινές διαδρομές χρημάτων, για ποικίλες εκφάνσεις καθαρού εξανδραποδισμού των παικτών από τις ομάδες τους, τους προπονητές τους ή τους ατζέντηδές τους. Ενας κόσμος χωριστά και όλα μαζί τα κομμάτια να συνθέτουν ένα γκρίζο παζλ.
Σε αυτές τις περιπτώσεις είτε αποφασίζεις να παίξεις με τους όρους της δημοσιότητας, της ψευδαίσθησης και της κενοδοξίας, είτε να αποσυρθείς βιαίως. Οσο μεγαλύτερο ταλέντο είναι κάποιος παίκτης, τόσο περισσότερες πιέσεις θα δεχθεί, αλλά και τόσο περισσότερες προσφορές μιας άνετης ζωής θα έχει. Μιας ζωής φτιαγμένης μέσα σε χρυσό κλουβί, που θα κυκλώνει ολοένα περισσότερο. Διαλέγεις και παίρνεις.
Ολοι ονειρεύονται να γίνουν κάποια μέρα Μέσι ή Ρονάλντο ή Ρούνεϊ. Φυσικά δεν θα γίνουν. Αλλά ακόμα κι αν τα κατάφερναν, το ζητούμενο είναι να μπορούσαν να το αντέξουν. Το... ένδυμα του σούπερ ήρωα δεν ταιριάζει σε όλες τις πλάτες. Σε κάποιες φαντάζει να ράφτηκε στα μέτρα τού... μοντέλου και σε άλλες είναι πολύ στενό και τις βαραίνει ανεπανόρθωτα. Δεν φτάνει μόνο το ποδοσφαιρικό ταλέντο, επί του παρόντος αυτό λειτουργεί μεν ως προαπαιτούμενο αλλά και ως αφορμή για να κινηθεί ο μηχανισμός, δεν αρκεί να ξέρεις να πασάρεις σωστά ή να στέλνεις την μπάλα στα δίχτυα. Χρειάζεται να μπορείς ανά πάσα ώρα και στιγμή να κοντρολάρεις τον δυσκολότερο αντίπαλο που θα βρεις μπροστά σου, τον καλύτερο αμυντικό, και αυτός είναι ο ίδιος σου ο εαυτός.
Αν το μπορούσαν όλοι, τότε το πράγμα θα ήταν απλό και δεν θα χρειαζόταν να το συζητήσουμε περαιτέρω. Το χρυσό κλειδί δεν βρίσκεται σε όλες τις τσέπες. Κάποιες από τη... φτιάξη τους είναι τρύπιες. Δεν είναι κακό, απλώς όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι.
Το 2003 ο Σεμπάστιαν Ντάισλερ διέγνωσε την πρώτη... ρωγμή μέσα του και παραλίγο να σπάσει. Χρειάστηκε να νοσηλευτεί σε ψυχιατρική κλινική για να «επανασυγκολλήσει» τα κομμάτια του με τη βοήθεια των γιατρών. Ο Ρόμπερτ Ενκε, όμως, δεν είχε την ίδια ευτυχή κατάληξη. Είχε περάσει προ πολλού τη διακεκαυμένη ζώνη. Βρισκόταν ήδη αλλού. Πολύ μακριά από το ποδόσφαιρο.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η μπάλα είναι ο γεννήτορας όλων των παθών, αυτά είναι πολύ πιθανό να προϋπάρχουν. Μπορεί όμως να τα επιτείνει, να τα κάνει πιο έντονα, να τα βάψει με χτυπητά χρώματα. Είναι ένα επάγγελμα προβολής, φήμης, γρήγορης κοινωνικής ανέλιξης, εύκολου πλουτισμού. Ναι, αλλά όχι ανέξοδα. Παίρνεις και δίνεις ταυτοχρόνως. Για κάμποσους η συνδιαλλαγή είναι επωφελής και μπορεί να λειτουργήσει άκρως θετικά. Για κάποιους άλλους, όμως, καθίσταται ετεροβαρής και ασύμφορη. Εξ αυτού του λόγου για κάθε πραγματικό Μέσι θα υπάρχει και ένας μυθιστορηματικός (;) Μπιλ Σερέτης. Αλλά και το ανάποδο.
Το σίγουρο είναι ότι όπως και στο θέατρο, έτσι και στο πάλκο των ποδοσφαιρικών ονείρων, όταν σβήσουν τα φώτα, πολλά μπορούν να συμβούν και πολλά μπορείς να κάνεις. Από το να πας στα μπουζούκια, για να γιορτάσεις τη νίκη της ομάδας σου, μέχρι και να κλειδώσεις τον εαυτό σου σε έναν κυκεώνα αδιέξοδων σκέψεων. Ολοι οι δρόμοι είναι ανοιχτοί. Η επιλογή αυστηρά προσωπική υπόθεση...
Πηγή: Goal
Ο,τι ξεκινάει με χειροκρότημα, ενδέχεται να τελειώσει με δάκρυα και κατεβασμένα κεφάλια. Ο,τι καταυγάζεται από τα έντονα (ίσως και γι' αυτό παραπλανητικά) φώτα της δημοσιότητας, είναι σφόδρα πιθανό να ολοκληρωθεί μέσα σε ένα κύμα σκοταδιού. Δεν συμβαίνει πάντα, δεν είναι ο κανόνας, αλλά οι εξαιρέσεις είναι πιο σημαντικές.
Κάτι σαν την ξέφρενη ανύψωση αλλά και τη ραγδαία κατακρήμνιση του γνωστού (πλέον) Μπιλ Σερέτη από το μυθιστόρημα του Μένη Κουμανταρέα «Η φανέλα με το 9». Πόσοι Μπιλ Σερέτηδες κυκλοφορούν εκεί έξω; Πολύ περισσότεροι από την εποχή που ο συγγραφέας συλλάμβανε την ιστορία.
Εχουν παρέλθει, άλλωστε, κάμποσες δεκαετίες από τότε, με αποτέλεσμα να έχουμε υποστεί (και συνηθίσει) την έντονη επιβολή της εικόνας, το ψευδεπίγραφο life style, την κοινωνική σύμβαση με την ελεγχόμενη αμνησία. Ο,τι σήμερα ντύνεται με τα στολίδια του ανέξοδου ηρωισμού, αύριο εξαφανίζεται σε μια μαύρη τρύπα. Σαν να μην υπήρξε. Ο πρωταγωνιστής νιώθει το έδαφος κάτω από τα πόδια του να τρίζει. Το νιώθουν πολύ συχνά οι αθλητές που σταματούν την καριέρα τους. Σαν να ξεκινάει ο χρόνος από την αρχή και να κάνουν μια δεύτερη ζωή τη στιγμή που μας δίδεται μόλις μία!
Συμβαίνει, όμως, και σε εν ενεργεία αθλητές, στους οποίους μάλιστα οι αλλαγές είναι πιο δραματικές και τα συμπτώματα πολύ πιο έντονα. Δύο γεγονότα σε εντελώς διαφορετικές χώρες και με ολότελα ανόμοιες εκκινήσεις μπορούν να μας οδηγήσουν στο ίδιο συμπέρασμα.
Πριν από λίγες ημέρες ο Βραζιλιάνος αμυντικός της Μπάγερν, Μπρένο, σε ηλικία μόλις 21 ετών αναγκάστηκε υπό την πίεση της ομάδας του να ζητήσει ψυχιατρική βοήθεια σε... ανάλογο θεραπευτήριο, καθώς θεωρήθηκε πως, αν αφεθεί στη μοίρα του, είναι πολύ πιθανό να τη διακόψει (τη μοίρα του) βιαίως. Είχε προηγηθεί η πυρκαγιά στο σπίτι του στο Μόναχο, γεγονός που έβαλε σε υποψίες για τον ρόλο που «διαδραμάτισε» ο Μπρένο στο άτυχο συμβάν.
Με τον ίδιο δραματικό τόνο στην απόφασή του ο Τόμας Ράνγκνικ παραιτήθηκε από τη θέση του προπονητή της Σάλκε, επικαλούμενος ψυχολογικό βάθος (ή άλλως πως κόπωση). Είναι προφανές ότι έφτασε σε σημείο... ζέσεως. Σε σημείο που το μυαλό γεμίζει από σκέψεις, δίχως όμως ταυτόχρονα να αδειάζει κάποιες, για να μένει λίγος κενός χώρος.
Ολοι πιέζονται, απλώς δεν αντιδρούν με τον ίδιον τρόπο. Εχει να κάνει με την ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση ενός εκάστου. Αλλοι το ρίχνουν στην... παλαβή και άλλοι όντως παλαβώνουν. Ξυπνάς ένα πρωί και δεν θες να πας στην προπόνηση, σου είναι βάρος να βλέπεις τον εαυτό σου στις... προθήκες των εφημερίδων, επιθυμείς να χαθείς και κανένα ραδιόφωνο να μην ξαναμιλήσει για σένα. Ολόκληρο το σύστημα να σε ξεχάσει.
Το ίδιο σύστημα που σε έφτιαξε κάπως έτσι. Και εδώ έρχεται η ιστορία που σε αδρές αλλά πολύ έντονες γραμμές άρχισε να αφηγείται ο μάνατζερ Πίτερ Χάρισον. Γνωρίζοντας το πράγμα εκ των έσω μιλάει για πιέσεις, σκοτεινές διαδρομές χρημάτων, για ποικίλες εκφάνσεις καθαρού εξανδραποδισμού των παικτών από τις ομάδες τους, τους προπονητές τους ή τους ατζέντηδές τους. Ενας κόσμος χωριστά και όλα μαζί τα κομμάτια να συνθέτουν ένα γκρίζο παζλ.
Σε αυτές τις περιπτώσεις είτε αποφασίζεις να παίξεις με τους όρους της δημοσιότητας, της ψευδαίσθησης και της κενοδοξίας, είτε να αποσυρθείς βιαίως. Οσο μεγαλύτερο ταλέντο είναι κάποιος παίκτης, τόσο περισσότερες πιέσεις θα δεχθεί, αλλά και τόσο περισσότερες προσφορές μιας άνετης ζωής θα έχει. Μιας ζωής φτιαγμένης μέσα σε χρυσό κλουβί, που θα κυκλώνει ολοένα περισσότερο. Διαλέγεις και παίρνεις.
Ολοι ονειρεύονται να γίνουν κάποια μέρα Μέσι ή Ρονάλντο ή Ρούνεϊ. Φυσικά δεν θα γίνουν. Αλλά ακόμα κι αν τα κατάφερναν, το ζητούμενο είναι να μπορούσαν να το αντέξουν. Το... ένδυμα του σούπερ ήρωα δεν ταιριάζει σε όλες τις πλάτες. Σε κάποιες φαντάζει να ράφτηκε στα μέτρα τού... μοντέλου και σε άλλες είναι πολύ στενό και τις βαραίνει ανεπανόρθωτα. Δεν φτάνει μόνο το ποδοσφαιρικό ταλέντο, επί του παρόντος αυτό λειτουργεί μεν ως προαπαιτούμενο αλλά και ως αφορμή για να κινηθεί ο μηχανισμός, δεν αρκεί να ξέρεις να πασάρεις σωστά ή να στέλνεις την μπάλα στα δίχτυα. Χρειάζεται να μπορείς ανά πάσα ώρα και στιγμή να κοντρολάρεις τον δυσκολότερο αντίπαλο που θα βρεις μπροστά σου, τον καλύτερο αμυντικό, και αυτός είναι ο ίδιος σου ο εαυτός.
Αν το μπορούσαν όλοι, τότε το πράγμα θα ήταν απλό και δεν θα χρειαζόταν να το συζητήσουμε περαιτέρω. Το χρυσό κλειδί δεν βρίσκεται σε όλες τις τσέπες. Κάποιες από τη... φτιάξη τους είναι τρύπιες. Δεν είναι κακό, απλώς όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι.
Το 2003 ο Σεμπάστιαν Ντάισλερ διέγνωσε την πρώτη... ρωγμή μέσα του και παραλίγο να σπάσει. Χρειάστηκε να νοσηλευτεί σε ψυχιατρική κλινική για να «επανασυγκολλήσει» τα κομμάτια του με τη βοήθεια των γιατρών. Ο Ρόμπερτ Ενκε, όμως, δεν είχε την ίδια ευτυχή κατάληξη. Είχε περάσει προ πολλού τη διακεκαυμένη ζώνη. Βρισκόταν ήδη αλλού. Πολύ μακριά από το ποδόσφαιρο.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η μπάλα είναι ο γεννήτορας όλων των παθών, αυτά είναι πολύ πιθανό να προϋπάρχουν. Μπορεί όμως να τα επιτείνει, να τα κάνει πιο έντονα, να τα βάψει με χτυπητά χρώματα. Είναι ένα επάγγελμα προβολής, φήμης, γρήγορης κοινωνικής ανέλιξης, εύκολου πλουτισμού. Ναι, αλλά όχι ανέξοδα. Παίρνεις και δίνεις ταυτοχρόνως. Για κάμποσους η συνδιαλλαγή είναι επωφελής και μπορεί να λειτουργήσει άκρως θετικά. Για κάποιους άλλους, όμως, καθίσταται ετεροβαρής και ασύμφορη. Εξ αυτού του λόγου για κάθε πραγματικό Μέσι θα υπάρχει και ένας μυθιστορηματικός (;) Μπιλ Σερέτης. Αλλά και το ανάποδο.
Το σίγουρο είναι ότι όπως και στο θέατρο, έτσι και στο πάλκο των ποδοσφαιρικών ονείρων, όταν σβήσουν τα φώτα, πολλά μπορούν να συμβούν και πολλά μπορείς να κάνεις. Από το να πας στα μπουζούκια, για να γιορτάσεις τη νίκη της ομάδας σου, μέχρι και να κλειδώσεις τον εαυτό σου σε έναν κυκεώνα αδιέξοδων σκέψεων. Ολοι οι δρόμοι είναι ανοιχτοί. Η επιλογή αυστηρά προσωπική υπόθεση...
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου