Για τον Κένι Νταλγκλίς έχει ξεπεράσει τον σερ Ματ
Μπάσμπι, ειδικά αν σκεφτούμε πού βρισκόταν η ομάδα του προτού την
αναλάβει. Γράφει ο Θανάσης Κελαντώνης.
Ο Κέβιν Κίγκαν υπογραμμίζει τον μέγιστο σεβασμό που έχει γι' αυτόν,
ανεξάρτητα αν εμμέσως παραδέχεται ότι δεν τον γουστάρει. Αποτέλεσε λόγο,
ώστε ο Ζοσέ Μουρίνιο να δεχτεί να εργαστεί στην Πρέμιερ Λιγκ.
Μπορεί να είναι και φιλικός, εκτός αγωνιστικών χώρων όμως, αν πιστέψουμε όσα έχει πει ο Τζορτζ Γκρέιαμ, ενώ με την πάροδο του χρόνου κάνει κάποιους, όπως ο Κάρλο Αντσελότι, να αισθάνονται όλο και πιο ερωτευμένοι μαζί του. Το μεγάλο πρόβλημά του σύμφωνα με τον Χάουαρντ Γουίλκινσον είναι πως δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τη δουλειά του, τα είκοσι πέντε χρόνια συνεχούς παρουσίας αποτελούν κάτι που ουδείς θα το κάνει ξανά, όπως σημείωσε ο Αρσέν Βενγκέρ και, τέλος, υποχρεώνει ακόμα και όσους τον νικάνε στο γήπεδο, όπως ο Ρομπέρτο Μαντσίνι πρόσφατα, να λένε ότι «δεν αισθάνθηκα ξεχωριστός, επειδή τον σέβομαι απεριόριστα».
Ασφαλώς και θα έχετε καταλάβει πως όλοι οι παραπάνω προπονητές ανέφεραν (ή έχουν αναφέρει κατά καιρούς) όσα διαβάσατε για τον προπονητή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, σερ Αλεξ Φέργκιουσον. Κι εδώ που τα λέμε, αισθανόμαστε και εμείς λίγο περίεργα τώρα, για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί πρέπει να ανακαλύψουμε-καθιερώσουμε νέα λέξη, ώστε να τον χαρακτηρίζουμε. Το προπονητής είναι πολύ γενικό και υπερβολικά λίγο, ώστε να αποδίδει τη σημασία του Σκωτσέζου για τον σύλλογό του. Δεύτερον, γιατί αισθανόμαστε σχετική ανησυχία, αναλογιζόμενοι πως στα εφηβικά χρόνια μας παίρναμε τον ρόλο του στα παιχνίδια μάνατζερ και επιχειρούσαμε να κάνουμε ό,τι αυτός, όταν αναλαμβάναμε ομάδα της Πρέμιερ Λιγκ.
Στα φοιτητικά χρόνια μας παρακολουθούσαμε την έκρηξη επιτυχιών της δημιουργίας του και τον θεωρούμε υπαίτιο για τη χειρότερη ποδοσφαιρική βραδιά της φίλαθλης ζωής μας, εκείνη τη σχιζοφρενική, για όσους μας αρέσει η Μπάγερν Μονάχου, στη Βαρκελώνη. Εδώ και δεκατρία χρόνια τον παρακολουθούμε και επαγγελματικά πλέον απ' το δημοσιογραφικό πόστο και με τις τελευταίες εξελίξεις στη χώρα μας έχουμε αρχίσει να σκεφτόμαστε ότι θα βγούμε πιο νωρίς απ' αυτόν στη σύνταξη. Με τη δική μας, φυσικά, να έχει «υποχρεωτικό» χαρακτήρα, αν (βαράτε ξύλο) έρθει.
Ο άνθρωπος δεν παίζεται. Συγχωρήστε μας το απλοϊκό της γραφής, αλλά δεν παίζεται. Αυτό μας βγήκε να γράψουμε γι' αυτόν σήμερα. Δεν παίζεται.
Πηγή: Goal
Μπορεί να είναι και φιλικός, εκτός αγωνιστικών χώρων όμως, αν πιστέψουμε όσα έχει πει ο Τζορτζ Γκρέιαμ, ενώ με την πάροδο του χρόνου κάνει κάποιους, όπως ο Κάρλο Αντσελότι, να αισθάνονται όλο και πιο ερωτευμένοι μαζί του. Το μεγάλο πρόβλημά του σύμφωνα με τον Χάουαρντ Γουίλκινσον είναι πως δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τη δουλειά του, τα είκοσι πέντε χρόνια συνεχούς παρουσίας αποτελούν κάτι που ουδείς θα το κάνει ξανά, όπως σημείωσε ο Αρσέν Βενγκέρ και, τέλος, υποχρεώνει ακόμα και όσους τον νικάνε στο γήπεδο, όπως ο Ρομπέρτο Μαντσίνι πρόσφατα, να λένε ότι «δεν αισθάνθηκα ξεχωριστός, επειδή τον σέβομαι απεριόριστα».
Ασφαλώς και θα έχετε καταλάβει πως όλοι οι παραπάνω προπονητές ανέφεραν (ή έχουν αναφέρει κατά καιρούς) όσα διαβάσατε για τον προπονητή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, σερ Αλεξ Φέργκιουσον. Κι εδώ που τα λέμε, αισθανόμαστε και εμείς λίγο περίεργα τώρα, για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί πρέπει να ανακαλύψουμε-καθιερώσουμε νέα λέξη, ώστε να τον χαρακτηρίζουμε. Το προπονητής είναι πολύ γενικό και υπερβολικά λίγο, ώστε να αποδίδει τη σημασία του Σκωτσέζου για τον σύλλογό του. Δεύτερον, γιατί αισθανόμαστε σχετική ανησυχία, αναλογιζόμενοι πως στα εφηβικά χρόνια μας παίρναμε τον ρόλο του στα παιχνίδια μάνατζερ και επιχειρούσαμε να κάνουμε ό,τι αυτός, όταν αναλαμβάναμε ομάδα της Πρέμιερ Λιγκ.
Στα φοιτητικά χρόνια μας παρακολουθούσαμε την έκρηξη επιτυχιών της δημιουργίας του και τον θεωρούμε υπαίτιο για τη χειρότερη ποδοσφαιρική βραδιά της φίλαθλης ζωής μας, εκείνη τη σχιζοφρενική, για όσους μας αρέσει η Μπάγερν Μονάχου, στη Βαρκελώνη. Εδώ και δεκατρία χρόνια τον παρακολουθούμε και επαγγελματικά πλέον απ' το δημοσιογραφικό πόστο και με τις τελευταίες εξελίξεις στη χώρα μας έχουμε αρχίσει να σκεφτόμαστε ότι θα βγούμε πιο νωρίς απ' αυτόν στη σύνταξη. Με τη δική μας, φυσικά, να έχει «υποχρεωτικό» χαρακτήρα, αν (βαράτε ξύλο) έρθει.
Ο άνθρωπος δεν παίζεται. Συγχωρήστε μας το απλοϊκό της γραφής, αλλά δεν παίζεται. Αυτό μας βγήκε να γράψουμε γι' αυτόν σήμερα. Δεν παίζεται.
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου