Το γεγονός ότι όλες οι ομάδες που βγήκαν χαμένες,
στη διάρκεια της 8ης αγωνιστικής (εξαιρείται το ματς στο Μαρούσι, που
ξεκίνησε πριν από τη δική μου καταμέτρηση), δεν μπόρεσαν να σκοράρουν
περισσότερους από 70 πόντους, μ' έβαλε σε σκέψεις.
Γράφει ο Ηλίας Δρυμωνάκος...
ΜΕΧΡΙ εκεί φτάνουν, λοιπόν, οι δυνάμεις τους ή μήπως ήταν εντελώς συμπτωματικό το γεγονός;
ΝΑ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΩ, πριν καταλήξω σε συμπέρασμα, ότι θεωρώ ορόσημο για το ελληνικό πρωτάθλημα, από τότε που λειτούργησε το ρολόι των 24 δευτερολέπτων στην επίθεση, τους 70 πόντους. Οποια ομάδα αποτυγχάνει να τους φτάσει, σε οποιοδήποτε αγώνα της (με ισχυρό ελαφρυντικό μονάχα στην περίπτωση που αντίπαλός της είναι ο Παναθηναϊκός, άντε και ο Ολυμπιακός), χρεώνεται αυτομάτως με αρνητικό πρόσημο στο επιθετικό πλάνο της. Πόσω μάλλον άμα το παθαίνει κατ' επανάληψη...
ΕΧΟΥΜΕ και λέμε, τώρα: σε σύνολο 47 αγώνων, οι 39 έληξαν με «φτωχό» επιθετικό απολογισμό για την ηττημένη ομάδα. Το ποσοστό τους είναι ακόμα πιο αποθαρρυντικό: 83%! Μεγαλύτερο από το επιτρεπόμενο, αν υποθέσουμε ότι υπάρχει τέτοιο σε μία Λίγκα μεσαίας στάθμης, όπως είναι στην πραγματικότητα η ελληνική.
ΚΑΤΑ συνέπεια, πολλές είναι και οι ομάδες που έχουν χαμηλό μέσο όρο πόντων, στις πρώτες αγωνιστικές της Α1. Τις θυμίζω: ΚΑΟΔ (69,7), Περιστέρι (68,8), Ικαρος (67,2), Καβάλα (66,7), Ηλυσιακός (66,3), ΠΑΟΚ (64,6), Μαρούσι (63,7).
ΔΕΝ ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ, φαντάζομαι, οι φίλαθλοι με τέτοια αριθμητικά μεγέθη. Ούτε παρηγοριούνται επαρκώς, κάθε φορά που προβάλλεται το επιχείρημα πως «τι να κάνουμε, έτσι είναι δομημένο το ελληνικό μπάσκετ, πάνω σε σφιχτές άμυνες και επιθέσεις 5 εναντίον 5».
ΤΕΤΟΙΟ μπάσκετ, θυμίζω, παίζεται εδώ και αρκετά χρόνια στον τόπο μας. Αλλά, κουτσά στραβά, έμπαιναν κάποια καλάθια παραπάνω, έτσι ώστε ο κανόνας του πρωταθλήματος να 'ναι πως στο τέλος της κανονικής περιόδου μόνο μία ομάδα «έπεφτε» κάτω από τους 70 πόντους, κατά μέσο όρο. Υπήρξε, μάλιστα, και σεζόν, το 2005-06, που και οι 14 ομάδες ξεπέρασαν το φράγμα των 1.820 πόντων, στους 26 αγώνες τους.
ΑΠΟ ΠΕΡΥΣΙ άρχισαν ν' αλλάζουν τα δεδομένα. Οι ομάδες που δεν έπιασαν το όριο έγιναν αίφνης τέσσερις (Περιστέρι, Κολοσσός, Ηρακλής, Ικαρος) και τώρα τις μετράμε εφτά! Κοινός παρονομαστής, στις δύο τελευταίες περιόδους, οι «πετσοκομμένοι» προϋπολογισμοί των ΚΑΕ, που άνοιξαν την πόρτα της κατηγορίας για πολλούς παίκτες μικρής αξίας και παραγωγικότητας, γεγονός που αλλοίωσε σοβαρά την επιθετική ποιότητα των ομάδων.
ΕΤΣΙ που τα κάναμε, δεν είναι δα και απαραίτητη η άμυνα, για να βρει «σίδερο» ο αντίπαλος σουτέρ. Αστοχεί, ακόμα κι ελεύθερο να τον αφήσουν!
ΥΓ. Από πού κι ως πού, κύριοι της FIBA, θα γίνει στη... Βενεζουέλα το προολυμπιακό τουρνουά (2-8 Ιουλίου οι αγώνες, την 1η Φεβρουαρίου ο διαχωρισμός των 12 ομάδων σε 4 ομίλους); Τι «αβάντα» είναι πάλι αυτή και για ποιους; Γνώμη μου είναι πως κάθε Ομοσπονδία που σέβεται τον εαυτό της δεν επιτρέπει σε κανέναν ν' αμφισβητεί τις επιλογές της. Και τούτη, δεν χωνεύεται με τίποτα!
Πηγή: Ελευθεροτυπία
ΜΕΧΡΙ εκεί φτάνουν, λοιπόν, οι δυνάμεις τους ή μήπως ήταν εντελώς συμπτωματικό το γεγονός;
ΝΑ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΩ, πριν καταλήξω σε συμπέρασμα, ότι θεωρώ ορόσημο για το ελληνικό πρωτάθλημα, από τότε που λειτούργησε το ρολόι των 24 δευτερολέπτων στην επίθεση, τους 70 πόντους. Οποια ομάδα αποτυγχάνει να τους φτάσει, σε οποιοδήποτε αγώνα της (με ισχυρό ελαφρυντικό μονάχα στην περίπτωση που αντίπαλός της είναι ο Παναθηναϊκός, άντε και ο Ολυμπιακός), χρεώνεται αυτομάτως με αρνητικό πρόσημο στο επιθετικό πλάνο της. Πόσω μάλλον άμα το παθαίνει κατ' επανάληψη...
ΕΧΟΥΜΕ και λέμε, τώρα: σε σύνολο 47 αγώνων, οι 39 έληξαν με «φτωχό» επιθετικό απολογισμό για την ηττημένη ομάδα. Το ποσοστό τους είναι ακόμα πιο αποθαρρυντικό: 83%! Μεγαλύτερο από το επιτρεπόμενο, αν υποθέσουμε ότι υπάρχει τέτοιο σε μία Λίγκα μεσαίας στάθμης, όπως είναι στην πραγματικότητα η ελληνική.
ΚΑΤΑ συνέπεια, πολλές είναι και οι ομάδες που έχουν χαμηλό μέσο όρο πόντων, στις πρώτες αγωνιστικές της Α1. Τις θυμίζω: ΚΑΟΔ (69,7), Περιστέρι (68,8), Ικαρος (67,2), Καβάλα (66,7), Ηλυσιακός (66,3), ΠΑΟΚ (64,6), Μαρούσι (63,7).
ΔΕΝ ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ, φαντάζομαι, οι φίλαθλοι με τέτοια αριθμητικά μεγέθη. Ούτε παρηγοριούνται επαρκώς, κάθε φορά που προβάλλεται το επιχείρημα πως «τι να κάνουμε, έτσι είναι δομημένο το ελληνικό μπάσκετ, πάνω σε σφιχτές άμυνες και επιθέσεις 5 εναντίον 5».
ΤΕΤΟΙΟ μπάσκετ, θυμίζω, παίζεται εδώ και αρκετά χρόνια στον τόπο μας. Αλλά, κουτσά στραβά, έμπαιναν κάποια καλάθια παραπάνω, έτσι ώστε ο κανόνας του πρωταθλήματος να 'ναι πως στο τέλος της κανονικής περιόδου μόνο μία ομάδα «έπεφτε» κάτω από τους 70 πόντους, κατά μέσο όρο. Υπήρξε, μάλιστα, και σεζόν, το 2005-06, που και οι 14 ομάδες ξεπέρασαν το φράγμα των 1.820 πόντων, στους 26 αγώνες τους.
ΑΠΟ ΠΕΡΥΣΙ άρχισαν ν' αλλάζουν τα δεδομένα. Οι ομάδες που δεν έπιασαν το όριο έγιναν αίφνης τέσσερις (Περιστέρι, Κολοσσός, Ηρακλής, Ικαρος) και τώρα τις μετράμε εφτά! Κοινός παρονομαστής, στις δύο τελευταίες περιόδους, οι «πετσοκομμένοι» προϋπολογισμοί των ΚΑΕ, που άνοιξαν την πόρτα της κατηγορίας για πολλούς παίκτες μικρής αξίας και παραγωγικότητας, γεγονός που αλλοίωσε σοβαρά την επιθετική ποιότητα των ομάδων.
ΕΤΣΙ που τα κάναμε, δεν είναι δα και απαραίτητη η άμυνα, για να βρει «σίδερο» ο αντίπαλος σουτέρ. Αστοχεί, ακόμα κι ελεύθερο να τον αφήσουν!
ΥΓ. Από πού κι ως πού, κύριοι της FIBA, θα γίνει στη... Βενεζουέλα το προολυμπιακό τουρνουά (2-8 Ιουλίου οι αγώνες, την 1η Φεβρουαρίου ο διαχωρισμός των 12 ομάδων σε 4 ομίλους); Τι «αβάντα» είναι πάλι αυτή και για ποιους; Γνώμη μου είναι πως κάθε Ομοσπονδία που σέβεται τον εαυτό της δεν επιτρέπει σε κανέναν ν' αμφισβητεί τις επιλογές της. Και τούτη, δεν χωνεύεται με τίποτα!
Πηγή: Ελευθεροτυπία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου