Κβο βάντις μπάσκετ;

Με αφορμή τις δηλώσεις του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο Θανάσης Ασπρούλιας και ο Σπύρος Καβαλιεράτος διαφωνούν αναφορικά με το μέλλον του μπάσκετ.

ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ
Αλλαγές εδώ και τώρα

Το ευρωπαϊκό μπάσκετ βρίσκεται μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι και οι φωνές υπέρ των υπερθνικών πρωταθλημάτων ή μιας μεγάλης Ευρωλίγκα γίνονται όλες και περισσότερες. Η άποψη που εξέφρασε ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς "οι εθνικές λίγκες, θα διαρκούν 2-3 μήνες και θα ξεκινούν μετά το τέλος της Ευρωλίγκα», ανοίγει άλλον ένα κύκλο συζήτησης για το μέλλον του αθλήματος σε συλλογικό επίπεδο.
Λίγες μέρες πριν ο Τσάβι Πασκουάλ, προπονητής της Μπαρτσελόνα, είχε εναντιωθεί στον τρόπο που θα διεξάγεται από την επόμενη σεζόν η Ευρωλίγκα, με δεδομένο ότι η δεύτερη φάση θα γίνεται σε 14 αγωνιστικές, όχι σε έξι όπως τώρα. Κι αυτό, γιατί η ισπανική λίγκα διαρκεί 34 αγωνιστικές και είναι λογικό να μην αντέχουν οι παίκτες.
Είναι σαφές πως το καλεντάρι πρέπει να αλλάξει και το συζητάει πλέον και η FIBA, που δεν θέλει να εξουθενώσει τους αθλητές, αλλά δεν θέλει και να απέχουν από τις διοργανώσεις με τις Εθνικές ομάδες, που έχουν τη δική τους μαγεία.
Για να γίνουν όλα αυτά και να μπορέσει το ευρωπαϊκό μπάσκετ να ανέβει επίπεδο, είναι σαφές πως πρέπει να την... πληρώσουν τα εθνικά πρωταθλήματα. Για την ακρίβεια πρέπει να μπουν σε δεύτερη μοίρα ως προς την κανονική τους περίοδο, αλλά να μην εξαφανιστούν, διότι ο καθένας ενδιαφέρεται και μάλιστα πολύ για τον τίτλο της χώρας του.
Αυτό που είπε ο Ομπράντοβιτς είναι αυτό που λέγεται εδώ και σχεδόν δύο χρόνια. Το βάρος πρέπει να δοθεί σε αγώνες υψηλού επιπέδου, που θα αγωνίζονται μεταξύ τους σπουδαίες ομάδες. Η κλειστή Ευρωλίγκα είναι ένα σχέδιο 20 ετών, αλλά εδώ δεν είναι ΗΠΑ για να πάψει να υπάρχει ενδιαφέρον για τους εγχώριους τίτλους.
Το ευρωπαϊκό μπάσκετ, λοιπόν, πρέπει να βρει τον τρόπο να γίνει ελκυστικό για θεατές, τηλεθεατές, χορηγούς και κανάλια. Η μετάθεση των αγώνων της Ευρωλίγκα για την Πέμπτη και την Παρασκευή είναι ένα ενδιαφέρον πείραμα, διότι τα ματς μετατίθενται σε μέρες που δεν υπάρχει ποδόσφαιρο.
Μπορούν να γίνουν και άλλα πολλά, αρκεί να υπάρχει διάθεση για συνεργασία. Λίγκες τύπου Αδριατικής ή Βαλτικής έχουν το δικό τους ενδιαφέρον και όσο πιο ανταγωνιστικές γίνονται, τόσο βοηθούν το μπάσκετ, σε σχέση τουλάχιστον με τις εθνικές λίγκες που χάνουν το ενδιαφέρον τους. Οι υπερθνικές λίγκες γενικά είναι το μέλλον και είναι θέμα χρόνου να κυριαρχήσουν. Ποιος θα τις διοργανώνει, πώς θα συνδέονται μεταξύ τους, είναι ένα άλλο ζήτημα.
Οσο για τα εθνικά πρωταθλήματα; Αυτό που είπε ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς αφορά ουσιαστικά τους μεγάλους, που έχουν και υποχρεώσεις στην Ευρωλίγκα. Τα εθνικά πρωταθλήματα μπορούν να συνεχίσουν να διεξάγονται δίχως τις κορυφαίες ομάδες, που δεν έχουν λόγο να εξουθενώνονται παίζοντας ματς που εξ αρχής γνωρίζουν πως θα τα κερδίσουν. Ομως όταν ολοκληρώνεται η Ευρωλίγκα, να υπάρχει ο τρόπος ώστε να επιστρέφουν, να παίζουν στα πλέι οφ και να ανταμώνουν και με τους υπόλοιπους - αυτούς που ξεχώρισαν - από τη δική τους χώρα. Στην πραγματικότητα η Α1 αποκτά ενδιαφέρον στα πλέι οφ και κυρίως στους τελικούς, οπότε το ίδιο θα συμβαίνει και τώρα.
Το θέμα είναι να αντιληφθούν σε όλες τις χώρες ότι η άποψη του Ομπράντοβιτς θα βοηθήσει συνολικά το μπάσκετ, διότι πολλοί νοιάζονται μόνο για τις εθνικές λίγκες. Αντιδράσεις υπάρχουν, άλλωστε, ακόμα και στην Ελλάδα, που η Α1 είναι ... κρατική υπόθεση και το επίπεδο πέφτει κάθε χρόνο. Δεν θα υπάρχει στην Ισπανία και στην Τουρκία, που υπάρχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον; Ομως πόσο θα αντέξουν Ισπανοί και Τούρκοι; Οχι για πολύ, σίγουρα. Γι αυτό και πρέπει να προχωρήσει το σχέδιο των υπερθνικών πρωταθλημάτων και της δυνατής Ευρωλίγκα, για το καλό του μπάσκετ. Δίχως να σβήσει το ελληνικό πρωτάθλημα. Απλά να αλλάξει ο τρόπος που διεξάγεται και το κάνει κάθε χρόνο και πιο βαρετό.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ

Ολη η Ευρώπη ...μία Ευρωλίγκα!

 

Η τοποθέτηση που θα διαβάσετε δεν έχει καμία σχέση με πολιτικό μανιφέστο, ούτε υπερθεματίζει την ενωμένη Ευρώπη... Είναι όμως, η μία και μοναδική λύση για να βελτιώσει το μπάσκετ τη θέση του στην οικονομική αγορά κι όχι στην αθλητική ιεραρχία. Ας μη γελιόμαστε... Το άθλημα που όλοι αγαπάμε είναι μεν το δεύτερο πιο δημοφιλές σε όλα τα μέρη του κόσμου (ή σχεδόν σε όλα), αλλά σε σύγκριση με το ποδόσφαιρο η δεύτερη από την πρώτη θέση απέχει έτη φωτός. Η προσπάθεια βελτίωσης του προϊόντος, για την οποία όλοι ανησυχούμε κι ενδιαφερόμαστε, δεν στοχεύει στον υπερκερασμό του λαοφιλέστερου των αθλημάτων. Ουδέποτε θα συμβεί αυτό. Μπορεί όμως, να συγκλίνει σε μία κατεύθυνση, στη διαφοροποίηση της θέση του μπάσκετ στην οικονομική αγορά... Να γίνει το άθλημα τόσο ενδιαφέρον και παραγωγικό δηλαδή για περισσότερο κόσμο, για περισσότερες χώρες, ώστε να προσελκύσει καλύτερες και πιο πλούσιες διαφημιστικές καμπάνιες, που θα καταστήσουν το άθλημα αυτοτελές...

Η συζήτηση για το πλάνο που θα πρέπει να εκπονηθεί άμεσα ώστε να γίνει το σπορ ακόμα πιο ελκυστικό, ώστε να προστατευθούν οι παίκτες από την υπερκόπωση, ώστε να παράγει ενδιαφέροντα ματς και όχι αδιάφορες παραστάσεις του ενός (όπως συμβαίνει στην Ελλάδα εδώ και χρόνια με Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό), βρίσκεται εν εξελίξει. Εδώ και καιρό... Είναι ξεκάθαρο ότι το μοντέλο των εθνικών πρωταθλημάτων, χωρίς φυσικά να είναι ξεπερασμένο, δεν έχει αποδειχθεί σωτήριο για το μπάσκετ, που έχει κάνει βήματα προόδου μεν σε οργανωτικό επίπεδο, αλλά δεν έχει καταφέρει να το μετουσιώσει σε χρήμα και ενδιαφέρον από περισσότερο κόσμο.

Αρα, όλοι οι άνθρωποι του μπάσκετ, βρίσκονται ενώπιον του μεγάλου ερωτήματος... Ποιο είναι το μέλλον;

Προφανώς και θα έχετε ακούσει πολλά ίσως να έχετε σκεφτεί ακόμα περισσότερα. Κατά την ταπεινή άποψή μου, όμως, η μοναδική λύση, δεν περιλαμβάνει υπερεθνικά πρωταθλήματα και σίγουρα αφαιρεί, χωρίς να εξαφανίζει τη λάμψη των εθνικών πρωταθλημάτων.

Ας μη γελιόμαστε... Οι Λίγκες τύπου Αδριατική, Βαλτική, Βαλκανική κτλ κτλ, δεν εξυπηρετούν τίποτα, μα τίποτα περισσότερο από την αλλαγή παραστάσεων των παικτών και των ομάδων... Το ίδιο το άθλημα, το μπάσκετ ουδόλως το προωθούν και θα έλεγα ότι το αποπροσανατολίζουν ακόμα περισσότερο το βλέμμα του απλού θεατή, που θα δει ακόμα μία κούπα αμφιβόλου ποιότητας να διεκδικείται από την αγαπημένη ομάδα του. Θα δει ένα ματς, να προστίθεται (ακόμα κι αν αφαιρεθούν οι αγώνες της Α1) για ένα στόχο, που ακόμα κι αν επιτευχθεί δε θα κάνει μεγαλύτερο το σύλλογο που τον καταφέρνει. Τι θέλω να πω; Αν το θέμα τη συζήτησης είναι οι κερκίδες και ποιος πρέπει να είναι ο δρόμος που θα ακολουθήσουμε προκειμένου να τονωθεί το ενδιαφέρον του κόσμου, οι υπερεθνικές λίγκες, δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα περισσότερο, όταν στο καλεντάρι υπάρχει, η Ευρωλίγκα, το Eurucup, το Εurochallenge, το πρωτάθλημα, το Κύπελλο κ.ο.κ. Ο κόσμος έχει χάσει το μπούσουλα... Πολά απλά, δε θέλει άλλο... Σημασία αγαπητοί φίλοι, δεν έχει ο αντίπαλος, αλλά ο στόχος... Ειδικά στην Ελλάδα. Το πρωτάθλημα κόντρα στον Ολυμπιακό είναι μεγάλος στόχος. Η πρώτη θέση στην Ευρώπη είναι τεράστιος στόχος που καθιστά τον οπαδό κάθε ομάδας περήφανο αν τα καταφέρει. Η τίτλος στην π.χ. Αδριατική Λίγκα, κατά τη γνώμη μου, είναι αδιάφορος... Οσος κόσμος, θα πήγαινε στο ΟΑΚΑ ή το ΣΕΦ με αντίπαλο τον Κολοσσό, το ίδιο θα συμβαίνει με την ...Τσεντεβίτα, ή την Μπάνβιτ. Από τη στιγμή μάλιστα, που αν μπούμε στη διαδικασία των υπερεθνικών Λιγκών, δε θα καταργηθεί η Α1, απλά θα υποδέχεται τους δύο μεγάλους στα πλέι οφ.

Δεν θα βελτιωθεί έτσι η θέση του μπάσκετ στην αγορά και στην ιεραρχία του κόσμου. Κατά τη γνώμη μου, η μοναδική λύση εντοπίζεται σε ένα και μοναδικό πλάνο, το οποίο μάλιστα έχει κατατεθεί και γνωστοποιηθεί αρμοδίως σε τοπικούς και διεθνείς φορείς.

Το μοντέλο στηρίζεται στο NCAA και στην αρχή των περιφερειών. Μία διευρυμένη δηλαδή Ευρωλίγκα, που αρχικά θα διεξάγεται σε ευρωπαϊκές περιφέρειες (Δυτικής Ευρώπη, Ανατολική Ευρώπη, Βορειοδυτική, Αδριατική κτλ κτλ) κι εν συνεχεία με τρόπο που γίνεται στο NCAA θα μπαίνουμε στην March Madness... Ποια είναι η διαφορά με την υπάρχουσα κατάσταση;

 

Πρώτον οι γεωγραφικές περιφέρειες τη στιγμή που τα εγχώρια πρωταθλήματα θα συνεχίζονται (χωρίς τη συμμετοχή των ομάδων της Ευρωλίγκα πριν τα πλέι οφ) και οι οποίες θα καταλήγουν όμως, σε έναν και μοναδικό στόχο: Την πρώτη θέση στην Ευρώπη... Κι όχι ένα αμφιβόλου αίγλης τρόπαιο... Η αδριατική Λίγκα έχει το γεωγραφικό στοιχείο της πρώην Ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, η VTB στο Βορρά, το ίδιο... Σε κανένα άλλο σημείο της Ευρώπης, δεν παρατηρείται ανάλογο γεωπολιτικό κριτήριο... Ούτε καν μεταξύ Ελλάδας, Σκοπίων Τουρκίας κ.ο.κ.

Επιπλέον, το πλάνο της Ευρωλίγκα των περιφερειών, καλύπτει κι άλλες ανάγκες.. Οπως για παράδειγμα τη συμμετοχή όλων των χωρών της Ευρώπης και όχι 24 ομάδων από τη μπασκετική ελίτ της Γηραιάς Ηπείρου. Με αυτόν τον τρόπο, μπαίνουν οι βάσεις των ...εκπλήξεων και μίας διαδικασίας, που μπορεί να αναδείξει ήρωες της μίας βραδιάς, οι ομάδες της μίας σεζόν.

Οπως ακριβώς και στο κολεγιακό.

Οσο για τις εθνικές λίγκες... Υπάρχει τρόπος να συνδεθούν με αυτή τη διοργάνωση, αρκεί να υπάρχει θέληση. Ο τρόπος δεν είναι δύσκολος...

Ορθότατα μίλησε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς... Οι ομάδες έχουν ανάγκες από αλλαγή. Πρέπει να αποφασίσουμε όμως: Θέλουμε αλλαγή για να αλλάξουν εικόνες και παραστάσεις οι ομάδες, ή επιθυμούμε την πραγματικά προσπάθεια βελτίωσης και διεύρυνσης του μπάσκετ; Οταν αποφασίσουμε τι θέλουμε, θα μπορέσουμε να μιλήσουμε για ανάπτυξη. Οτιδήποτε μέχρι τότε θα είναι πασάλειμμα.

 

Υ.Γ. Ανέκαθεν ήμουν υπέρ της Μεσογειακής Λίγκας και δεν αλλάζω άποψη. Οχι γιατί (όπως προαναφέρω) θα έδινε λύση στο πρόβλημα του ελληνικού και του ευρωπαϊκού μπάσκετ, αλλά γιατί αν μη τι άλλο θα ήταν κάτι διαφορετικό... Κάτι άλλο! Κάτι ξεχωριστό από το αποτυχημένο μοντέλο που συναντούμε και παρακολουθούμε μέχρι τώρα.

πηγή: gazzetta.gr