Λυπάμαι που ο ΠΑΟΚ χάνει ποιότητα και είδωλα, αλλά
είμαι βέβαιος ότι αυτά ξαναδημιουργούνται, όταν ξέρεις τη συνταγή.
Γράφει ο Γιώργος Κουβεντίδης.
Ο Κοντρέρας πιστεύω ότι πράγματι είναι ο καλύτερος κεντρικός αμυντικός, που έχω δει με τη φανέλα του ΠΑΟΚ, τουλάχιστο όσα χρόνια θυμάμαι τον ΠΑΟΚ. Παρόλα αυτά, δεν θα μου λείψει. Δεν ξέρω γιατί, ίσως γιατί αυτός πήρε ενδεχομένως περισσότερα απ΄ όσα έδωσε στον ΠΑΟΚ ή γιατί νομίζω ότι το «πικ» του το ξεπέρασε και δεν θα το ξαναφτάσει.
Ο Βιεϊρίνια θα μου λείψει, αυτό είναι αλήθεια. Είναι δεδομένο ότι αυτό το παιδί, αν περιοριστούμε στα υλικά, πήρε λιγότερα απ΄ όσα έδωσε στον ΠΑΟΚ. Κατά βάθος, όμως, αναγνώρισε πως αυτό που είναι σήμερα, το οφείλει στον ΠΑΟΚ. Ίσως γι΄ αυτό, δεχόταν τόσο καιρό να τον «κοροϊδεύει» ο ΠΑΟΚ εν γνώσει του, από την άποψη ότι έπαιζε στον ΠΑΟΚ με ελάχιστα, για την αξία του, χρήματα.
Θυμάμαι τον Ιούνιο, που κάναμε μια συνέντευξη για το PAOK24 με τις δικές σας ερωτήσεις, τον ρώτησα αν αισθάνεται λίγο… αγαθός (εσείς σκεφτείτε μια άλλη λέξη), που παίρνει λιγότερα κι απ΄ τον Κουτσιανικούλη. «Καθόλου, το συμβόλαιο δεν το υπέγραψα με το ζόρι. Αυτά μπορούσε να μου δώσει ο ΠΑΟΚ και τα δέχτηκα. Ξέρω ότι αν μπορούσε, θα μου έδινε παραπάνω» είπε ο ποδοσφαιριστής, που έπαιζε στον ΠΑΟΚ με συμβόλαιο 270.000 ευρώ το χρόνο κι όμως κάθε φορά έδινε τον καλύτερο εαυτό του και ΠΟΤΕ δεν δημιούργησε θέμα.
Κατά βάθος τον θεωρούσα… αγαθό, που επέμενε να παίζει σ΄ ένα γελοίο πρωτάθλημα, την ώρα που είχε τις δυνατότητες να διεκδικήσει κάτι καλύτερο για τον εαυτό του. Σ΄ ένα πρωτάθλημα, που όταν ήρθε η ώρα να κατακτήσει έναν μεγάλο τίτλο, που τον άξιζε, οι νταβατζήδες του είπαν «όχι».
Λίγο πριν κλείσει τα 26 του το πήρε απόφαση, και νομίζω ότι πηγαίνει στη σωστή ομάδα και στο σωστό πρωτάθλημα, για να γίνει ένας πραγματικός σταρ. Γιατί αυτό το παιδί το αξίζει.
Τα Χριστούγεννα, που έχουμε την ευτυχία να καθίσουμε δυο μέρες στο σπίτι μας, γιατί διαλέξαμε ένα επάγγελμα που δεν έχει Κυριακές και αργίες, διάβασα ένα καταπληκτικό βιβλίο. «Το τελευταίο παιχνίδι» του Τζέισον Κρόουλι, από τις εκδόσεις ΤΟΠΟΣ. Αν έχετε χρόνο και τη δυνατότητα, διαβάστε το.
Το ποδόσφαιρο είναι μια δραστηριότητα που γεννά συναισθήματα και πυροδοτεί την παρόρμηση πολλές φορές. Απ΄ αυτή την άποψη καταλαβαίνω τη στεναχώρια πολύ κόσμου, που πιθανότατα δεν θα ξαναδεί τον Βιεϊρίνια με τη φανέλα του ΠΑΟΚ. Είναι καλό που στο δικό μας ποδόσφαιρο, ζει ακόμη το συναίσθημα, ενώ αλλού έχει χαθεί, γιατί αυτό είναι μέρος του πραγματικού ποδοσφαίρου. Στην Αγγλία το συναισθηματικό δέσιμο των φιλάθλων με τους ποδοσφαιριστές της ομάδας τους και κατ΄ επέκταση με τις ίδιες τις ομάδες τους, έχει χαθεί. Ο φίλαθλος έγινε απλός καταναλωτής και συμβιβάστηκε μ΄ αυτό το ρόλο.
Συναισθήματα σαν κι αυτά, που ζει αυτές τις μέρες πολύς κόσμος, οφείλω να ομολογήσω ότι τα έζησα το καλοκαίρι του 2003, μετά τον τελευταίο τίτλο, που κατέκτησε ο ΠΑΟΚ. Εκείνο το καλοκαίρι έγινε της προσφυγής το κάγκελο κι ο ΠΑΟΚ έχασε τη μισή βασική του ενδεκάδα. Έφυγε ο Γεωργιάδης, που πόνεσε όσο μπορεί να πονάει σήμερα κι ο Βιεϊρίνια, έφυγε ο Καφές, έφυγε ο Οκκάς, έφυγαν κι άλλοι. Ήταν οι τελευταίοι, από μια ομάδα που κέρδισε δύο Κύπελλα κι αποσυντέθηκε.
Ήταν ένα δύσκολο καλοκαίρι για τον ΠΑΟΚ και όλοι πίστευαν ότι η ωραία εποχή του τελείωσε κι έρχεται η παρακμή. Οι μεταγραφές που έγιναν, ήταν να σε πιάνει μελαγχολία, η πρώτη προπόνηση της χρονιάς με τόσους απόντες, ήταν επίσης μελαγχολική. Δέκα μήνες αργότερα, ο ΠΑΟΚ πανηγύριζε για πρώτη φορά την έξοδό του στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Ήταν η χρονιά, που μεταξύ άλλων, αναδείχτηκε ο Σαλπιγγίδης.
Για τη σκοπιμότητα των δύο σημαντικών αποχωρήσεων αυτή την εποχή, έχουν γραφτεί πολλά. Ουσιαστικά την εξήγησαν τόσο ο Ζαγοράκης, όσο κι ο Βρύζας με τον Κωνσταντινίδη την περασμένη Πέμπτη. Δεν είναι κανείς ηλίθιος να απαξιώσει κάτι που πολέμησε για να χτίσει τέσσερα χρόνια. Δυστυχώς για τον ΠΑΟΚ τα πράγματα έσφιξαν κι έπρεπε να πάρει το ψαλίδι.
Έπρεπε να ρίξει το μπάτζετ του κατά περίπου 15%-20% και να βρει τουλάχιστο 2-3 εκατομμύρια ρευστό ΑΜΕΣΑ για να πληρώσει ληξιπρόθεσμες οφειλές ΑΜΕΣΑ. Όποιος ξέρει έναν τρόπο, που θα μπορούσε να γίνει αυτό, χωρίς να πονέσει κανείς, ας τον καταθέσει.
Την επόμενη εβδομάδα ο ΠΑΟΚ πρέπει να παρουσιάσει στην ΟΥΕΦΑ τα μεγέθη του κι αν δεν παρουσιάσει βελτιωμένη εικόνα και μείωση των ληξιπρόθεσμων οφειλών, αντίο ζωή.
Για τους λόγους, που έφτασε ο ΠΑΟΚ σ΄ αυτό το σημείο, μπορεί να γίνει μεγάλη συζήτηση. Προσωπικά πιστεύω ότι είναι συνδυασμός κακών επιλογών και οικονομικής συγκυρίας, την όποια όλοι βιώνουμε στην προσωπική μας ζωή, αλλά έχουμε πολλές φορές την αίσθηση ότι ο ΠΑΟΚ ζει σε ένα άλλο περιβάλλον, σ΄ ένα παράλληλο σύμπαν.
Λυπάμαι που δεν μπορώ να υιοθετήσω απόψεις του στυλ «έφαγαν τα λεφτά οι κλέφτες», λυπάμαι που δεν μπορώ να βγω και να πω «διαλύουν τον ΠΑΟΚ, κατασπαράξτε τους», λυπάμαι που δεν μπορώ να πω ότι «ξεπουλάνε τον ΠΑΟΚ και διώχνουν τους παιχταράδες», λυπάμαι που δεν μπορώ να υπονοήσω «πηγαίνετε στο γήπεδο κι αν δεν κερδίσει ο ΠΑΟΚ, κυνηγήστε τους».
Κατά βάθος, όμως, χαίρομαι, γιατί στα 18-19 χρόνια που είμαι σ΄ αυτό το επάγγελμα, ποτέ δεν μπήκα στη διαδικασία να πάρω το συναίσθημά σας, να το αμπαλάρω και να σας το πουλήσω τη στιγμή που είστε πιο έτοιμοι από ποτέ να το αγοράσετε. Και χαίρομαι γιατί δεν χρειάζεται να κάνω πράγματα κόντρα στη συνείδησή μου, για να σας πάρω το 1,30 ή το 1,23 από την τσέπη ή για να είμαι απλά «καλός και σωστός δημοσιογράφος». Γιατί σήμερα ο «καλός και σωστός δημοσιογράφος» είναι συνήθως αυτός, που φωνάζει δυνατά αυτό, που θέλουν να ακούσουν πολλοί κι όχι αυτό που στα δικά του μάτια και στη δική του κρίση, είναι το σωστό.
Εν πάση περιπτώσει, λυπάμαι που ο ΠΑΟΚ χάνει ποιότητα και είδωλα, αλλά είμαι βέβαιος ότι αυτά ξαναδημιουργούνται, όταν ξέρεις τη συνταγή. Και σε μία περίοδο, που όλο το ελληνικό ποδόσφαιρο αναγκάζεται να προχωρήσει σε εκπτώσεις στην ποιότητα, αυτοί που θα κερδίσουν, είναι αυτοί που ξέρουν τη συνταγή.
Κι ότι και να γίνει, όποιος και να φύγει, όποιος και να έρθει, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι κάπου εκεί στο Μάιο, ο ΠΑΟΚ θα διεκδικεί πάλι την έξοδο στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ κι είμαι επίσης σχεδόν βέβαιος, ότι το ίδιο θα κάνει και του χρόνου, με την προϋπόθεση, να μην τον καταβάλει το σύνδρομο της αυτοκαταστροφής, που συχνά τον χαρακτηρίζει.
Το αυλάκι είναι εδώ, ας αφήσουμε το νερό να τρέξει…
Πηγή: paok24.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου