Σύστημα Μπαλοτέλι!!

Ο μεγάλος Γκάρι Λίνεκερ πέρασε στην Ιστορία όχι μόνο ως τεράστιος παιχταράς αλλά και επειδή είχε πει ότι στο ποδόσφαιρο παίζουν δύο ομάδες από έντεκα παίκτες που κυνηγούν μια μπάλα και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί. Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης.

Αυτό βεβαίως ίσχυε κάποτε. Διότι ο τελευταίος διεθνής τίτλος που κέρδισαν οι Γερμανοί ήταν αισίως το Ευρωπαϊκό του… 1996 (!) - πριν, δηλαδή, από δεκαέξι ολόκληρα χρόνια.

Σε επίπεδο συλλόγων η πιο πρόσφατη γερμανική επιτυχία ανάγεται στο σωτήριο έτος 2001, όταν πλήρωναν ακόμη με μάρκα. Εκτοτε έχασαν όποιον τελικό έπαιξαν, ακόμη και μέσα στο Μόναχο.

Με άλλα λόγια και σε αντίθεση με το «δόγμα Λίνεκερ», οι Γερμανοί έχουν ξεχάσει να κερδίζουν. Στα Ευρωπαϊκά ή στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα πάντα κάποιος βρίσκεται να τους ρίξει μια σφαλιάρα - με τελευταίο τον Μπαλοτέλι.

Γιατί το λέω αυτό; Διότι το δόγμα της «πανίσχυρης και ανίκητης Γερμανίας» είναι ένας αστικός θρύλος χωρίς προφανές αντίκρισμα.

Δύο φορές μέσα στον 20ό αιώνα ξεκίνησαν οι Γερμανοί να καταλάβουν τον κόσμο και τελικά κατέληξαν να χρειάζονται διαβατήριο για να πάνε στο Βερολίνο.

Η τρίτη απόπειρα ήταν ευτυχώς πολύ πιο σεμνή και με λιγότερο δραματική κατάληξη. Η Ανγκελα Μέρκελ υποχώρησε τελικά μπροστά στη συντονισμένη πίεση των υπόλοιπων Ευρωπαίων και έδειξε να παραιτείται από το σχέδιο μιας «γερμανικής Ευρώπης».

Διότι, να μην έχουμε την παραμικρή αυταπάτη: αυτό ακριβώς ήταν το σχέδιο που ναυάγησε τα ξημερώματα της περασμένης Παρασκευής.

Η πανίσχυρη και απαστράπτουσα καγκελάριος κατέληξε απομονωμένη και αποδυναμωμένη. Εκ των πραγμάτων λοιπόν αναγκάστηκε να υποστείλει τη σημαία μιας στενόμυαλης αδιαλλαξίας που είχε καταστεί περίπου «εθνικό δόγμα».

Από αυτή την άποψη, η αλλαγή της ευρωπαϊκής συγκυρίας είναι εντυπωσιακή. Και ως προς την ουσία και ως προς την ταχύτητα με την οποία συντελέστηκε.

Μόλις πριν από λίγους μήνες, η Μέρκελ κρατούσε την Ευρώπη στα χέρια της.

• Στηριζόταν σε μια πανίσχυρη συμμαχία των «ΑΑΑ» (των χωρών δηλαδή που διατηρούσαν υψηλή οικονομική αξιολόγηση), η οποία είχε απολύτως αποδεχθεί τη γερμανική ατζέντα και τη γερμανική λογική.

[Πιο εντυπωσιακή από τους Ολλανδούς, τους Αυστριακούς ή τους Φινλανδούς ήταν η περίπτωση του Νικολά Σαρκοζί.

Ελληνας πολιτικός που έζησε από μέσα το σκηνικό των ευρωπαϊκών συνόδων μού περιέγραφε ότι ο γάλλος πρόεδρος λειτουργούσε περίπου ως «μπράβος της Μέρκελ».

Πρώτα η καγκελάριος ανέπτυσσε ήρεμα τη θέση της και μετά ο Σαρκοζί «πλάκωνε» όποιον τολμούσε να διαφωνεί μαζί της!..]

• Ασκούσε ασφυκτικό έλεγχο σε όλους τους ευρωπαϊκούς οργανισμούς, από την Επιτροπή ως την Κεντρική Τράπεζα. Ενώ ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε εθεωρείτο ο σίγουρος επόμενος πρόεδρος του Eurogroup.

• Εκτιμούσε ότι ο γερμανικός δρόμος της δημοσιονομικής πειθαρχίας και της οικονομικής λιτότητας ήταν η μόνη ενάρετη μέθοδος για να οδηγηθούμε (κάποτε…) σε μια «βιώσιμη ανάπτυξη».

• Θεωρούσε ότι τα προβλήματα των άλλων χωρών δεν ήταν παρά το τίμημα της άρνησής τους να βαδίσουν τον δρόμο της οικονομικής αρετής.

• Απέβλεπε να μετατρέψει την Ευρωπαϊκή Ενωση σε μια λέσχη «δανειστών και δανειζομένων», όπου οι δανειζόμενοι θα εκτελούν πειθήνια τις εντολές των δανειστών.

• Και πίστευε ότι οι δανειστές πρέπει όχι μόνο να διαπαιδαγωγήσουν αλλά και να τιμωρήσουν τους δανειζόμενους για την οικονομική απρονοησία τους - που ήταν τελικώς και ηθικό παράπτωμα…

Με άλλα λόγια, η Γερμανία επιχειρούσε να αντιμετωπίσει μια τεράστια οικονομική κρίση με ένα μάθημα εθνικού μοραλισμού. Οι Ιταλοί είναι έτσι, οι Ισπανοί είναι αλλιώς, οι Ελληνες είναι χειρότεροι απ' όλους…

Στο τέλος, βεβαίως, το ματσάκι το κέρδισε η πραγματικότητα. Ακριβώς όπως ο Μπαλοτέλι.

Κατ' αρχήν, κατέρρευσε η συμμαχία. Ο Σαρκοζί πήγε σπίτι του, η ολλανδική κυβέρνηση έπεσε, ενώ και ο (σοσιαλιστής) αυστριακός καγκελάριος πήρε τις αποστάσεις του.

Βασικά όμως απέτυχε η συνταγή. Η «γερμανική παιδαγωγική μέθοδος» μπορεί να παρείχε αναρίθμητες ηθικές υποδείξεις, αλλά επί της ουσίας τροφοδότησε την απραξία. Απεδείχθη έτσι ανίκανη να ελέγξει μια κρίση η οποία επεκτεινόταν και εξαπλωνόταν με απίστευτη ταχύτητα - ακόμη και ο Μπαράκ Ομπάμα έφθασε στο σημείο να βάλει τις φωνές. Ευτυχώς όμως οι Γερμανοί εκτός από μοραλιστές είναι και ρεαλιστές.

Η Μέρκελ αναδιπλώθηκε όταν αντιλήφθηκε ότι έχανε το παιχνίδι και ότι κινδύνευε να βρεθεί πιο μόνη κι από τον Φον Πάουλους στο Στάλινγκραντ - πάει και ο Σόιμπλε από την προεδρία του Eurogroup, ευτυχώς!..

Τα υπόλοιπα θα τα βρουν με μια γερμανική κοινή γνώμη την οποία οι ίδιοι διαπαιδαγώγησαν στρεβλά και στην οποία τελικώς παγιδεύτηκαν…

Για εμάς τους υπόλοιπους Ευρωπαίους η ήττα της «γερμανικής Ευρώπης» αποτελεί μια εξαιρετικά αισιόδοξη εξέλιξη. Για πολλούς λόγους. Κυρίως όμως επειδή η Ευρώπη έχει ανάγκη από μια πραγματικά «ευρωπαϊκή Γερμανία».

Τη Γερμανία δηλαδή που ξέραμε τις προηγούμενες δεκαετίες - όταν ακόμη κέρδιζε στο ποδόσφαιρο…

 

Πηγή: Το Βήμα