Γράφει ο Γιώργος Μαυρωτάς...
Μπορεί ο Μπαλοτέλι να έχει τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας λόγω των δύο “αντιμνημονιακών” του γκολ απέναντι στη Γερμανία (το δεύτερο γκολάρα μάλιστα), αλλά εγώ ψάχνω στους παίκτες κάτι διαφορετικό. Όχι εκκεντρικές συμπεριφορές, αλλά ισορροπημένες προσωπικότητες. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μια ομάδα τους χρειάζεται όλους, απλά θα διαλέξω με διαφορετικά κριτήρια από αυτούς που διαλέγουν φωτογραφίες για τα πρωτοσέλιδα.
Δεν βλέπω πολύ ποδόσφαιρο, αλλά είδα τα δύο παιχνίδια Ιταλία - Αγγλία και Ιταλία – Γερμανία. Αυτά που γράφω παρακάτω λοιπόν μην τα κρίνετε από τεχνική ή δημοσιογραφική σκοπιά, αλλά περισσότερο συναισθηματική. Προβάλλοντας το ποδόσφαιρο στο πόλο (που έχουν πολλά κοινά άλλωστε, καθότι ομαδικά αθλήματα επαφής και τα δύο), προσπαθώ να δω τον Πίρλο σαν ένα συμπαίκτη που κολυμπάει δίπλα μου. Πόσο σημαντική είναι η δουλειά που κάνει, τι συναισθήματα δημιουργεί στους συμπαίκτες του, τι σκέφτεται όταν παίζει;
Την καριέρα του Πίρλο δεν την είχα παρακολουθήσει ιδιαίτερα. Ήξερα ότι είναι ένας πολύ καλός μέσος που ξέρει να κρατάει την μπάλα και να κάνει παιχνίδι. Στα δύο τελευταία όμως παιχνίδια κατάλαβα ότι είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτά. Είναι παίκτης που εκπέμπει εξουσία είτε με την κατοχή της μπάλας, είτε απλώς με την παρουσία του. Στο χώρο του κέντρου δεσπόζει η μορφή του και φαίνεται να τον ψάχνουν όλοι οι συμπαίκτες του για να ξεκινήσουν μια επίθεση. Το γεγονός ότι βρίσκεται πάντα κοντά στον πιεζόμενο συμπαίκτη για να βοηθήσει και να πάρει την μπάλα δεν είναι τυχαίο. Το γεγονός ότι φαίνεται σαν να τον αφήνουν αμαρκάριστο, ενώ είναι ο εγκέφαλος της Ιταλίας, επίσης δεν είναι τυχαίο. Ξέρει ότι ίσως το σημαντικότερο κομμάτι του παιχνιδιού παίζεται χωρίς την μπάλα κι έτσι καταφέρνει συνεχώς να ξεμαρκάρεται και να προβλέπει. Δύο ρήματα που στο σύγχρονο ποδόσφαιρο ίσως είναι σημαντικότερα από το «κλωτσάω» ή «τρέχω»».
Όσο καλά όμως παίζει χωρίς την μπάλα άλλο τόσο καλά παίζει με την μπάλα στα πόδια του. Αντίθετα με άλλους μέσους, το παιχνίδι του αντιπαθεί την φλυαρία ή μάλλον την χρησιμοποιεί για να μαγνητίσει αμυντικούς και να κάνει την κατάλληλη στιγμή την πάσα. Δεν είναι λίγες οι φορές που 3-4 αμυντικοί τον περικυκλώνουν κι αυτός ατάραχος προστατεύει την μπάλα σαν να είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Οι πάσες του 33χρονου Ιταλού είτε 4 μέτρων είτε 40 μέτρων έχουν διαβητική ακρίβεια. Δεν χρειάζεται να τρέξει ο συμπαίκτης του στη μπάλα, θα πάει η μπάλα σ’ αυτόν. Και στην άμυνα όμως δεν λουφάρει. Μαρκάρει, τρέχει, κλείνει χώρους όπως απαιτεί πλέον το σύγχρονο ποδόσφαιρο και από τους επιτελικούς παίκτες.
Η στιγμή όμως που του έβγαλα πραγματικά το καπέλο ήταν στη διαδικασία των πέναλτι με την Αγγλία. Μια διαδικασία ψυχοφθόρα όπου το άγχος για τους παίκτες (κι όχι για τους τερματοφύλακες όπως πρεσβεύει ο γνωστός τίτλος της ταινίας του Βέντερς) είναι τέτοιο που δεν τολμάς να ρισκάρεις. Ο Πίρλο λοιπόν πήρε την ευθύνη να ρισκάρει ποντάροντας τα ρέστα του σε μια εκτέλεση – μπλόφα με στόχο να ανατρέψει το κλίμα που ως εκείνη τη στιγμή ήταν εναντίον των Ιταλών (είχαν ήδη ένα χαμένο πέναλτι). Ένα πέναλτι-μήνυμα σαν να έλεγε «σας έχω για πλάκα». Ένα μίγμα ψυχραιμίας και αυτοπεποίθησης που άλλαξε την ομαδική ψυχολογία της στιγμής. Ένα πέναλτι που μέτρησε πάνω από ένα γκολ.
Στα κοντινά πλάνα της τηλεόρασης δεν τον έχω δει ποτέ να μορφάζει από κούραση, ενθουσιασμό, πόνο ή θυμό (κι ένας παίκτης χωρίς θυμό είναι ο πιο επικίνδυνος για τους αντιπάλους του). Δεν είναι το τυπικό ομορφόπαιδο που θα γοητεύσει τα κορίτσια, αλλά το «σκαμμένο» του πρόσωπο κερδίζει τον σεβασμό. Πιο ταιριαστό παρατσούκλι από το «αρχιτέκτονας» που του έχουν βγάλει οι συμπαίκτες του θα ήταν το «the boss».
Σε κάθε μεγάλη ποδοσφαιρική διοργάνωση υπάρχει ένας παίκτης που η μοίρα τον χρίζει πρωταγωνιστή. Τον παίρνει από τον σωρό και τον ανεβάζει στα ουράνια. Μπορεί όλη τη χρονιά να ήταν σε χειμερία νάρκη και αρκούν 3-4 παιχνίδια για να εκτοξευθεί. Πολλές φορές μάλιστα μπορεί να ευνοείται σκανδαλωδώς από την τύχη, όπως στο παρελθόν ο Ρόσι και ο Σκιλάτσι, κάνοντας αυτό που λένε στο χώρο των τραγουδιών “one hit wonder” (μια επιτυχία και μετά εξαφανίζονται). Παίκτες σαν τον Πίρλο όμως δεν είναι σίγουρα τέτοια περίπτωση. Με δυο-τρία παιχνίδια άφησε την σφραγίδα του στο γρασίδι της Πολωνίας και της Ουκρανίας. Στα γήπεδα του Euro 2012 o παίκτης-ορόσημο δεν είναι για μένα ο εκκεντρικός Μπαλοτέλι ή ο εγωπαθής Ρολάντο που εκτελούν, αλλά ο Πίρλο που δημιουργεί. Σε αντίθεση με τις επιλογές του ποδοσφαιρικού μάρκετινγκ θα έδινα τα σκήπτρα σ’ έναν παίκτη ουσίας και σοφίας κι όχι σε έναν παίκτη λάμψης και εικόνας. Δεν ξέρω αν σήμερα το βράδυ κατορθώσει τελικά να σηκώσει το τρόπαιο στον ουρανό του Κίεβο, τον φαντάζομαι όμως σε μια εβδομάδα αγκαλιά με τη γυναίκα του και τα δυο παιδιά του να ξεκουράζεται χορτασμένος από τον τελευταίο μήνα. Χορτασμένοι κι εμείς απ’ το ποδοσφαιρικό σου χάρισμα, σ’ ευχαριστούμε Αντρέα Πίρλο…
Πηγή: protagon.gr
Μπορεί ο Μπαλοτέλι να έχει τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας λόγω των δύο “αντιμνημονιακών” του γκολ απέναντι στη Γερμανία (το δεύτερο γκολάρα μάλιστα), αλλά εγώ ψάχνω στους παίκτες κάτι διαφορετικό. Όχι εκκεντρικές συμπεριφορές, αλλά ισορροπημένες προσωπικότητες. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μια ομάδα τους χρειάζεται όλους, απλά θα διαλέξω με διαφορετικά κριτήρια από αυτούς που διαλέγουν φωτογραφίες για τα πρωτοσέλιδα.
Δεν βλέπω πολύ ποδόσφαιρο, αλλά είδα τα δύο παιχνίδια Ιταλία - Αγγλία και Ιταλία – Γερμανία. Αυτά που γράφω παρακάτω λοιπόν μην τα κρίνετε από τεχνική ή δημοσιογραφική σκοπιά, αλλά περισσότερο συναισθηματική. Προβάλλοντας το ποδόσφαιρο στο πόλο (που έχουν πολλά κοινά άλλωστε, καθότι ομαδικά αθλήματα επαφής και τα δύο), προσπαθώ να δω τον Πίρλο σαν ένα συμπαίκτη που κολυμπάει δίπλα μου. Πόσο σημαντική είναι η δουλειά που κάνει, τι συναισθήματα δημιουργεί στους συμπαίκτες του, τι σκέφτεται όταν παίζει;
Την καριέρα του Πίρλο δεν την είχα παρακολουθήσει ιδιαίτερα. Ήξερα ότι είναι ένας πολύ καλός μέσος που ξέρει να κρατάει την μπάλα και να κάνει παιχνίδι. Στα δύο τελευταία όμως παιχνίδια κατάλαβα ότι είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτά. Είναι παίκτης που εκπέμπει εξουσία είτε με την κατοχή της μπάλας, είτε απλώς με την παρουσία του. Στο χώρο του κέντρου δεσπόζει η μορφή του και φαίνεται να τον ψάχνουν όλοι οι συμπαίκτες του για να ξεκινήσουν μια επίθεση. Το γεγονός ότι βρίσκεται πάντα κοντά στον πιεζόμενο συμπαίκτη για να βοηθήσει και να πάρει την μπάλα δεν είναι τυχαίο. Το γεγονός ότι φαίνεται σαν να τον αφήνουν αμαρκάριστο, ενώ είναι ο εγκέφαλος της Ιταλίας, επίσης δεν είναι τυχαίο. Ξέρει ότι ίσως το σημαντικότερο κομμάτι του παιχνιδιού παίζεται χωρίς την μπάλα κι έτσι καταφέρνει συνεχώς να ξεμαρκάρεται και να προβλέπει. Δύο ρήματα που στο σύγχρονο ποδόσφαιρο ίσως είναι σημαντικότερα από το «κλωτσάω» ή «τρέχω»».
Όσο καλά όμως παίζει χωρίς την μπάλα άλλο τόσο καλά παίζει με την μπάλα στα πόδια του. Αντίθετα με άλλους μέσους, το παιχνίδι του αντιπαθεί την φλυαρία ή μάλλον την χρησιμοποιεί για να μαγνητίσει αμυντικούς και να κάνει την κατάλληλη στιγμή την πάσα. Δεν είναι λίγες οι φορές που 3-4 αμυντικοί τον περικυκλώνουν κι αυτός ατάραχος προστατεύει την μπάλα σαν να είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Οι πάσες του 33χρονου Ιταλού είτε 4 μέτρων είτε 40 μέτρων έχουν διαβητική ακρίβεια. Δεν χρειάζεται να τρέξει ο συμπαίκτης του στη μπάλα, θα πάει η μπάλα σ’ αυτόν. Και στην άμυνα όμως δεν λουφάρει. Μαρκάρει, τρέχει, κλείνει χώρους όπως απαιτεί πλέον το σύγχρονο ποδόσφαιρο και από τους επιτελικούς παίκτες.
Η στιγμή όμως που του έβγαλα πραγματικά το καπέλο ήταν στη διαδικασία των πέναλτι με την Αγγλία. Μια διαδικασία ψυχοφθόρα όπου το άγχος για τους παίκτες (κι όχι για τους τερματοφύλακες όπως πρεσβεύει ο γνωστός τίτλος της ταινίας του Βέντερς) είναι τέτοιο που δεν τολμάς να ρισκάρεις. Ο Πίρλο λοιπόν πήρε την ευθύνη να ρισκάρει ποντάροντας τα ρέστα του σε μια εκτέλεση – μπλόφα με στόχο να ανατρέψει το κλίμα που ως εκείνη τη στιγμή ήταν εναντίον των Ιταλών (είχαν ήδη ένα χαμένο πέναλτι). Ένα πέναλτι-μήνυμα σαν να έλεγε «σας έχω για πλάκα». Ένα μίγμα ψυχραιμίας και αυτοπεποίθησης που άλλαξε την ομαδική ψυχολογία της στιγμής. Ένα πέναλτι που μέτρησε πάνω από ένα γκολ.
Στα κοντινά πλάνα της τηλεόρασης δεν τον έχω δει ποτέ να μορφάζει από κούραση, ενθουσιασμό, πόνο ή θυμό (κι ένας παίκτης χωρίς θυμό είναι ο πιο επικίνδυνος για τους αντιπάλους του). Δεν είναι το τυπικό ομορφόπαιδο που θα γοητεύσει τα κορίτσια, αλλά το «σκαμμένο» του πρόσωπο κερδίζει τον σεβασμό. Πιο ταιριαστό παρατσούκλι από το «αρχιτέκτονας» που του έχουν βγάλει οι συμπαίκτες του θα ήταν το «the boss».
Σε κάθε μεγάλη ποδοσφαιρική διοργάνωση υπάρχει ένας παίκτης που η μοίρα τον χρίζει πρωταγωνιστή. Τον παίρνει από τον σωρό και τον ανεβάζει στα ουράνια. Μπορεί όλη τη χρονιά να ήταν σε χειμερία νάρκη και αρκούν 3-4 παιχνίδια για να εκτοξευθεί. Πολλές φορές μάλιστα μπορεί να ευνοείται σκανδαλωδώς από την τύχη, όπως στο παρελθόν ο Ρόσι και ο Σκιλάτσι, κάνοντας αυτό που λένε στο χώρο των τραγουδιών “one hit wonder” (μια επιτυχία και μετά εξαφανίζονται). Παίκτες σαν τον Πίρλο όμως δεν είναι σίγουρα τέτοια περίπτωση. Με δυο-τρία παιχνίδια άφησε την σφραγίδα του στο γρασίδι της Πολωνίας και της Ουκρανίας. Στα γήπεδα του Euro 2012 o παίκτης-ορόσημο δεν είναι για μένα ο εκκεντρικός Μπαλοτέλι ή ο εγωπαθής Ρολάντο που εκτελούν, αλλά ο Πίρλο που δημιουργεί. Σε αντίθεση με τις επιλογές του ποδοσφαιρικού μάρκετινγκ θα έδινα τα σκήπτρα σ’ έναν παίκτη ουσίας και σοφίας κι όχι σε έναν παίκτη λάμψης και εικόνας. Δεν ξέρω αν σήμερα το βράδυ κατορθώσει τελικά να σηκώσει το τρόπαιο στον ουρανό του Κίεβο, τον φαντάζομαι όμως σε μια εβδομάδα αγκαλιά με τη γυναίκα του και τα δυο παιδιά του να ξεκουράζεται χορτασμένος από τον τελευταίο μήνα. Χορτασμένοι κι εμείς απ’ το ποδοσφαιρικό σου χάρισμα, σ’ ευχαριστούμε Αντρέα Πίρλο…
Πηγή: protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου