Ο «χρησμός» του Βαλβέρδε!!

Ο Δημοσθένης Καρμοίρης εξηγεί τι εννοούσε ο Ερνέστο με το μήνυμά του στα βραβεία του ΠΣΑΠ για το μέλλον στο «λιμάνι της καρδιάς του». Εκ διαμέτρου αντίθετη με το παρατσούκλι του, ως προς το μέγεθος, είναι η παρακαταθήκη στενών δεσμών που άφησε στον Πειραιά ο Ερνέστο Βαλβέρδε. Αυτό το «κουνούπι», ο «τσινγκούρι», στα τρία χρόνια που «έδεσε» στο λιμάνι – και ειδικότερα την τελευταία διετία - έχτισε μια τεράστια, «ειδική σχέση» με το συνολικό οικοδόμημα του Ολυμπιακού. Από το αθλητικό κέντρο του Ρέντη και τον πάγκο του Καραϊσκάκη, τα πρόσωπα της διοίκησης και του ποδοσφαιρικού τμήματος, μέχρι τον τελευταίο ανώνυμο οπαδό των «ερυθρολεύκων».
Παρά το μικροσκοπικό δέμας του, ο Ισπανός προπονητής εξέπεμψε έντονη προσωπικότητα, «ευρέως φάσματος», που αθροιστικά με τους τίτλους και την άκρως επιτυχημένη θητεία του στους πρωταθλητές κέντρισαν τον ψυχικό κόσμο του Βαγγέλη Μαρινάκη.
Η επαγγελματική εκτίμηση που έτρεφε στον Βαλβέρδε ο πρόεδρος του Ολυμπιακού επεκτάθηκε σε ένα συνολικό σεβασμό προς το άτομο του. Ο Ερνέστο «κέρδισε» κατά κράτος τον ιδιοκτήτη της ΠΑΕ. Σε όλα. Στα πάντα.
Και μεταξύ τους, επιπροσθέτως, αναπτύχθηκε μια ιδιαίτερη φιλική σχέση. Τα «χνώτα» τους κόλλησαν επακριβώς. Ταίριαξαν σαν δυο σταγόνες νερό. Λες και ήταν παιδικοί φίλοι!
Οπότε δεν υπήρξε ποτέ σχήμα λόγου εκείνη η έκφραση: «η πόρτα θα είναι πάντα ανοιχτή για σένα», που συχνά συνοδεύει ένα συναινετικό διαζύγιο δύο πλευρών, άλλοτε για το θεαθήναι και το «να ‘χουμε να λέμε», είτε γιατί το επιζητούν οι επικοινωνιακές περιστάσεις και συνθήκες.
Πάντοτε στον Ολυμπιακό υπήρχε μια αιωρούμενη βεβαιότητα ότι η μοίρα, το πεπρωμένο του Θρύλου με τον Βαλβέρδε έμελλε να βρίσκονται κοντά. Δίπλα. Περίπου ταυτισμένο του ενός με του άλλου!
Και κατά συνέπεια η πιθανότητα να ξανασμίξουν οι δρόμοι τους - κάπου, κάπως, κάποτε – θα είναι πάντα ορατή και έτοιμη προς υλοποίηση (και από τις δύο πλευρές), δίχως να κοντοσταθεί κανείς αναλογιζόμενος μήπως θα πρόκειται για ένα «ξαναζεσταμένο φαγητό». Και μάλιστα για τρίτη φορά.
Η προοπτική να ξαναφορέσει ο Ισπανός τεχνικός την κόκκινη φόρμα - χωρίς να αποτελεί έμμονη ιδέα ή γλυκιά προσμονή αφού τόσο ο σύλλογος όσο και ο Ερνέστο συνεχίζουν τη ζωή τους έχοντας γυρίσει σελίδα, εκείνος με την Βαλένθια και οι Πειραιώτες με τον Ζαρντίμ – θα είναι πάντα υπαρκτή και επιθυμητή.
Γι’ αυτό και στο μήνυμά του στα βραβεία του ΠΣΑΠ, είπε ο «τσινγκούρι» αυτό το: «εις το επανιδείν». Το λέει και το εννοεί. Το θέλει και θα το θέλει πάντα. Αγάπησε την Ελλάδα, τη ζωή εδώ, τον κόσμο της, το λαό του Ολυμπιακού, δέθηκε-δάκρυσε για την ομάδα, εκτίμησε (κι αυτός με τη σειρά του) όσο κανέναν, τον Μαρινάκη.
Άλλωστε και η μπάλα τι είναι; Σαν τη ζωή μας και τις σχέσεις μας. Που κάποιες έρχονται και παρέρχονται. Το ζήτημα είναι αν ο χωρισμός επέρχεται πολλές φορές ως αναπόφευκτος και σε καμία περίπτωση λόγω «ασυμφωνίας χαρακτήρων».
Επειδή στην περίπτωση Ολυμπιακού-Μαρινάκη-Ερνέστο συνέβαινε το ακριβώς αντίθετο, απόλυτη ταύτιση απόψεων, σκέψεων, ιδεών και σχεδίων για την ομάδα, αλλά το γνωστό – και μονάχα αυτό – οικογενειακό και προσωπικό θέμα του Ισπανού, τον ανάγκασε να αποχωριστεί με βαριά καρδιά τα «ερυθρόλευκα», η ημέρα της επιστροφής του στο λιμάνι της καρδιάς του θα υπάρχει πάντοτε «μαρκαρισμένη» κάπου στο καλεντάρι και των δύο…
Διευκρίνιση: Ο Ολυμπιακός έχει προπονητή. Απλά αυτός έχει πολύ δρόμο ακόμα για να κλέψει τις καρδιές που έκλεψε ο Εεε-ρνεεε-στοοοοοο Βαλβέεεεε-ρδεεεεεε! Αν τις κλέψει.
Υ.Γ.: Ο Αβραάμ με την αξία, τον επαγγελματισμό του, το ήθος και το «αρχηγικό μπόι» που διαθέτει, είναι για τον Ολυμπιακό αυτό ακριβώς που διαφάνηκε (και) με τη φετινή επίσκεψη του στην ογκολογική μονάδα Παίδων «Ελπίδα»: Το «πρώτο Ελληνόπουλό του», ο «πρεσβευτής» του Ρέντη.
Υ.Γ.1: Αυτό που μας απέμεινε να ακούσουμε, είναι ότι ήταν «στημένα» και τα βραβεία του ΠΣΑΠ! Μπας… δουλεύει κι εκεί «παράγκα» ρε παιδιά και το «κόκκινο κατεστημένο» σαρώνει κάθε χρόνο τα βραβεία;
Πέστε μας κι αυτό να κλάψει από τα γέλια μέχρι κι ο… Τσάκας!

πηγή: sportdog.gr