Ο Μιχάλης Τσόχος αναρωτιέται ποιοι από αυτούς που έκριναν αυστηρά ή
με πολύ μεγάλη επιείκεια τον νεαρό ποδοσφαιριστή ξέρουν για αυτόν κάτι
παραπάνω από το ονοματεπώνυμο και την ομάδα που παίζει.
Τα πρώτα δύο 24ωρα ήταν αυτά που ο Κατίδης έπρεπε να καεί στην πυρά.
Οταν τόσο πολλοί ζήτησαν την εξόντωσή του, λογικά υπήρξε αντίδραση από
αρκετούς που είτε τον υπερασπίστηκαν ως ένα βαθμό είτε τον αθώωσαν.
Είτε ανήκει κάποιος στην πρώτη, είτε στην δεύτερη κατηγορία έχει ενδιαφέρον να διαπιστώσουμε με τι στοιχεία το έκανε. Πόσοι από αυτοί που πήραν θέση δηλαδή ξέρουν κάτι παραπάνω για τον Κατίδη πέρα από το ονοματεπώνυμο του, την ηλικία του και το ότι είναι ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ.
Αναρωτιέμαι ας πούμε αν σήμερα «αποκαλύψω» ότι η κοπελιά με την οποία έχει σχέση ο Κατίδης είναι μαύρη θα συνεχίσουμε να μιλάμε για έναν ρατσιστή ή θα τα αλλάξουμε τα κείμενα. Οχι η Θεοδώρα η κοπελιά του Κατίδη δεν είναι μαύρη, αλλά ποιος το ήξερε όταν τον αποκαλούσε ρατσιστή;
Αν σήμερα «αποκαλύψω» ότι ο Κατίδης έχει επισκεφτεί τρεις φορές το Αουσβιτς και πολύ χαίρεται με τα όσα είχαν συμβεί εκεί, θα συνεχίσουν να πιστεύουν κάποιοι ότι «δεν ήξερε τι έκανε» ή θα αλλάξουν τα κείμενα; Προφανώς και αυτό είναι κάτι που δεν ισχύει, αλλά πόσοι το ήξεραν όταν τον αθώωναν;
Χρησιμοποίησα δύο ακραία παραδείγματα για να γίνω κατανοητός. Ψάχνοντας όμως λίγο περισσότερο σε βάθος την ιστορία του Γιώργου Κατίδη, προσπαθώντας να ερμηνεύσω όχι μόνο τον ναζιστικό χαιρετισμό, αλλά την γενικότερη συμπεριφορά του, κατάλαβα ότι η υπόθεση δεν είναι τόσο απλή.
Αλήθεια αναρωτήθηκε κανείς γιατί ο Κατίδης στην γραπτή δήλωσή του, ζητάει συγγνώμη μόνο από την μητέρα του και όχι από την οικογένειά του ή έστω τον πατέρα του; Δεν είναι λίγο παράξενο. Καθόλου αν ξέραμε ότι ο πατέρας του, εγκατέλειψε την οικογένεια όταν ο Κατίδης ήταν ακόμη μαθητής του δημοτικού. Και αυτό είναι μία πραγματική πληροφορία και όχι ένα παράδειγμα.
Μήπως αυτό εξηγεί ως ένα βαθμό γιατί ο Κατίδης είναι τόσο θυμωμένος με όλους; Αν υποθέσουμε ότι ο ναζιστικός χαιρετισμός δεν ήταν τέτοιος, αλλά η πρόθεσή του, όπως ο ίδιος υποστήριξε ήταν να σηκωθούν όλοι οι οπαδοί όρθιοι και να του αποδώσουν σεβασμό. Πόσο σωστό είναι ένα παιδί 20 ετών να θεωρεί ότι επειδή έβαλε το πόδι του και έσπρωξε την μπάλα στα δίχτυα ένα ολόκληρο γήπεδο πρέπει να σηκωθεί όρθιο για να του δείξει το σεβασμό του; Ποιος το εκπαίδευσε έτσι; Αλήθεια πόσο αθώα είναι η ΑΕΚ ή ο Αρης και η κάθε ΑΕΚ και ο κάθε Αρης στην εκπαίδευση αυτού του παιδιού;
Από την άλλη ο Κατίδης γιατί είναι τόσο ευαίσθητος ώστε να χαρτζιλικώνει τους πιτσιρικάδες της ομάδας (κι' αυτό είναι μία πραγματική πληροφορία), να δανείζει τους συμπαίκτες του που αντιμετωπίζουν δυσκολίες, ή να βγάζει τους μικρούς της ΑΕΚ για φαγητό και να πληρώνει αυτός τον λογαριασμό.
Προσοχή δεν θέλω με όλα αυτά να δικαιολογήσω τον Κατίδη. Τα λέω για να δείξω ότι κανείς μας δεν έχει επαρκή στοιχεία για να τον κρίνει, πόσο μάλλον να τον καταδικάσει ή να τον αθωώσει. Προφανώς και η πράξη του είναι κατακριτέα, προφανώς και αν μη τι άλλο ήταν μία τεράστια βλακεία την οποία πρώτα ο ίδιος θα πληρώσει, αλλά από αυτή την πράξη και μόνο δεν μπορούμε να κρίνουμε τον Γιώργο Κατίδη συνολικά.
Και επειδή τον αποκάλεσα κι' εγώ παιδί και καταλαβαίνω ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο ελαφρυντικό για τον Γιώργο Κατίδη σύμφωνα με πολλούς, προσωπικά σε αυτό έχω μεγάλες αντιρρήσεις. Θα χρησιμοποιήσω ένα ακόμη παράδειγμα για να αποδείξω ότι πάντα το ποτήρι το βλέπουμε όπως θέλουμε.
Ενα 20χρονο παιδί τρέχει με το αυτοκίνητο, περνάει με κόκκινο και ο τροχονόμος το σταματάει και τον γράφει. Προφανώς αυτό που θα πουν οι περισσότεροι είναι «νέο παιδί, βράζει το αίμα του, δεν διδάχτηκε και ποτέ στο σχολείο τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας» και θα πάμε παρακάτω.
Τώρα κλείστε τα μάτια και φανταστείτε την ίδια ακριβώς ιστορία και παράβαση με διαφορετικό τέλος. Ενα 20χρονο παιδί, τρέχει με το αυτοκίνητο, περνάει με κόκκινο και χτυπάει το παιδί σας που σας έφυγε από το χέρι ενώ περιμένατε στο πεζοδρόμιο. Το παιδί σας δεν θα περπατήσει ποτέ ξανά. Ποιος είναι αυτός που θα δώσει έστω κι' ένα μικρό ελαφρυντικό στο νεαρό που έτρεχε και πέρασε το κόκκινο; Ποιος θα σκεφτεί για την ίδια ακριβώς παράβαση «νέο παιδί είναι, βράζει το αίμα του, δεν διδάχτηκε και ποτέ στο σχολείο τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας»; Μάλλον κανείς και σίγουρα όχι εσείς που δεν θα ξαναδείτε το παιδί σας να περπατάει.
Ο Κατίδης είναι μεν σε μία νεαρή ηλικία, αλλά σε μία ηλικία που οι πράξεις του τον βαραίνουν αποκλειστικά. Ο Κατίδης ψηφίζει και αποφασίζει για αυτούς που μας κυβερνούν, ο Κατίδης και ο κάθε Κατίδης μας εκπροσωπεί ως χώρα στις διεθνείς διοργανώσεις, ο Κατίδης πληρώνεται (όχι καλά γιατί είναι στην ΑΕΚ), αλλά πληρώνεται επειδή κλωτσάει καλά το τόπι. Γιατί λοιπόν ότι και να του έχει συμβεί στην ζωή του (που του έχουν συμβεί πολλά), όσο κι' αν έχουμε μεγάλη ευθύνη όλοι εμείς για την συμπεριφορά του (που έχουμε), η απαράδεκτη πράξη ενός 20χρονου δεν βαραίνει κυρίως τον ίδιο;
Πριν λοιπόν δικάσουμε ή αθωώσουμε τον Κατίδη, πριν αποφασίσουμε αν είναι ρατσιστής ή όχι, πριν διαπιστώσουμε γιατί το έκανε, αν το πιστεύει αυτό που έκανε ή αν ξέρει τι σημαίνει, ας τον μάθουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Ας γνωρίσουμε και κυρίως ας ακούσουμε την ιστορία του. Προσωπικά έχω ζητήσει μία συνέντευξη μαζί του. Οχι για να πει συγγνώμη σε όσους στενοχώρησε, ούτε για να τον δικάσουμε και να τον καταδικάσουμε ή αθωώσουμε μέσα από μία συνέντευξη. Αλλά για να ακούσουμε την ιστορία του. Την ιστορία του πολύ πριν το δεξί χέρι του σηκωθεί... Αν την ακούσουμε ίσως και να καταλάβουμε γιατί σηκώθηκε...
Είτε ανήκει κάποιος στην πρώτη, είτε στην δεύτερη κατηγορία έχει ενδιαφέρον να διαπιστώσουμε με τι στοιχεία το έκανε. Πόσοι από αυτοί που πήραν θέση δηλαδή ξέρουν κάτι παραπάνω για τον Κατίδη πέρα από το ονοματεπώνυμο του, την ηλικία του και το ότι είναι ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ.
Αναρωτιέμαι ας πούμε αν σήμερα «αποκαλύψω» ότι η κοπελιά με την οποία έχει σχέση ο Κατίδης είναι μαύρη θα συνεχίσουμε να μιλάμε για έναν ρατσιστή ή θα τα αλλάξουμε τα κείμενα. Οχι η Θεοδώρα η κοπελιά του Κατίδη δεν είναι μαύρη, αλλά ποιος το ήξερε όταν τον αποκαλούσε ρατσιστή;
Αν σήμερα «αποκαλύψω» ότι ο Κατίδης έχει επισκεφτεί τρεις φορές το Αουσβιτς και πολύ χαίρεται με τα όσα είχαν συμβεί εκεί, θα συνεχίσουν να πιστεύουν κάποιοι ότι «δεν ήξερε τι έκανε» ή θα αλλάξουν τα κείμενα; Προφανώς και αυτό είναι κάτι που δεν ισχύει, αλλά πόσοι το ήξεραν όταν τον αθώωναν;
Χρησιμοποίησα δύο ακραία παραδείγματα για να γίνω κατανοητός. Ψάχνοντας όμως λίγο περισσότερο σε βάθος την ιστορία του Γιώργου Κατίδη, προσπαθώντας να ερμηνεύσω όχι μόνο τον ναζιστικό χαιρετισμό, αλλά την γενικότερη συμπεριφορά του, κατάλαβα ότι η υπόθεση δεν είναι τόσο απλή.
Αλήθεια αναρωτήθηκε κανείς γιατί ο Κατίδης στην γραπτή δήλωσή του, ζητάει συγγνώμη μόνο από την μητέρα του και όχι από την οικογένειά του ή έστω τον πατέρα του; Δεν είναι λίγο παράξενο. Καθόλου αν ξέραμε ότι ο πατέρας του, εγκατέλειψε την οικογένεια όταν ο Κατίδης ήταν ακόμη μαθητής του δημοτικού. Και αυτό είναι μία πραγματική πληροφορία και όχι ένα παράδειγμα.
Μήπως αυτό εξηγεί ως ένα βαθμό γιατί ο Κατίδης είναι τόσο θυμωμένος με όλους; Αν υποθέσουμε ότι ο ναζιστικός χαιρετισμός δεν ήταν τέτοιος, αλλά η πρόθεσή του, όπως ο ίδιος υποστήριξε ήταν να σηκωθούν όλοι οι οπαδοί όρθιοι και να του αποδώσουν σεβασμό. Πόσο σωστό είναι ένα παιδί 20 ετών να θεωρεί ότι επειδή έβαλε το πόδι του και έσπρωξε την μπάλα στα δίχτυα ένα ολόκληρο γήπεδο πρέπει να σηκωθεί όρθιο για να του δείξει το σεβασμό του; Ποιος το εκπαίδευσε έτσι; Αλήθεια πόσο αθώα είναι η ΑΕΚ ή ο Αρης και η κάθε ΑΕΚ και ο κάθε Αρης στην εκπαίδευση αυτού του παιδιού;
Από την άλλη ο Κατίδης γιατί είναι τόσο ευαίσθητος ώστε να χαρτζιλικώνει τους πιτσιρικάδες της ομάδας (κι' αυτό είναι μία πραγματική πληροφορία), να δανείζει τους συμπαίκτες του που αντιμετωπίζουν δυσκολίες, ή να βγάζει τους μικρούς της ΑΕΚ για φαγητό και να πληρώνει αυτός τον λογαριασμό.
Προσοχή δεν θέλω με όλα αυτά να δικαιολογήσω τον Κατίδη. Τα λέω για να δείξω ότι κανείς μας δεν έχει επαρκή στοιχεία για να τον κρίνει, πόσο μάλλον να τον καταδικάσει ή να τον αθωώσει. Προφανώς και η πράξη του είναι κατακριτέα, προφανώς και αν μη τι άλλο ήταν μία τεράστια βλακεία την οποία πρώτα ο ίδιος θα πληρώσει, αλλά από αυτή την πράξη και μόνο δεν μπορούμε να κρίνουμε τον Γιώργο Κατίδη συνολικά.
Και επειδή τον αποκάλεσα κι' εγώ παιδί και καταλαβαίνω ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο ελαφρυντικό για τον Γιώργο Κατίδη σύμφωνα με πολλούς, προσωπικά σε αυτό έχω μεγάλες αντιρρήσεις. Θα χρησιμοποιήσω ένα ακόμη παράδειγμα για να αποδείξω ότι πάντα το ποτήρι το βλέπουμε όπως θέλουμε.
Ενα 20χρονο παιδί τρέχει με το αυτοκίνητο, περνάει με κόκκινο και ο τροχονόμος το σταματάει και τον γράφει. Προφανώς αυτό που θα πουν οι περισσότεροι είναι «νέο παιδί, βράζει το αίμα του, δεν διδάχτηκε και ποτέ στο σχολείο τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας» και θα πάμε παρακάτω.
Τώρα κλείστε τα μάτια και φανταστείτε την ίδια ακριβώς ιστορία και παράβαση με διαφορετικό τέλος. Ενα 20χρονο παιδί, τρέχει με το αυτοκίνητο, περνάει με κόκκινο και χτυπάει το παιδί σας που σας έφυγε από το χέρι ενώ περιμένατε στο πεζοδρόμιο. Το παιδί σας δεν θα περπατήσει ποτέ ξανά. Ποιος είναι αυτός που θα δώσει έστω κι' ένα μικρό ελαφρυντικό στο νεαρό που έτρεχε και πέρασε το κόκκινο; Ποιος θα σκεφτεί για την ίδια ακριβώς παράβαση «νέο παιδί είναι, βράζει το αίμα του, δεν διδάχτηκε και ποτέ στο σχολείο τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας»; Μάλλον κανείς και σίγουρα όχι εσείς που δεν θα ξαναδείτε το παιδί σας να περπατάει.
Ο Κατίδης είναι μεν σε μία νεαρή ηλικία, αλλά σε μία ηλικία που οι πράξεις του τον βαραίνουν αποκλειστικά. Ο Κατίδης ψηφίζει και αποφασίζει για αυτούς που μας κυβερνούν, ο Κατίδης και ο κάθε Κατίδης μας εκπροσωπεί ως χώρα στις διεθνείς διοργανώσεις, ο Κατίδης πληρώνεται (όχι καλά γιατί είναι στην ΑΕΚ), αλλά πληρώνεται επειδή κλωτσάει καλά το τόπι. Γιατί λοιπόν ότι και να του έχει συμβεί στην ζωή του (που του έχουν συμβεί πολλά), όσο κι' αν έχουμε μεγάλη ευθύνη όλοι εμείς για την συμπεριφορά του (που έχουμε), η απαράδεκτη πράξη ενός 20χρονου δεν βαραίνει κυρίως τον ίδιο;
Πριν λοιπόν δικάσουμε ή αθωώσουμε τον Κατίδη, πριν αποφασίσουμε αν είναι ρατσιστής ή όχι, πριν διαπιστώσουμε γιατί το έκανε, αν το πιστεύει αυτό που έκανε ή αν ξέρει τι σημαίνει, ας τον μάθουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Ας γνωρίσουμε και κυρίως ας ακούσουμε την ιστορία του. Προσωπικά έχω ζητήσει μία συνέντευξη μαζί του. Οχι για να πει συγγνώμη σε όσους στενοχώρησε, ούτε για να τον δικάσουμε και να τον καταδικάσουμε ή αθωώσουμε μέσα από μία συνέντευξη. Αλλά για να ακούσουμε την ιστορία του. Την ιστορία του πολύ πριν το δεξί χέρι του σηκωθεί... Αν την ακούσουμε ίσως και να καταλάβουμε γιατί σηκώθηκε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου