Ο Παναθηναϊκός εμφανίστηκε στο
ΟΑΚΑ για πρόβα νυφικού, αλλά ξέχασε να φορέσει το νυφικό. Η Μακάμπι
κέρδισε με σαγιονάρες και μαύρο γυαλί ένα ματσάκι για το οποίο δεν
ενδιαφερόταν καν. Σωστά το λέτε, ούτε ο Παναθηναϊκός καιγόταν για τη
νίκη: είτε κέρδιζε είτε έχανε, η τύχη του θα κρεμόταν από τα κέφια των
Βάσκων και των Ρώσων.
Ωστόσο, ο ημιτελικός Κυπέλλου της Δευτέρας δεν θα κριθεί ούτε από τους Βάσκους ούτε από τους Ρώσους ούτε από τις γελοιότητες του Μπερτομέου. Τα αστεία τελειώνουν εδώ.
Στον αγώνα με τη Μακάμπι του τετραπέρατου Μπλατ, ο Παναθηναϊκός είχε έναν σαφή και αδιαπραγμάτευτο στόχο: να διατηρήσει ψηλά τον πήχυ της αισιοδοξίας, να σκληραγωγήσει παίκτες που προορίζονται για ειδικούς ρόλους απέναντι στον Ολυμπιακό, και να τελειώσει τη βραδιά χωρίς άλλες απώλειες. Απέτυχε παταγωδώς σε όλα τα επίπεδα, αλλά τουλάχιστον κέρδισε ένα πρόσθετο άλλοθι για τη Δευτέρα. Ο νέος τραυματισμός του Ούκιτς μπορεί να αποδειχθεί ιδιαιτέρως χρήσιμος σε περίπτωση ήττας από τον Ολυμπιακό…
Αυτή, όμως, είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή έχει να κάνει με τις επιλογές του καλοκαιριού, αυτές που μέρα με τη μέρα ξεγυμνώνονται. Από τους παίκτες που αποκτήθηκαν για να συμπληρώσουν την εστεμμένη ομάδα του περασμένου Ιουνίου, έτοιμος να βουτήξει απ’ευθείας στα βαθιά αποδείχθηκε μόνο ο Αντώνης Φώτσης, ίσως επειδή προσέχει τον εαυτό του, αποφεύγει τους τραυματισμούς και προσαρμόζεται γρήγορα στις απαιτήσεις.
Ο Μάικ Μπατίστ κουβαλάει στους γέρικους ώμους του το κληροδότημα του πανδαμάτορα, αλλά και τη χαμένη χρονιά που προηγήθηκε. Ο Νίκος Παππάς και ο Βλάντο Γιάνκοβιτς μοιάζουν ανέτοιμοι για ομάδα αυτών των απαιτήσεων, ιδίως ο δεύτερος που τώρα καλείται να σηκώσει ασήκωτο βάρος. Ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης μοιάζει με τετράγωνη βίδα που πασχίζει να χωρέσει σε κυκλική οπή. Ο Σανγκ Πινγκ έπιασε χώρο χωρίς να υπάρχει λόγος.
Ο καλύτερος και πιο σταθερός «πράσινος» στο πρώτο τρίμηνο της περιόδου είναι, δίχως πολλή συζήτηση, ο Γιόνας Ματσιούλις. Αλλά τον Ματσιούλις ο Παναθηναϊκός ήταν έτοιμος να τον αποδεσμεύσει. Αλλαξε γνώμη την ύστατη στιγμή.
Είναι φυσικά άδικο να αγνοηθούν οι ατυχίες και να θεωρηθούν φτηνές οι δικαιολογίες. Το Ευρωμπάσκετ, οι τραυματισμοί, τα ταξίδια, η Κίνα, το βαρύ πρόγραμμα, η ανάγκη για διάστημα προσαρμογής. Ωστόσο, το πρόβλημα μοιάζει να είναι εγγενές. Η ενέργεια και ο δυναμισμός αποτελούσαν σήμα κατατεθέν της περυσινής ομάδας, η οποία βρήκε έτσι το κλειδί για να ρίξει στο καναβάτσο τον υπερηχητικό Ολυμπιακό των δύο ευρωπαϊκών τίτλων.
Η φετινή, όμως, μοιάζει να κάνει βήματα προς τα πίσω: αργά πόδια, κουρασμένα κορμιά, προβλέψιμες κινήσεις, δυσκαμψία, μια ανεπαίσθητη εσάνς από μούχλα. Εκτός του Μπράμου και του Γκιστ, δεν υπάρχει γρήγορος παίκτης στην ομάδα. Ο Λάσμε, ακρογωνιαίος λίθος στην άμυνα αλλά και πολύτιμος μοχλός στο pick’n’roll την προηγούμενη χρονιά, μοιάζει τώρα κολλημένος στο έδαφος.
Ο χρόνος παραμένει σύμμαχος του Παναθηναϊκού εάν μιλάμε για την Ευρωλίγκα και για το πρωτάθλημα, αλλά ο ημιτελικός του Κυπέλλου βρίσκεται επί θύραις και απειλεί να φέρει καταστροφή, αφού ο Ολυμπιακός καταφτάνει στο ΟΑΚΑ αήττητος και αγριεμένος. Και φρέσκος, την ίδια ώρα που το ρεζερβουάρ του Διαμαντίδη και των συμπαικτών του φτάνει στο κόκκινο.
Η έδρα και το "θέλω" είναι οι μοναδικοί σύμμαχοι του «τριφυλλιού» στο ντέρμπι της Δευτέρας, αλλά μπορεί να αποδειχθούν ανεπαρκείς απέναντι σε αντίπαλο μπαρουτοκαπνισμένο και παθιασμένο.
Χρήσιμο είναι, πάντως, να θυμόμαστε ότι το 23-0 του Ολυμπιακού τον κολακεύει υπέρ το δέον. Ο Όμιλός του στην Ευρωλίγκα ήταν υπερβολικά εύκολος για μια ομάδα αυτού του επιπέδου (όπως και ο αντίστοιχος της Ρεάλ) και μολαταύτα έφερε μαζί του 5-6 αγώνες που κρίθηκαν στο φινάλε ή και στο τελευταίο σουτ. Ομάδες όπως η Ζιέλονα Γκόρα και η Μπάγερν έφτασαν τους πρωταθλητές Ευρώπης στο «αμήν» πριν παραδοθούν.
Μήπως όμως έκρυβε θηρία ο αντίστοιχος του Παναθηναϊκού; Όχι. Απέναντι στη Μακάμπι, τη Λαμποράλ, τη Λοκομοτίβ, τον Ερυθρό Αστέρα και τη Λιέτουβος, πάλι 10 νίκες θα έκανε ο Ολυμπιακός αυτής της εποχής. Ή 9 ή 8, το ίδιο κάνει, πάλι πρώτος και καλύτερος θα έβγαινε.
Απομένει να δούμε αν τα πλάνα του Γιαννακόπουλου και του Πεδουλάκη περιλαμβάνουν σαφάρι στη χειμωνιάτικη αγορά. Το αρχικό «όχι» ειπώθηκε πριν βρεθούνς στριμωγμένοι στο ιατρείο ο Παππάς, ο Ούκιτς και ο Ματσιούλις. Το νερό του 2013 μπήκε στο αυλάκι των τίτλων όταν οι ξοφλημένοι (Πάνκο, Αρμστρονγκ και σία) έδωσαν τις θέσεις τους στους παίκτες που τελικά έκαναν τη διαφορά: Λάσμε, Γκιστ, αλλά και Κάρι.
Θέλει αρετή, τόλμη και χρήμα η επιτυχία. Και καθαρό μυαλό. Ο θολωμένος Παναθηναϊκός, που ξέχασε να φορέσει το νυφικό του σε πρόβα νυφικού, έχει πολλά να ζητήσει από τον αη-Βασίλη.
Ωστόσο, ο ημιτελικός Κυπέλλου της Δευτέρας δεν θα κριθεί ούτε από τους Βάσκους ούτε από τους Ρώσους ούτε από τις γελοιότητες του Μπερτομέου. Τα αστεία τελειώνουν εδώ.
Στον αγώνα με τη Μακάμπι του τετραπέρατου Μπλατ, ο Παναθηναϊκός είχε έναν σαφή και αδιαπραγμάτευτο στόχο: να διατηρήσει ψηλά τον πήχυ της αισιοδοξίας, να σκληραγωγήσει παίκτες που προορίζονται για ειδικούς ρόλους απέναντι στον Ολυμπιακό, και να τελειώσει τη βραδιά χωρίς άλλες απώλειες. Απέτυχε παταγωδώς σε όλα τα επίπεδα, αλλά τουλάχιστον κέρδισε ένα πρόσθετο άλλοθι για τη Δευτέρα. Ο νέος τραυματισμός του Ούκιτς μπορεί να αποδειχθεί ιδιαιτέρως χρήσιμος σε περίπτωση ήττας από τον Ολυμπιακό…
Αυτή, όμως, είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή έχει να κάνει με τις επιλογές του καλοκαιριού, αυτές που μέρα με τη μέρα ξεγυμνώνονται. Από τους παίκτες που αποκτήθηκαν για να συμπληρώσουν την εστεμμένη ομάδα του περασμένου Ιουνίου, έτοιμος να βουτήξει απ’ευθείας στα βαθιά αποδείχθηκε μόνο ο Αντώνης Φώτσης, ίσως επειδή προσέχει τον εαυτό του, αποφεύγει τους τραυματισμούς και προσαρμόζεται γρήγορα στις απαιτήσεις.
Ο Μάικ Μπατίστ κουβαλάει στους γέρικους ώμους του το κληροδότημα του πανδαμάτορα, αλλά και τη χαμένη χρονιά που προηγήθηκε. Ο Νίκος Παππάς και ο Βλάντο Γιάνκοβιτς μοιάζουν ανέτοιμοι για ομάδα αυτών των απαιτήσεων, ιδίως ο δεύτερος που τώρα καλείται να σηκώσει ασήκωτο βάρος. Ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης μοιάζει με τετράγωνη βίδα που πασχίζει να χωρέσει σε κυκλική οπή. Ο Σανγκ Πινγκ έπιασε χώρο χωρίς να υπάρχει λόγος.
Ο καλύτερος και πιο σταθερός «πράσινος» στο πρώτο τρίμηνο της περιόδου είναι, δίχως πολλή συζήτηση, ο Γιόνας Ματσιούλις. Αλλά τον Ματσιούλις ο Παναθηναϊκός ήταν έτοιμος να τον αποδεσμεύσει. Αλλαξε γνώμη την ύστατη στιγμή.
Είναι φυσικά άδικο να αγνοηθούν οι ατυχίες και να θεωρηθούν φτηνές οι δικαιολογίες. Το Ευρωμπάσκετ, οι τραυματισμοί, τα ταξίδια, η Κίνα, το βαρύ πρόγραμμα, η ανάγκη για διάστημα προσαρμογής. Ωστόσο, το πρόβλημα μοιάζει να είναι εγγενές. Η ενέργεια και ο δυναμισμός αποτελούσαν σήμα κατατεθέν της περυσινής ομάδας, η οποία βρήκε έτσι το κλειδί για να ρίξει στο καναβάτσο τον υπερηχητικό Ολυμπιακό των δύο ευρωπαϊκών τίτλων.
Η φετινή, όμως, μοιάζει να κάνει βήματα προς τα πίσω: αργά πόδια, κουρασμένα κορμιά, προβλέψιμες κινήσεις, δυσκαμψία, μια ανεπαίσθητη εσάνς από μούχλα. Εκτός του Μπράμου και του Γκιστ, δεν υπάρχει γρήγορος παίκτης στην ομάδα. Ο Λάσμε, ακρογωνιαίος λίθος στην άμυνα αλλά και πολύτιμος μοχλός στο pick’n’roll την προηγούμενη χρονιά, μοιάζει τώρα κολλημένος στο έδαφος.
Ο χρόνος παραμένει σύμμαχος του Παναθηναϊκού εάν μιλάμε για την Ευρωλίγκα και για το πρωτάθλημα, αλλά ο ημιτελικός του Κυπέλλου βρίσκεται επί θύραις και απειλεί να φέρει καταστροφή, αφού ο Ολυμπιακός καταφτάνει στο ΟΑΚΑ αήττητος και αγριεμένος. Και φρέσκος, την ίδια ώρα που το ρεζερβουάρ του Διαμαντίδη και των συμπαικτών του φτάνει στο κόκκινο.
Η έδρα και το "θέλω" είναι οι μοναδικοί σύμμαχοι του «τριφυλλιού» στο ντέρμπι της Δευτέρας, αλλά μπορεί να αποδειχθούν ανεπαρκείς απέναντι σε αντίπαλο μπαρουτοκαπνισμένο και παθιασμένο.
Χρήσιμο είναι, πάντως, να θυμόμαστε ότι το 23-0 του Ολυμπιακού τον κολακεύει υπέρ το δέον. Ο Όμιλός του στην Ευρωλίγκα ήταν υπερβολικά εύκολος για μια ομάδα αυτού του επιπέδου (όπως και ο αντίστοιχος της Ρεάλ) και μολαταύτα έφερε μαζί του 5-6 αγώνες που κρίθηκαν στο φινάλε ή και στο τελευταίο σουτ. Ομάδες όπως η Ζιέλονα Γκόρα και η Μπάγερν έφτασαν τους πρωταθλητές Ευρώπης στο «αμήν» πριν παραδοθούν.
Μήπως όμως έκρυβε θηρία ο αντίστοιχος του Παναθηναϊκού; Όχι. Απέναντι στη Μακάμπι, τη Λαμποράλ, τη Λοκομοτίβ, τον Ερυθρό Αστέρα και τη Λιέτουβος, πάλι 10 νίκες θα έκανε ο Ολυμπιακός αυτής της εποχής. Ή 9 ή 8, το ίδιο κάνει, πάλι πρώτος και καλύτερος θα έβγαινε.
Απομένει να δούμε αν τα πλάνα του Γιαννακόπουλου και του Πεδουλάκη περιλαμβάνουν σαφάρι στη χειμωνιάτικη αγορά. Το αρχικό «όχι» ειπώθηκε πριν βρεθούνς στριμωγμένοι στο ιατρείο ο Παππάς, ο Ούκιτς και ο Ματσιούλις. Το νερό του 2013 μπήκε στο αυλάκι των τίτλων όταν οι ξοφλημένοι (Πάνκο, Αρμστρονγκ και σία) έδωσαν τις θέσεις τους στους παίκτες που τελικά έκαναν τη διαφορά: Λάσμε, Γκιστ, αλλά και Κάρι.
Θέλει αρετή, τόλμη και χρήμα η επιτυχία. Και καθαρό μυαλό. Ο θολωμένος Παναθηναϊκός, που ξέχασε να φορέσει το νυφικό του σε πρόβα νυφικού, έχει πολλά να ζητήσει από τον αη-Βασίλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου