Δεν χρειάζεται να επικαλεστώ τα νούμερα
για να δείξω ότι τους τρεις τελευταίους μήνες ο Λουίς Σουάρες είναι σε
εξωπραγματική κατάσταση, σε αδιανόητη φόρμα. Αυτή την εποχή λοιπόν, αυτό
το τετράμηνο, για να το γράψω πιο σωστά, ο Λουίς Σουάρες είναι ο
καλύτερος παίκτης στον κόσμο. Σε σαφώς καλύτερη κατάσταση από τον Μέσι,
τον Κριστιάνο Ρονάλντο, τον Ριμπερί και από όποιον άλλο ποδοσφαιριστή
τέτοιου βεληνεκούς μπορώ να σκεφτώ.
Αυτό δεν σημαίνει ότι γενικά είναι ο
καλύτερος παίκτης στον κόσμο. Για να μας το δείξει αυτό, μάλλον για να
μας το επιβεβαιώσει χρειάζεται ακόμη χρόνος. Να τον περιμένουμε μέχρι το
τέλος της σεζόν για να δούμε που θα οδηγήσει τη Λίβερπουλ, να τον δούμε
στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας με την Ουρουγουάη και αφού έχουμε
μία ολόκληρη γεμάτη σεζόν μπροστά μας να καταλήξουμε στο αν όντως αυτή
τη χρονιά ήταν ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στον κόσμο.
Τι συνέβη όμως κι' από ένας πάρα πολύ καλός ποδοσφαιριστής με τα... κουσούρια του βέβαια, ο Λουίς Σουάρες μετατρέπεται στον πιο hot ποδοσφαιριστή στον κόσμο;
Ο
Μπρένταν Ρότζερς, ο προπονητής της Λίβερπουλ με τον τρόπο που
διαχειρίστηκε τον Σουάρες τον απογείωσε. Με την ελευθερία (αγωνιστική)
που του έχει δώσει μέσα στο γήπεδο και με την ψυχολογική τόνωση που του
έχει προσφέρει (αρχηγός της ομάδας όσο λείπει ο Τζέραρντ), νέο συμβόλαιο
με σχεδόν διπλάσιες αποδοχές και με την στήριξη, δημόσια, αλλά και
εντός των αποδυτηρίων στον Ουρουγουανό, ο Ρότζερς μας παρουσιάζει στους
αγωνιστικούς χώρους όχι απλώς τον καλύτερο Σουάρες που είδαμε ποτέ, αλλά
και έναν από τος τέσσερις πέντε καλύτερους ποδοσφαιριστές στον κόσμο.
Και
δεν είναι μόνο αυτό. Ο Ρότζερς σε ένα ματς που η Λίβερπουλ ηττήθηκε μεν
(2-1) από την Μάντσεστερ Σίτι, μας παρουσίασε πιθανόν την καλύτερη
Λίβερπουλ της τελευταίας 20ετίας. Διότι αυτή η Λίβερπουλ στα μάτια μου,
είναι πολύ καλύτερη και από την ομάδα του Ράφα Μπενίτεθ που πήρε τον
Τσάμπιονς Λιγκ στην Πόλη. Μία ομάδα με φαντασία, με καταπληκτικό
ποδόσφαιρο, με ανάπτυξη με όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους, με
πίεση ψηλά, με στοιχεία από το τίκι τάκα της Μπαρτσελόνα, αλλά και
ταχύτητα και δύναμη και φυσική κατάσταση τρομερή. Ενα σχεδόν απόλυτο
σύνολο που έχασε από την Σίτι και γιατί ήταν άτυχη (το ματς ήταν
τουλάχιστον για ισοπαλία) και γιατί δεν έχει τις προσωπικότητες της
Μάντσεστερ Σίτι. Ο Στέρλινγκ τώρα προσπαθεί να γίνει, όπως και ο
Κουτίνιο, ο Αλεν δεν είναι παρά ένα πολύ καλό εργαλείο, ο Λούκας Λέιβα
δεν το έχει το να γίνει ηγέτης και η Λίβερπουλ ναι μεν ήταν η καλύτερη
ομάδα στο χορτάρι, αλλά για να νικήσει χρειάζονταν περισσότερους από
έναν Σουάρες.
Απέναντι
της υπήρχαν εκτός από μία έτσι και αλλιώς πολύ καλή ομάδα, παίκτες
μπαρουτοκαπνισμένοι στη διεκδίκηση τίτλων (Γιάγια Τουρέ, Κομπανί,
Ζαμπαλέτα, Νασρί), αλλά και παίκτες με πολύ μεγαλύτερη εμπειρία από
αυτούς της Λίβερπουλ όπως ο Νεγρέδο, ο Νταβίντ Σίλβα και ο Νάβας. Αυτή
ήταν η μοναδική διαφορά της Λίβερπουλ από την Σίτι και για αυτό έχασε το
ματς. Διότι διαφορετικά πρόκειται για μία καλύτερη ομάδα από τους
γαλάζιους σε αυτό το ματς. Καλύτερα δουλεμένη, καλύτερα φτιαγμένη,
καλύτερα δομημένη, καλύτερα διαβασμένη...
Ισως
και αυτήν την διαφορά στην προσωπικότητα να διέγνωσαν κάποιοι ώστε να
υποθέσουν ότι αν η Λίβερπουλ είχε τον Τζέραρντ θα είχε μεγαλύτερη τύχη
στο ματς σε ότι έχει να κάνει με το αποτέλεσμα. Διαφωνώ. Προφανώς ο
Στήβεν Τζέραρντ είναι ένας τεράστιος ποδοσφαιριστής και μία από τις
μεγαλύτερες προσωπικότητες που γνώρισε ποτέ η Λίβερπουλ. Το γεγονός όμως
αυτό δεν αναιρεί την αγωνιστική δυσαρμονία του με τον τρόπο που παίζει
αυτή η Λίβερπουλ. Το ότι λείπει λόγω τραυματισμού στα τελευταία ματς δεν
είναι κατά την άποψη μου τυχαίο με την αγωνιστική εκτόξευση της
Λίβερπουλ. Το ότι δεν έπαιξε στο 5-0 επί της Τότεναμ και στο ματς με τη
Σίτι στο “Ετιχαντ” επίσης δεν είναι τυχαίο. Σε αυτά τα δύο ματς είδαμε
την καλύτερη Λίβερπουλ των τελευταίων χρόνων και αυτό οφείλεται και στη
δική του απουσία από την ενδεκάδα. Ο Τζέραρντ δεν μπορεί πλέον να
ακολουθήσει σε αυτό τον ρυθμό, δεν μπορεί να παίξει αυτό το νέας μορφής
τίκι τάκα του Ρότζερς και δεν έχει και τις δυνάμεις και την ταχύτητα να
παίζει σε αυτόν τον εξοντωτικό ρυθμό. Ο Χέντερσον, ο Λέιβα και ο Αλεν
δεν ήταν και δεν θα γίνουν ποτέ Τζέραρντ ως μονάδες, αλλά σε αυτή τη νέα
Λίβερπουλ βοηθούν περισσότερο το σύνολο, την ομάδα από τον κάπτεν των
“κόκκινων”.
Οπως
και να το κάνουμε αυτή η Λίβερπουλ χτίζεται για να επιστρέψει στον
τίτλο. Οχι φέτος, νομίζω ότι αυτό είναι δύσκολο λόγω της έλλειψης
προσωπικοτήτων, αλλά μέσα από την επίτευξη του φετινού στόχου που είναι η
πρώτη τετράδα και η έξοδος στο Τσάμπιονς Λιγκ, οι προσωπικότητες
μπορούν να έρθουν το ερχόμενο καλοκαίρι, όταν θα υπάρχουν τα χρήματα για
δύο τρεις σπουδαίες μεταγραφές.
Αρκεί
βέβαια ο στόχος να επιτευχθεί. Διότι, εντάξει μάλλον αρχίζουμε και το
καταλαβαίνουμε ότι η Τότεναμ και η Εβερτον δύσκολα θα μπουν στην
τετράδα, οι υπόλοιπες όμως διεκδικήτριες είναι πέντε και μία θα
περισσέψει. Αρσεναλ, Μάντσεστερ Σίτι, Τσέλσι, Λίβερπουλ ή Μαντσεστερ
Γιουνάιτεντ θα είναι αυτή που θα την... πατήσει. Ισως και να αργήσουμε
πολύ να το μάθουμε. Ισως και να χρειαστούμε την τελευταία αγωνιστική της
πιο συναρπαστικής Πρέμιερ Λιγκ των τελευταίων ετών.
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου