Πριν από λίγες ώρες και τυπικά / ημερολογιακά το νέο έτος είναι πλέον εδώ. Παραδοσιακά, τέτοιες στιγμές είναι στιγμές περισυλλογής, κυριαρχούν οι σκέψεις για τον χρόνο που πέρασε, καλλιεργούνται ελπίδες και προσδοκίες για τον χρόνο που έρχεται. Είναι όμως έτσι;
Φέτος ο χρόνος δεν έχει αλλάξει. Δεν έχει αλλάξει επειδή ο νέος χρόνος δεν φαίνεται ότι θα φέρει κάτι διαφορετικό από τον χρόνο που έφυγε. Ή μήπως θα φέρει; Θα φέρει πρωτογενές πλεόνασμα στον προϋπολογισμό, να φέρει τις πολυπόθητες επενδύσεις από το εξωτερικό, θα φέρει ανάπτυξη όπως διατείνεται η κυβέρνηση; Είναι πιθανόν…
Ωστόσο και αν ακόμα τα πράγματα εξελιχθούν με αυτό τον τρόπο, θα είναι μια ανάπτυξη «στάσιμη»: θα βασίζεται σε χαμηλούς μισθούς επιπέδου Βουλγαρίας / Ρουμανίας, σε «ευέλικτες» εργασιακές σχέσεις (μερική απασχόληση, ελαστικοποίηση ωραρίου, μείωση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων), σε μείωση του επιπέδου αλλά και των παροχών του κοινωνικού κράτους (υγεία, παιδεία, κοινωνική ασφάλιση, πρόνοια).
Το βασικό πρόβλημα ωστόσο της «στάσιμης» ανάπτυξης είναι ότι δεν συνοδεύεται από αντίστοιχη μείωση της ανεργίας που είναι και το βασικότερο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των ΗΠΑ στη μεγάλη κρίση του 1929/30. Το 1929 η ανεργία ήταν στο 23,6% του εργατικού δυναμικού.
Όταν ξεκίνησε η ανάκαμψη το 1933 με το «New Deal» (Νιού Ντήλ) δηλαδή με την πολιτική του Φ. Ρούσβελτ για αναθέρμανση της οικονομίας μέσω κρατικού χρήματος, παρότι η οικονομία πέτυχε αυξημένους ρυθμούς ανάπτυξης, δεν συνοδεύτηκε από ανάλογη μείωση της ανεργίας, καθώς το 1939 μετά από έξι χρόνια συνεχούς και μεγάλης ανάπτυξης παρέμενε στο 18%.
Επίσης στη μεταπολεμική Ελλάδα για είκοσι περίπου χρόνια από το 1952 μέχρι το 1972 ο μέσος όρος οικονομικής ανάπτυξης ήταν περίπου 7% για κάθε χρόνο, δεύτερος στον κόσμο μετά την Ιαπωνία. Ωστόσο η ανάπτυξη από μόνη της δεν είναι αρκετή για να επουλώσει τις πληγές σε κοινωνικό επίπεδο. Στην Ελλάδα του 1950, του 1960 και των αρχών του 1970, η λύση ήταν η μαζική μετανάστευση τόσο στο εξωτερικό (ΗΠΑ, Γερμανία, Καναδάς, Αυστραλία κα), όσο και στο εσωτερικό, με αποτέλεσμα την ερήμωση της υπαίθρου και τη συγκέντρωση του πληθυσμού στα αστικά κέντρα και κυρίως στην Αθήνα. Επίσης, η οικονομική ανάπτυξη δεν συμβάδισε ούτε καν με τη δημοκρατία καθώς το 1967 επιβλήθηκε στρατιωτική δικτατορία.
Στην Ελλάδα που η ανεργία προσεγγίζει το 28% πώς θα επιτευχθεί η μείωση; Άρα όταν μιλάμε για οικονομική ανάπτυξη, η οποία φυσικά και είναι αναγκαία, θα πρέπει ταυτόχρονα να υπάρχει η συζήτηση για δίκαιη αναδιανομή σε όλη την κοινωνία.
Διαφορετικά θα μιλάμε για «στάσιμη» ανάπτυξη για την κοινωνία. Και επειδή τέτοια συζήτηση δεν υπάρχει στη λογική αλλά ούτε και στη ρητορεία της κυβέρνησης, ο νέος χρόνος που ήρθε ουσιαστικά είναι η συνέχεια του παλαιού. Είναι ο παλαιός μεταμφιεσμένος σε νέο. Στην πραγματικότητα έμεινε στάσιμος…
Καλή χρονιά σε όλους μας!
Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου