Η περίπτωση που "κόβεται" με ανύπαρκτη υπόδειξη οφσάιντ ο Ολαϊτάν, ενώ φεύγει μόνος του σε αντεπίθεση για γκολ για παράδειγμα – όπως άλλωστε πανομοιότυπα συνέβη και στο 86ο λεπτό του αγώνα της Τούμπας όταν ίσως θα μπορούσε και να ισοφάριζε ο Παναιτωλικός τον ΠΑΟΚ στη φάση του 100% αδικημένου Καμαρά από τον Τοπούζη – ή η "τυφλή" κεφαλιά του Δημήτρη Παπαδόπουλου με πλάτη στην εστία, από θέση ξεκάθαρου οφσάιντ που εξουδετερώνει με μια από τις γνωστές εκπληκτικές αντιδράσεις του ο Ρομπέρτο, προφανώς και θα μπορούσαν να είχαν κρίνει το ματς του Περιστερίου.
Το ίδιο ισχύει, επίσης, από τη στιγμή που ο διαιτητής στο Ατρόμητος-Ολυμπιακός δεν αποβάλλει τον Ιγκλέσιας με δεύτερη κίτρινη, σε δύο περιπτώσεις, εκ των οποίων κάλλιστα η μία θα μπορούσε εύκολα να ήταν πολύ νωρίς, κάπου στο ημίωρο της αναμέτρησης και κατά συνέπεια η αλλαγή αριθμητικών ισορροπιών στο γήπεδο είναι αυτονόητο τι θα απέφερε με τους φιλοξενούμενους να αγωνίζονταν με 11 εναντίον 10 για μία ώρα παιχνιδιού…
Για να μη σταθώ στο αντιαθλητικό παιχνίδι που εφαρμόστηκε από κάποιους Περιστεριώτες, επί μακρόν μάλιστα και με "θύματα" αρκετούς "ερυθρόλευκους", περιπτώσεις στις οποίες εφόσον ο ρέφερι και οι συνεργάτες του εφήρμοζαν ορθά τον πειθαρχικό έλεγχο, θα προέκυπταν εύλογα αποτελέσματα τα οποία θα άλλαζαν τη ροή του αγώνα.
Είχα επισημάνει από την Παρασκευή στη στήλη μου ότι ο Ολυμπιακός για να μη σκόνταφτε στο εμπόδιο μιας πολύ καλής ομάδας όπως ο Ατρόμητος, ο οποίος εξακολουθεί να παραμένει αήττητος στην έδρα του, θα έπρεπε να είναι οπλισμένος με αρκετή από την ευρωπαϊκή μαγιά του, σαν να έπαιζε ένα γερό ματς Champions League.
Στου κουφού την πόρτα όμως, αφού οι πρωταθλητές σπατάλησαν το πρώτο ημίχρονο στο χαλαρό και ελαφρώς αδιάφορο από πλευράς εμφάνισης και όταν εξαπέλυσαν την αντεπίθεση στο β΄ μέρος τράκαραν και στην ατυχία (δοκάρι Μανιάτη και 2-3 ακόμα κλασικές ευκαιρίες για γκολ) για να "κολλήσουν" για δεύτερη μόλις φορά φέτος στο μηδέν ύστερα από 4 μήνες συνεχών νικών και εκείνη τη λευκή ισοπαλία στο Αγρίνιο στις 22 Σεπτεμβρίου.
Ακόμα και το γεγονός ότι μια ισοπαλία του επελαύνοντα, ασταμάτητου και ανίκητου Ολυμπιακού στην Ελλάδα συνιστά "είδηση" ανά την επικράτεια και συζητείται τόσο πολύ, καθώς σίγουρα δεν είναι επιτυχία για τον πρωταθλητή – έστω κι αν έδωσε ένα μίνι ντέρμπι κόντρα στο θαυμάσιο Ατρόμητο – αποδίδει σε απόλυτο βαθμό το πόσο κραταιοί είναι οι "ερυθρόλευκοι". Και, φυσικά, πόσο ψηλά έχει ανέβει ο πήχης τους ώστε να μη βολεύονται ούτε με το αήττητο που διατηρούν ύστερα από 19 αγωνιστικές παραμένοντας ακλόνητο φαβορί για τον τίτλο και εντός όλων των στόχων τους (διακρίσεις εντός-εκτός, ρεκόρ, ιστορικές στατιστικές)!
Δικαίωμα και στην ισοπαλία
Όπως είπε ο Μίτσελ και ισχύει όντως για την ομάδα του, "δεν γίνεται να κερδίζεις όλα, μα όλα και πάντα", το ίδιο αφορά και τον Ισπανό προπονητή.
Για τον οποίο εκφράζονται, στο πλαίσιο της κριτικής για τον οποιονδήποτε, ερωτήματα και απορίες γύρω από τη συγκρότηση της 11άδας – π.χ. γιατί άφησε έξω από το σχήμα τον Σαβιόλα ενώ δεν είχε απόλυτα ΟΚ ούτε τον Μήτρογλου, γιατί δεν έβαλε τον Παπάζογλου δίπλα στον Μανωλά και προτίμησε να πειραματιστεί με τον αριστεροπόδαρο πάντως Μπονγκ, ελλείψει Σιόβα, γιατί δεν έπαιξαν καθόλου Σάμαρης και Μασάντο και άλλα τέτοια – αλλά μέχρι εκεί.
Είχε τους λόγους του και σωστές σκέψεις για τις επιλογές του, που άλλωστε αδιάλειπτα μέχρι τώρα τον δικαιώνουν και ύστερα κάνουν όλοι ...τουμπεκί ψιλοκομμένο.
Ε, αυτήν τη φορά δεν του "έκατσε". Ούτε εκείνου, ούτε του Ολυμπιακού. Ούτε οι αλλαγές του έφεραν την άνοιξη. Παρότι και οι τρεις (Μήτρογλου, Σαβιόλα, Βάις) ήταν απόλυτα ενδεδειγμένες και σε ακριβή σημεία του αγώνα, που η ομάδα χρειαζόταν τόνωση και επιθετική ενδυνάμωση.
Ποδόσφαιρο είναι, τα έχει αυτά. Και στο τέλος της γραφής, δικαιούται και ο Ολυμπιακός και ο Μίτσελ, κάποια στιγμή να μην κερδίζουν. Φυσιολογικό και αναπόφευκτο.
Ειδικά από τη στιγμή που και ο "χειρουργός" την ξέρει καλά τη δουλειά του και την εφαρμόζει με εξυπνάδα. Χωρίς να …τρέξει αίμα.
Έτσι δεν λένε για το σφάξιμο με το βαμβάκι;
Υ.Γ.: Μπράβο στον Ατρόμητο για να μην υπάρχουν ανάλογες αδικίες και στην κριτική. Για την ομάδα του, το διάβασμα και το στήσιμο του Παράσχου, ο οποίος για 45 λεπτά – γιατί μετά πέρασε σε ελαφρώς παθητικό ρόλο εξαιτίας του ανεβάσματος του Ολυμπιακού – βραχυκύκλωσε τους Πειραιώτες.
Τέτοια παιχνίδια δεν έχουμε δει ούτε από τον ΠΑΟΚ (που του ανήκει ο τίτλος του χαρισματικού "ακροβάτη") ούτε βέβαια από τον Παναθηναϊκό ο οποίος σε παιχνίδια σαν αυτό με τον Πανιώνιο νομίζεις ότι παίζει (όπως έπαιξε στο 2ο ημίχρονο) κόντρα στην …Μπαρτσελόνα! Και δεν ήταν οι "μπλαουγκράνα" στολές των Νεοσμυρνιωτών που μας μπέρδεψαν…
Υ.Γ.1: Στο επόμενο: Γιατί το σοκ με Σιόβα είναι ισχυρότερο κι από εκείνο με τον Μήτρογλου… Καλή μας εβδομάδα!Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου