«Ενα παλιό ξύλινο τραπέζι, μερικές πλαστικές καρέκλες, ένα κομμένο χαλί, ένα ημερολόγιο στον τοίχο. Δίπλα του αποκόμματα εφημερίδων, σκισμένες φωτογραφίες γυναικείων μοντέλων. Και όλα αυτά σε ένα δωματιάκι 3Χ3». Τίποτα από την λιτή περιγραφή του Μπομπ Πέισλι δεν μαρτυρούσε ότι o χώρος στον οποίο αναφερόταν, υπήρξε ίσως το πιο διάσημο μέρος ποδοσφαιρικής φιλοσοφίας. Και όμως μιλούσε για το περίφημο «Boot Room» της Λίβερπουλ, αυτό που για σχεδόν 30 χρόνια φρόντισε για την εκπληκτική όχι απλά ομαλή, αλλά τέλεια και διαρκώς ανοδική- διαδοχή από τον Μπιλ Σάνκλι στον Μπομπ Πέισλι, τον Τζο Φάγκαν έως και τον Κένι Νταλγκλίς.
Ηταν κάπου στα '60ς, όταν ο πρώτος, ο Σάνκλι πήρε το δωματιάκι που βρισκόταν δίπλα από τα αποδυτήρια των γηπεδούχων στο «Ανφιλντ» και έβαλε τις βάσεις για την μετέπειτα αγγλική και ευρωπαϊκή κυριαρχία των Κόκκινων (1964-'90) με 13 πρωταθλήματα, 4 Κύπελλα, 4 Λιγκ Καπ, 13 Τσάριτι Σιλντ, 4 Πρωταθλητριών, 2 Κύπελλα UEFA και 1 Σούπερ Καπ Ευρώπης. Εκεί λοιπόν μαζεύονταν πολύ συχνά οι Σάνκλι, Πέισλι, Φάγκαν, αλλά και οι Τομ Σόντερς, Ρούμπεν Μπένετ και συζητούσαν για τακτικές, αναλύσεις αντιπάλων, μα πάνω απ' όλα μοιράζονταν το ίδιο όραμα για τις αξίες που διέπουν τη Λίβερπουλ, δημιουργώντας ουσιαστικά τον μύθο της.
Τον Σάνκλι αντικατέστησε το 1974 ο Πέισλι, ο οποίος με τη σειρά του παρέδωσε τα ηνία στον Φάγκαν το 1983 και με τον Κένι Νταλγκλίς να αναλαμβάνει κατόπιν. Ο Σκοτσέζος μπορεί να μην είχε μαθητεύσει εξ ολοκλήρου στο «Boot Room», αλλά τόσο ο Πέισλι όσο και ο Φάγκαν είχαν αρχίσει από τότε που ήταν ακόμα παίκτης της ομάδας, να τον καλούν σταδιακά, μιας και είχε φανεί από νωρίς ότι θα γινόταν ο επόμενος μάνατζερ των Reds. Ο Νταλγκλίς τα πήγε τέλεια, δικαιώνοντας τους προκατόχους του. Το μυστικό ήταν πως δεν άλλαξε τίποτα και εκείνος ήταν που σήκωσε το τελευταίο πρωτάθλημα το 1990.
Με την αποχώρηση του την επόμενη χρονιά, τη δουλειά ανέλαβε ο Γκρέιαμ Σούνες. Ο επίσης Σκοτσέζος μπορεί να υπήρξε ένας θρυλικός ποδοσφαιριστής της Λίβερπουλ, αλλά δεν είχε καμία απολύτως επαφή με το «Boot Room». Ο Σούνες λοιπόν έκανε το λάθος να προχωρήσει σε ριζικές αλλαγές τόσο στην αγωνιστική φιλοσοφία όσο -κυρίως- στο τεχνικό επιτελείο και αυτό του κόστισε την απόλυση του τρία χρόνια αργότερα, έχοντας συλλέξει μονάχα ένα Κύπελλο. Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι οι αλλαγές του Σούνες κόστισαν τα μέγιστα στο σύλλογο που όπως φάνηκε μακροπρόθεσμα, απώλεσε πολλά winner χαρακτηριστικά και δεν κατάφερε να φτάσει ποτέ ξανά στην κορυφή του Νησιού. Μάλιστα εκείνος ήταν που θεώρησε αχρείαστο εκείνο το δωματιάκι και το μετέτρεψε σε μικρή αίθουσα Τύπου.
Αφορμή για όλη αυτή την εξιστόρηση της μυθικής περιόδου των Κόκκινων (όπως και όλου του κειμένου γενικότερα) αποτέλεσε μία δήλωση του Ερικ Στιλ τέλη Νοέμβρη μετά τη συντριβή (4-1) από τη Σίτι. Ο εν λόγω κύριος ήταν ο προπονητής τερματοφυλάκων της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο οποίος αποκάλυψε μία λεπτομέρεια που ίσως εν μέρει να εξηγεί το αποτυχημένο εγχείρημα του Ντέιβιντ Μόγιες στην δυσκολότερη προπονητική διαδοχή στην ιστορία του αθλήματος. Ο Στιλ ανέφερε ότι ο Αλεξ Φέργκιουσον είχε συμβουλέψει τον αντικαταστάτη του να μην αλλάξει το τεχνικό επιτελείο του. «Κράτησε τους κοντά σου. Τουλάχιστον για την αρχή και εκείνοι ξέρουν, θα σε οδηγήσουν στα δύσκολα», φέρεται να είχε προτρέψει ο Σερ Αλεξ τον συμπατριώτη του.
Το λάθος του Μόγιες
Ωστόσο, ο Μόγιες έκανε τα... δικά του. Εδιωξε τον Στιλ και κυρίως τον βοηθό του Φέργκι, τον Μάικ Φίλαν, οποίος υπήρξε και παίκτης της ομάδας (1989-'94), ενώ μόνος του αποχώρησε ο άλλος βοηθός, ο Ολλανδός Ρενέ Μιούλενστιν που προτίμησε να δουλέψει σε Ανζί και Φούλαμ. Αντί του Φίλαν, δουλειά έπιασε ο Φιλ Νέβιλ, ο οποίος είχε το συν του παρελθόντος του στο σύλλογο και το ότι ήξερε καλά το τι ζητάει ο Μόγιες, τον οποίο υπηρέτησε ως παίκτης στην Εβερτον. Με λίγα λόγια, όλα τα παραπάνω θυμίζουν την ιστορία με τον Γρέιαμ Σούνες και δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τη φιλοσοφία του «Boot Room». Δεν ήταν όμως το μεγάλο λάθος του διαδόχου, αλλά του προκάτοχου.
Το λάθος του Φέργκι
Στις 26 σεζόν του στο «Ολντ Τράφορντ» ο Φέργκιουσον δεν φρόντισε ποτέ για τη διάδοχη κατάσταση. Δεν εκπαίδευσε κάποιον. Δεν επέλεξε έναν εκλεκτό για να τον μυήσει στα μυστικά του (σ.σ.: ο Κάρλος Κεϊρός αποδείχτηκε αστεία περίπτωση). Δεν έστησε το δικό του δωματιάκι για ποδοσφαιροκουβέντα με 2, 3, 4 δικούς του ικανούς μπαλαδόρους. Κάτι αντίστοιχο θα μπορούσε κάλλιστα να είχε κάνει με τον Ράιαν Γκιγκς ή τον Πολ Σκόουλς για παράδειγμα (φυσικά και δεν μετράει με τον τρόπο που αναλαμβάνουν τώρα από σπόντα). Να αποσυρόταν και να τους έδινε τη δουλειά. Δεν το έπραξε. Προτίμησε να την δώσει σε κάποιον απ' έξω που δεν είχε περάσει ποτέ του το κατώφλι των αποδυτηρίων των γηπεδούχων του «Θεάτρου των Ονείρων». Και ο Μόγιες που δεν ήξερε, δεν ρώτησε και τελικά δεν έμαθε.
Εννοείται πως το σφάλμα ήταν διπλό. Τόσο του Μόγιες με τις ριζικές αλλαγές με το καλημέρα όσο και του Φέργκι που στα 26 απολυταρχικά χρόνια του στο Μάντσεστερ δεν φαίνεται να ασχολήθηκε όσο έπρεπε και από χρόνια τώρα με την -μετά από αυτόν- ζωή της ομάδας. Ολα αυτά θα μπορούσαν να αποτελούν μία σοβαρή αιτία που να εξηγεί κατά πολύ το γιατί ο διάδοχος του οδήγησε τους Κόκκινους Διαβόλους στη χειρότερη χρονιά τους από το 1989.
Σίγουρα μέσα σε όλα αυτά μπαίνουν και τα αγωνιστικά αίτια, αλλά νομίζω πως στην πραγματικότητα έπονται. Το ότι κάθε φορά που έστριβαν οι Φέρντιναντ, Βίντιτς τρίζουν τα πονεμένα γόνατα τους, το ότι είχε τραυματισμό ο Φαν Πέρσι, το (μισο)αδειανό από ποιότητα κέντρο που δεν παράγει, τα άκρα που δεν τραβάνε. Σε όλα αυτά προσθέστε και τις ευθείς κατηγορίες του Μόγιες για τους παίκτες του μετά από κάποιες ήττες όπως π.χ. τότε από τη Γουέστ Μπρομ («δεν έπαιξε καλά καμία γραμμή μας»), κάτι που δεν θα έκανε ποτέ ο Φέργκι που τους τα... έχωνε εντός των τειχών και όχι δημοσίως και θα έχετε ένα μεγάλο κομμάτι της εξήγησης για το αρνητικό αυτό φαινόμενο της φετινής Γιουνάιτεντ.
Μετά το 4-1 από τη Σίτι οι Αγγλοι είχαν γράψει πως ο Μόγιες έπιασε πάτο. Τελικά δεν ήταν έτσι, μιας και ακολούθησε η Μπρομ. Τελικά όπως αποδείχτηκε ούτε εκείνος ήταν ο πάτος, μιας και ακολούθησαν πολύ χειρότερα με την αποτυχία της εξόδου στην Ευρώπη να είναι το μεγαλύτερο κάζο. Και μπορεί να ήταν ακόμα πολύ νωρίς όταν γράφτηκε τούτο το κείμενο, αλλά αποδείχτηκε πως δεν υπήρχε περίπτωση να αντιστραφεί η κατάσταση. Η υπομονή που μπορούσε να κάνει το κοινό του «Ολντ Τράφορντ και η διοίκηση δεν ήταν όπως παλιά. Τα πράγματα στη Γιουνάιτεντ έχουν αλλάξει άρδην από το 1989, τότε που κάποιοι οπαδοί της είχαν αναρτήσει ένα πανό κατά του Σερ Αλεξ: «Τρία χρόνια δικαιολογιών και ακόμα βλέπουμε μία αηδία. Δίνε του Φέργκι!» Η περίοδος χάριτος στον Μόγιες ήταν δεδομένο πως δεν θα ήταν τόσο μεγάλη...
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου