Πέμπτη 22 Μαΐου 2014

Ο πόλεμος των ρόδων και των αγκαθιών!!

Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός σέρνουν από αύριο το (τόσο προβλέψιμο και συνηθισμένο ώστε να καταντάει βαρετό) γαϊτανάκι των τελικών και ο Βασίλης Σκουντής προσπαθεί να ιχνηλατήσει την πορεία τους...
Αναζητώντας στο παγκόσμιο χρονολόγιο τι έχει συμβεί σαν αύριο, που αρχίζουν οι τελικοί του πρωταθλήματος, το μάτι μου έπεσε σε μια επέτειο, η οποία φαίνεται να ταιριάζει γάντι στην περίπτωση: στις 22 Μαίου του 1455 άρχισε στην Αγγλία ο περίφημος (εμφύλιος) "πόλεμος των δύο ρόδων"που είχε ως αντικείμενο τη διαδοχή στον θρόνο. Ονομάσθηκε τοιουτοτρόπως διότι οι δύο αντιμαχόμενοι βασιλικοί οίκοι είχαν ως σύμβολα τα τριαντάφυλλα: το λευκό ο της Υόρκης και το κόκκινο εκείνος των Λάνκαστερ.
Ο αγγλικός "πόλεμος των ρόδων" διήρκεσε τριάντα χρόνια (1455-1485) και ανέδειξε νικητή τον Ριχάρδο της Υόρκης, ενώ -στα καθ' ημάς, πλέον- ο ελληνικός μπασκετικός πόλεμος κηρύχθηκε το 1993 και συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό: κατάπαυση πυρός δεν προβλέπεται, απλώς η ελληνική μπασκετική φυλή εύχεται αυτές οι αλλεπάλληλες μάχες να περιοριστούν εντός παιδιάς και να μην αιματοκυλήσουν τα πεδία τους, όπως έχει συμβεί κάμποσες φορές...
Αυτή βεβαίως είναι η μία πλευρά της υπόθεσης: η δυσάρεστη και η σκοτεινή, η οποία όμως εμφανίζεται συχνά και γι' αυτό καταντήσαμε να θεωρούμε ως μεγαλύτερο διακύβευμα των τελικών όχι τόσο τον τίτλο, όσο τη σωματική ακεραιότητα των εμπλεκομένων...
Πάντοτε κάτι (θα) βρίσκουν οι "πράσινοι" και οι "κόκκινοι" για να τσακώνονται σαν τον σκύλο με τη γάτα πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τους τελικούς: το ποιος ήρξατο χειρών αδίκων στον πόλεμο και παράλληλα στον... χαρτοπόλεμο δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία, διότι προέχει να εξασφαλιστεί εκείνο το οποίο -όπως μαθαίναμε στο σχολείο-είναι στοιχειώδες: οι κανονικές συνθήκες στο περιβάλλον!
Στο μπάσκετ, αυτή την εποχή είναι της μόδας το κίτρινο, ελέω της Μακαμπί Τελ Αβίβ που ανέβηκε στο θρόνο του ευρωπαϊκού μπάσκετ προερχόμενη από το... κάγκελο και των Ιντιάνα Πέισερς, οι οποίοι μολονότι ηττήθηκαν τα ξημερώματα από το Μαϊάμι, (εξακολουθούν να) εκφράζουν τον νεωτερισμό του ΝΒΑ.
Α, να μην το ξεχάσω: ελέω και της ΑΕΚ, η οποία επανέκαμψε μετά από τρία χρόνια στη Basket League!
Εβλεπα προχθές το βίντεο από τα αποδυτήρια των Χιτ πριν από την έναρξη του πρώτου τελικού του ΝΒΑ κι αναρωτιέμαι τι στο διάολο θα είχε συμβεί στην άλλοτε αναίσθητη και άλλοτε υπερευαίσθητη Ελλάδα, εάν από αυτή την (παρα)κάμερα ακουγόταν ο Βασίλης Σπανούλης ή ο Δημήτρης Διαμαντίδης να λέει στους συμπαίκτες του: "Δεν μας συμπαθούν και δεν τους συμπαθούμε ούτε κι εμείς, γι αυτό πάμε έξω να τους τακτοποιήσουμε"!
Αυτό ακριβώς είπε (για τους Πέισερς) ο Λεμπρόν Τζέιμς, αλλά παρά το γεγονός ότι πέρασαν κιόλας τέσσερις μέρες δεν επενέβη ακόμη αυτεπαγγέλτως ή κατόπιν καταγγελίας ο αθλητικός εισαγγελέας του ΝΒΑ!
Για τη δήλωση του Λανς Στίβενσον, ότι "θα τινάξω το κτυπημένο γόνατο του Γουέιντ" δεν το συζητώ καν, διότι ο γκαρντ των Πέισερς εκτός από "γεννημένος έτοιμος "(όπως είναι το παρατσούκλι του) μερικές φορές είναι επίσης γεννημένος... βλαξ!
Μέσα σε εκλογική ατμόσφαιρα, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός αναμετρούνται για 9η σερί και για 14η στα χρονικά, φορά σε μια σειρά τελικών, με στόχο ενός εκάστου να γίνει Περιφερειάρχης Ελλάδος! Ενα έργο που μολονότι είναι deja vu διότι παίχτηκε έως τώρα σε πέντε πράξεις (δυο αγώνες στην κανονική περίοδο, δυο στο Top 16 της Ευρωλίγκας και ο ημιτελικός του Κυπέλλου), έχει κάμποσες νέες πτυχές και γι' αυτό νομίζω ότι θα είναι συναρπαστική και θα επιφυλάξει συγκινήσεις.
Απλώς ελπίζω αυτές να περιοριστούν μονάχα στο αγωνιστικό πεδίο...
  • Πρώτα απ' όλα για πρώτη φορά μετά από έξι χρόνια οι δυο ομάδες βρίσκονται αντιμέτωπες χωρίς να προέρχονται από τη συμμετοχή (αμφοτέρων ή της μιας) σε Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκας. Αυτή είναι μια νέα συνθήκη που στερεί κι από τους δυο μονομάχους το θεμιτό άλλοθι της καταπόνησης από την περιπέτεια της Ευρωλίγκας, της απογοήτευσης από μια αποτυχία, του υπέρμετρου ενθουσιασμού από έναν θρίαμβο, του ελλείμματος ενέργειας και της διαχείρισης των συναισθημάτων.
  • Ο Παναθηναϊκός έχει με το μέρος του την παράδοση στους τελικούς, την απόρθητη έδρα και την ψυχολογία από τις μαζεμένες νίκες της τελευταίας διετίας, ενώ καθοδηγείται από έναν πρωτάρη σε αυτόν τον ρόλο, προπονητή. Ο Αλβέρτης (και στην αντίπερα όχθη, ο Τόμιτς) αποτελεί τη ζωντανή ιστορία των τελικών, τους οποίους έζησε ως παίκτης, ως ασίσταντ μάνατζερ και τώρα θα τους διαχειριστεί ως προπονητής, πάντοτε με την ίδια ομάδα. Εδώ ξεπερνάει ακόμη και τον... Λάρι Μπερντ, ο οποίος ως παίκτης συμμετείχε σε τελικούς με τους Σέλτικς, ως προπονητής απόλαυσε αυτό το προνόμιο (αλλά όχι και το νέκταρ του τίτλου) με τους Πέισερς και τώρα προσδοκά να βιώσει την ίδια εμπειρία και ως πρόεδρος τους.
  • Ο Γιώργος Μπαρτζώκας οδήγησε πέρυσι τον Ολυμπιακό στο repeat, αλλά τόσο στους δυο αγώνες Κυπέλλου, όσο και στη σειρά των τελικών του πρωταθλήματος, βρέθηκε προ εκπλήξεων. Τώρα ελέγχει καλύτερα την κατάσταση στην ομάδα του την οποία προσπαθεί να θωρακίσει ώστε να μην πληγεί από τους αστάθμητους παράγοντες.
  • Από τη στιγμή που δεν επιβαρύνθηκε με τη συμμετοχή του σε ένα Φάιναλ Φορ, ο (ανελλιπώς παρών σε όλους τους τελικούς της Α1 από το 2005 και εντεύθεν) Δημήτρης Διαμαντίδης δείχνει να διαθέτει φρεσκάδα και να μπορεί να ανταποκρίνεται ως ο ηγέτης και κυρίως ως ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές στον Παναθηναϊκό.
  • Στον αντίποδα, ο (προερχόμενος από το προσωπικό θριαμβευτικό φινάλε του τελευταίου ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, αλλά και του τρίτου ημιτελικού με τον Πανιώνιο) Βασίλης Σπανούλης κι επειδή αποτελεί τον απόλυτο "Go-to guy" του Ολυμπιακού, καλείται να ανταποκριθεί σε μια επί πλέον μεγάλη πρόκληση: να επανασυγκολλήσει τον κομμένο ομφάλιο λώρο της επιθετικής λειτουργίας της ομάδας του στα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, στα οποία η απόδοση του έχει εξελιχθεί σε αντικείμενο debate!
  • Από πέρυσι ο Παναθηναϊκός με την παρουσία του Λάσμε και του Γκιστ μεγάλωσε το μπόι του και τη δύναμη του μέσα στη ρακέτα και βρήκε σταθερά σημεία αναφοράς, τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση. Γενικώς οι "πράσινοι" εδώ και χρόνια δίνουν έμφαση και έχουν αναγάγει σε πολιορκητικό κριό του παιχνιδιού τους το διάβασμα και την εκμετάλλευση των mismatch, καθώς έχουν τη δυνατότητα να ποστάρουν με όλους ανεξαιρέτως τους παίκτες τους και δη τους περιφερειακούς. Παράλληλα ο Ράιτ είναι ένας παίκτης που μπορεί να "κτυπά" με κάθετη κίνηση προς το καλάθι, ενώ ο Παναθηναϊκός πέραν της αμυντικής πανοπλίας του, εξακολουθεί να στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό (όπως συνέβη και προχθές στην Πυλαία) στα σουτ τριών πόντων, που προέρχονται είτε από συνεργασίες στο pick n' roll, είτε από τα ποσταρίσματα μέσα στη ρακέτα και τα splits.
  • Ο Ολυμπιακός από την πλευρά του είναι μια ομάδα που επιδιώκει σε κάθε αγώνα (ακόμη και κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης) να παίξει γρήγορα και να παράγει σκορ στο transition game. Ως ομάδα είναι πιο επιθετική και παραγωγική από τον Παναθηναϊκό, αλλά στα μεταξύ τους ματς συνήθως εγκλωβίζεται στο τέμπο που επιβάλλει ο Παναθηναϊκός και βλέπει τις κατοχές, τις τελικές προσπάθειες και τους πόντους του να συρρικνώνονται. Εκτός από τον υψηλό ρυθμό, οι "ερυθρόλευκοι" έχουν ως προτεραιότητα να προστατεύσουν και να διατηρήσουν δυο βασικές αγωνιστικές αρετές τους: την καλή κυκλοφορία με τις περιστροφές της μπάλας και την έξτρα πάσα (ειδικότερα σε καταστάσεις δύο εναντίον δύο στα pick n' roll και τις αποστάσεις των παικτών τους στην επίθεση.
  • Οι νέες συνθήκες στους δυο μονομάχους έχουν... ονοματεπώνυμο και ασφαλώς αυτή η "σύμπτωση" βάζει μια καινούργια διάσταση στην υπόθεση. Επί ημερών Αλβέρτη, αναβαθμίσθηκε θεαματικά ο ρόλος του (πολύ τεχνίτη, εξαιρετικού σουτέρ και ικανότατου σκόρερ) Λουκά Μαυροκεφαλίδη, με αποκορύφωμα τους 32 πόντους (συν τα 10 ριμπάουντ και τους 47 βαθμούς στο ranking) που πέτυχε στον πρώτο ημιτελικό με τον ΠΑΟΚ. Την ίδια στιγμή και μετά από διάφορες "περιπέτειες" (εξαιτίας των τραυματισμών και των αλλεπάλληλων αλλαγών των ξένων παικτών) ο Μπαρτρζώκας βλέπει τον Μάρντι Κόλινς να έχει μπει για τα καλά στην εξίσωση του Ολυμπιακού και (από τη στιγμή που ξεπέρασε το... κράξιμο της εξέδρας και τονώθηκε η αυτοπεποίθηση του) και να αποτελεί ένα αξιόπιστο εργαλείο και ένα αντίπαλον δέος στην έφεση του Παναθηναϊκού στο post-up play.
ΥΓ: Αυτά προς το παρόν και ως μια πρώτη προσέγγιση στα δεδομένα και στα ζητούμενα των δυο αιωνίων. Τα υπόλοιπα επί του παρκέ και επί της οθόνης. Καλούς τελικούς να 'χουμε, να τους απολαύσουμε πραγματικά και να νιώσουμε υπερήφανοι για το μπάσκετ μας...

Πηγή: gazzetta.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: