Καθώς αν πριν το παιχνίδι, θεωρητικά έλεγαν όλοι ότι η Λιέγη τον έχει τον Παναθηναϊκό και από κει και πέρα οι πράσινοι θα πάλευαν για την... ανατροπή, μετά το παιχνίδι, το...απόφθεγμα είναι εντελώς διαφορετικό.
Και συγκεκριμένα, ο Παναθηναϊκός ΤΗΝ ΕΧΕΙ αυτή την Σταντάρ Λιέγης.
Και την έχει όχι... συγκυριακά. Αλλά την έχει σαν... ομάδα προς ομάδα.
Αν θεωρητικά η σημερινή ήταν η πιο δύσκολη αποστολή του σε σχέση με αυτή στην Λεωφόρο, τότε η εικόνα του αγώνα, δίνει προβάδισμα στον Παναθηναϊκό.
Υπήρχαν μερικά πραγματάκια απ' αυτά που λέμε "λεπτομέρειες" που έγειραν κατά πολύ προς την πλευρά του Παναθηναϊκού.
Το πρώτο και βασικό, ήταν ότι ο Παναθηναϊκός όχι απλά δεν υστέρησε σε δυνάμεις και ρυθμό από τους Βέλγους, αλλά ήταν εμφανώς σε καλύτερη κατάσταση.
Το δεύτερο που έχει να κάνει με αυτή καθ' αυτή την ποδοσφαιρική αξία των δύο ομάδων, είναι ότι και ατομικά ο Παναθηναϊκός δεν έχει να ζηλέψει κάτι από αυτή την Σταντάρ Λιέγης. Δεν νομίζω δηλαδή να είδε κάποιος απόψε ένα παίκτη των Βέλγων που να λέγαμε πως αν τον είχαμε στον Παναθηναϊκό θα μας έκανε την διαφορά. Πέντε-έξι... Ατζαγκούν είχαν οι Βέλγοι από την μέση και μπροστά και σαν εμφάνιση και σαν δυναμική και σαν αξία.
Αντίθετα οι Βέλγοι αν είχαν ένα Μπεργκ ή ένα Ζέκα σίγουρα θα ήταν πιο απειλητικοί για τον Παναθηναϊκό.
Το τρίτο ήταν η εικόνα του αγώνα. Ο Παναθηναϊκός ουσιαστικά όχι μόνο δεν κινδύνεψε, αλλά ουσιαστικά δεν πιέστηκε κιόλας από την Σταντάρ. Αντίθετα οι Βέλγοι είδαν αρκετές φορές με τρόμο τις επιθέσεις του Παναθηναϊκού να μην καταλήγουν σε γκολ και μάλλον ευτυχισμένοι πρέπει να νοιώθουν στο τέλος για το 0-0 με το οποίο έληξε το παιχνίδι.
Το τελευταίο και πιο καλό για τον Παναθηναϊκό μήνυμα από το σημερινό παιχνίδι.
Ήταν το τελευταίο... δεκάλεπτο.
Εκεί δηλαδή που σε ένα τέτοιο παιχνίδι, θα περίμενε κάποιος η Σταντάρ να πιέζει απελπισμένα για το γκολ της νίκης και ο Παναθηναϊκός να παλεύει να κρατήσει το μηδέν είτε με ορθόδοξο τρόπο οπότε θα λέγαμε για φοβερή αμυντική τακτική, είτε... ηρωϊκά οπότε και πάλι μπράβο θα λέγαμε αλλά από πλευράς ψυχής και τα σχετικά, έγινε ακριβώς το αντίθετο.
Ήταν ο Παναθηναϊκός που είχε την μπάλα, ήταν οι Βέλγοι ή έστω οι παίκτες της Βελγικής ομάδας που αμυνόντουσαν και μάλιστα κάποιες στιγμές εντελώς άτσαλα και βιαστικά.
Μάλιστα σε εκείνο το σημείο, ο Παναθηναϊκός είχε δύο πολύ μεγάλες ευκαιρίες, έστω και αν δεν φάνηκαν τόσο... ηχηρές σαν το δοκάρι του Σίλντεφελντ και αυτές ήταν μία κεφαλιά του Καρέλη που δεν βρήκε στόχο και το σουτ του Κλωναρίδη από ιδανικότατη θέση που δεν βρήκε στόχο.
Από κει και πέρα, μεγάλο παιχνίδι έκανε ο Μπεργκ για μένα και ας μην σκόραρε, καλή όλη η άμυνα με πρώτο τον Κοτσόλη και τα δύο στόπερ, πολύ καλή η παρουσία όλων των μέσων συνολικά με τον Ζέκα να ανεβαίνει εντυπωσιακά όσο το παιχνίδι πλησίαζε στο τέλος του και μόνο ο Πέτριτς φάνηκε να δείχνει αυτό που έδειξε και στα φιλικά, να έχει δηλαδή την κλάση, αλλά όχι ακόμα τις δυνάμεις να μπει σε φουλ ρυθμό στο παιχνίδι.
Τέλος πάντων, όλα αυτά είναι πλέον... ιστορία, ή αν προτιμάτε το πρώτο ημίχρονο των δύο αναμετρήσεων.
Έχει δρόμο η ιστορία ακόμα. Αλλά ο Παναθηναϊκός εκτός από την θέληση να περάσει, έχει πλέον στο χέρι του δύο ακόμα ατού. Το πρώτο είναι το καλό αποτέλεσμα που πήρε και το δεύτερο η συνειδητοποίηση πως μπορεί να περάσει και αυτό να μην αποτελεί έκπληξη ή ανατροπή των προγνωστικών, αλλά φυσιολογική εξέλιξη με βάση την εικόνα και την κατάσταση των δύο ομάδων.
Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου