Η ενδεκάτη εντολή!

Συγκινημένος από την επιστροφή στη χώρα απ’ όπου ξεκίνησε η υψηλή πτήση της «επίσημης αγαπημένης», ο Νίκος Παπαδογιάννης συντάσσει από τη Σεβίλλη τις 10 εντολές για την Εθνική ομάδα.

Φόρεσα το επετειακό μου μπλε μπλουζάκι και ξεκίνησα για Σεβίλλη. Ενας Αμερικανός τουρίστας, σχεδόν 60άρης, το κοίταζε καλά καλά στο αεροδρόμιο.

«Ελλάδα 101, ΗΠΑ 95. Πότε συνέβη αυτό; Κερδίσατε τους Αμερικανούς στο μπάσκετ;»  Μα ναι, αγαπητέ, ήταν η ωραιότερη μέρα της ζωής μας. Κάποτε, στη Σαϊτάμα της Ιαπωνίας. «Είχατε πολλούς παίκτες στο ΝΒΑ;» Όχι, κανέναν, με εξαίρεση κάποιον που τότε έφτιαχνε τις βαλίτσες του. Αλλά ήμασταν ομάδα και τα κάναμε όλα σωστά. «Και τώρα πού πηγαίνετε;» Εχει πάλι Παγκόσμιο Πρωτάθλημα φέτος! «Σοβαρά; Σας εύχομαι καλή τύχη. Εμείς πηγαίνουμε στη Σαντορίνη».

Για πρώτη και μοναδική φορά, δεν ζήλεψα. Κούκλα η καλντέρα, αλλά δεν πρόκειται να απατήσω την επίσημη αγαπημένη. Αυτό δα έλειπα.

Πριν φτάσω στον σταθμό μετεπιβίβασης, τη Ρώμη, είχα ήδη κωδικοποιήσει τις 10 εντολές της Εθνικής για το Μουντομπάσκετ:

 

1.       Χρησιμοποίησε τα μούσκουλα που σου χάρισε ο καλός θεός (του γυμναστηρίου). Το αμυντικό ριμπάουντ είναι το κλειδί του παραδείσου. Ομάδα που προσφέρει στον αντίπαλο δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες είναι καταδικασμένη να παίζει με κομμένα πόδια. Η αυτοπεποίθησή της δεν θα φτάσει ποτέ στα κόκκινα. Οι κ.κ. Καϊμακόγλου, Πρίντεζης, Αντετοκούνμπο, Παπανικολάου, Μάντζαρης, Καλάθης καλούνται να καταρρίψουν τα ατομικά τους ρεκόρ. Όχι σε πόντους, αλλά σε ριμπάουντ.

2.       Oταν ακούσεις την εντολή «μη κλέψεις», κάνε το αντίθετο. Κλέψε, αγόρι μου, κλέψε! Μπάλες, εννοείται. Τα πλοκάμια των παικτών που αγωνίζονται στις θέσεις 1-3 είναι παραδοσιακό όπλο της Εθνικής μας, από τις μέρες των Διαμαντίδη, Χατζηβρέττα, Παπαλουκά ακόμη. Ο Κατσικάρης φωνάζει συνεχώς «χέρια» και θέλει να μετατρέψει τους διαδρόμους σε στενωπούς. Τα κλεψίματα φέρνουν αιφνιδιασμούς, εύκολα καλάθια, ρυθμό, αισιοδοξία. Οι επιδόσεις της ομάδας στους φιλικούς αγώνες υπήρξαν ενθαρρυντικές ακόμα και πριν την επιστροφή του Καλάθη.

3.       Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου. Ο πατέρας σου είναι το pick’n’roll. Η μητέρα σου είναι η άμυνα. Οι νεωτεριστικές πινελιές είναι ευπρόσδεκτες, αλλά το διαζύγιο με τη μαμά άμυνα υπήρξε καταστροφικό στο πρόσφατο παρελθόν. Ευτυχώς, οι φύλακες έχουν γνώση. Ο Φώτης Κατσικάρης αποστρέφεται τις εμμονές, αλλά δεν σκοπεύει να σκίσει το σημειωματάριο προκατόχων όπως ο Παναγιώτης Γιαννάκης.

4.       Ενας για όλους και όλοι για έναν. Ο «ένας» λέγεται Γιάννης Μπουρούσης. Μπορεί να κάνει τη διαφορά με τη δουλειά του μέσα στις ρακέτες, αλλά απαγορεύεται να μείνει αβοήθητος. Θα πρέπει να του προσφέρουν ανάσες οι Βουγιούκας-Γλυνιαδάκης, αλλά και χείρα αρωγής οι υπόλοιποι. Το κενό στους ψηλούς θα κλείσει μόνο αν σηκώσουν μπόι οι κοντοί και οι «ημίψηλοι».

5.       Βάλε, παιδί μου, τρίποντο. Οι φιλικοί αγώνες έδειξαν μία ομάδα που έχει τον αλτρουισμό κορώνα στο κεφάλι της. Πασάρει πολύ γρήγορα και με ακρίβεια, αλλά δεν έμαθε ακόμη να περιμένει με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Ο Βασιλειάδης θα βάλει τρίποντα, γι’αυτό βρίσκεται στη 12άδα, αλλά θα πρέπει να συνεισφέρουν και οι άλλοι. Οσες φορές η Εθνική σουτάρει με ποσοστό κοντά στο 50% από τα 6μ75, θα κερδίσει. Ειδάλλως θα μας πνίξουν οι ζώνες και το άγχος.

6.       Μη ξεχνάς τη Νιγηρία, τη Φινλανδία, τη FYROM. Μέχρι το 2011, η Εθνική της νέας εποχής είχε ένα σπάνιο ρεκόρ: δεν είχε χάσει ποτέ επίσημο αγώνα από κατώτερο αντίπαλο. Εκτοτε, μετράει τρεις κατραπακιές σε ισάριθμες διοργανώσεις. Παίζουν και οι άλλοι μπάσκετ, όχι μόνο εμείς. Η φανέλα μας δεν είναι αρκετά βαριά για να νικήσει μόνη της έναν διψασμένο αντίπαλο. Κανείς δεν βρέθηκε τυχαία στο Μουντομπάσκετ. Προσοχή, λοιπόν, στη Σενεγάλη. Και στις Φιλιππίνες.

7.       Μην πιάσεις στα χείλη σου επί ματαίω τα ονόματα των απόντων. Ο Σπανούλης και ο Διαμαντίδης δεν μπορούν να βοηθήσουν από το σπίτι τους. Ο Σχορτσανίτης δεν δίνει πεντάρα τσακιστή. Ο Περπέρογλου και ο Μαυροκεφαλίδης είναι μακριά. Ο Κουφός δεν θυμάται καν ότι έχει Μουντομπάσκετ. Την ιστορία θα τη γράψουν οι παρόντες. Οι δικαιολογίες δεν ωφελούν σε τίποτε. Τέτοιες, άλλωστε, έχουν όλες οι ομάδες.

8.       Κλείδωσε τον υπολογιστή στο συρτάρι. Εάν οι παίκτες δώσουν σημασία στους φωστήρες και στους κακεντρεχείς των μέσων κοινωνικής αποχαύνωσης, θα ξεχάσουν και αυτά που ξέρουν. Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί στην ομάδα είναι να τρυπήσει το μεδούλι της καμιά ένεση χολής, όπως αυτή με τον Κατσουράνη στο Μουντιάλ.

9.       Κλείσε τα αυτιά στους πανηγυρτζήδες. Ειδικά στην πρώτη φάση, η νίκη πρέπει να κρατήσει μία ημέρα, η ήττα περισσότερο. Ξέρετε δα τι λένε στην Αμερική: «Η ήττα είναι σαν το λίπασμα, βρωμάει αλλά κάνει καλό». Η νίκη, όμως, ρίχνει στάχτη στα μάτια, ιδίως όταν συνοδεύεται με άναρθρες κραυγές πατριωτικού τύπου. Όχι, δεν είναι βαριά η βούρτσα του τσολιά, ούτε ευλογημένο το dna του. Το μπασκετικό του μυαλό, ναι.

10.   Να πιστεύεις στο κάρμα και στους οιωνούς. Για την ομάδα που έμελλε να βαπτιστεί με τον τιμητικό τίτλο «επίσημη αγαπημένη», όλα ξεκίνησαν από ένα Μουντομπάσκετ στην Ισπανία. Ηγέτης ήταν και τότε ένας Νικ που ήλθε από την Αμερική. Η 10^η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1986 ήταν η προειδοποιητική βολή προς την υπόλοιπη Ευρώπη. Εκείνη την αγνόησε και το πλήρωσε ακριβά, έναν χρόνο μετά. Εικοσιεπτά χρόνια πέρασαν, αλλά εμείς ακόμη χορεύουμε. Επιστρέφουμε αύριο, στην ίδια πίστα του ‘86.

·        ****   Και η ενδέκατη εντολή προς τους παίκτες, η πιο σημαντική: απολαύστε το και μη σας νοιάζει τίποτε. Ουδείς θα σας ζητήσει τα ρέστα σε περίπτωση «αποτυχίας». Αυτοί που ιδρωκοπάνε χωρίς αντίκρυσμα μόνο και μόνο για να σκορπίσουν χαμόγελα στην ταλαίπωρη πατρίδα τους δεν έχουν να απολογηθούν σε κανέναν. Άντε, και καλή τύχη μάγκες.

*Πηγή: gazzetta.gr*