Θα είναι, προφανέστατα, οι κεφαλαιώδεις αρχές επέμβασης και σκληρής δουλειάς του τεχνικού επιτελείου στην τελική ευθεία για την έναρξη των επίσημων υποχρεώσεων της ομάδας.
Ειδικά στο κομμάτι της ολοφάνερης έλλειψης ομοιογένειας που είδα να τονίζεται στην κριτική του αγώνα με τη Φενέρμπαχτσε δεν χρειάζεται να γίνει παραπάνω κουβέντα.
Είναι η περίοδος των δοκιμών και «εφαρμοστικών ρυθμίσεων» ώστε να καταλήξει ο προπονητής πώς βαδίζει οριστικά σε ένα σωρό τομείς. Στη συγκρότηση του βασικού κορμού της νέας σεζόν, κυρίως, σε ποιούς εξάλλου μπορεί να υπολογίζει ως πρώτες εναλλακτικές λύσεις στο σχήμα του, ποιοι θα πάρουν τους ρόλους-κλειδιά στο σύστημα του φορώντας τους ηγετικούς μανδύες, όπως και στα πρόσωπα που τέλος πάντων χάνουν έδαφος από το «φάκελλο εντυπώσεων φιλικών» και θα ξεκινήσουν τη χρονιά με... αρνητικό πρόσημο.
Όπως λ.χ. οι δύο νεοφερμένοι από τον Πανιώνιο, Κολοβός και Αυλωνίτης, που δεν αγωνίστηκαν το Σάββατο και – ειδικά ο πρώτος ο οποίος ήταν και ο MVP των Κυανέρυθρων στο περασμένο πρωτάθλημα – δεν πείθουν εν γένει ότι είναι έτοιμοι για το ειδικό βάρος της Ερυθρόλευκης στις πλάτες τους. Στον τομέα της θετικής γνώμης για «ρούκις», ο Ανδρέας Μπουχαλάκης είναι εκείνος που... ήρθε από τα πιτς τρώγοντας (ως τώρα) στην στροφή τον Κολοβό.
Εκείνος πάντως που με προβληματίζει ως τεράστια απογοήτευση του καλοκαιριού είναι μακράν ο Χαβιέ Σαβιόλα. Ο οποίος νομίζω ότι αν εξακολουθήσει να απέχει τόσο πολύ πια από τις γνωστές δυνατότητες της αξίας του, καλό θα ήταν να... πήγαινε ο ίδιος στον Μαρινάκη και... από ευθιξία να ζητήσει αυτοβούλως τη δραστική μείωση των αποδοχών του! Εννοείται ότι με αυτή την εικόνα ο Αργεντινός δεν χωράει ούτε... εξέδρα!
Τα... νερά, ο ηγέτης Τσόρι, ο γκολτζής Μπενίτες
Οι προβληματισμοί βεβαίως του Μίτσελ είναι άλλοι και έχουν να κάνουν με τις ομαδικές παρατηρήσεις. Εκεί όπου εντοπίστηκαν από το φιλικό της Κωνσταντινούπολης τρεις τομείς επιβεβλημένης και άμεσης διόρθωσης:
1. Η αμυντική πρώτα από όλα καθώς και η συνολικότερη ανασταλτική λειτουργία του Ολυμπιακού. Ακόμα και όταν οι πρωταθλητές Ελλάδας είχαν τον έλεγχο του ματς – και δεν ήταν λίγα αυτά τα διαστήματα στο «Σουκρού Σαράτσογλου» - «έφαγαν» πολλές φάσεις από τους αντιπάλους τους.
Τους πάτησαν πολύ την περιοχή, τους έκαναν πολλές τελικές. Το κέντρο άμυνας ήταν η αχίλλειος πτέρνα αλλά και τα πλάγια της άμυνας, ιδίως από δεξιά στο 1ο μέρος.
Ο Ελαμπντελαουί είναι άκρως επιθετικογενής μπακ και φαίνεται ακόμα να μην έχει την ωριμότητα κρίσιμων αγώνων όπου η επιπολαιότητα του εύκολου λάθους δεν συγχωρείται. Ο Σαλίνο την συμμάζεψε την κατάσταση και έχει εμφανώς το πρόκριμα να διατηρήσει τη θέση βασικού στην Ευρώπη και στα ντέρμπι ιδίως.
Ο Μποτία θέλει ακόμα παιχνίδια για να κριθεί οριστικά. Για την ώρα, δυστυχώς, μου θυμίζει το αργό και μη ευέλικτο παιχνίδι του, τον Μεντζανί πέρυσι τέτοια εποχή.
Σε κάθε περίπτωση βέβαια ο Ολυμπιακός είναι σίγουρος και ασφαλής στα στόπερ, με τον «αυτοκράτορα» Αμπιντάλ και τον αναγεννημένο και φουλ επανακάμψαντα Αβραάμ να βάζουν τις κορυφαίες υποψηφιότητες για τη συγκρότηση ντουέτο, ενώ αναμένεται να τους μπει σφήνα η διεκδίκηση θέσης από τον Δημήτρη Σιόβα. Συνεπώς ο Ισπανός έτσι κι αλλιώς ξεκινάει ως 4η λύση (το «φευγάτο» Μανωλά δεν τον αναφέρω καν).
Στο αριστερό άκρο εφόσον ο Χολέβας δεν γίνει μεταγραφή, η μάχη με τον Μαζουακού εξυπακούεται...αδυσώπητη. Ο πιτσιρικάς ο Γάλλος δουλεύοντας πια στον Ολυμπιακό σε υψηλό επίπεδο απαιτήσεων είναι «γεννημένος» για μεγάλα πράματα, ωστόσο και ο παραγκωνισμός του Χοσέ από την 11άδα είναι κάτι περισσότερο από απλή πολυτέλεια... Γι’ αυτό και ο Μίτσελ προσπάθησε να τους χωρέσει και τους δύο στην πτέρυγα στο β’ μέρος.
2. Η οργανωτική πλευρά στην ανάπτυξη της ομάδας. Όταν λείπει τελικά ο Τσόρι... χορεύουν οι αντίπαλοι. Για διαφορετικούς λόγους ο Κασάμι και ο Φορτούνης δεν μπορούν να αμφισβητήσουν την «αρχηγική»/σημαίνουσα θέση του Αργεντινού μπαλαδόρου, παρά μόνο να του δίνουν ανάσες όταν αυτό είναι αναγκαίο. Ο Ντομίνχες αναστατώνει, ανακατεύει, «διοικεί», κατευθύνει, δημιουργεί εκτελεί. Είναι το απαραίτητο «10άρι» στην ομάδα. Η «επόμενη ηγετική γενιά» μετά τον Αριέλ Ιμπαγάσα.
Από την Ερυθρόλευκη μεσαία γραμμή έλειψαν στο τελευταίο καλοκαιρινό φιλικό τα «πνευμόνια» και το πάθος του Γιάννη Μανιάτη. Χωρίς αυτόν επίσης ο Ολυμπιακός υπολειπόταν ταχύτητας και νεύρου στο παιχνίδι του γι αυτό και ο ομαδικός ρυθμός δεν ήταν συνολικά ο απαιτούμενος.
3. Αποτελεσματικότητα. Ο Διαμαντάκος αρέσει. Παλεύει, μοχθεί, μαρκάρει, τρέχει και πιέζει σε όλα τα μήκη και πλάτη της απέναντι αμυντικής πλευράς. Αποτελεί μια συνεχεί ενόχληση για τους άλλους. Όμως θέλει μεταβιβάσεις για να τον δούμε αν θα τέλειωνε καλύτερα τις φάσεις (ξέρει να το κάνει αποδεδειγμένα αλλά εννοώ την συχνότητα) και στηρίγματα.
Στο πρόσωπο του ορεξάτου Αφελάι (με τον Ολλανδό ως περιφερειακό κυνηγό ή και ακραίο αριστερά θα έλεγα εγώ που είναι και η φυσική θέση του, εκεί δηλαδή που διακρίθηκε και έγινε γνωστός) π.χ., θα μπορούσε να γίνει αυτό.
Ωστόσο ο “killer” – σαν τέτοιος αγοράστηκε και μάλιστα με «γερά λεφτά» από το λιμάνι – Χόρχε Μπενίτες προορίζεται για την αναγκαία / καθοριστική θέση του γκολτζή, οπότε ο Διαμαντάκος θα είναι έτσι κι αλλιώς το back up.
- Συμπερασματικά/Συνολικά: Ο Ολυμπιακός από τρεξίματα, φυσική κατάσταση, κάλυψη χώρων και εξατομικευμένη επίσης εικόνα μονάδων του, έδειξε ότι είναι για μεγάλα πράγματα.
Μπορεί να μην έπιασε την απόδοση που είχε στο ICC, ούτε και εναντίον του... Βαλβέρδε, όμως ακόμα και με τα κενά και τις ελλείψεις του, φανέρωσε τις τεράστιες δυνατότητες που έχει με την μπάλα κάτω.
Όπως και την συνεχώς αυξανόμενη εμπειρική ετοιμότητα του για αγώνες επιπέδου Champions League.
Υ.Γ. Αρχίσαμε νωρίς-νωρίς τα «τι-τι-βίσματα». Ο πανικός της χαώδους απόστασης από το «βασιλιά» βγάζει... ξυσίματα στην γκλίτσα του τσοπάνη. Με κακίες, κομπλεξισμούς και μεθοδεύσεις καλλιέργειας κλίματος και επηρασμού...Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου