Η κουβέντα βέβαια δεν έχει να κάνει μόνο για το εάν αυτή η εφαρμογή είναι η ιδανική για τους Κόκκινους Διαβόλους, αλλά και για το ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος του Ανχελ Ντι Μαρία σε αυτή τη διάταξη, με την υπόθεση να... βρωμάει πολύ σε κάτι αλά Ρόμπεν. Στους Οράνιε ο Φαν Χάαλ είχε τον εξτρέμ της Μπάγερν σε ρόλο ελεύθερου περιφερειακού επιθετικού να ξεχύνεται στις αντεπιθέσεις. Αυτό μπορεί κάλλιστα να το κάνει και ο Αργεντινός που έχει σχεδόν εφάμιλλη ικανότητα στο να τρέχει σαν δαίμονας, κουβαλώντας τη μπάλα για πολλά μέτρα.
Για να συμβεί όμως τούτο, θα πρέπει να υπάρχει μία βασική προϋπόθεση: να απουσιάζει ένας εκ των Ρούνεϊ, Φαν Πέρσι. Ο δεύτερος από πέρσι σταθερά χάνει αρκετά ματς πλέον και δεν μπορεί το οικοδόμημα της Γιουνάιτεντ να στηριχτεί πάνω του, όπως συνέβη πρόπερσι. Πόσο μάλιστα όταν και φέτος δεν έκανε σωστή προετοιμασία εξαιτίας τραυματισμού και σε καμία περίπτωση δεν έχει καλό ρυθμό.
Ο Ντι Μαρία ωστόσο, από την προηγούμενη σεζόν στη Ρεάλ έδειξε ότι διαθέτει την ικανότητα να κινηθεί και ως εσωτερικός μέσος. Σε αυτό το 3-5-2 εάν οι Ρούνεϊ, Φαν Πέρσι βρίσκονταν μαζί στην 11άδα, ο Αργεντινός θα γινόταν εύκολα ο επιθετικός από τους τρεις μέσους του συστήματος (π.χ. με τους Ερέρα, Κάρικ πίσω του). Αυτό όμως σημαίνει ότι ο Μάτα δεν θα ήταν βασικός, καθώς δεν θα μπορούσε με τη σειρά του να παίξει στην πλευρά ως full back-μέσος-εξτρέμ που καλύπτει όλη τη γραμμή (σ.σ.: όπως π.χ. έκανε με τη Σάντερλαντ ο Βαλένσια δεξιά και ο Γιανγκ αριστερά). Το ίδιο ισχύει και για τον Ντι Μαρία που το μαρκάρισμα του αντιπάλου δεν είναι το φόρτε του και επομένως δεν θα γυρνούσε όπως θα έπρεπε στην άμυνα.
Σε περίπτωση πάλι που ο Φαν Χάαλ δει ότι το 3-5-2 δεν του βγαίνει (σ.σ.: τα εργαλεία που έχει δεν φαίνεται να ταιριάζουν) και αποφασίσει να το πάει αλλιώς, είτε στο 4-2-3-1 είτε στο 4-4-2 ο Ντι Μαρία θα μπορούσε να βρεθεί σε οποιαδήποτε πλευρά ως εξτρέμ ή ακόμα και ως εσωτερικός μέσος στην πρώτη περίπτωση. Γενικότερα είναι πολλά αυτά που μπορεί να προσφέρει και από πολλές παραμέτρους. Αλλωστε σε σχέση με τους καινούργιους συμπαίκτες του, πλεονεκτεί σχεδόν σε κάθε αγωνιστική κατηγορία, όπως φαίνεται και στη φωτογραφία-γράφημα που ακολουθεί.
Ολα τα παραπάνω λοιπόν καθιστούν απίστευτα χρήσιμη την απόκτηση του, καθώς η ομάδα χρειαζόταν κάποιον με τα δικά του αμέτρητα πλεονεκτήματα, μα σε καμία περίπτωση επιτακτική. Τα χρήματα που ξοδεύτηκαν για την αγορά του είναι υπερβολικά πολλά. Φυσικά τους οπαδούς δεν τους απασχολεί το νούμερο, μιας και δεν βγαίνει από τη δική τους τσέπη. Εάν όμως τα 75+15 εκατ. ευρώ που βγήκαν από τα ταμεία του συλλόγου ξετίναξαν το μπάτζετ σε βαθμό να μην γίνουν οι απαιτούμενες κινήσεις στην άμυνα, τότε η αγορά του Ντι Μαρία κινδυνεύει να αποδειχτεί δώρον άδωρον.
Το μεγάλο πρόβλημα βρίσκεται στην άμυνα. Τζόουνς, Εβανς, Σμόλινγκ και ο νεαρός Μπλάκετ σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της φανέλας. Μόνο ο πρώτος κάτι κάνει, αλλά και πάλι... δεν! Υπάρχει και το ρίσκο με τον Μάρκος Ρόχο που αποκτήθηκε για να παίξει ως αριστερός στόπερ στην τριάδα, κάτι που όμως ο Αργεντινός που είναι επιθετικός αριστερός μπακ δεν έχει ξανακάνει. Τι στιγμή που η Γιουνάιτεντ έχασε τόσο εύκολα στο παζάρι ακόμα και τον Βερμάελεν που μπροστά σε αυτούς είναι υπερστόπερ και είδε τη Μπάγερν να παίρνει σε καλή τιμή (26+4 εκατ.) τον Μπενάτια, κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πως θα βγάλει τη σεζόν στα μετόπισθεν.
Και δεν είναι μόνο το κέντρο της άμυνας ή ότι δεν έχει κάποιον καλό δεξιό μπακ (Ράφαελ ή ως λύση ανάγκης ο Σμόλινγκ), αλλά και το ποιος θα κόβει στο κέντρο. Ο Κάρικ δεν είναι όπως παλιά και δεν μπορείς να βασιστείς στον Φλέτσερ, ενώ οι Φελεϊνί, Κλέβερλι (κάκιστος και ανεπαρκής με τη Σάντερλαντ), Ερέρα σκέφτονται περισσότερο το πως θα προωθήσουν τη μπάλα, από το πως θα την κλέψουν. Καλός και τέλειος λοιπόν ο Ντι Μαρία, αλλά σε όλες αυτές τις αγωνιστικές απορίες που δημιουργεί και φέτος η Γιουνάιτεντ, η αγορά του Αργεντινού από μόνης της δεν αρκεί για να δώσει απαντήσεις...
*Πηγή: gazzetta.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου