Ολίγος ρεβιζιονισμός δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, αρκεί να είναι απαλλαγμένος από ατζέντες και υστερόβουλα κίνητρα.
Αν υπήρχε κάποιου είδους “power ranking” των ομάδων του Μουντομπάσκετ, κατόπιν εορτής, η Εθνική μας θα έπιανε ασφαλώς μία θέση στην πρώτη 6άδα. Δεν μπορώ να βρω περισσότερες από πέντε ομάδες που έπαιξαν καλύτερο, πιο μοντέρνο, πιο πολυδιάστατο και πιο αποτελεσματικό μπάσκετ από την ελληνική. Την ελλιπέστατη και ανανεωμένη ελληνική.
Οι ΗΠΑ, σχεδόν βέβαιη πια πρωταθλήτρια Κόσμου. Η καταπληκτική και εγκληματικά υποτιμημένη από εμάς τους ίδιους Σερβία, που μου θυμίζει μία ευρωπαϊκή βερσιόν των Σαν Αντόνιο Σπερς. Η Γαλλία, που ξεβράκωσε τους υπερόπτες Ισπανούς και έκανε όλους τους ουδέτερους να πίνουν σαμπάνια στην υγειά του Ντιαό και του Ερτέλ. Η ίδια η Ισπανία, που παραμένει από άλλο ανέκδοτο παρά το στραπάτσο.
Ποιος άλλος, αλήθεια; Η παρουσία της Λιθουανίας στην τετράδα με υποχρεώνει να τη συμπεριλάβω στη λίστα των πρωταγωνιστριών, αλλά ο δρόμος της μέχρι τα ημιτελικά ήταν σκανδαλωδώς ευνοϊκός. Η Βραζιλία; Ναι μεν, αλλά. Διέλυσε την Αργεντινή αλλά ρεζιλεύτηκε απέναντι στους Σέρβους.
Η Τουρκία, μπράβο της μεν, αλλά δεν θα έφτανε ούτε στους 16 εάν έπεφτε στους Ομίλους της Μαδρίτης. Η Σλοβενία και η Αυστραλία, μηδέν οξέα και ελάχιστα λιπαρά. Η Αργεντινή και η Κροατία, ασφαλώς όχι, αφού άλλωστε είδαν τις πλάτες των δικών μας, από απόσταση μάλιστα. Ο Δομίνικος και το Μεξικό; Ε, όχι δα.
Αστεία αστεία, ο Όμιλος των πιθανών αντιπάλων της Ελλάδας στους 16 περιείχε 3 από τις 5 κορυφαίες ομάδες της διοργάνωσης. Τέσσερις από τις έξι, θα πουν όσοι γοητεύτηκαν και από το αλέγκρο παιχνίδι των Βραζιλιάνων. Τώρα πια γνωρίζουμε ότι δεν ήταν για τα δόντια μας. Δεν πιστεύω στην "ατυχία", αλλά εδώ ταιριάζει γάντι αυτή η ερμηνεία. Ασχετα αν εμφανίστηκε πνευματικά μαλθακή η ελληνική ομάδα απέναντι στους Σέρβους. Άλλη συζήτηση αυτή.
Αξιζες εξάδα, αλλά τι να το κάνεις; Φέτος ήμασταν ανώτεροι από τους πολλούς και μας βόλευε σύστημα βαθμολογίας, ενώ παλαιότερα ευνοηθήκαμε από την ακολουθία των νοκ-άουτ αγώνων και φτάσαμε σε διάκριση χωρίς να υπάρχει αντίστοιχη ποιότητα (1998, 2009). Ας μη θέλουμε μονά και ζυγά δικά μας.
Από το Μουντομπάσκετ του 2014, μας έμειναν για επιδόρπιο παρηγοριάς οι έπαινοι των τρίτων και οι διαβεβαιώσεις των αντικειμενικών παρατηρητών ότι βρισκόμαστε σε καλό δρόμο. Πες πες, μπορεί να το πιστέψουμε και οι ίδιοι. Μέχρι τότε, θα βράζουμε στο ζουμί της μιζέριας και της άκυρης αυτοαπαξίωσης.
Οι Σέρβοι έφτασαν ως τον τελικό ισοπεδώνοντας και τις 3 ομάδες που βρήκαν στον δρόμο τους μετά τη σχεδόν αδιάφορη για τους ίδιους πρώτη φάση. Το μπάσκετ που έπαιξαν στο δεύτερο ημίχρονο του προημιτελικού και στο πρώτο του ημιτελικού πρέπει να ξάφνιασε ακόμα και τους ίδιους.
Ο άλλοτε κορυφαίος πόιντ-γκαρντ Σάσα Τζόρτζεβιτς βρήκε τρόπο να τιθασεύσει το εξωγήινο ταλέντο του Τεόντοσιτς χωρίς να τον ευνουχίσει, ενώ ο Μπογκντάνοβιτς μοιάζει βγαλμένος από το ίδιο καλούπι που έδωσε τόσους και τόσους Σέρβους σκόρερς στο παρελθόν: προτιμώ να μη γράψω τη λέξη που μου έρχεται αβίαστα στο μυαλό.
Ο τρίτος (Στίματς) και ο τέταρτος (Κάτιτς) σέντερ θα ήταν θείο δώρο για μια ομάδα όπως η Ελλάδα, για να μην ανοίξουμε συζήτηση για Ραντούλιτσα και Κρστιτς Το κλειδί πάντως είναι η δημιουργία και το ολοκληρωτικό μπάσκετ του Νεμάνια Μπιέλιτσα από ρόλο πόιντ-φόργουορντ. Πώς είναι δυνατόν να μη παίζει στο ΝΒΑ αυτό το πηγαίο ταλέντο;
Το έμπειρο μάτι βλέπει και κάτι άλλο στο παιχνίδι των Σέρβων. Τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζονται τα ομαδικά φάουλ για να αποτρέπουν αιφνιδιασμούς, ιδίως οι γκαρντ που πλαισιώσουν τον Τεόντοσιτς, αλλά και οι «αναλώσιμοι» φόργουορντ τύπου Κάλινιτς. Αυτό είναι δείγμα παικτών με υψηλότατο iq και βαθμό αυτοσυγκέντρωσης, αλλά και άψογη καθοδήγηση από τον πάγκο.
Ποιος περίμενε τέτοια επίδοση από τον πρωτάρη στους πάγκους Τζόρτζεβιτς; Και μη νομίσει κανείς ότι πίσω από το σέρβικο θαύμα κρύβεται κάποιος Ίβκοβιτς, διότι ο «Σάλε» δεν έχει ούτε καλημέρα με τον «Ντούντα».
Δεν πιστεύω πάντως ότι η Σερβία έχει την ενέργεια, τα κορμιά και την δυναμική περιφερειακή γραμμή που θα τους κρατήσει όρθιους απέναντι στους Αμερικανούς. Ανήκω στους όχι πολλούς που θεωρούσαν εξαρχής τις ΗΠΑ φαβορί σε πιθανή σύγκρουση με τους Ισπανούς και το έγγραψα κατ’επανάληψη. Δεν πρόκειται βέβαια να μου αλλάξει τα μυαλά το ρεσιτάλ των «πλάβι». Μια χαρά τους πέφτει και το ασημένιο μετάλλιο.
Τα έφερε έτσι η μοίρα, ώστε να αναμετρηθούν στον τελικό μία χώρα που χορεύει εκστασιασμένη εδώ και μέρες στον ρυθμό της πορτοκαλί μπάλας και μία που δεν δίνει πεντάρα τσακιστή για τη διοργάνωση. Άκουσα χθες τη νύχτα στους “Starters” του ΟΤΕ TV, ότι το Παγκόσμιο Κύπελλο του μπάσκετ έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα στις ΗΠΑ, διότι επισκιάζεται από την έναρξη της σεζόν του επαγγελματικού φούτμπολ…
Η Γαλλία όρθωσε ανάστημα στον ημιτελικό μόνο όταν βρήκε τρόπο για να ξεπεράσει το μεθύσι της πρόκρισης επί των Ισπανών. Κρίμα που δεν εμφανίστηκε πλήρης στη διοργάνωση, για να αναμετρηθεί πρόσωπο με πρόσωπο με τα αμερικανάκια.
Αν μη τι άλλο, η πιθανή παρουσία του Πάρκερ, του Νοά, του Αζενσά, του Μαϊνμί, του Σεραφίν και του Ντε Κολό θα την έκανε εξίσου αθλητική με τον αντίπαλό της και εξαιρετικά απειλητική. Ο τρόπος με τον οποίο ξεχαρβάλωσαν το ψευδομπάσκετ των Ισπανών ήταν ιδανική πυξίδα για ενδεχόμενο ζευγάρωμα με τους Αμερικανούς.
Ακόμα κι αν αποχωρήσει από τη Μαδρίτη χωρίς μετάλλιο, η Γαλλία θα μας έχει αφήσει κληρονομιά το απολαυστικό βράδυ της 10ης Σεπτεμβρίου. «Μας είχε κουράσει η αλαζονεία των Ισπανών και ανυπομονούσαμε να τους συναντήσουμε στον τελικό», ομολόγησε ο Κένεθ Φάριντ. Μέχρι και οι Αμερικανοί που δεν καταλαβαίνουν από τέτοια ενοχλήθηκαν!
Όταν έφτασε η ώρα της κρίσης, η Ισπανία προσπάθησε να νικήσει τους Γάλλους χωρίς σύστημα, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς καθαρό μυαλό, χωρίς τίποτε. Μόνο με το ατομικό ταλέντο, με το ένας-εναντίον-ενός, με τη φανέλα, με τα μακροβούτια και με την πίεση παικτών και κερκίδας προς τους διαιτητές.
Το κόλπο του ημιτελικού του 2007 δεν έπιασε αυτή τη φορά. Εάν αυτό που έπαιξαν οι Ισπανοί απέναντι στους «μπλε» είναι μπάσκετ, εγώ είμαι ο καρδινάλιος Ρισελιέ.
*Πηγή: gazzetta.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου