Ήμουν κι εγώ εκεί…!!

O Γιώργος Κογκαλίδης αποθεώνει στο blog του στον SportDog τον ...εξωπραγματικό Παναθηναϊκό! H εντυπωσιακή άνοδος του Γκιστ και η μπασκετική ασέβεια στον Ζοτς.Η ιστορία γράφεται με …στιγμές. Θα αφήσω πίσω όλο το πρώτο ημίχρονο (αν κι εκεί γράφτηκε η ιστορία του αγώνα ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τη Φενέρμπαχτσε) και θα ξεκινήσω από δύο στιγμιότυπα στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου. Ελεύθερο (εντελώς) τρίποντο από τον Πρέλντζιτς στο σίδερο. Στην επίθεση ο Μπατίστα μπλέκεται, χάνει την μπάλα, φεύγουν στον αιφνιδιασμό οι φιλοξενούμενοι κι ο Μπιέλιτσα χάνει λέι απ, με τον Φώτση απλά να τον παρακολουθεί. Στον αντίποδα, Σλότερ και Διαμαντίδης μετρούν 2/2 τρίποντα.

Είναι η στιγμή της αποδοχής της ήττας. Είναι η στιγμή της παράδοσης. Δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού ο Παναθηναϊκός έπιασε εξωπραγματική απόδοση. Με μόλις δύο λάθη και 16 ασίστ στο πρώτο μισό, με 7/8 βολές, 11/19 δίποντα, 10/12 τρίποντα, οι "πράσινοι" έκαναν το τέλειο ημίχρονο (εξ ου και το 59-36 κι "αντίο ζωή") για την παρέα του Ομπράντοβιτς.

Είναι από τις βραδιές -γι΄ αυτό και ο τίτλος- που λες "ήμουν κι εγώ εκεί". Το είδα, το έζησα. Γιατί αυτές οι βραδιές δεν εξηγούνται, δεν αναλύονται. Είναι οι βραδιές που η άμυνα παίζει το σύστημα "σταυρός". Ήτοι κάνουμε τον σταυρό μας όταν οι αντίπαλοι σουτάρουν.

Δεν υπάρχει κριτική, επειδή απλά ο Παναθηναϊκός ήταν εξωπραγματικός. Είναι από τα ματς που κάθεσαι, τα απολαμβάνεις, αποθεώνεις το επιθετικό μπάσκετ και δεν κάνεις καμία αναγωγή στο αύριο. Γιατί μπορεί όλη την υπόλοιπη χρονιά να μην υπάρξει ξανά τέτοια εμφάνιση.

Αν θελήσουμε να αναζητήσουμε την τελειότητα, η άμυνα δεν ήταν -για άλλη μια ευρωπαϊκή βραδιά- αυτή που πρέπει να παίζει μια ομάδα με υψηλές προσδοκίες, αλλά τί παραπάνω να ζητήσει κανείς από αυτόν τον Παναθηναϊκό, αυτή τη συγκεκριμένη βραδιά;

Στις νίκες καλό είναι να μην κρατάς πολλά, παρά μόνο τους βαθμούς (υπερπολύτιμοι), αφού οι ήττες είναι που έχουν διδακτικό χαρακτήρα. Κρατάμε την εντυπωσιακή άνοδο του Τζέιμς Γκιστ, που θύμισε σε πολλές στιγμές τον παλιό καλό Γκιστ. Φέτος είχε μείνει πίσω (και λόγω τραυματισμού), όμως ανεβάζει στροφές και αυτό είναι κομβικό για τον Παναθηναϊκό.

Η Φενέρμπαχτσε δεν εμφανίστηκε στο παρκέ. Μοιάζει με …μπασκετική ασέβεια απέναντι στον Ζοτς, όμως αν εξαιρέσουμε τον Διαμαντίδη και τον Φώτση, ουδείς άλλος από αυτούς που αγωνίστηκαν είχε βιωματική επαφή με τον Σέρβο κόουτς, που έζησε την αποθέωση (όχι σαν πέρυσι, αλλά αποθέωση) πριν το παιχνίδι κι έναν 40λεπτο εφιάλτη στη συνέχεια.

Ο Παναθηναϊκός, αυτός ο Παναθηναϊκός, μπορεί να πετύχει τα πάντα. Ίσως να ήταν "μαγική εικόνα", σίγουρα δεν είχε σχέση με τα δύο προηγούμενα ευρωπαϊκά του βράδια, όμως όλα αυτά είναι εικασίες. Όταν το θέαμα είναι τόσο χορταστικό, οι αναλύσεις περιττεύουν.

Υ.Γ.: Το αποτέλεσμα ΑΔΙΚΕΙ τον Παναθηναϊκό, όπως και τα στατιστικά, τα οποία όσο περνούσε η ώρα ορθολογίστηκαν, αν και πάλι ήταν υψηλά.*Πηγή: sportdog.gr*