Το «μπάσκετ επιστημονικής φαντασίας» που εύστοχα ανέφεραν οι ρεπόρτερ της Nova είναι μάλλον λίγο για να περιγράψει κανείς το «τέλειο ματς» του Παναθηναϊκού, ίσως το καλύτερο, το πιο πλήρες αν θέλετε, που έχει κάνει από την τελευταία ευρωπαϊκή κούπα και μέχρι σήμερα. Μπάσκετ που θύμιζε τους μυημένους στο play station που εκνευρίζουν τον αντίπαλο με την απόλυτη ευστοχία και την ικανότητα να χειρίζονται το joystick σαν να είναι πρόέκταση του χεριού τους.
Ο Παναθηναϊκός έδωσε ρεσιτάλ στο πιο δυνατό κρας τεστ που έχει δώσει μέχρι σήμερα. Εκανε τα πάντα τέλεια, εξέθεσε τη Φενέρ, απέδειξε για μια ακόμη φορά πως τα φαβορί και τα αουτσάιντερ είναι θεωρίες κι έφτασε σε μια σπουδαία νίκη που μπορεί να ισοδυναμεί και με πρόκριση. Βαθμολογικά, οι πρωταθλητές ρέφαραν ουσιαστικά την ήττα στην Γερμανία και με τη διαφορά που πήραν δικαιούνται να έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους μια πιθανή ισοβαθμία με την ομάδα του Ομπράντοβιτς.
Η εικόνα του Παναθηναϊκού ήταν πέρα από κάθε φαντασία για δύο λόγους. Πρώτον, τα ποσοστά του ήταν μεν εξωπραγματικά, αλλά δεν θεωρώ πως ήταν το «κλειδί» της νίκης. Ολα στη συγκεκριμένη αναμέτρηση ξεκίνησαν και τελείωσαν από την άμυνα του και τα τρίποντα δεν ήταν τίποτα περισσότερο από τον κανόνα που λέει ότι για να βάλεις θα πρέπει πρώτα να το πιστέψεις.
Ο φετινός Παναθηναϊκός, από το πρώτο δευτερόλεπτο που πατάει στο παρκέ, δείχνει να το πιστεύει. Είναι τόσο ασφυκτική η πίεση που ασκεί στον αντίπαλο, τόσο μελετημένη η αλληλοκάλυψη και η προσήλωση στον στόχο που μέσα από την άμυνά του καταφέρνει να βγάζει σιγουριά στην επίθεσή. Οταν αισθάνεσαι πως «έχεις» τον αντίπαλό σου, τότε πολλά πράγματα απλοποιούνται κι όσο το παιχνίδι βγαίνει στη λογική που θες, τόσο αυξάνεται η αυτοπεποίθησή σου στην επίθεση.
Αυτή είναι και η μεγαλύτερη επιτυχία του Ιβάνοβιτς μέχρι σήμερα. Βλέπεις έναν Παναθηναϊκό που ανεξαρτήτως αντιπάλου πατάει στο παρκέ με πέντε... καμικάζι που είναι έτοιμοι να «καταπιούν» τον αντίπαλο στην άμυνα και να διεκδικήσουν με αυτοθυσία κάθε διεκδικούμενη μπάλα. Απόδειξη είναι τα δύο τελευταία παιχνίδια (ΑΕΚ, Φενέρ) που ο Παναθηναϊκός μπήκε σαν... δαιμονισμένος στο παρκέ και ουσιαστικά τελείωσε τα παιχνίδια από την άμυνά του.
Ο δεύτερος λόγος που η εμφάνιση χαρακτηρίζεται εξωπραγματική είναι το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός παρουσιάζει αυτή την εικόνα, χωρίς τον βασικό του πόιντ γκαρντ (Νέλσον), τον δεύτερο - για να μην πω τον πρώτο - ψηλό του (Μαυροκεφαλίδη) κι ένα κάρο προβλήματα να τον ακολουθούν. Ο Ιβάνοβιτς έχει καταφέρει να βρει τις λύσεις και να καλύψει τα δεδομένα κενά στο ρόστερ, κερδίζοντας τον χρόνο για να επιστρέψουν οι τραυματίες και να μπορέσει να βγάλει ασφαλή συμπεράσματα για την ομάδα του.
Σε ατομικό επίπεδο, ο Σλότερ πιθανότατα έκανε τον Ομπράντοβιτς να αναρωτιέται αν μπορούσε να τη βγάλει φθηνότερα απ' ό,τι με τους Χίκμαν και Γκούντελοκ, ο Γκιστ αρχίζει να παίρνει τα πάνω του, ο Μπατίστα παραμένει αξιόπιστος και ο Μπλουμς θα μείνει στο ρόστερ γιατί απλούστατα φωνάζει παρών όποτε του ζητηθεί.
Υ.Γ1.: Αν ο Παναθηναϊκός αξίζει ένα μπράβο για την εμφάνιση, ο κόσμος αξίζει δέκα για τη στάση του απέναντι στον Ομπράντοβιτς. Αυτό που έγινε στο φινάνε, όταν ακουγόταν το κλασικό σύνθημα, είναι η απόδειξη πως ξέρει να αναγνωρίζει και να τιμά τους δικούς του ανθρώπους. Το σημερινό είχε μεγαλύτερη αξία από την πρώτη φορά, καθώς δεν υπήρχε η συναισθηματική φόρτιση και απέναντί στον Ζοτς ήταν ένας κανονικός προπονητής που ζούσε τον δικό του θρίαμβο. Θα περίμενε κάποιος να ακουστεί και το όνομα του Ιβάνοβιτς από την εξέδρα, αλλά νομίζω πως είναι πολύ νωρίς για να βάζουμε στην ίδια πρόταση τα δύο ονόματα, όσον αφορά στην προσφορά τους στον Παναθηναϊκό. Αλλωστε ο Μαυροβούνιος θα 'χει τις ευκαιρίες το στο μέλλον για να γίνει κι αυτός σύνθημα από τον κόσμο...
Υ.Γ2.: Τι έχουνε τα έρημα της Φενέρ και ψοφάνε; Πολύ απλά δεν είναι ομάδα με φιλοσοφία Ομπράντοβιτς. Θυμάστε εσείς καμία ομάδα του «Ζοτς» χωρίς δημιουργό και γρήγορο «πεντάρι»; Οσο κι αν έχει αλλάξει το μπάσκετ, όσο κι αν έχει γίνει πιο αθλητικό, είναι πολύ δύσκολο για έναν επιτυχημένο προπονητή με συγκεκριμένες αρχές να «χτίσει» μια ομάδα σε διαφορετικές βάσεις απ' αυτές που έχει συνηθίσει. Στις 4 Ιουλίου, όταν είχε κλείσει τις μεταγραφές των Χίκμαν και Γκούντελοκ, είχα εκφράσει την απορία στο κατά πόσο θα μπορέσει ο Ομπράντοβιτς να προσαρμοστεί στη λογική που θα επιβάλει η παρουσία των δύο Αμερικάνων στην περιφέρεια και απ' ό,τι φαίνεται οι πρώτες ενδείξεις δεν είναι ενθαρρυντικές γι αυτόν και την ομάδα του.
*Πηγή: gazzetta.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου