Σίγουρα
υπάρχουν αρκετοί τρόποι για να προσεγγίσει το παιχνίδι ένας προπονητής.
Ανάλογα με την οπτική που βλέπει το ποδόσφαιρο, ανάλογα με το υλικό που
έχει, ανάλογα με τον στόχο του στο ματς κλπ, κλπ.
Το πώς θα το πάει ο Μίτσελ με τη Γιουβέντους, θα το ξέρουμε μόνο αύριο το βράδυ. Αν και ήδη μία γεύση την έχουμε. Πολύ απλά γιατί μέχρι τώρα ο Μίτσελ σε όλα τα παιχνίδια επίθεση έπαιξε. Η, τουλάχιστον αυτό βγήκε να κάνει με την ομάδα στο γήπεδο. Αν τώρα, ο Ολυμπιακός προηγήθηκε κι η άλλη ομάδα του επιτέθηκε (βλέπε Μπενφίκα κι Ατλέτικο), αυτό είναι άλλο θέμα, που προέκυψε μέσα στο παιχνίδι. Αλλά η σκέψη του ήταν να μπει ο Ολυμπιακός και να παίξει μπάλα.
Πιστεύω ότι έχει ενδιαφέρον να δούμε, όμως, και πως έπαιξε ο Σιμεόνε, στη νίκη της Ατλέτικο επί της Γιουβέντους στη Μαδρίτη, την αμέσως προηγούμενη αγωνιστική. Σε ένα παιχνίδι που μόνο ποδόσφαιρο τελικά δεν παίχτηκε! Με μιάμιση φάση για την Ατλέτικο και μιάμιση για τη Γιουβέντους, που ήρθε τελικά 1-0, ενώ ήταν για 0-0. Η Ατλέτικο είχε παίξει μόνο για το αποτέλεσμα, καθαρά παιχνλίδι τακτικής, και το πήρε, με βάση την καλή άμυνα. Η Γιουβέντους έμοιαζε να ψιλοκυριαρχεί, αλλά χωρίς ουσία και από ένα σημείο και μετά έδειχνε να βολεύεται με το 0-0, όμως στο τέλος έφαγε το γκολάκι και την πάτησε.
Ο Σιμεόνε λοιπόν είχε βασίσει το πλάνο του στο να εξουδετερώσει τους δύο εσωτερικούς μέσους της Γιουβέντους, τον Πογκμπά και τον Βιντάλ, που παίζουν συνεχώς σαν κρυφοί κυνηγοί και πατάνε περιοχή σε κάθε επίθεση της ομάδας. Έβαλε απέναντί τους τον Κόκε και τον Σαούλ, δύο νέα παιδιά, που πράγματι σταμάτησαν τους δύο μοχλούς της πρωταθλήτριας Ιταλίας, αλλά και με βοήθειες!
Από εκεί και πέρα είχε τους καλούς στόπερ Μιράντα και Γκοντίν να αντιμετωπίζουν (θετικά) τους Λιορέντε και Τέβες, αλλά με τη συμπαράσταση και του κόφτη Τιάγκο, ώστε να υπάρχει μία υπεραρυθμία στον άξονα και προς την περιοχή της Ατλέτικο.
Και μπροστά οι Ραούλ Γκαρθία, Μάντζουκιτς και Αρντά (σκόρερ) είχαν διπλή δουλειά. Αφενός μεν το επιθετικό κομμάτι, αφετέρου να μαρκάρουν τους παίκτες της Γιουβέντους που ξεκινάνε το παιχνίδι από πίσω. Από τη μία τον κεντρικό από τους τρεις στόπερ (Μπονούτσι) και τον αμυντικό μέσο Μαρκίσιο κι από την άλλη τους μπακ χαφ Λίχτενσταϊνερ κι Εβρά. Τους δύο τελευταίους κατά πρώτο λόγο τους αντιμετώπιζαν οι ακραίοι μπακ της Ατλέτικο, ο Ασάλντι κι ο Χουανφράν αντίστοιχα, αλλά βοηθούσαν κι οι Ραούλ Γκαρθία, Αρντά, που επιπροσθέτως έπρεπε να δίνουν βοήθειες αμυντικά και σε Κόκε και Σαούλ, που με τη σειρά τους έπρεπε να καλύπτουν όταν χρειάζονταν τους Χουανφράν και Ασάλντι!
Ήταν σαφές ότι η συνταγή του Σιμεόνε ήταν απλή: κρατάω το μηδέν δίνοντας χώρο στη Γιουβέντους να έχει την κατοχή της μπάλας κι εγώ ένα γκολ ως γηπεδούχος, κουτσά στραβά, θα το βάλω! Κι όσο έμενε το 0-0, κάποια στιγμή έκανε λίγο πιο επιθετική την Ατλέτικο, περνώντας στην επίθεση τον Γκριζμάν και γυρνώντας στα χαφ τον Ραούλ Γκαρθία αντί του πιτσιρικά Σαούλ. Και του έπιασε του Σιμεόνε, πράγματι του έκατσε κουτσά στραβά ένα γκολ κι όλα καλά, αφού η νίκη μετράει και τώρα ουδείς ασχολείται με την κακοποίηση του ποδοσφαίρου εκείνο το βράδυ!...
Μόνο που ο Σιμεόνε δουλεύει αυτή την ομάδα τρία χρόνια και ουσιαστικά παίζει η ίδια ενδεκάδα με πέρσι! Και ασφαλώς είναι και τι υλικό έχεις. Αν π.χ. ο Μίτσελ θέλει να ακολουθήσει κι αυτός μία τέτοια φόρμουλα, το 4-3-3, με τον ένα κόφτη και τους δύο εσωτερικούς χαφ τύπου box to box, δεν πρέπει να βάλει τον πιο ποιοτικό του παίκτη, τον Τσόρι! Η, να τον βάλει στα άκρα και να συγκλίνει, κάτι που δεν έχει ξαναγίνει. Επίσης ο Μήτρογλου δεν είναι Μάντζουκιτς, που μαρκάρει 90 λεπτά την αντίπαλη άμυνα. Ούτε ο Ντουρμάζ είναι στιλ του πολυσύνθετου και πιο…ανθεκτικού Ραούλ Γκαρθία-ο Φουστέρ η, ο Κασάμι ίσως.
Όπως κι αν έχει ο Ισπανός προπονητής πρωτίστως θα δει πως θα εκμεταλλευθεί τα καλά στοιχεία των δικών του παικτών και να προσαρμόσει το παιχνίδι του πάνω τους. Γιατί αν δεν ποντάρει στα αστέρια του ο Ολυμπιακός σε ένα τέτοιο ματς, που θα ποντάρει;…
Για να δούμε, όμως, τι θα αποφασίσει ο Μίτσελ και κυρίως τι θα κάνουν οι παίκτες. Γιατί στο τέλος της ημέρας η, μάλλον της νύκτας, αυτοί πάντοτε κάνουν τη διαφορά…
Το πώς θα το πάει ο Μίτσελ με τη Γιουβέντους, θα το ξέρουμε μόνο αύριο το βράδυ. Αν και ήδη μία γεύση την έχουμε. Πολύ απλά γιατί μέχρι τώρα ο Μίτσελ σε όλα τα παιχνίδια επίθεση έπαιξε. Η, τουλάχιστον αυτό βγήκε να κάνει με την ομάδα στο γήπεδο. Αν τώρα, ο Ολυμπιακός προηγήθηκε κι η άλλη ομάδα του επιτέθηκε (βλέπε Μπενφίκα κι Ατλέτικο), αυτό είναι άλλο θέμα, που προέκυψε μέσα στο παιχνίδι. Αλλά η σκέψη του ήταν να μπει ο Ολυμπιακός και να παίξει μπάλα.
Πιστεύω ότι έχει ενδιαφέρον να δούμε, όμως, και πως έπαιξε ο Σιμεόνε, στη νίκη της Ατλέτικο επί της Γιουβέντους στη Μαδρίτη, την αμέσως προηγούμενη αγωνιστική. Σε ένα παιχνίδι που μόνο ποδόσφαιρο τελικά δεν παίχτηκε! Με μιάμιση φάση για την Ατλέτικο και μιάμιση για τη Γιουβέντους, που ήρθε τελικά 1-0, ενώ ήταν για 0-0. Η Ατλέτικο είχε παίξει μόνο για το αποτέλεσμα, καθαρά παιχνλίδι τακτικής, και το πήρε, με βάση την καλή άμυνα. Η Γιουβέντους έμοιαζε να ψιλοκυριαρχεί, αλλά χωρίς ουσία και από ένα σημείο και μετά έδειχνε να βολεύεται με το 0-0, όμως στο τέλος έφαγε το γκολάκι και την πάτησε.
Ο Σιμεόνε λοιπόν είχε βασίσει το πλάνο του στο να εξουδετερώσει τους δύο εσωτερικούς μέσους της Γιουβέντους, τον Πογκμπά και τον Βιντάλ, που παίζουν συνεχώς σαν κρυφοί κυνηγοί και πατάνε περιοχή σε κάθε επίθεση της ομάδας. Έβαλε απέναντί τους τον Κόκε και τον Σαούλ, δύο νέα παιδιά, που πράγματι σταμάτησαν τους δύο μοχλούς της πρωταθλήτριας Ιταλίας, αλλά και με βοήθειες!
Από εκεί και πέρα είχε τους καλούς στόπερ Μιράντα και Γκοντίν να αντιμετωπίζουν (θετικά) τους Λιορέντε και Τέβες, αλλά με τη συμπαράσταση και του κόφτη Τιάγκο, ώστε να υπάρχει μία υπεραρυθμία στον άξονα και προς την περιοχή της Ατλέτικο.
Και μπροστά οι Ραούλ Γκαρθία, Μάντζουκιτς και Αρντά (σκόρερ) είχαν διπλή δουλειά. Αφενός μεν το επιθετικό κομμάτι, αφετέρου να μαρκάρουν τους παίκτες της Γιουβέντους που ξεκινάνε το παιχνίδι από πίσω. Από τη μία τον κεντρικό από τους τρεις στόπερ (Μπονούτσι) και τον αμυντικό μέσο Μαρκίσιο κι από την άλλη τους μπακ χαφ Λίχτενσταϊνερ κι Εβρά. Τους δύο τελευταίους κατά πρώτο λόγο τους αντιμετώπιζαν οι ακραίοι μπακ της Ατλέτικο, ο Ασάλντι κι ο Χουανφράν αντίστοιχα, αλλά βοηθούσαν κι οι Ραούλ Γκαρθία, Αρντά, που επιπροσθέτως έπρεπε να δίνουν βοήθειες αμυντικά και σε Κόκε και Σαούλ, που με τη σειρά τους έπρεπε να καλύπτουν όταν χρειάζονταν τους Χουανφράν και Ασάλντι!
Ήταν σαφές ότι η συνταγή του Σιμεόνε ήταν απλή: κρατάω το μηδέν δίνοντας χώρο στη Γιουβέντους να έχει την κατοχή της μπάλας κι εγώ ένα γκολ ως γηπεδούχος, κουτσά στραβά, θα το βάλω! Κι όσο έμενε το 0-0, κάποια στιγμή έκανε λίγο πιο επιθετική την Ατλέτικο, περνώντας στην επίθεση τον Γκριζμάν και γυρνώντας στα χαφ τον Ραούλ Γκαρθία αντί του πιτσιρικά Σαούλ. Και του έπιασε του Σιμεόνε, πράγματι του έκατσε κουτσά στραβά ένα γκολ κι όλα καλά, αφού η νίκη μετράει και τώρα ουδείς ασχολείται με την κακοποίηση του ποδοσφαίρου εκείνο το βράδυ!...
Μόνο που ο Σιμεόνε δουλεύει αυτή την ομάδα τρία χρόνια και ουσιαστικά παίζει η ίδια ενδεκάδα με πέρσι! Και ασφαλώς είναι και τι υλικό έχεις. Αν π.χ. ο Μίτσελ θέλει να ακολουθήσει κι αυτός μία τέτοια φόρμουλα, το 4-3-3, με τον ένα κόφτη και τους δύο εσωτερικούς χαφ τύπου box to box, δεν πρέπει να βάλει τον πιο ποιοτικό του παίκτη, τον Τσόρι! Η, να τον βάλει στα άκρα και να συγκλίνει, κάτι που δεν έχει ξαναγίνει. Επίσης ο Μήτρογλου δεν είναι Μάντζουκιτς, που μαρκάρει 90 λεπτά την αντίπαλη άμυνα. Ούτε ο Ντουρμάζ είναι στιλ του πολυσύνθετου και πιο…ανθεκτικού Ραούλ Γκαρθία-ο Φουστέρ η, ο Κασάμι ίσως.
Όπως κι αν έχει ο Ισπανός προπονητής πρωτίστως θα δει πως θα εκμεταλλευθεί τα καλά στοιχεία των δικών του παικτών και να προσαρμόσει το παιχνίδι του πάνω τους. Γιατί αν δεν ποντάρει στα αστέρια του ο Ολυμπιακός σε ένα τέτοιο ματς, που θα ποντάρει;…
Για να δούμε, όμως, τι θα αποφασίσει ο Μίτσελ και κυρίως τι θα κάνουν οι παίκτες. Γιατί στο τέλος της ημέρας η, μάλλον της νύκτας, αυτοί πάντοτε κάνουν τη διαφορά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου