Ηρακλής-Αστέρας Τρίπολης. Όσο ψυχρά να το δει ένας απλός, ουδέτερος παρατηρητής, γνωρίζει πως είναι ένα παιχνίδι με ιδιαιτερότητες.
Γράφει ο Παναγιώτης Σωτηρόπουλος
Για τον Ηρακλειδέα είναι ένα παιχνίδι ξεχωριστό. Που ξυπνά
τις θύμισες του αλησμόνητου παρελθόντος και τον όλο μηχανισμό που
στήθηκε για να ρίξει τον Ηρακλή, να προσπαθήσει (γιατί δεν το πέτυχε) να
τον διαλύσει, για να επωφεληθεί ο Αστέρας Τρίπολης που υποβιβάστηκε
στον αγωνιστικό χώρο, παρ' ότι από τότε είχε αποσαφηνιστεί αρχικά πως
η... διεκδικούμενη θέση (αυτή που πήρε ο Ηρακλής με την αξία του στο
γήπεδο) θα καλυφθεί από ομάδα της Football League.
Είναι τόσα πολλά που
θυμάται κανείς. Όχι με δυσκολία. Ποιος άλλωστε μπορεί να σβήσει από τη
μνήμη όλα αυτά για τα οποία χιλιάδες κόσμου έβγαινε καθημερινά στους
δρόμους, έχανε τον ύπνο του από τα νεύρα της ξεδιάντροπης αρπαγής της
θέσης του Ημίθεου (δεύτερη φορά στην ιστορία εξωαγωνιστικά) από την
πρώτη κατηγορία, που είχε βγει εκτός καθημερινότητας υπερασπιζόμενος την
αλήθεια, την (ουτοπική πολλές φορές στην Ελλάδα) δικαιοσύνη.
Τι κι αν όλοι
συνεκτίμησαν (εκ των υστέρων όμως...) πως ο Ηρακλής είναι η μοναδική
ουσιαστικά αδικημένη ομάδα διαχρονικά στο ελληνικό ποδόσφαιρο; Ποτέ δεν
θα σβηστεί η επιμονή των μελών της Ε.Ε.Α. (Επιτροπής Εφέσεων
Αδειοδότησης της ΕΠΟ) να απορρίψουν το φάκελο αδειοδότησης σε δεύτερο
βαθμό. Της Επιτροπής που συμμετείχε παρανόμως ο Σμαΐλης, με τις
αποφάσεις της να ακυρώνονται, για να βγει το... όπλο του Σοφοκλή
Πιλάβιου τότε που κράδαινε το χαρτί στη Βουλή τονίζοντας πως ο Ηρακλής
χρησιμοποίησε πλαστή ενημερότητα. Παράπτωμα στο οποίο όμως ο Ημίθεος
δεν... δικάστηκε όπως οι (πάμπολλοι όπως αποκαλύφθηκε και πρόσφατα από
εισαγγελικά πορίσματα) άλλοι, με χρηματικό πρόστιμο και ανάκληση
δελτίων, αλλά με... δυσφήμιση του αθλήματος.
Ήταν η φρικτή «ανακάλυψη» για να... δέσει το πράμα από παντού. Κι
αν ο Ηρακλής δικαιώθηκε στο Διαιτητικό δικαστήριο της Ομοσπονδίας, ένα
υποδεέστερο, το έκρινε... αναρμόδιο. Κάτι σαν το Ειρηνοδικείο να κρίνει
αναρμόδιο το... Συμβούλιο της Επικρατείας ή τον Άρειο Πάγο. Ήταν τότε
που άνθρωποι όπως οι Σάββας Κωφίδης, Βασίλης Χατζηπαναγής, Λάκης
Παπαϊωάννου ζητούσαν 24ωρη διορία για να πάρουν το σκεπτικό των
αποφάσεων και δεν τους έδιναν ούτε δεκάλεπτο. Ναι, την ίδια στιγμή που η
ίδια Λίγκα, λίγα χρόνια μετά όχι μετά από... δεκαετίες, κρατά ομάδες
«κλινικά νεκρές» στις τάξεις της που «σκάνε» σαν βόμβες μεσούσης της
περιόδου.
Αλλά, τι λέτε, είναι δυνατόν
να δυσφημίζεται τώρα το ποδόσφαιρο κι όχι τότε; Είναι δυνατόν να
δυσφημίζεται το ποδόσφαιρο από τις εγκληματικές οργανώσεις που κάνουν...
πάρτι κι όχι από τον Ηρακλή; Είναι δυνατόν να δυσφημίζεται το
ποδόσφαιρο από τις συνομιλίες με τις κλειδαριές και τις κοινές συμφωνίες
να πέσει ο Ηρακλής γιατί είναι η εύκολη λύση, κι όχι τα γεγονότα του
'10;
Είναι τόσα πολλά τα κομμάτια
εκείνα που είτε μεμονωμένα, είτε συνολικά, δεν μπορούν να αμφισβητήσουν
την «κατακρεούργηση» του Ημίθεου και την απόδοση του... τίτλου της πιο
κυνηγημένης ομάδας στην Ελλάδα. Δεν μιλάμε για ένα 90λεπτο διαιτητικών
αποφάσεων. Μιλάμε για την αγάπη χιλιάδων οπαδών, την ιστορία, τον ιδρώτα
25-30 ποδοσφαιριστών, την καθημερινή διαβίωση των υπαλλήλων και πάει
λέγοντας.
Επανερχόμενος
στα σημερινά, χωρίς να λησμονώ όπως κανείς άλλος όλα τα προαναφερθέντα,
χαραγμένα μέχρι την τελευταία ανάσα του κάθε Ηρακλειδέα, γεγονότα που
του γιγάντωσαν το αίσθημα της αδικίας που καθημερινώς εισπράττει, ο
καθένας με τον δικό του τρόπο, ξεχωριστά στην κοινωνική του υπόσταση, το
αυριανό παιχνίδι είναι συλλαλητήριο. Είναι όντως αναμέτρηση με την
ιστορία όπως ορθώς έχει ξεκαθαρίσει η Αυτόνομη Θύρα 10 στην εύστοχη
ανακοίνωσή της.
Κοινώς μιλάμε για... more than a game. Για
κάτι περισσότερο από ένα 90λεπτό. Υπάρχει και μια άλλη οπτική. Που δεν
καταρρίπτει όλα τα προαναφερθέντα, που υπολογίζει πολύ σ' αυτά, που
κατακλύζεται από τα ανάλογα συναισθήματα της οργής. Μια οπτική που
βλέπει κυρίως το πρωτάθλημα, την επιστροφή εκεί απ' όπου ο Ηρακλής ποτέ
στην ιστορία δεν έχει υποβιβαστεί. Στην πρώτη κατηγορία. Δεν αναφέρω
φυσική θέση, γιατί ένας πρωταγωνιστικός ρόλος εκεί είναι η πραγματική
και ουσιαστική του θέση. Είναι μια ευκαιρία της ευθείας κόντρας με την
ομάδα που κράτησαν αυτοί που το ήθελαν αντί του Ηρακλή.
Δεν είναι όμως ένα ματς «Do or die».
Συμφωνώ απόλυτα: Η ομάδα να τα δώσει όλα, να κερδίσει και με μεγάλο
σκορ, οι φωνές να βραχνιάσουν στην κερκίδα, να νιώσει όλη η Ελλάδα την
οργή στα νορμάλ πλαίσια με την ωριμότητα που διακρίνει τον κόσμο του
Ηρακλή, που ξέρει να προστατεύει την ομάδα του.
Μέσω πρωταθλήματος και επιστροφής, θα έρθουν κι άλλα ματς μ' αυτούς και τους άλλους 14.
*Πηγή: metrosport.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου