Εν αρχή ήταν ο Ούντο Λάτεκ (1968-'76)
Μόλις τρία χρόνια πριν είχε προβιβαστεί για πρώτη φορά στη Μπουντεσλίγκα, όταν έγινε η αλλαγή στον πάγκο. Ο Κροάτης Μπράνκο Ζέμπετς που αντικατέστησε τον Τσικ Τσαϊκόφσκι άφησε το φουλ επιθετικό παιχνίδι του συμπατριώτη του και επέβαλε μία πιο συντηρητική-πειθαρχημένη προσέγγιση, κάτι που οδήγησε στο φινάλε της σεζόν, στο πρώτο νταμπλ της ιστορία της. Παρά την επιτυχία του Ζέμπετς όμως, ο Φραντς Μπεκενμπάουερ που ήταν ήδη ένα τεράστιο κεφάλαιο για το γερμανικό ποδόσφαιρο και έκοβε και έραβε στη Μπάγερν, ζήτησε την αλλαγή της τεχνικής ηγεσίας. Φυσικά αυτή του η εισήγηση έγινε δεκτή και Μάρτιο του 1970 ο Κροάτης ήταν παρελθόν, με τον άσημο Ούντο Λάτεκ να παίρνει την θέση του.
Ο Μπεκενμπάουερ τον γνώριζε καλά, καθώς από το 1965 ήταν βοηθός προπονητή στην Εθνική της Δυτικής Γερμανίας. Υπήρχαν βέβαια αμφιβολίες, μιας και ο 35χρονος τότε Λάτεκ δεν είχε δουλέψει ποτέ πριν σε σύλλογο. Αυτό όμως που είχε διακρίνει ο Κάιζερ στο πρόσωπο του, ήταν πραγματικό και ο νεαρός τεχνικός έκανε μαγικά πράγματα (και στην υπόλοιπη μετά Μπάγερν καριέρα του). Εχοντας για αστέρια -εκτός από τον Μπεκενμπάουερ- τους Ζεπ Μάγερ, Γκερντ Μίλερ, προώθησε τους πιτσιρικάδες Πολ Μπράιτνερ, Ούλι Χένες και σταδιακά μαζί με τους «εργάτες» Τζόνι Χάνσεν, Χανς-Γιόζεφ Κάπελμαν, Χανς-Γκίοργκ Σβάρτσενμπεκ, Φραντς Ροθ, Ράιαν Τσόμπελ, Μπερντ Ντίρνμπεργκερ, Ούντο Χόρσμαν, έχτισε ένα εκπληκτικό σύνολο που σάρωσε στο πέρασμα του. Το Κύπελλο του 1971 ήταν το ξεκίνημα, για να ακολουθήσουν τα τρία διαδοχικά πρωταθλήματα (1972, 1973, 1974) και πάνω απ' όλα το Πρωταθλητριών του 1974, όπου χρειάστηκε επαναληπτικός για να καμφθεί η μεγάλη αντίσταση της Ατλέτικο Μαδρίτης (1-1, 4-0).
Παραδόξως, τον Γενάρη του 1975 ο Λάτεκ απολύθηκε. «Ζήτησα από τον πρόεδρο παίκτες και μου είπε ότι απολύομαι», εξήγησε λίγα χρόνια αργότερα ο κόουτς. Την θέση του πήρε ο Ντίτμαρ Κράμερ και πάλι μετά από εισήγηση του Μπεκενμπάουερ. Καθώς η ομάδα ήταν στρωμένη και έτοιμη, αν και δεν πήρε εγχώριο τίτλο, σήκωσε στη σειρά δύο Πρωταθλητριών (1975 2-0 τη Λιντς, 1976 1-0 τη Σεντ Ετιέν). Στον τελικό του «Χαμπτεν Παρκ» στη Γλασκώβη, με τον πιτσιρικά Καρλ-Χαιντς Ρουμενίγκε στην 11άδα, έμπαινε το τέλος μία τρομερής εποχής, μιας από τις σπουδαιότερες ομάδες που είδε ποτέ συλλογικά ο πλανήτης.
Από το Hollywood στο ραβδάκι του Χίτσφεντ (1998-'04)
Το 1998 η Καϊζερσλάουτερν του Οτο Ρεχάγκελ ερχόταν από τη Τσβάιτελιγκα, για να κλέψει τον τίτλο από τη Μπάγερν. Αυτό θα σηματοδοτούσε το τέλος της δεύτερης θητείας του Τζοβάνι Τραπατόνι. Ταυτόχρονα η φυγή του Ιταλού και η ανάθεση της δουλειάς στον Οτμαρ Χίτσφελντ, θα σήμαινε το τέλος μίας ιδιαίτερης περιόδου για το σύλλογο. Ηταν η περίφημη FC Hollywood με τα σκάνδαλα και τις ίντριγκες που δεν της επέτρεπαν να φτάσει όσο ψηλά μπορούσε. Εχοντας κάνει μαγικά με τη Ντόρτμουντ τη σεζόν 1997, ο Χίτσφελντ έβγαλε το ραβδάκι του και μάγεψε το εξαιρετικό κατά τ' άλλα ρόστερ της ομάδας. Ολιβερ Καν, Λόταρ Ματέους, Μπισάν Λιζαραζού, Μεμέτ Σολ, Μάριο Μπάσλερ, Τζοβάνι Ελμπερ και κυρίως ο τρελός ηγέτης Στέφαν Εφενμπεργκ περίμεναν τον Γερμανό τεχνικό να τους αναμορφώσει σε ένα φανταστικό σύνολο.
Μαζί τους και οι τα «εργαλεία» Γιενς Γιέρεμις, Χασάν Σαλιχάμιτζιτς, Κάρστεν Γιάνκερ, Τόμας Στρουντζ, Τόρστεν Φινκ, Σάμουελ Κουφούρ, Τόμας Λινκ, Μάρκους Μπάμπελ. Μιλάμε δηλαδή για απίστευτα γεμάτα αποδυτήρια. Με αυτό το χρυσάφι στα χέρια του ο Χίτσφελντ δεν είχε κανένα πρόβλημα να πάρει το πρωτάθλημα και να αγγίξει την κορυφή της Ευρώπης. Που να φανταζόταν όμως ο δόλιος αυτό που θα τον έβρισκε στον τελικό του «Καμπ Νόου», με την πιο τρελή ανατροπή ever (2-1) από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ; Τουλάχιστον εκείνη η τρομερή ομάδα θα έπαιρνε το αίμα της πίσω δύο χρόνια αργότερα.
Με τις προσθήκες των Πάτρικ Αντερσον, Τσιριάκο Σφόρτσα, Πάουλο Σέρτζιο, Ρόκε Σάντα Κρους, Βίλι Σανιόλ, έστω και στα πέναλτι, στο Μιλάνο, κόντρα σε εκείνη απίθανη εκείνη Βαλένθια, θα εισέπραττε τη δόξα που της έπρεπε. Σε σχέση με τις άλλες δύο ανταγωνίστριες της για την καλύτερη ομάδα στην ιστορία της Μπάγερν, διέθετε αναμφίβολα το πιο γεμάτο οπλοστάσιο. Ο κύκλος της θα έκλεινε και τυπικά με τη φυγή του Χίτσφελντ το καλοκαίρι του 2004 και αφού είχε κατακτήσει τέσσερις φορές σε έξι χρόνια τη Μπουντεσλίγκα.
Φαν Χάαλ, Χάινκες και Γκουαρδιόλα (2009 - ;;;)
Με μικρά διαλείμματα η δεκαετία του 2000 της ανήκε αποκλειστικά (επτά πρωταθλήματα και έξι Κύπελλα). Από το 2004 όμως και τη φυγή του Οτμαρ Χίτσφελντ ψαχνόταν για το κάτι παραπάνω, αλλάζοντας διαρκώς προπονητές. Το καλοκαίρι του 2009 τα μίλησαν λοιπόν και τα συμφώνησαν με τον Λουίς Φαν Χάαλ. Ο Ολλανδός κόουτς μπήκε δυνατά και με διάθεση να... σπάσει αυγά. Για καλή του τύχη βέβαια συνάντησε ένα πολύ καλό ρόστερ, που όμως είχε και πολλά μειονεκτήματα κυρίως στο τέρμα, αλλά και με παίκτες που δεν έκαναν για την Μπάγερν (σ.σ.: τύπου Πράνιτς, Λελ, Ολιτς). Ωστόσο, Φίλιπ Λαμ, Φρανκ Ριμπερί, Αριεν Ρόμπεν, Μίροσλαβ Κλόζε, Μάριο Γκόμες και ο 20χρονος Τόμας Μίλερ αποτελούσαν μία τέλεια βάση, για να χτίσει πάνω της.
Ο Φαν Χάαλ άρχισε να δουλεύει και τον επόμενο Μάιο βρέθηκε να χάνει τον τελικό του Champions League από την Ιντερ (2-0). Εκείνο ήταν το peak του. Σταδιακά άρχισε η γκρίνια, για να απολυθεί τον Απρίλιο του 2011. Φεύγοντας, άπαντες γνώριζαν ότι ο Ολλανδός είχε στήσει κάτι πολύ καλό. Εκείνο που πλέον χρειάζονταν οι Βαυαροί, ήταν κάποιος να αποκωδικοποιήσει τη δουλειά του Φαν Χάαλ και να την εκτινάξει. Ο κλήρος έπεσε στον Γιουπ Χάινκες που όχι μόνο βρήκε το κουμπί, μα καθώς σήκωνε την κούπα στον τελικό του «Γουέμπλεϊ», γνώριζε την απόλυτη αποθέωση απ' όλο τον καλό ποδοσφαιρικό κόσμο και μη. Μπορεί αρχικά να αμφισβητήθηκε έντονα, μα ο Γερμανός κόουτς οδήγησε τη Μπάγερν στον δικό της τελικό. Αν και τον έχασε μέσα στο σπίτι της από την Τσέλσι, την αμέσως επόμενη χρονιά έφτασε στο πραγματικό απόγειο της δόξας. Το 2-1 επί της Ντόρτμουντ μαζί με το πρωτάθλημα, το Κύπελλο, το Σούπερ Καπ και το Μουντιάλ Συλλόγων που θα ακολουθούσε, θα σηματοδοτούσε μία ονειρεμένη εποχή.
Σε αυτό το διάστημα από την πρόσληψη του Φαν Χάαλ έως και το «Γουέμπλεϊ», οι Βαυαροί θα είχαν ισχυροποιηθεί στο μέγιστο. Ο Μάνουελ Νόιερ έκλεινε τέλεια το κενό στην εστία, ο Νταβίντ Αλάμπα έκανε το ξεπέταγμα και οι Τόνι Κρόος, Μάριο Μάντζουκιτς, Λουίζ Γκουστάβο, Χάβι Μαρτίνεθ θα γέμιζαν ένα ολοκληρωμένο ρόστερ. Ειδικά τον τελευταίο χρόνο του Χάινκες, η Μπάγερν έπαιξε φανταστικό ποδόσφαιρο και θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή η ομάδα ακόμα δεν έχει κλείσει τον κύκλο της. Αυτός συνεχίζεται και κατά πολλούς εξελίσσεται με τον Πεπ Γκουαρδιόλα. Το άμεσο μέλος θα δείξει εάν ο Καταλανός είναι πράγματι ο άξιος συνεχιστής αυτού του πολύ όμορφου που έστησε ο προκάτοχος του.
ΥΓ. Στις αρχές των 80ς η Μπάγερν είχε ονομαστεί σε FC Breitnigge χάρη του τρελού διδύμου Ρουμενίγκε-Μπράιτνερ. Εκείνη ήταν επίσης μία σπουδαία ομάδα αν και έχασε από την Αστον Βίλα το Πρωταθλητριών του 1982. Οπως και εκείνη του 1987 που επίσης έχασε τον τελικό από την Πόρτο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου