Τι λαχτάρα ήταν αυτή Θεέ μου. Χρειάστηκαν 133 λεπτά αγωνίας έως ότου το παιχνίδι καταλήξει στα πέναλτι, με τους παίκτες του Ηρακλή να τα βάζουν με θεούς, δαίμονες, διαιτητή, να χάνουν ευκαιρίες και τελικά να φτάνουν μια ανάσα από το όνειρο, βασιζόμενοι σ έναν μόνο συμπαίκτης τους.
Τον Χουάντερσον. Ο Κόρμπος ετοιμαζόταν να χτυπήσει το δεύτερο πέναλτι και ο κυανόλευκος τερματοφύλακας τον ζύγιαζε με τα μάτια. Εκείνος πήρε φόρα, σούταρε εξαιρετικά, αλλά ο Χουάντερσον δεν ήταν διατεθειμένος να ξανακάτσει στην εστία. Εκτινάχθηκε. Απλωσε τις χερούκλες του και απόκρουσε την μπάλα. Αυτό ήταν. Πριν ακόμη η στρόγγυλη θεά καταλήξει στον…αγύριστο, αυτός πανηγύριζε χτυπώντας τη γροθιά στο μέρος της καρδιάς και του σήματος του Ημιθέου. Ηταν η στιγμή της αποθέωσης συντρόφια.
Η αρχή του τέλους, ενός ονείρου που άρχισε δειλά-δειλά πριν πολλούς μήνες από μια χούφτα αιθεροβάμονες θα έλεγα κι ένα λαό ιχνηλάτη των παλιών μεγαλείων και της βαριάς ιστορίας ενός συλλόγου μεγάλου και αθάνατου. Ο Ηρακλής της μέχρι πρότινος απαξίωσης στους τέσσερις του Κυπέλλου και μια ανάσα από τον τελικό. Η καρδιά πήγαινε να σπάσει, η δική μου εννοώ και κάτι σταγόνες στα βλέφαρα μ έκαναν κι ευχαριστώ αυτά τα παιδιά, αυτή την παρέα, που με έκαναν να κλάψω. Πόσο καιρό αλήθεια είχα να το κάνω από χαρά.
Δάκρυζα για άλλα πράγματα. Για τα χρόνια που έφυγαν, τις χαρές που εξαφανίστηκαν, για τον πόνο τον αγέννητο μέσα μου. Γιατί πάντα σε τέτοιους καιρούς ο πόνος καιροφυλακτεί να σε σβαρνίσει στ απύθμενα βάθη του. Λυτρώθηκα σύντροφοι. Κι αν δεν βρισκόμουν στην εφημερίδα σίγουρα θα ούρλιαζα. Ηρακλάρα μου. Αγάπη ανείπωτη. Γεια σου.
Γεια σας ρε Παπαθανασάκη, Παπαδόπουλε, αλάνια ποδοσφαιριστές. Γεια σου και σε σένα ρε αλύτρωτε λαέ του Ημιθέου. Φτερά στις πλάτες σου φύτρωσαν να σχίζεται τα σύννεφα κουβαλώντας ολάκερη ομάδα. Τι ήταν αυτό το χθεσινό. Ναι ρε παιδιά. Πόσα ήθελα να γράψω για τον ανεκδιήγητο Μαντάκη. Για το «πέτσινο» πέναλτι. Τη μούφα δεύτερη κίτρινη στον Περόνε. Για τα τόσα και τόσα.
Όμως δεν αξίζει τον κόσμο. Οσοι ευχόταν ή συνέργησαν για αποκλεισμό του Ηρακλή, ας βράσουν στο ζουμί τους. Και τώρα; Μα το Πρωτάθλημα. Ο καημός σας και καημός μου. Κι εδώ σας θέλω. Την Κυριακή όλοι στο γήπεδο. Μέρα χαράς θα την αφήσετε να πάει στράφι; Όχι δα.
*Πηγή: metrosport.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου