Όταν το 1902 ιδρύθηκε η Ρεάλ, το πρώτο πράγμα που έπρεπε να κάνει, ήταν να βρει ένα γήπεδο, για να αγωνίζεται. Η λύση δόθηκε από τον Αντόνιο Μπερναμπέου, το μεγαλύτερο από τα επτά τέκνα της οικογένειας, που θα έκανε διάσημη λίγα χρόνια αργότερα ο μικρός Σαντιάγο. Ο Αντόνιο λοιπόν έβγαλε άκρη με τον Δήμο της Μαδρίτης και κατάφερε να παραχωρηθεί στον καινούργιο σύλλογο ένας χώρος που ουσιαστικά ανήκε στην τότε βασίλισσα Κριστίνα. Φυσικά η χρήση αυτής της αλάνας, μιας και τέτοια ήταν στην πραγματικότητα, που έφερε την ονομασία «Plaza de toros» δεν ήταν δωρεάν. Κόστιζε 150 παλιές ισπανικές πεσέτες ετησίως και θα γινόταν η πρώτη έδρα της ομάδας με τα λευκά.
Η πρώτη ομάδα της Ρεάλ και από πίσω η «Plaza de toros»
Δίπλα στην αλάνα υπήρχε η περίφημη ταβένα «η ταυρίνα» και οι ταβερνιάρηδες, τα αδέρφια Πεδρός επέτρεπαν στους ποδοσφαιριστές να αλλάζουν εκεί μέσα, μετατρέποντας την στους αγώνες σε αποδυτήρια. Μάλιστα τα αδέρφια Πεδρός είχαν αναλάβει και τη φύλαξη των ξύλινων μαδεριών που λειτουργούσαν σαν δοκάρια, ώστε να μην τα κλέψουν. Σταδιακά το εβδομαδιαίο ραντεβού στην «ταυρίνα» θα γινόταν το σημείο αναφοράς στην πρωτεύουσα και πλέον η αλάνα δεν θα μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες ενός club που μεγάλωνε και εξελισσόταν με απίστευτους ρυθμούς.
Στα χωράφια του Ιρλανδού
Τα χρήματα που είχαν μαζευτεί, θα επέτρεπαν την μετακόμιση λίγο παραδίπλα, σε ένα μέρος με την ονομασία «O’Donnell», όπως λεγόταν δηλαδή ένας πλούσιος Ιρλανδός που του ανήκαν τα περισσότερα κτίσματα-κτήματα στην περιοχή. Εκεί λοιπόν θα κτίζονταν δύο εξέδρες και θα έμπαινε για πρώτη φορά διαχωριστικό, ώστε να μην εισβάλουν στον αγωνιστικό χώρο οι 6.000 φίλαθλοι που συνέρεαν κάθε Κυριακή μεσημέρι στο νέο μοντέρνο για την εποχή γήπεδο.
Απόψε παίζουμε... στου «O’Donnell»
Ένα από τα ινδάλματα τους ήταν και ο Σαντιάγο Μπερναμπέου, ένας επιθετικός (έπαιξε από το 1914 έως το 1927) που δεν άφησε εποχή στο άθλημα στην Ισπανία, μα έδινε και την ψυχή του για τη Ρεάλ και έφτασε να φορέσει και μία φορά τη φανέλα της Εθνικής. Εκείνη η ομάδα λοιπόν μάζευε ακόμα περισσότερο κοινό και έτσι το 1923 αποφασίστηκε πως πλέον δεν την χωρούσε το «O’Donnell». Θα μεταφερόταν λίγο παραδίπλα στο «Velodromo», δηλαδή στο ποδηλατοδρόμιο, το οποίο θα μετατρεπόταν σε ποδοσφαιρικό τερέν που θα είχε για πρώτη φορά χορτάρι.
To «Velodromo»
Το πρώτο κανονικό γήπεδο
Εκεί όμως θα έμενε για 1,5 χρόνο, καθώς παράλληλα χτιζόταν η πρώτη κανονική έδρα της. Ένα γήπεδο 15.000 θεατών, με τους 4.000 εξ αυτών που μπορούσαν να πληρώσουν, να είναι καθήμενοι και με σκέπαστρο πάνω από το κεφάλι τους. Τούτο επισήμως θα το ονόμαζαν «Campo del Real Madrid Fútbol Club», μα όλοι οι οπαδοί θα το αποκαλούσαν «Chamartin» (σ.σ.: πήρε το όνομα του από την περιοχή) και το 1947 θα το αποκαλούσαν πλέον ως… το παλιό «Chamartin», καθώς θα ολοκληρωνόταν το όραμα ενός εκ των σπουδαιότερων ανθρώπων στη ιστορία του ποδοσφαίρου: του Σαντιάγο Μπερναμπέου.
Ενδιάμεσα, ο ισπανικός Εμφύλιος θα άφηνε το γήπεδο της Ρεάλ να ρημάξει. Από το 1936 έως το 1939 δεν λειτουργούσε και απέκτησε και πάλι ζωή με ένα μαδριλένικο Clasico κόντρα στην Ατλέτικο. Τα πάντα όμως βρίσκονταν σε κακή κατάσταση έως και το 1943. Τότε ανέλαβε την προεδρία ο 48χρονος Μπερναμπέου, που δεν την άφησε έως και τον θάνατο του το 1978. Εκείνος ήταν που οραματίστηκε το μέλλον όπως δεν το είχε δει κανείς στο άθλημα μέχρι τότε. Βρήκε χορηγούς, απέσπασε κρατικά δάνεια και βάλθηκε να φτιάξει ένα εκπληκτικό γήπεδο. Και το κατάφερε…
Στις 14 Δεκεμβρίου του 1947, η Ρεάλ υποδεχόταν τη Μπελενένσες στο καινούργιο «Chamartin» παρουσία 100.000 θεατών! Ηταν το καλύτερο και πιο σύγχρονο γήπεδο του κόσμου (κόστισε 1,7 εκατ. ευρώ, ποσό ασύλληπτο για την εποχή) και ο Σαμπίνο Μπαρινάνγκα ο πρώτος σκόρερ του σε εκείνη τη φιλική νίκη με 3-1 επί των Πορτογάλων. Εκτοτε θα ήταν μονίμως γεμάτο, καθώς θα συνέρρεε κόσμος από παντού για να δει εκείνη τη μεγάλη ομάδα, που δημιουργούσε σε όλα τα χρόνια της θητείας του ο Μπερναμπέου. Μάλιστα το 1954 σε ένα ματς με τη Μπαρτσελόνα θα συνωστίζονταν στην εξέδρα 125.000 άτομα, νούμερο που αποτελεί και το ρεκόρ του.
Το «Σαντιάγο Μπερναμπέου»
Έναν χρόνο αργότερα, η γενική σύσκεψη των μελών θα αποφάσιζε παρά την απροθυμία του προέδρου, να δώσει στο γήπεδο το όνομα του και από τις 4 του Γενάρη το είπαν «Σαντιάγο Μπερναμπέου». Επειτα από δύο χρόνια το θαύμα ολοκληρώθηκε, όταν του έβαλαν και φωτισμό και το φιλικό με τη βραζιλιάνικη Ρεσίφε έγινε το πρώτο βραδινό παιχνίδι στην ιστορία της Ρεάλ. Μέχρι το 1982 δεν θα άλλαζε τίποτα. Η ανάληψη του Μουντιάλ όμως από την Ισπανία απαιτούσε τον εκσυγχρονισμό του (με συνέπεια τη μείωση των θεατών σε 85.000), μιας και εκεί θα διεξαγόταν ο τελικός της Ιταλίας με τη Δυτική Γερμανία.
Αυτός φυσικά δεν ήταν ο μοναδικός μεγάλος τελικός που φιλοξένησε. Είχε προηγηθεί εκείνος του EURO 1964, όταν οι Μαδριλένοι είδαν την Ισπανία να κατακτά το τρόπαιο (2-1 τη Σοβιετική Ενωση). Επίσης εκεί έγιναν και τέσσερις τελικοί του Κυπέλλου Πρωταθλητριών/ Champions League: Ρεάλ – Φιορεντίνα 2-0 (1957), Μίλαν – Αγιαξ 4-1 (1969), Νότιγχαμ Φόρεστ – Αμβούργο (1980), Μπάγερν – Ιντερ 0-2 (2010).
Εκείνη του 1982 δεν θα ήταν η τελευταία αναμόρφωση του. Υπό την προεδρία του Ραμόν Μεντόθα (1992-’94) στήθηκαν και θεωρία επισήμων, ενώ όταν ανέλαβε ο Φλορεντίνο Πέρεθ, επενδύθηκαν 127 εκατ. ευρώ σε μία πενταετία (2001-’06), ώστε να αποκτήσει την σημερινή του μορφή.
Πρέπει να πας…
Γενικότερα πάντως όταν το επισκέπτεται κάποιος αντιλαμβάνεται πως πρόκειται για παλιό γήπεδο. Απ’ έξω διατηρεί εκείνη την ιδιαίτερη επιβλητική ισπανική αρχιτεκτονική του και σου προκαλεί δέος, μα μέσα είναι ακόμα πιο μαγικό. Τα γυάλινα θεωρία των επισήμων είναι λες και κρέμονται στις γωνίες των εξεδρών, ενώ όσοι κάθονται στα πάνω διαζώματα, βλέπουν εντελώς κάθετα το παιχνίδι. Η ακουστική του είναι εκπληκτική και όπως τα περισσότερα γήπεδα της χώρας, διατηρεί τη λογική της αρένας για ταυρομαχία. Πρόκειται για μία εμπειρία μοναδική που αξίζει όσο τίποτα να ζήσει κανείς…
Πλέον το μόνο που απομένει, είναι να ξεκινήσουν οι εργασίες για να αλλάξει εντελώς μορφή και να γίνει αυτό το space γήπεδο που ονειρεύεται και έχει στήσει σε μακέτες ο Φλορεντίνο!
ΥΓ.: Ο Σαντιάγο Μπερναμπέου θα οδηγούσε τη Ρεάλ σε 16 πρωταθλήματα και 6 Κύπελλα Ισπανίας, μα πάνω απ’ όλα στα 6 Ευρωπαϊκά (1956, 1957, 1958, 1959, 1960, 1966), αλλά και στο Διηπειρωτικό του 1950. Φυσικά θα έκανε μεγάλη και τρανή την ομάδα και στο μπάσκετ όπου με ηγέτη των θρυλικό Ρεϊμούντο Σαπόρτα θα σήκωνε 18 πρωταθλήματα και 6 Ευρωπαϊκά (1964, 1965, 1967, 1968, 1974, 1978)!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου