Ο Τιάγκο«Η ζωή μου έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό μετά τη γέννηση του Τιάγκο. Είναι το πιο σημαντικό πράγμα για μένα πλέον. Η προτεραιότητά σου πρέπει πάντα να είναι ο γιος σου. Ήταν αναμφίβολα το καλύτερο δώρο. Έχει συναίσθηση του ποιος είναι ο πατέρας του; Όχι. Η αλήθεια είναι ότι στην ηλικία του δεν μπορείς να κατανοήσεις και πολλά. Μόλις τους προηγούμενους μήνες έμαθε να περπατάει και τώρα ξεκίνησε να μιλάει. Πλέον, μας καταλαβαίνει απόλυτα και αυτό είναι φανταστικό. Σε αυτό που αφορά τι κάνω, όμως, και το ποιος είμαι, υποθέτω ότι δεν καταλαβαίνει τίποτα. Η Αντονέλα μου έχει πει ότι με αναγνωρίζει όταν με βλέπει στην τηλεόραση πάντως».
Η καθημερινή ρουτίνα
«Όταν είμαι στο αυτοκίνητο στο δρόμο για το προπονητικό κέντρο, πάντα προσπαθώ να είμαι όσο ήρεμος γίνεται. Να πω την αλήθεια απολαμβάνω την οδήγηση. Είναι ωραίο για να χαλαρώσεις πριν την προπόνηση. Είναι το ίδιο και πριν τα παιχνίδια. Πάντα ακολουθώ την ίδια διαδρομή, γιατί με βοηθάει να παραμένω συγκεντρωμένος. Πολλοί με αναγνωρίζουν στο δρόμο. Οι περισσότεροι πιστεύω από το αυτοκίνητο, όμως έχουν υπάρξει κάποιες φορές που κάποιος περνούσε από το δρόμο ή περίμενε στο φανάρι δίπλα μου. Ρίχνουν μια ματιά και έκπληκτοι λένε: «Α, εσύ είσαι!». Είναι λίγο αστείο. Όλοι φτάνουμε μία ώρα πριν ξεκινήσει η προπόνηση. Τρώμε μαζί πρωινό και κάνουμε όλοι αυτά που έχουμε πριν ξεκινήσει η προπόνηση με μπάλα. Κάποιοι θα πάνε στο γυμναστήριο, κάποιοι θα δουλέψουν με τον φυσιοθεραπευτή. Υπάρχει ένα γκρουπ, στο οποίο ανήκω, που πίνουμε τσάι (αυτό που οι Λατινοαμερικάνοι ονομάζουν mate) πριν ξεκινήσουμε. Κάποιες φορές θα κάνω μία βόλτα στο προπονητικό κέντρο ή θα κάτσω για λίγο στα αποδυτήρια. Εξαρτάται από τη μέρα, όμως το τσάι και η συζήτηση με τους συμπαίκτες μου είναι κάτι που κάνω κάθε μέρα. Δεν είναι ρουτίνα, είναι απλά αυτό που μας αρέσει. Φτάνουμε, πίνουμε το τσάι, συζητάμε. Είναι αυτό που πάντα κάναμε».
Τα αποδυτήρια
«Όλοι έχουν το δικό τους στυλ. Όλοι είναι διαφορετικοί. Θέλω να πιστεύω ότι είμαι φυσιολογικός. Τα πηγαίνουμε όλοι πολύ καλά στα αποδυτήρια. Ήμουν πάντα κοντά με τον Ντάνι Άλβες από τη στιγμή που πολλές φορές παίζαμε στην ίδια πτέρυγα, όταν βρέθηκα στην πρώτη ομάδα. Έχουμε περάσει πολλά χρόνια μαζί και εντός και εκτός γηπέδων. Έχουμε πολύ δυνατή σχέση, κάτι που βοηθάει και πολύ στον αγωνιστικό χώρο, καθώς καταλαβαίνουμε πολύ καλά ο ένας τον άλλο. Ως σύνολο προσπαθούμε να είμαστε όλοι κοινωνικοί. Όλοι έχουμε διαφορετικές υποχρεώσεις και διαφορετικά προγράμματα στην προσωπική μας ζωή, όμως με την πρώτη ευκαιρία, βρισκόμαστε».
Πικέ, Ινιέστα, Σεσκ και Λα Μασία
«Δε θα έλεγα ότι είναι και τόσο σημαντικό να έχεις δίπλα σου στην ομάδα ανθρώπους που ξέρεις για πολλά χρόνια, όμως σίγουρα το συναίσθημα είναι πολύ όμορφο. Να μοιράζεσαι στιγμές με τους φίλους σου όπως ο Ινιέστα, ο Σεσκ και ο Πικέ. Είναι ο Πικέ τόσο πειραχτήρι όσο λένε όλοι; Έχει τις στιγμές του, όμως όταν πρόκειται για ποδόσφαιρο, σοβαρεύει και πάλι. Όλοι λένε ότι ο Πικέ είναι το μεγαλύτερο πειραχτήρι στα αποδυτήρια, όμως μπορώ να σας πω ότι δεν είναι ακριβώς έτσι. Όταν έρχεται η ώρα για ποδόσφαιρο, μόνο δύο λέξεις έχει στο μυαλό του: «δουλειά και σοβαρότητα».
Ψυχολογική προετοιμασία για το ματς
«Όπως και οι υπόλοιποι παίκτες ξεκινάω την προετοιμασία για το ματς μία ημέρα μετά το προηγούμενο. Μιλάμε για αυτά που κάναμε καλά και για αυτά, στο οποία πρέπει να βελτιωθούμε. Παίζουμε πολλά παιχνίδια μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα και πιστεύω ότι είναι πιο σημαντικό να κοιτάς μπροστά και ποτέ πίσω. Πριν από κάθε ματς η προετοιμασία μου είναι παρόμοια με τον τρόπο προπόνησής μου. Δεν έχω κάποια... ιεροτελεστία. Απλά βάζω όποιο ρούχο είναι πιο κοντά. Δεν είμαι ο τύπος που γυρίζει φωνάζοντας στα αποδυτήρια. Προτιμώ να μένω ήρεμος και απλά να σκέφτομαι πως θα αντιμετωπίζω εκείνα που περιμένω να βρω μπροστά μου στο παιχνίδι. Φυσικά, όταν το σκέφτεσαι όλα θα έρθουν όπως τα περιμένεις, όμως σχεδόν ποτέ δε συμβαίνει αυτό. Το βρίσκω χρήσιμο όμως. Κάποιοι λένε ότι το στυλ παιχνιδιού μου είναι έμφυτο, όμως δεν ξέρω αν τα πράγματα είναι ακριβώς έτσι. Ειλικρινά, παίζω με το ένστικτο. Στο γήπεδο πάντα ψάχνω για την καλύτερη κίνηση. Ποτέ δε θέλω να κάνω αυτό που περιμένει ο αντίπαλος».
Χαλάρωση μετά το ματς
«Μετά την προπόνηση συνήθως περνάω χρόνο με την οικογένειά μου και τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους. Δεν κάνω άλλα σπορ. Απολαμβάνω να τα βλέπω στην τηλεόραση, όμως μέχρι εκεί. Κάποιες φορές παίζω FIFA απέναντι σε συμπαίκτες μου στην Μπαρτσελόνα ή στην Αργεντινή και πάντα το διασκεδάζουμε. Δε θα έλεγα ότι είμαι ο βασιλιάς, καθώς υπάρχουν και καλύτεροι από μένα. Το πότε θα πέσω για ύπνο εξαρτάται. Αν η μέρα ήταν γεμάτη και αισθάνομαι κουρασμένος, τότε θα κοιμηθώ πιο νωρίς. Γενικότερα, ούτε η κοπέλα μου ούτε ο γιος μου έχουν συγκεκριμένη ώρα που πέφτουν για ύπνο. Το βρίσκω πιο εύκολο να με παίρνει ο ύπνος με την τηλεόραση ανοιχτή. Ο θόρυβος με κάνει να χαλαρώνω».
El Classico
«Το Classico που έρχεται σύντομα (22 Μαρτίου) είναι ιδιαίτερο παιχνίδι. Είναι πολύ σημαντικό για όλους. Από τους παίκτες μέχρι τους οπαδούς. Είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Ως παίκτης, όμως, πρέπει να το αντιμετωπίσεις όπως κάθε άλλο ματς. Όπως κάθε ντέρμπι, είναι κάτι περισσότερο από ένα παιχνίδι. Είναι απίστευτο να παίζεις σε αυτό και είμαι πολύ τυχερός που έχω πετύχει τόσα γκολ (είναι πρώτος σκόρερ). Σε διεθνές επίπεδο μόνο το Αργεντινή-Βραζιλία είναι σε παρόμοιο επίπεδο. Και τα δύο αυτά ματς περιλαμβάνουν δύο μεγάλες ομάδες με μεγάλη αντιπαλότητα. Η μοναδική διαφορά είναι ότι το ένα αφορά δύο ολόκληρες χώρες, έστω και αν η Βαρκελώνη είναι κάτι περισσότερο από πόλη».
Η πίεση
«Η πίεση στο ποδόσφαιρο είναι ενδιαφέρον θέμα. Προσωπικά, προσπαθώ να βοηθάω τον εαυτό μου όσο περισσότερο γίνεται. Προσπαθώ να είμαι πάντα χαλαρός και ήρεμος, όταν βρίσκομαι στον αγωνιστικό χώρο. Όταν νιώθω το γρασίδι κάτω από τα πόδια μου, νιώθω σίγουρος για τον εαυτό μου, καθώς απολαμβάνω όσο τίποτα το ποδόσφαιρο. Είναι η πίεση ευλογία ή κατάρα; Δεν ξέρω τι να πω. Προσπαθώ να χρησιμοποιώ την πίεση, για να γίνομαι καλύτερος. Με βοηθάει να βγάζω τον καλύτερό μου εαυτό. Μου αρέσει. Δε νιώθω αρνητική πίεση, καθώς πάντα απολαμβάνω αυτό που κάνω, να παίζω ποδόσφαιρο».
Καθημερινότητα
«Μία από τις ερωτήσεις που μου κάνουν πιο συχνά είναι αν είναι δυνατό να ζω φυσιολογικά. Ειλικρινά πιστεύω πως ναι. Προσπαθώ να κάνω όλα αυτά που θέλω και νομίζω ότι τα καταφέρνω. Οι άνθρωποι δείχνουν μεγάλο σεβασμό στη Βαρκελώνη. Φυσικά και σου ζητάνε φωτογραφίες και αυτόγραφα, όμως ζω φυσιολογικά. Αν το ήθελα, θα μπορούσα να περπατήσω σε έναν δρόμο χωρίς να με ακολουθήσει κανένας. Δεν το κάνω συχνά, καθώς προτιμώ να μένω σπίτι με την οικογένειά μου. Δεν υπάρχει μεγάλη παραβίαση στην προσωπική μου ζωή. Κανένας δεν μπλέκεται στην οικογενειακή μου ζωή και υπό αυτή την έννοια δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα. Είμαι συνηθισμένος στο να βρίσκονται πολλοί άνθρωποι γύρω μου για φωτογραφίες και βίντεο, όπως και στο ποδόσφαιρο. Το όλο θέμα γίνεται κομμάτι της ζωής σου και δεν είναι κάτι το αφύσικο. Είναι ωραίο να βλέπεις τόσους ανθρώπους και στη συνέχεια να είσαι έτοιμος να δουλέψεις. Αν μου αρέσει; Έτσι είναι η ζωή. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος».
Περήφανες στιγμές
«Είμαι πάντα περήφανος όταν η ομάδα κατακτά τρόπαια. Το να σηκώνεις έναν τίτλο σε κάνει τόσο χαρούμενο, καθώς αυτό είναι που όλοι θέλουν στο ποδόσφαιρο. Να είναι επιτυχημένοι. Το βρίσκω αδύνατο να θυμηθώ κάποιες νίκες, καθώς όλες σημαίνουν πολλά για μένα. Το Champions League είναι η σημαντικότερη διοργάνωση, όμως η απόλαυση που νιώθω για κάθε τρόπαιο είναι η ίδια. Όταν ήμουν παιδί, παίζοντας στους δρόμους του Ροσάριο, ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα φτάσω σε αυτό το επίπεδο, έχοντας κερδίσει πρωταθλήματα, Champions League και άλλους σημαντικούς τίτλους. Δεν μπορούσα καν να φανταστώ ότι θα μένω στην Ισπανία ή ότι θα παίζω σε έναν σύλλογο όπως η Μπαρτσελόνα. Όλα αυτά έμοιαζαν πολύ μακρινά, όμως έγιναν. Είναι απίστευτο πως ήρθαν τα πράγματα. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να παίζω ποδόσφαιρο. Πέρασε από το μυαλό μου να γίνω επαγγελματίας, όμως ποτέ όλα αυτά που ζω σήμερα».
Οι πρώτες αναμνήσεις
«Οι πρώτες μου ποδοσφαιρικές αναμνήσεις; Είναι πολύ πίσω. Έπαιζα ποδόσφαιρο στο δρόμο από όταν ήμουν πολύ μικρός και περνούσα πολύ ωραία. Μετά από αυτό, άρχισα να παίζω σε μία μικρή ομάδα, όταν ήμουν 6 ετών. Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω το ντεμπούτο μου με την Μπαρτσελόνα στο φιλικό με την Πόρτο ή το ντεμπούτο μου σε επίσημο ματς, όταν μπήκε στη θέση του Ντέκο με την Εσπανιόλ. Όλες αυτές οι αναμνήσεις είναι έντονες, καθώς ήταν πολύ σημαντικές στιγμές για την ζωή και την καριέρα μου. Ήμουν τόσο χαρούμενος που θα έπαιζα δίπλα σε τόσο μεγάλους παίκτες σε τόσο μικρή ηλικία και ειδικά στο Nou Camp».
Το ξεκίνημα στην Μπαρτσελόνα
«Ακόμα θυμάμαι την πρώτη μου δοκιμή στην Μπαρτσελόνα. Ήμουν 13 ετών και είχα περάσει 15 ημέρες εκεί. Μέναμε σε ένα ξενοδοχείο κοντά στην Plaça Espanya. Οι συμπαίκτες μου ήταν πολύ θερμοί και χρειάστηκε μόλις 1-2 μέρες μέχρι να μπορώ να τους λέω φίλους. Ήταν εκπληκτική εμπειρία. Όλα όσα έγιναν στην καριέρα μου ήταν ξεχωριστά, ακόμη και στις δύσκολες στιγμές, καθώς άφησαν τα σημάδια τους και διαμόρφωσαν αυτό που είμαι σήμερα. Η δοκιμή στην Μπαρτσελόνα ήταν ιδιαίτερη στιγμή. Ήταν φανταστικά. Υπάρχουν πολλές ιστορίες από τότε. Μία από αυτές είναι εκείνη με τον Τσάρλι Ρέσακ, ενός εκ των scouts τότε, με την χαρτοπετσέτα με την οποία δεσμεύτηκε να με αποκτήσει. Έχω ακούσει αυτή την ιστορία πολλές φορές, όμως μέχρι τώρα δεν έχω δει την χαρτοπετσέτα, οπότε δεν μπορώ να σας πω αν είναι αλήθεια ή όχι».
Κίνητρο
«Το κίνητρο στην καθημερινότητα δεν είναι πρόβλημα για μένα. Θέλω να επιστρέψω και να επαναλάβω όλα όσα κατάφερα και έζησα. Δεν μιλάω μόνο σε προσωπικό επίπεδο. Όλα. Να κερδίσω τρόπαια, να ξαναζήσω τις στιγμές με την ομάδα, να προπονούμαι με τους συμπαίκτες μου και να βελτιώνομαι κάθε μέρα. Δεν έχω στόχους σε ό,τι αφορά πόσα γκολ θα πετύχω και σε πόσα ρεκόρ θα σπάσω, αν και είναι πάντα ωραίο να τα σπας. Οι στόχοι μου είναι να κερδίσω τρόπαια και να φτάσω όσο πιο ψηλά μπορώ με αυτή την ομάδα. Αυτό είναι το μόνο που σκέφτομαι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου