Δεν λέω, είναι πολύ βαρύ για τους καλομαθημένους σε ευρωπαϊκές επιτυχίες Παναθηναϊκούς, να βλέπουν την ομάδα τους να χάνει με κάτω τα χέρια, έστω και από την πανίσχυρη ΤΣΣΚΑ, αλλά απορώ μ' αυτούς που έπρεπε να φτάσει ο Απρίλιος μήνας, να ξεκινήσουν τα προημιτελικά για να αφήσουν το συναίσθημα και να προσγειωθούν στον ρεαλισμό.
Το 'γραψα και μετά την ήττα από τον Ερυθρό Αστέρα, και το επαναλαμβάνω και σήμερα, πως αυτός ο Παναθηναϊκός έχει κάνει την απόλυτη υπέρβαση στην Ευρώπη και ο πρώτος αγώνας με την ΤΣΣΚΑ είναι η απόδειξη του «ξεπεράσαμε τον εαυτό μας».
Κακά τα ψέματα, ο Παναθηναϊκός δεν ανήκει αυτή τη στιγμή στο κλαμπ των ομάδων που δικαιούνται να στοχεύουν σε μια θέση στο φάιναλ φορ. Μπορεί ως Εξάστερος Παναθηναϊκός να το θέλει, να πιστεύει πως με την αύρα του μπορεί να το διεκδικήσει, αλλά η ποιότητα και η ποσότητα του ρόστερ που διαθέτει δεν έχει ουσιαστικές διαφορές από ομάδες που αποκλείστηκαν από την προημιτελική φάση.
Αλλο το αν αυτό «μας αρέσει» κι άλλο αν αυτή είναι η πραγματικότητα... Αυτούς που εκφράζουν την δυσαρέσκειά τους που αυτή την στιγμή ο Παναθηναϊκός δεν ανήκει στις ομάδες φαβορί μπορώ να τους καταλάβω, η απορία μου απευθύνεται αφορά σ' αυτούς που με το «θέλω» τους και τη συνήθεια να διεκδικούν ευρωπαϊκά τρόπαια προσπαθούν να διαστρεβλώσουν την ρεαλιστική προσέγγιση των πραγμάτων.
«Τουλάχιστον να το παλεύαμε» θα πει κάποιος, αλλά υπάρχουν φορές που άλλο το «μπορώ» κι άλλο το «θέλω». Τι κάνει κάποιον να πιστεύει πως αυτός ο Παναθηναϊκός έχει τον χαρακτήρα να αντισταθεί απέναντι στην πιο... πυραυλοκίνητη ομάδα στην Ευρώπη, όταν δεν έχει επιδείξει χαρακτήρα σε κανένα από τα φετινά εκτός έδρας παιχνίδια;
Ο Παναθηναϊκός θα πρέπει πρώτα να «χτίσει» τον χαρακτήρα του, να σταθεροποιήσει την απόδοσή του, να καταλάβει και ο ίδιος ποιο είναι το πραγματικό του πρόσωπο κι όταν πλέον το πράξει, τότε θα έχει κάνει το πρώτο βήμα για να αντιστέκεται σε τέτοιες καταστάσεις. Δεν είναι εύκολο να αντέξεις απέναντι σε μια ομάδα με τέτοια ποιότητα κι αυτά τα ηρωικά με τις φουστανέλες και το «κεφάλι ψηλά» ταιριάζουν σ' άλλες εποχές κι όχι στον Παναθηναϊκό που έχει έξι αστέρια στην πλάτη του...
Το μεγάλο ερώτημα πλέον είναι αν η σειρά θα συνεχίσει κάπως έτσι ή αν ο Παναθηναϊκός θα μπορέσει τουλάχιστον να σηκώσει ανάστημα. Κάποτε ο Ιτούδης, ως συνεργάτης του Ομπράντοβιτς έλεγε πως στα πλέι οφ δεν χωράνε συναισθηματισμοί κι αυτό θα πρέπει να αποτελέσει οδηγό για τον Ιβάνοβιτς και τους παίκτες του.
Την Πέμπτη είναι ένα άλλο παιχνίδι, η ΤΣΣΚΑ παραμένει το αδιαφιλονίκητο φαβορί, αλλά οι «πράσινοι» θα πρέπει να βρουν κάτι που αν μη τι άλλο θα αναγκάσει τον Ιτούδη να σκεφτεί. Ειλικρινά, δεν έχω ιδέα τι θα μπορούσε να είναι αυτό απέναντι σε μια ομάδα που προβάλει φαβορί σ΄όποιον ρυθμό κι αν προσπαθήσεις να παίξεις.
Να τρέξεις; Το πιθανότερο είναι πως το κοντέρ θα σταματήσει στους 100. Να παίξεις «πέντε εναντίον πέντε», θα στηθεί αντίσκηνο στη ρακέτα και θα σε εξοντώσουν οι Κάουν, Χάινς κλπ. Να προσπαθήσεις να «ποστάρεις»; Ποιον και απέναντι σε ποιον αντίπαλο, όταν η ΤΣΣΚΑ έχει τρεις παίκτες με διαφορετικά χαρακτηριστικά σε κάθε θέση;
Και δυο λόγια για τον Ιβάνοβιτς... Θα επιμείνω στην άποψή μου πως τα όποια λάθη τακτικής του Μαυροβούνιου είναι λεπτομέρειες μπροστά στα προβλήματα ποιότητας και ποσότητας του ρόστερ. Η μεγάλη μου ένσταση αφορά στον Λαουάλ και την επιλογή που έγινε πριν από δύο μήνες. Ο Αμερικανός επιλέχθηκε για να κάνει συγκεκριμένα πράγματα που τόσο έλειπαν στον Παναθηναϊκό, αλλά τελικά βρέθηκε στην εξέδρα για να προτιμηθεί ο νεαρός Παπαγιάννης που κι αυτός με την σειρά του παρακολούθησε το παιχνίδι από τον πάγκο.
Αν ο Λαουάλ αποδεικνύεται «κακή επιλογή», τότε την ευθύνη τη φέρει αυτός που τον επέλεξε, δηλαδή ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς. Αν πάλι δεν έχει καταφέρει να προσαρμοστεί σ' αυτά που ζητάει η ομάδα, τότε πάλι είναι θέμα του προπονητή να τον εντάξει στο ρόστερ. Και κουβέντες περί προσαρμογής, όταν έχουμε διανύσει δύο μήνες δεν επιτρέπεται να γίνονται, γιατί τότε μιλάμε για προβληματικό παίκτη και επιστρέφουμε στο πρώτο σενάριο της «κακής επιλογής».
Υ.Γ: Πραγματικά αστεία αλλά απόλυτα φυσιολογική η εικόνα της άμυνας της ΤΣΣΚΑ, όταν ο Νέλσον βρισκόταν στο παρκέ. Ο Τεόντοσιτς ήταν κυριολεκτικά στα έξι μέτρα απόσταση και... προσευχόταν να πάρει την προσπάθεια ο Αμερικανός του Παναθηναϊκού. Το 'κανε κάποτε, με την ίδια «θρασύτητα» και ο Ομπράντοβιτς απέναντι στην Μπαρτσελόνα και είναι το σημείο που αντιλαμβάνεσαι πως ο αντίπαλός σου αισθάνεται πως έχει να αντιμετωπίσει έναν παίκτη λιγότερο στην άμυνά του. Αν είσαι ο στόχος, στην προκειμένη περίπτωση ο Νέλσον, από τη μία σε πεισμώνει, από την άλλη σε σκοτώνει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου