«Λούζερ» την είπαμε, «λυγίζει στα δύσκολα» της είπαμε, «παίζει μόνο με το ταλέντο» της γράψαμε, αλλά η αλήθεια είναι πως είχε φτάσει το πλήρωμα του χρόνου για να κάνει το «κλικ» παραπάνω. Μετά από χαμένους τελικούς, δισταγμούς σε μεγάλα ματς και απογοητεύσεις, το «φρούτο» ωρίμασε και η πιο «σκληρή» Ρεάλ των τελευταίων 10 χρόνων έφτασε επιτέλους στην κορυφή, σπάζοντας την αρνητική παράδοση που κρατά από το 1995!
Να πω την αλήθεια βγάζω το καπέλο στον Νίκο Παπαδογιάννη που μια βδομάδα σχεδόν στην Μαδρίτη μας λέει και μας ξαναλέει για τους «σκληρούς» που κρίνουν τελικούς. Μια μας έλεγε για τον Αργεντίνο Νοτσιόνι, μια για τον Μεξικάνο Αγιόν, μια για τον «πολεμιστή» Ματσιούλις, αλλά εμείς είχαμε πάντα ένα «αλλά...» να του λέμε.
Οπως αποδείχτηκε για πολλοστή φορά οι τελικοί είναι για «πολεμιστές» και παίκτες με μεγάλη καρδιά και ο Λάσο φρόντισε το καλοκαίρι να πάρει τρεις τουλάχιστον τέτοιους. Δεν έχει σημασία τι έκαναν κάποιοι εξ αυτών στη διάρκεια της σεζόν, η ουσία είναι πως στο ένα παιχνίδι που χρειαζόταν να πάρουν την... ασπίδα τους το έκαναν και με το παραπάνω. Το αποκορύφωμα βεβαίως ήταν το μεγάλο τρίποντο του Νοτσιόνι 3:45 πριν από το φινάλε για το 65-55, τρίποντο που θέλει «καρύδια» για να το επιχειρήσεις.
Με το γυαλισμένο μάτι του Ολυμπιακού να προσπαθεί την ανατροπή, τη Ρεάλ να έχει κάνει δύο λάθη άγχους, ο Αργεντίνος πήρε την μπάλα στα 6,75μ. και με άμυνα μπροστά του πήρε την απόφαση που ελάχιστοι θα έπαιρναν. Εκτέλεσε, έκανε το +10 και ουσιαστικά «έκοψε» μια για πάντα τα πόδια του Ολυμπιακού.
Είχε προηγηθεί ένα εκπληκτικό πρώτο ημίχρονο του Γιόνας Ματσιούλις, ίσως το καλύτερό του στη φετινή Ρεάλ, με 9 πόντους, 2/2 τρίποντα, 1/1 δίποντα και προσπάθεια να κάνει ό,τι έκανε ως παίκτης του Παναθηναϊκού κόντρα στον Ολυμπιακό: Να ποστάρει δηλαδή τον Λοτζέσκι και να δημιουργήσεις καταστάσεις για ελεύθερο σουτ ή για παιχνίδι ένας εναντίον ενός. Προσθέστε, τον εκπληκτικό Κάρολ που «ντύθηκε» Σπανούλης κι έτσι διαμορφώνεται σιγά - σιγά το παζλ του ματς.
Κι επειδή κατά καιρούς ο Λάσο έχει ακούσει τα εξ αμάξης, θα πρέπει να του απονεμηθούν τα εύσημα για τη φετινή Ρεάλ που μπορεί να μην πήγε τρένο από την αρχή μέχρι το τέλος, αλλά παρουσιάστηκε πνευματικά και αγωνιστικά έτοιμη στα ματς που έκριναν τίτλο. Ολες οι επιλογές του αποδείχτηκαν «λίρα 100», ενδεχομένως αυτή η «σκληράδα» που έβγαλαν οι Ματσιούλις, Νοτσιόνι, Αγιόν (στον ημιτελικό), Ρίβερς που αποκτήθηκαν το καλοκαίρι να ήταν και η βασική διαφορά της φετινής Ρεάλ από όλες τις προηγούμενες.
Ο Ολυμπιακός ήθελε, αλλά δεν μπορούσε. Από τη μία «άδειασε» από την υπερπροσπάθεια του ημιτελικού και από την άλλη δεν είδε στα μάτια της Ρεάλ το φοβισμένο βλέμμα της ΤΣΣΚΑ που θα μπορούσε να του ανάψει την σπίθα για την αντεπίθεση. Ενδεχομένως, αν ο Νοτσιόνι δεν είχε εκτελέσει με τόση ψυχραιμία για το 65-55, τα πράγματα να ήταν ολίγον διαφορετικά, αλλά με τα «αν...» δεν γίνεται ποτέ κουβέντα.
Ετσι, ο κακός Σπανούλης, όπως και στον ημιτελικό μέχρι το 37', δεν είχε αυτή τη φορά την ευκαιρία να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Δεν υπήρχαν οι συνθήκες για να πάει το ματς μέχρι το 37' κι εκεί κάπου να «μιλήσει» το refuse to lose των «ερυθρόλευκων».
Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, ο Ολυμπιακός δικαιούται να αισθάνεται απόλυτα πετυχημένος για τη φετινή πορεία του. Εκανε δύο υπερβάσεις, η πρώτη ήταν η παρουσία στο φάιναλ φορ και η δεύτερη η πολύ μεγάλη νίκη επί της ΤΣΣΚΑ. Ενδεχομένως να μπορούσε κάτι καλύτερο στον τελικό, αλλά είναι αλήθεια πως η Ρεάλ είχε μεγαλύτερη ποιότητα, ποσότητα από τον Ολυμπιακό, «δίψα» και «καρδιά» από οποιαδήποτε άλλη ομάδα είχαν αντιμετωπίσει μέχρι σήμερα οι «ερυθρόλευκοι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου