Αν κάποιος επιδιώξει να βάλει μια γραμμή σ' έναν απολογισμό μετά την επιστροφή του Ηρακλή στη Super League, προφανώς δεν θα περιοριστεί στα «στενά όρια» της φετινής καταπληκτικής προσπάθειας. Θα γυρίσει πίσω τον χρόνο αρχικά στις διαδοχικές αποφάσεις ΕΠΟ, Super League και Ε.Ε.Α. που υποβίβασαν τον αγωνιστικά διασωθέντα δύο αγωνιστικές πριν το φινάλε Ηρακλή στην τότε Δ' Εθνική κατηγορία, εις το... όνομα της κάθαρσης του ποδοσφαίρου. Το ότι έκτοτε πλήθος ομάδων δεν έχουν αδειοδοτηθεί, πως έχουν δει το φως της δημοσιότητας συνομιλίες που προκαλούν ποδοσφαιρική φρίκη είναι γνωστό. Θα χρειαστεί να γυρίσει πίσω τον χρόνο σ' εκείνο το μουντό απόγευμα της 6ης Νοέμβρη στην Καλλικράτεια, να θυμιθεί τις εικόνες των χιλιάδων οπαδών του Ηρακλή στα κεραμίδια, τα δέντρα, τους πυλώνες της ΔΕΗ για να στηρίξουν τα 16χρονα αμούστακα παιδιά που σήκωναν το απίστευτο βάρος εκείνης της περιόδου. Τους αγώνες στην Κρανούλα, την Τσαριτσάνη, την Αναγέννηση Σερρών... Στιγμές που ατσάλωσαν όλους παρά τον κόμπο στον λαιμό και το τρέμουλο στα χέρια από την οργή. Θα χρειαστεί να θυμηθεί την σχεδόν δεύτερη γενοκτονία της μη ανόδου στον αγώνα με τον Παναιτωλικό, την ερειπωμένη Μίκρα του περασμένου καλοκαιριού με τα... αγριόχορτα στα γήπεδα, τα σενάρια περί επιστροφής στη FL2 και την απόγνωση για να βρεθεί λύση.
Θα θυμηθεί ευκολότερα όμως την σωτήρια έλευση του Σπύρου Παπαθανασάκη, τη σημαντική συμμετοχή του Μάκη Σεντελίδη, την επιμονή του Νίκου Παπαδόπουλου και των συνεργατών του να συνεχίσουν στην ομάδα, το ιδανικό «χτίσιμο» με την παρουσία του Παύλου Μυροφορίδη. Θα θυμηθεί την «γκρίνια» για τις επιλογές των «αγνώστων» Σαραμαντάδων-Ζιαμπάρηδων-Κυριακίδηδων, το ότι δημιουργήθηκε θέμα Παπαδόπουλου λόγω αποτελεσμάτων στην προετοιμασία... Θα θυμηθεί την αλύγιστη, ασταμάτητη, απτόητη παρουσία και στήριξη των οπαδών της ομάδας, της Αυτόνομης Θύρας 10, σε κάθε γήπεδο της Ελλάδας. Θα θυμηθεί το εκρηκτικό ξεκίνημα, τη σταθερή συνέχεια, την εκπληκτική πορεία στο Κύπελλο, την πικρία για την απώλεια του εισιτηρίου για τον τελικό. Θα θυμηθεί τη «φλόγα» που είχαν μέσα τους τα παλικάρια του Παπαδόπουλου, τη «δίψα» όλων σε κερκίδα και γήπεδο, τις απίστευτες στιγμές με τα αδιάκοπα συνθήματα μιας ώρας μετά το τέλος του αγώνα με την Αναγέννηση Καρδίτσας, την κατάληψη της Νέας Σμύρνης και της Ξάνθης, της αποστομωτικής πρόκρισης μέσα στην Τρίπολη επί του ευνοούμενου του 2011 τοπικού Αστέρα.
Ο Ηρακλής είναι πάλι στη Super League. Και δεν πανηγυρίζει κανείς γι' αυτό ως γεγονός. Πανηγυρίζει για την αγωνιστική άνοδο, με την αξία, με το σπαθί του, με τη μαγκιά του. Στο γήπεδο, στις τέσσερις γραμμές. Εκεί όπου έμαθε να αγωνίζεται. Και φέρνει αυτές τις εικόνες απέναντι στις δικαστικές αποφάσεις, τους εξωαγωνιστικούς υποβιβασμούς στα γραφεία. Γι' αυτό αποκτά μεγαλύτερη αξία. Ακόμη μεγαλύτερη όμως είναι η προοπτική. Την οποία δημιουργεί η σταθερά αξιόπιστη και φερέγγυα παρουσία του Σπύρου Παπαθανασάκη, ο εκμηδενισμός των οφειλών σε παλιούς παίκτες, το όραμα που έχει για την απογείωση της Μίκρας, της ίδιας της ομάδας, τη «φλόγα» και του ίδιου για έναν Ηρακλή υπερήφανο, δυνατό και αυτόνομο. Η προοπτική που δημιουργεί η μεθοδικότητα του Νίκου Παπαδόπουλου, η ποιότητα της ομάδας, η οικογένεια που έχουν δημιουργήσει αυτοί που έγιναν φίλοι στα αποδυτήρια.
*Πηγή: metrosport.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου