Δευτέρα 13 Ιουλίου 2015

Ο βιασμός που έφερε το τέλος της αθωότητας!!


Θα έρθει η στιγμή που ο ιστορικός του μέλλοντος με φρίκη θα διαπιστώσει πως ο βιασμός της 13ης Ιουλίου συνιστά εξευτελισμό μεγαλύτερο από εκείνους που επιφύλασσαν οι νικητές πολέμων στους ηττημένους.

Ο βιασμός που έφερε το τέλος της αθωότητας
Με καθαρά οικονομικούς όρους, η συμφωνία της Ελλάδας με τους εταίρους της μπορεί να αναγνωσθεί ποικιλοτρόπως. Ο καθένας με βάση τις γνώσεις, τα στερεότυπα, την πολιτική του σκέψη ή τους opinion makers που επιλέγει να καθοδηγούν τη γνώμη του, είναι σε θέση να κρίνει κι ενδεχομένως να μιλήσει για το «λιγότερο δυνατό κακό» περιγράφοντας το «πάρε-δώσε» της συνόδου κορυφής.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Τώρα λοιπόν που σώσαμε τις τράπεζες κι εξασφαλίσαμε ένα τρίτο πακέτο διάσωσης συνοδευόμενο από νέες ανάγκες μεταρρυθμίσεων, μήπως ήρθε η ώρα να αφήσουμε για λίγο στην άκρη όρους όπως το ΑΕΠ, τους ρυθμούς ανάπτυξης, τα Μνημόνια (που έτσι κι αλλιώς οι περισσότεροι τα αντιλαμβάνονται κατά το δοκούν) και να ασχοληθούμε με τα πραγματικά διδάγματα της κρίσης που βιώνουμε;

Όσα διαδραματίστηκαν τις τελευταίες ημέρες είχαν –μεταξύ άλλων- ένα βασικό αποτέλεσμα: Τον πολυεπίπεδο θάνατο των ψευδαισθήσεων.

Η κυβέρνηση Τσίπρα και ο ίδιος προσωπικά υπέστη έναν άνευ προηγουμένου πολιτικό και επικοινωνιακό βιασμό αφού υποχρεώθηκε σε άτακτη υποχώρηση και παράδοση δίχως όρους. Σε αντίθεση με όσα έλεγε, εκείνο που σκίστηκε μέσα σε μια μέρα δεν ήταν το Μνημόνιο, αλλά οι προεκλογικές δεσμεύσεις του, το φιλολαϊκό (ή λαϊκίστικο) πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και κυρίως η κεντρική θεωρία της Αριστεράς πως η οικοδόμηση ενός λιγότερο… καπιταλιστικού κόσμου είναι στόχος εφικτός.

Όταν ο πρωθυπουργός αντίκρισε τη μεγάλη εικόνα –και για να συμβεί αυτό χρειάστηκε να δει τα πράγματα από μέσα- επέλεξε το δρόμο της ταπείνωσης. Ένα δρόμο που κάποιοι ίσως αποκαλέσουν στροφή στο ρεαλισμό. Έχουν δίκιο… Αυτός ο ρεαλισμός, όμως, δεν περιορίζεται στη διαπίστωση πως το συγκεκριμένο μοντέλο λειτουργίας που προτείνεται αποτελεί μονόδρομο. Αυτό, ας υποθέσουμε για την οικονομία της συζήτησης, πως το καταλάβαμε όλοι ή σχεδόν όλοι πια.

Η τραγικότερη διαπίστωση όλων είναι πως έννοιες όπως «λαϊκή ετυμηγορία», «εθνική κυριαρχία», «κοινοβουλευτική δημοκρατία», «διάκριση των εξουσιών» δεν αποτελούν τίποτα παραπάνω από βαρύγδουπες εκφράσεις που πλέον θα συναντώνται μόνο στα στόματα λαοπλάνων πολιτικάντηδων και εκθέσεις ιδεών μαθητών γυμνασίου.

Στην πράξη και με αφορμή την περίπτωση της Ελλάδας, κατέστη σαφές πως τα παραπάνω δεν είναι τίποτα περισσότερο από «ενοχλητικά κατάλοιπα» των μεγάλων επαναστάσεων που έλαβαν χώρα πριν μερικούς αιώνες και σμίλεψαν το δυτικό τρόπο σκέψης. Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές οφείλουμε να αποδεχθούμε την ήττα. Όχι εκείνη του Τσίπρα –αυτή είναι ολοφάνερη- αλλά κυρίως εκείνη των ιδεολογιών, της αθωότητας και των ψευδαισθήσεων.

Είναι πιθανό τα μέτρα που προβλέπει αυτή η συμφωνία να φέρουν κάποιο θετικό αποτέλεσμα. Άλλωστε, μετά από πέντε χρόνια λιτότητας και με τουλάχιστον τρία ακόμη μπροστά μας, έστω και νομοτελειακά, θα έρθει και η στιγμή της ανάπτυξης. Εκείνο που μάλλον δεν θα επιστρέψει ποτέ είναι η εμπιστοσύνη πως το Σύνταγμα και οι νόμοι ενός κράτους αποτελούν οιοδήποτε τείχος προστασίας για τους πολίτες μιας χώρας και τις ανάγκες τους. Ανεξάρτητα με τις πεποιθήσεις του καθενός, οφείλουμε να παραδεχθούμε πως στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα το σύστημα πήρε την εκδίκησή του και μέσω αυτής της ταπείνωσης έγινε ξεκάθαρο το συγκλονιστικό έλλειμμα δημοκρατίας που θα αποτελεί πια μόνιμο σύντροφο στα επόμενα βήματά μας. Η 11η Σεπτεμβρίου και ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας υπήρξε το όχημα που μας οδήγησε στην «ανάγκη» περιορισμού των ατομικών ελευθεριών. Η σημερινή συμφωνία –ακόμη κι αν εν πολλοίς οφείλεται σε κακή διαπραγμάτευση- σκιαγραφεί μια νέα «ανάγκη» που δημιούργησαν οι συνθήκες του σύγχρονου κόσμου. Εκείνη της απόλυτης και άνευ όρων συνθηκολόγησης κι εκχώρησης εθνικού πλούτου και κυριαρχίας, μιας εξέλιξης που ξεγυμνώνει το διακοσμητικό ρόλο των κυβερνήσεων και επιτρέπει ωμές παρεμβάσεις ενός «αόρατου» εξωτερικού παράγοντα που αγνοεί κάθε λογής σύνορα, όρια και κόκκινες γραμμές.

Για μια ανάσα ρευστότητας εκχωρήσαμε περίπου τα πάντα. Ένας θεός ξέρει πού θα φτάναμε εάν μας το ζητούσαν… *Πηγή: sport-fm.gr*

Δεν υπάρχουν σχόλια: