ADVERTISEMENT
Στις παραπάνω 459 λέξεις προσπαθώ να εξηγήσω ότι η στιγμή είναι μια ιστορική συγκυρία. Προσπαθώ να πω ότι ο Αλέξης Τσίπρας στο τέλος μιας 17ωρης διαπραγμάτευσης, η οποία ήταν το τέλος όλης αυτής της προσπάθειας των τελευταίων ημερών, έχει δημιουργήσει το momentum. Δανείζομαι τον όρο που χρησιμοποιούμε στο αθλητικό παιχνίδι διότι δεν βρίσκω καλύτερο προκειμένου να γίνω κατανοητός. Στην πλειοψηφία μας έχουμε καταλάβει τι έχει συμβεί. Συνεπώς έχει δημιουργηθεί εθνική συνείδηση, χτισμένη πάνω στα πρωτοσέλιδα γαλλικών, ιταλικών, αγγλικών, ακόμη και γερμανικών εφημερίδων που αποτύπωσαν στα πρωτοσέλιδά τους αυτό που επιχείρησε να ολοκληρώσει στη διάρκεια της νύχτας η Γερμανία. Στην πλειοψηφία μας έχουμε αναγνωρίσει ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει αυτό που δεν είχαν όλοι οι προκάτοχοί του: συνείδηση. Πιθανόν να έχει ήδη αποδειχθεί ή να αποδειχθεί ότι δεν έχει άλλες βασικές δεξιότητες που δημιουργούν τον ιδανικό κυβερνήτη της Ελλάδας. Εχει όμως το κύριο γνώρισμα που απαιτεί η στιγμή και το εθνικό συμφέρον: φιλότιμο. Ενας λαός με συνείδηση και ένας ηγέτης με φιλότιμο δημιουργούν περιβάλλον για να αλλάξει επιτέλους η Ελλάδα και να γίνει κανονική χώρα.
Στη διάρκεια αυτής της δραματικής νύχτας, επιχειρώντας να φέρω εαυτόν στη θέση του Τσίπρα, με θυμόμουν ως διευθυντή ενός εντύπου να δίνω μάχη σε μια πολύωρη σύσκεψη με τους διοικητές της εκδότριας εταιρείας για να προστατέψω περίπου 60 θέσεις εργασίας, να κρατήσω στην επαγγελματική ζωή 60 ανθρώπους που πίστευα ότι έκαναν καλά τη δουλειά τους, ότι δεν ήταν κοπρίτες, ότι δεν ήταν λαμόγια, ότι λειτουργούσαν με επαγγελματισμό και ευσυνειδησία και ότι είχαν ήδη δοκιμαστεί με περικοπές εξόδων και μειώσεις μισθών και είχαν αντέξει. Δεν είχα κοιμηθεί για εβδομάδες τον προηγούμενο καιρό. Μπήκα με το στομάχι σπασμένο στο τραπέζι αυτής της κουβέντας. Βγήκα εξοντωμένος μετά από τέσσερις ώρες σκληρής κουβέντας. Κι από το επόμενο πρώτο δευτερόλεπτο έκαψα το κεφάλι μου τρέχοντας σενάρια επιλογών που έβλεπα μπροστά μου προκειμένου να καταφέρω να αλλάξω την προοπτική του εντύπου προκειμένου αυτό όχι απλώς να κρατήσει στην επαγγελματική ζωή 60 ανθρώπους αλλά να τους κάνει 70. Για μέρες μετρούσα άσπρες τρίχες να ξεφυτρώνουν στο κεφάλι μου. Για πολύ καιρό πάλευα να βρω γαλήνη ώστε να ξαναβρώ τον ύπνο μου. Για χρόνια πάλεψα για να ελαφρύνω τη συνείδησή μου και να επουλώσω τις πληγές που άφησε στο μέσα μου αυτή η δίνη. Αν είναι δύσκολο να κοιμηθείς όταν νιώθεις, δικαιολογημένα ή όχι, ότι έχεις στην πλάτη την ευθύνη να προστατέψεις τις συνθήκες ζωής 60 ανθρώπων που σε εμπιστεύτηκαν, πώς είναι να προσπαθείς να κοιμηθείς με την ευθύνη ότι η στάση σου καθορίζει σε βαθμό περίπου απόλυτο το σήμερα και το αύριο της ζωής 11+ εκατομμυρίων ανθρώπων, των οποίων η μεγάλη πλειοψηφία σε έχει εμπιστευθεί; Η απάντηση σε αυτή την ρητορική ερώτηση είναι ο βασικός λόγος για τον απεριόριστο ανθρώπινο σεβασμό που έχω σε έναν περίπου συνομήλικό μου για τη στάση που κράτησε ως Πρωθυπουργός της Ελλάδας στην πιο σκληρή επίθεση που έχει αυτή δεχθεί από ξένους στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών.
Εχω άποψη, αλλά την κρατώ για να τη μοιράζομαι με τους φίλους μου, σε σχέση με το αν τα έκανε όλα καλά ή όχι ο Τσίπρας στη διάρκεια των τελευταίων μηνών, διότι δεν είμαι ειδικός. Σε αυτό το κείμενο όμως μοιράζομαι μαζί σας τη διαπίστωσή μου ότι χάρη στους χειρισμούς του από τη στιγμή που έκλεισαν οι κάλπες του δημοψηφίσματος μέχρι σήμερα κατάφερε να διώξει τους δύο μεγαλύτερους εχθρούς της σημερινής Ελλάδας: αυτόν της άτακτης χρεοκοπίας και αυτόν του εμφυλίου πολέμου. Από τα ξημερώματα της 13ης Ιουλίου οι μεγάλοι εχθροί των φανατικών της “να φύγουμε από την Ευρωζώνη” άποψης είναι ή ο Τσίπρας ή οι Γερμανοί και οι δορυφόροι τους. Επαψαν να είναι οι διπλανοί τους, δηλαδή οι Ελληνες του “ναι”, οι “ναιναίκοι”. Και το ίδιο ισχύει για τους φανατικούς “ναιναίκους”. Από το ξημέρωμα δεν τους φταίνε όσοι ψήφισαν “όχι”. Τους φταίει ο Τσίπρας, η κυβέρνηση, οι ξένοι, πάντως όχι ο διπλανός τους που ψήφισε “όχι”. Γι' αυτό η νύχτα της 12ης και το ξημέρωμα της 13ης Ιουλίου μπορούν να αποδειχθούν ιδανικός πρόλογος για ένα νέο, σπουδαίο κεφάλαιο της νέας ελληνικής ιστορίας.
Ολα αυτά βεβαίως θα πάνε χαμένα αν ο Αλέξης Τσίπρας εξοντωθεί πολιτικά είτε από τους εσωκομματικούς εχθρούς του είτε από τα λαμόγια του χθες και τα συμφέροντα του χθες. Διότι ο Τσίπρας είναι ο μόνος Ελληνας που μπορεί να πείσει στη δεδομένη στιγμή ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων ότι στη δοκιμασία που αρχίζει από αύριο θα σηκώσουμε το βάρος όλοι μαζί και μάλιστα κατ' αναλογία και όχι πάλι μόνο οι μισθοσυντήρητοι, οι συνταξιούχοι, οι φτωχοί, οι άνεργοι και οι απελπισμένοι. Κι είναι ο μόνος Ελληνας που μπορεί να πείσει ένα μεγάλο μέρος της Ευρώπης και του πλανήτη για το δίκιο των Ελλήνων, διότι κατάφερε να αποδείξει σε όλο τον πλανήτη ότι η Γερμανία επιτέθηκε σε ένα κράτος και έναν λαό που τόλμησε να πει “ως εδώ” και “όχι” στην υποδούλωσή του.
Επιστρέφοντας στην πατρίδα του μετά από αυτή τη μάχη, ο Τσίπρας θα γυρέψει στο βλέμμα σου, στα λόγια σου, στη συμπεριφορά σου να διακρίνει αν έβαλες τον εαυτό σου στη θέση του, αν κατανόησες, αν συνειδητοποίησες τι έχει συμβεί και τι θα συνέβαινε αν εκείνος τραβούσε την χώρα προς την κατεύθυνση που του έδειξε ο Σόιμπλε. Είναι ένας νέος άνθρωπος που αποδεδειγμένα και τεκμηριωμένα πλέον τρέφεται από τα συναισθήματα που του δημιουργείς και πορεύεται με πυξίδα το φιλότιμό του. Προτού σχολιάσω αν έκανε ή όχι καλά, αν πέτυχε ή όχι την καλύτερη συμφωνία που θα μπορούσε, αν έχει κυβερνήσει σωστά ή όχι και αν έχει γενικώς συμπεριφερθεί όπως ο Ελληνας φανταζόταν πριν από έξι μήνες, όταν του έδινε με την ψήφο του τη δύναμη για να διοικήσει την Ελλάδα, κάνω την ιεράρχησή μου, μετριέμαι με τον εαυτό μου, αναμετρώμαι με τις ευθύνες μου και δηλώνω τον σεβασμό μου προς έναν συμπατριώτη μου για τη μάχη που έδωσε. Δεν τον θαυμάζω επειδή έμεινε όρθιος, αλλά επειδή στην πρώτη αποτίμηση της επίδοσής του διαπιστώνω ότι γλίτωσε την Ελλάδα από την άτακτη χρεοκοπία και “ανάγκασε” όλο τον πλανήτη να δει αυτό που οι Ελληνες ζούμε εδώ και μια 5ετία: την ταπείνωση σε όρια εξαθλίωσης ενός ολόκληρου λαού από τους Γερμανούς.
ΥΓ. Αυτό το τελευταίο, η διαπίστωση ότι με τη στάση τους η Μέρκελ και ο Σόιμπλε δημιουργούν μίσος των Ελλήνων, και όχι μόνο, για την Γερμανία θα έπρεπε από το ξημέρωμα να αποτελεί τον μεγαλύτερο προβληματισμό όλων των ευρωπαϊκών κρατών. Κι ίσως πίσω από αυτό το νέο ιστορικό δεδομένο να κρύβεται η έξτρα βάση για να στηρίξουμε πάνω της την ελπίδα να ξαναζήσουμε κάποτε με μεγαλύτερη αξιοπρέπεια στην Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου