Και δεν τον έριξε κανένας άλλος, παρά εμείς οι ίδιοι. Οι παθογένειες δεκαετιών ολόκληρων, η ανοχή σε ένα άρρωστο κράτος, η υποδαύλιση της νοοτροπίας του παράσιτου, ήταν βέβαιο ότι κάποτε θα έρχονταν να μας δαγκώσουν τον πισινό.
Όταν πηγαίνεις στον πόλεμο με μοναδικό όπλο μία σπασμένη σφεντόνα και εκλιπαρείς τον νικητή για λίγη λύπηση, μπορείς να κερδίσεις μόνο σκόρπιες μάχες. Στο τέλος, θα συνθηκολογήσεις και θα παραδώσεις τη σημαία άνευ όρων.
Κι αν κάνει το λάθος να σηκώσεις κεφάλι, θα σε βομβαρδίσουν δίχως έλεος. Στα συμβατικά όπλα θα προστεθούν και αδυσώπητα χημικά. Για να μη βγάλουν γλώσσα ούτε τα παιδιά σου, ούτε -το σημαντικότερο- οι γείτονές σου.
Εσείς θα δανείζατε άλλα χρήματα σε αυτό το κράτος; Θα δίνατε άλλη ψήφο ανοχής σε αυτό το έθνος; Εγώ, πάντως, όχι, όχι αν ήμουν κυνικός Γερμαναράς. Ούτε μισό πφένιχ.
Ο Ελληναράς θα απαντήσει ότι αισθάνεται ευτυχής, επειδή δεν είναι ανελέητος, ψυχρός Γερμαναράς. Έχει ψυχή ο Έλληνας και καταλαβαίνει τι θα πει αλληλεγγύη. Μπορεί και να συμφωνήσω μαζί του.
Πρώτα όμως θα πρέπει να μαζέψω τα συντρίμμια μου και να σταθώ ξανά στα πόδια μου. Να γίνω αυτάρκης και να πάψω να ζητώ δανεικά. Να βγάλω από πάνω μου τα κουρέλια.
Τότε θα μου επιτρέψει η ιστορία να γίνω και εγώ ανελέητος και ψυχρός. Όχι όμως νωρίτερα. Εάν πιάσω τον Γερμανό τουρίστα και τον πετάξω στη θάλασσα, θα είμαι χειρότερος από τον Σόιμπλε. Θα είμαι ανάπηρος στο μυαλό.
Μέχρι τότε, δεν έχω άλλο εφόδιο εκτός από τον καθρέφτη μου.
Αλλά ο καθρέφτης είναι το καλύτερο εφόδιο που θα μπορούσα να βρω. Θα έπρεπε να τον πάρω αγκαλιά από την πρώτη κιόλας μέρα της κρίσης.
Η ιδανική άμυνα είναι η αυτοκριτική. Όποιος έχει αλλεργία σε αυτήν χάνει τον πιο πολύτιμο σύμμαχο. Και πέφτει αύτανδρος στην παγίδα των δημαγωγών, όποιο κι αν είναι το χρώμα της στολής που αυτοί φοράνε.
Η Ευρώπη φέρθηκε στην Ελλάδα απάνθρωπα και τιμωρητικά. Αυτό είναι αναμφισβήτητο και πανθομολογούμενο. Μέσα μου κλαίω και οργίζομαι.
Δεν ωφελεί όμως η μεμψιμοιρία. Η Ευρώπη μας έδωσε χειροπόδαρα με το σχοινί που εμείς της δώσαμε.
Τα περισσότερα από τα μέτρα του νέου Μνημονίου -όχι τα φορομπηχτικά αλλά τα αναπτυξιακά- δεν είναι καινούρια, αλλά συσσώρευση όλων όσων έπρεπε να γίνουν από το 2010 κιόλας. Στην πραγματικότητα, έπρεπε να εφαρμόσουμε πολλά από αυτά χωρίς να μας το ζητήσει κανείς.
Εάν ο Βαρουφάκης είπε μία σωστή κουβέντα στους 5 μήνες της θητείας του, ήταν ότι "το 70% του Μνημονίου είναι προς τη θετική κατεύθυνση". Εννοούσε το σκέλος που απαιτεί μεταρρυθμίσεις και υποσκάπτει το πελατειακό κράτος.
Καμία κυβέρνηση δεν διανοήθηκε να πολεμήσει το βόλεμα και τη διαφθορά. Οι προηγούμενες έχασαν το παιχνίδι ανεπανόρθωτα, η καινούρια έχει ακόμη μία πιθανότητα. Αλλά θα παίξει πια με σημαδεμένη τράπουλα και με φορεσιά ζητιάνου.
Δυστυχώς, η καλύτερη άμυνα για το Μνημόνιο είναι να το εφαρμόσουμε.
Το υπέρογκο χρέος δεν το δημιούργησε η Ευρώπη, αλλά η Ελλάδα. Αφετηρία του δεν ήταν κάποια φυσική καταστροφή ή ένας πόλεμος, αλλά η ευμάρεια και η ντόλτσε βίτα.
Η ετυμηγορία του καθρέφτη δεν θα δείξει τον απαίσιο Σόιμπλε, αλλά εμένα, εσένα και τις κυβερνήσεις που ψηφίσαμε. Οι Φινλανδοί και οι Σλοβάκοι είναι αντιπαθητικοί όχι επειδή μας βάζουν τρικλοποδιές, αλλά επειδή έχουν δίκαιο.
Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος επέστρεψαν από τις Βρυξέλλες με το βλέμμα του ανθρώπου που υπέστη βασανιστήρια. Από τη διαπραγμάτευση των 17 ωρών, οι ξένοι βγήκαν ατσαλάκωτοι και φρέσκοι, ενώ οι Έλληνες ετοιμόρροποι. Κι ας είχαν το πλεονέκτημα της νεαρής ηλικίας.
Πολεμά ξεκούραστος όποιος πολεμά με πυρηνικά. Όχι με μια σπασμένη σφεντόνα.
"Έπρεπε να σηκωθεί να φύγει ο Τσίπρας", φώναζε από την Αθήνα το σκυλί του Παβλόφ. "Να τους πει να πάνε να γ*μηθούνε. Τέτοια Ευρώπη δεν τη θέλουμε".
Αυτοί να πάνε να γ*μηθούνε και εμείς να πάμε, πού ακριβώς;
Στην ασύντακτη χρεωκοπία, να πού. Άλλος δρόμος δεν υπήρχε. Το φληνάφημα ότι, δήθεν, "δεν έχουμε τίποτε να χάσουμε" εδράζεται σε ψευδαισθήσεις και σε ιδεοληπτικά παραληρήματα.
Προσωπικά πιστεύω ότι η πραγματικότητα μίας άτακτης χρεωκοπίας θα ήταν πολύ χειρότερη από αυτήν που περιγράφουν οι καταστροφολόγοι. Ακόμα και οι πιο ευφάνταστοι!
Ο Έλληνας έχει εύκολη την επανάσταση, αλλά μόνο στα λόγια και στο Τουίτερ.
Τον πρώτο μήνα απόλυτης φτώχειας θα κάνει το σκατό του παξιμάδι για να το φάει, αλλά τον δεύτερο θα μπει νύχτα στο χωράφι του γείτονα. Όχι για να τον βοηθήσει στο όργμα, αλλά για να του κλέψει την κατσίκα. Την επόμενη μέρα, ο γείτονας θα αρπάξει την καραμπίνα και θα την ανάψει στον κλέφτη.
Μετά, έχει μόνο κατηφόρα. Κατηφόρα χωρίς χρηματοδότηση, χωρίς παραγωγή, αλλά με χρέος που θα τρέχει, σε σκληρό νόμισμα. Και με απόλυτη διεθνή απομόνωση. Δανεικά δεν θα μας δίνει πια κανείς.
Δεν ξέρω βέβαια αν αυτό που συνέβη είναι το "μη χείρον". Ουσιαστικά χθες εκχωρήσαμε μέρος της εθνικής κυριαρχίας, ας αντίτιμο για το σωληνάκι οξυγόνου που θα μας κρατησει, όσους κρατήσει, ζωντανούς για την ερχόμενη τριετία.
Καλούμαστε να προχωρήσουμε τρεκλίζοντας, με σχεδόν αβάσταχτο βάρος στους ώμους. Αλλά, ακόμη, όρθιοι.
Και έχουμε να παίξουμε άλλη μια ζαριά. Οι πιθανότητες να μας κάτσει, είναι σαν να ψάχνουμε εξάρες και μόνο εξάρες στο τάβλι: 1 στις 36. Μπορούμε, όμως, να πειράξουμε τα ζάρια.
Αλλά όχι με τον τρόπο που τα πείραξε -ψεύτικες στατιστικές- ο Σημίτης όταν πρωτομπήκαμε στο ευρώ. Τίμια. Να πατάξουμε τις παθογένειες και να αλλάξουμε την Ελλάδα. Με όσους μπορούν και θέλουν να συνεισφέρουν.
Αυτές είναι οι ρήξεις που θα ήθελα εγώ να δω από μία κυβέρνηση Αριστεράς. Ούτε οικουμενικές κυβερνήσεις ούτε συμφιλίωση με τη διαπλοκή ούτε επιστροφή στην εποχή του ρουσφετιού. Η αποτυχία στη διαπραγμάτευση δεν είναι δικαιολογία για πισωγυρίσματα.
Ακόμα κι αν μεθαύριο γίνουν εκλογές, ο Τσίπρας θα τις κερδίσει με 15 μονάδες διαφορά. Το "Οχι" του δημοψηφίσματος δεν τον ωφέλησε στις Βρυξέλλες, αλλά αποτελεί πανίσχυρη ψήφος εμπιστοσύνης.
Έχει λοιπόν στα χέρια του μία χρυσή ευκαιρία για να γράψει ιστορία και να γίνει εθνικός ήρωας. Καλείται να νικήσει το τέρας της Ελλάδας, που είναι πιο ύπουλο από το τέρας της Ευρώπης. Η οικονομική διαπραγμάτευση ήταν εξαρχής χαμένο στοίχημα, η κοινωνική μεταρρύθμιση όχι.
Εάν φανεί προς τα έξω ότι υπάρχει τέτοια βούληση, θα κερδίσουμε ξανά τη συμπαράσταση των "εταίρων" και θα φτάσουμε σε οικονομική ανάπτυξη, όπως έφτασαν ξεκινώντας από παρόμοια αφετηρία οι Σλοβάκοι, οι Εσθονοί και οι άλλοι επιστήθιοι εχθροί. Ισως και στην πολυπόθητη αναδιάρθρωση του χρέους, εφ'όσον υπάρχει τέτοια -έστω ισχνή- υπόσχεση.
Τότε δεν θα χρειαστεί να πετάξουμε στη θάλασσα κανέναν, παρά μόνο τον κακό μας εαυτό. Μόνο έτσι θα τιμωρήσουμε τους τιμωρούς.
Όταν όμως ολοκληρωθεί η τριετία, και βγούμε στα χαρακώματα για νέα δανειακή σύμβαση, καλό θα είναι να έχουμε στη φαρέτρα μας μία βιώσιμη εναλλακτική πρόταση. Για να μην είμαστε τόσο ευάλωτοι σε εκβιασμούς.
Η επιστροφή στη δραχμή, την οποία επίμονα ζητούν ακόμη οι υποστηρικτές της ρήξης, δεν είναι σήμερα λύση. Οδηγεί στην εθνική καταστροφή με μαθηματική ακρίβεια. Τους λεονταρισμούς και τις μπλόφες της ελληνικής κυβέρνησης, οι δανειστές τους αντιμετώπισαν με καγχασμούς και αδιαφορία.
Εάν όμως είχε προηγηθεί προεργασία τριών ή πέντε ετών, θα στοιχειοθετούσε μία πραγματική "απειλή" και ένα μαξιλάρι ανακούφισης σε περίπτωση Grexit. Ας πέσει λοιπόν το απαραίτητο λίπασμα, ώστε το καλοκαίρι του 2018 να είμαστε έτοιμοι ακόμα και για εθνικό νόμισμα.
Και ας το θεωρούμε απευκταίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου