“Χειρουργείο” και στο ΠΑΟ – ΑΕΚ!!

Ο Βασίλης Σαμπράκος γράφει για το επόμενο βήμα για να διαρραγεί πλήρως το μέτωπο Σαββίδη – Αλαφούζου – Μελισσανίδη και την ευθύνη όλων για το σημερινό καθεστώς της διαιτησίας.

Το πρώτο βήμα για να διαρραγεί το μέτωπο, όπως αυτό παρουσιαζόταν τον καιρό που οι τρεις τους έβρισκαν νόημα να συναντώνται, έγινε. Ο Ιβάν Σαββίδης και ο Γιάννης Αλαφούζος βρέθηκαν να τσακώνονται το βράδυ της Κυριακής πάνω από τα καμώματα του διαιτητή Αρετόπουλου. Αρχισαν να “τσακώνονται” πριν από το ντέρμπι, κι ο τσαμπουκάς έφτασε στην κορύφωσή του μετά από τη λήξη του. Είναι πλέον σαφές ότι ο πρώτος διπλός στόχος έχει επιτευχθεί. Οι μεν δεν πρέπει να φωνάζουν στο εξής για τη διαιτησία, επειδή στις εντυπώσεις έχουν ήδη ευνοηθεί και οι δε χάνουν το δικαίωμα να φωνάζουν για τη διαιτησία επειδή δεν έχουν ομάδα έτοιμη για πρωταθλητισμό.

ADVERTISEMENT

Το επόμενο βήμα θα είναι να τσακωθούν ο Αλαφούζος με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, αφού το κόλπο δεν έπιασε στο ΠΑΟΚ – ΑΕΚ στην Τούμπα, όταν τα όσα συνέβησαν στο τερέν δεν έδωσαν αφορμή για τσαμπουκά ανάμεσα στον Σαββίδη και τον Μελισσανίδη. Το πρόγραμμα του πρωταθλήματος δίνει τη σπουδαία ευκαιρία για τσαμπουκά χάρη στο ντέρμπι της ερχόμενης Κυριακής: όποιος ευνοηθεί από τη διαιτησία, που στη στιγμή που συζητάμε μοιάζει πιο πιθανό να είναι ο Παναθηναϊκός, δίχως να αποκλείεται φυσικά να είναι αυτή η ΑΕΚ, θα τα βάλει με τον άλλο. Και κάπως έτσι το τέλος του Οκτωβρίου θα βρει το πρώην μέτωπο των τριών κομματιασμένο.
Δική τους είναι η ευθύνη, αυτών των τριών και όσων εκ των υπολοίπων συμμετεχόντων στο πρωτάθλημα ισχυρίζονται ότι δεν έχουν εμπιστοσύνη στη διαιτησία, για αυτό που εξακολουθεί να συμβαίνει στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Διότι δεν κατάφεραν να βρουν στη διάρκεια του περασμένου καλοκαιριού έναν κοινό τρόπο δράσης που θα προκαλούσε τις απαραίτητες αλλαγές στο καθεστώς διοίκησης του ελληνικού ποδοσφαίρου. Δεν απαίτησαν με τη στάση τους να αλλάξει χέρια η διαιτησία και να παραδοθεί εν λευκώ σε έναν ξένο μάνατζερ με εμπειρία, δεν επιχείρησαν να αλλάξουν το καθεστώς της διαιτησίας. Εζησαν αυτό το καλοκαίρι με την προσμονή ότι ο Ανακριτής Διαφθοράς και οι υπόλοιποι δικαστικοί λειτουργοί θα έλυναν μόνοι το πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου επειδή θα έπαυαν τη σημερινή διοίκηση της ΕΠΟ. Και δεν “επαναστάτησαν”.
Είναι σαφές ακόμη και στο μυαλό όσων παρακολουθούν εξ αποστάσεως τη ζωή του ποδοσφαίρου ότι το σημερινό κατεστημένο δεν πρόκειται να σπάσει όσο η διοίκηση βρίσκεται στα σημερινά χέρια. Κι είναι μακριά οι επόμενες εκλογές της ΕΠΟ (τον επόμενο Οκτώβριο). Μέχρι τότε οι σημερινοί έχουν τον τρόπο να δουλέψουν για να εξασφαλίσουν ότι θα είναι και αυριανοί. Κι όσο οι επιχειρηματίες του επαγγελματικού ποδοσφαίρου επιμένουν να μην αντιλαμβάνονται ότι, εδώ που έχει φτάσει το ελληνικό ποδόσφαιρο, το κοινό συμφέρον, δηλαδή το “50-50” είναι ο μόνος τρόπος να εξυπηρετήσουν τα “ατομικά” συμφέροντά τους, η κατάσταση θα παραμείνει ίδια.
Εδώ και δεκαετίες το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο θα έπρεπε να ζει στην εποχή των υψηλά αμειβομένων επαγγελματιών διαιτητών που διοικούνται από υψηλότερα αμειβόμενο διευθυντή διαιτησίας, με ανοιχτά κινητά και ανοιχτούς τραπεζικούς λογαριασμούς και “πόθεν έσχες”. Η διαιτησία θα έπρεπε να είναι ήδη στα χέρια μιας Ανεξάρτητης Αρχής, σαν αυτή που πρότεινε να συσταθεί το 2011 ο τότε πρόεδρος της ΕΠΟ Σοφοκλής Πιλάβιος στον τότε γενικό γραμματέα Αθλητισμού Πάνο Μπιτσαξή για την διερεύνηση των “στημένων”.
Φαντάσου το σκηνικό: ένας επαγγελματίας “αρχιδιαιτητής”, με υπογεγραμμένο συμβόλαιο ανάθεσης έργου το οποίο να μην τον κουνάει (παρά μόνο σε περίπτωση καταβολής μιας πολύ υψηλής ρήτρας) για τουλάχιστον μια αγωνιστική σεζόν, και μια ομάδα επαγγελματιών διαιτητών της επιλογής του, η οποία θα έχει ανά πάσα ώρα και στιγμή ανοιχτά τα whereabouts, τους τραπεζικούς λογαριασμούς και τα λοιπά φορολογικά στοιχεία και τις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις, όλα στη διάθεση μιας Ανεξάρτητης Αρχής που θα τους παρακολουθεί και θα βεβαιώνει την ακεραιότητά τους, πιστοποιώντας και την διαφάνεια στις διαδικασίες λειτουργίας της διαιτησίας. Αυτό το καθεστώς θα κέρδιζε σε διάστημα λίγων ημερών και την έξωθεν καλή μαρτυρία και την υποστήριξη της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων ποδοσφαιρόφιλων. Ποιος όμως να το στηρίξει αυτό το καθεστώς; Ποιος να νοιαστεί για αυτό;
Στην τελευταία φορά που τάχα προσπάθησε, το επαγγελματικό ποδόσφαιρο συμβιβάστηκε με την πρόσληψη ενός ξένου αρχιδιαιτητή εν μία νυκτί με αυθαίρετα κριτήρια και στην κακήν κακώς αποπομπή του σε διάστημα τριών αγωνιστικών πρωταθλήματος. Το ίδιο το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, δηλαδή οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες των ΠΑΕ, οι επενδυτές, το ανέχθηκε όλο αυτό. Γι' αυτό και ουδείς από όλους αυτούς νομιμοποιείται να κλαίει πάνω από το πτώμα. Οι κινήσεις όλων, και κυρίως η δημόσια συμπεριφορά τους δημιουργεί μία και μόνη εντύπωση: νοιάζονται ο καθένας για τα συμφέροντά του. Μέχρι να μας πείσουν για το αντίθετο, καλά έπαθαν, παθαίνουν και θα παθαίνουν. Διότι ακόμη και αν δεν το θέλουν, αυτό το ποδόσφαιρο ανέχονται. Αυτό το ποδόσφαιρο “εμπορεύονται”.

*Πηγή: gazzetta.gr*