Επιμέλεια: Δ.Μ.
Εξαιρετικά βαρύ φαίνεται πως είναι το κλίμα στη Λάρισα για τον Στέλιο Γιαννακόπουλο. Αφορμή οι δηλώσεις του μετά την ήττα στην Τούμπα από τον ΠΑΟΚ όπου ο έμπειρος μεσοεπιθετικός χαρακτήρισε δίκαιη την αποβολή του Κάσας, ενώ είπε ότι δεν είδε κάποιο πέναλτι στη φάση που διαμαρτύρονται οι «βυσσινί». Μπορεί σχεδόν 24 ώρες αργότερα ο Γιαννακόπουλος να έσπευσε να ανασκευάσει αυτές τις τοποθετήσεις του, ωστόσο το γεγονός ότι ήταν η τρίτη φορά που συνέβη αυτό έχει μετρήσει πολυ αρνητικά για τον ποδοσφαιριστή.
Οι προηγούμενες δύο φορές ήταν κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, όταν και είχε μιλήσει για λάθη κατά την αποκατάσταση του τραυματισμού του και η επόμενη όσα είπε μετά το ματς με τον Ολυμπιακό. Βέβαια και στις δύο φορές ο παίκτης ανασκεύασε στη συνέχεια, αλλά από τη στιγμή που έτσι κι αλλιώς οι οργανωμένοι φίλαθλοι δεν είχαν δει ποτέ με καλό μάτι τη μεταγραφή του στην ΑΕΛ έψαχναν την κατάλληλη αφορμή. Και είναι γεγονός ότι ο πρώην διεθνής μεσοεπιθετικός τους την έδωσε...
Χαρακτηριστικές του κλίματος που επικρατεί για τον Γιαννακόπουλο είναι οι δύο ανακοινώσεις που αναρτήθηκαν τη Δευτέρα από τον σύνδεσμο των οργανωμένων φιλάθλων των «βυσσινί» Monsters που αναφέρουν:
Ο «ΣΥΜΠΑΙΚΤΗΣ» ΤΩΝ ΠΑΙΚΤΩΝ ΜΑΣ
Στις 23 Ιανουαρίου 2009 είχαμε δημοσιεύσει στην ιστοσελίδα μας την ανακοίνωση με τίτλο «Η ΦΑΝΕΛΑ ΜΕ ΤΟ Νο7». Μετά την αναστάτωση που έφερε στον φίλαθλο κόσμο της ΑΕΛ η απόκτηση του «συμπαίκτη» των παικτών της ομάδας μας ήταν χρέος μας να διαχωρίσουμε τη θέση μας από την εκτίμηση προπονητών και διοίκησης. “Σε συζητήσεις μεταγραφικών σεναρίων το συρματόπλεγμα της οπαδικής αξιοπρέπειας κρατούσε το όνομα του αξιωματικά μακριά”. Με μια υπέρβαση που μάλλον δύσκολα θα ξανακάνουμε δεχθήκαμε να τον παρακολουθήσουμε σαν ψυχρό εργαλείο που θα λύσει κάποια από τα προβλήματα της ομάδας μας. Δεχθήκαμε όμως ως “αυτονόητο το δεδομένο πως ακόμα και ο διάβολος αν μπει στο γήπεδο με την Βυσσινί φανέλα, τουλάχιστον δεν θα αποδοκιμαστεί”, όμως το δεχθήκαμε με συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Ο «συμπαίκτης» των παικτών μας είχε πληροφορηθεί τα πάντα και ήρθε κουμπωμένος και επιφυλακτικός να φέρει τούμπα τα δεδομένα… Ζήτησε μάλιστα από τους δημοσιογράφους των γαυροφυλλάδων να μην τον ενοχλούν συχνά γιατί “ τα πράγματα στην Λάρισα είναι ζόρικα”. Ήταν τότε που είπε και την μεγάλη κουβέντα δίνοντας την υπόσχεση στον πρόεδρο πως “ το καλύτερο παιχνίδι θα το κάνει μέσα στο Καραϊσκάκη”… Τον πρώτο καιρό σκίστηκε για πολλούς και διάφορους λόγους, με κύριο στόχο το όνειρο της επιστροφής στην εθνική. Λίγο η απουσία στο εξωτερικό, λίγο η αχρωματοψία, ξέχασε πως με την φανέλα με το άλογο δεν βγάζεις διαβατήριο για την εθνική. Ο κόσμος άρχισε να μαλακώνει, ήταν και ο στόχος της ΑΕΛ κοντά κι αυτός έκλεψε κάποια χειροκροτήματα. Όταν έφτασε η μέρα να κρατήσει την υπόσχεση στον πρόεδρο, αυτός, ένα συναισθηματικό ράκος, άσφαιρος σα να βρισκόταν στη δίνη μιας ερωτικής απογοήτευσης, γλύτωσε τα χειρότερα από έναν πολωνικό όλμο που τρύπησε την οπή του παλιού και παντοτινού του έρωτα… Θα προσπεράσουμε γρήγορα τους περιπάτους στο χορτάρι των Δένδρων, το βάδισμα καρδιοπαθούς απέναντι στην αγάπη του που ήθελε να την φιλοξενήσει ζεστά στο Αλκαζάρ. Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε όμως τις ερυθρόλευκες δημοσιογραφικές πρόβες του «συμπαίκτη» των παικτών μας που πρόσφεραν άφθονη περιφρόνηση στην ομάδα μας: περιφρόνηση, που πέρασε στο γήπεδο, έκανε κάποιους υγιεινούς περιπάτους και δεν ακούμπησε. Στην Τούμπα το μοναδικό πράγμα που έκανε ήταν να ρωτήσει τον Κώστα και τον συμπαίκτη του… Και μετά η ευγενική ψυχή του με μοναδική ανωτερότητα απέδωσε δικαιοσύνη… Ακριβώς όπως και με τη φανέλα του έρωτα του όταν οι κανονισμοί βιάζονταν κατ’ εξακολούθηση. Αυτός… ο superstar… o υπεράνω… Αποστασιοποιημένος από τους παίκτες και τον προπονητή, αδιάφορος για τον κόσμο… Αξίζει τελικά να τον ντύσεις ξανά “εργαλείο” τώρα που ξεγυμνώθηκες από παρουσίες και έχεις ανάγκη, για να υποβιβάσεις κι άλλο την αξιοπρέπεια, την περηφάνεια και το ειδικό βάρος της φανέλας της ΑΕΛ; Για όσους δεν κατάλαβαν, έχουμε απαντήσει από τις 23 Ιανουαρίου 2009 ποιους θέλουμε «συμπαίκτες» των παικτών μας…
‘ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΙ’
Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια της εξέλιξης του ποδοσφαίρου, στην πραγματικότητα, η διαδρομή του παγιώνει τα δεδομένα ανάλογα με την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί από παλιά: οι συνηθισμένοι του νταβατζήδες ακόμα και με σμόκιν και μοντέρνο κούρεμα παραμένουν ανήθικα απαιτητικοί. Οι πραγματικότητες των τηλεοπτικών, οι μηχανισμοί των χορηγιών και κατ’ επέκταση όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης διατηρούν τους ίδιους σάπιους κανόνες του παρελθόντος με μια σύγχρονη ψευδοπολιτισμένη απόδοση που υποστηρίζει αυτή την αφόρητη προβλεψιμότητα της ελληνικής ποδοσφαιρικής πραγματικότητας.
Ακόμα κι ένα ασήμαντο, προσωρινό καθημερινό απομονωμένο θαύμα ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ…Τα «μεγέθη» όπως έχουν διαμορφωθεί στις σκουριασμένες συνειδήσεις των παλιότερων ελλήνων φιλάθλων και μεταφέρονται σαν κληρονομική ασθένεια από γενιά σε γενιά, πρέπει να τηρούνται με μαθηματική συνέπεια και με οποιοδήποτε τίμημα. Αυτό είδαμε και στην Τούμπα του περασμένου Σαββάτου απέναντι σ’ έναν αντίπαλο που προσπαθεί ο ίδιος να πιστέψει ότι με δύο διορθωτικές κινήσεις είναι ικανός για τίτλο, ενώ στην ουσία αρνείται να δει το μαύρο του το χάλι. Κάποτε για να διαταραχθεί αυτή η παγιωμένη πραγματικότητα χρειάστηκε να κοπεί η χώρα στα δύο και μέχρι σήμερα αυτή η τρελή ιστορία συνεχίζει να είναι η πιο ηχηρή απόδειξη της δύναμης που χρειάζεσαι για να υπερβείς τα στεγανά τους. Όταν όμως σήμερα, κάτι περισσότερο από 20 χρόνια μετά, δεν έχεις καν το δικαίωμα να διεκδικήσεις με το σπαθί σου έναν βαθμό σε μια τέτοια έδρα από αυτές των έστω και δευτεροκλασάτων νταβατζήδων, τότε είμαστε σίγουρα μπροστά σε χειρότερα κατεστημένα ενός επιδερμικού, γυαλισμένου, ποδοσφαιρικού πολιτισμού. Κι όταν κουρασμένος και χτυπημένος όχι μόνο από τα δικά σου λάθη αλλά ακόμα και από τον θάνατο παλεύεις να κάνεις μια μικρή, σύντομη υπέρβαση στον τρίτο αγώνα σου σε μια εβδομάδα, μόνο με ιεροσυλία μπορείς να περιγράψεις αυτό που συναντάς μπροστά σου. Το χειρότερο όμως είναι να βρίσκει αυτό το αρωματισμένο ψοφίμι του συστήματος συμμάχους μέσα στις τάξεις σου και μάλιστα σε πρόσωπο που έχεις καταπιεί κάνοντας τεράστια οπαδική υπέρβαση. Σε μια ανώφελη, υποτιθέμενη κρίση ειλικρίνειας αυτός ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής, αφού για χρόνια καρπώθηκε την ψεύτικη εύνοια όλου αυτού του συστήματος, ήρθε στην ΑΕΛ για να ανακαλύψει τον ιπποτισμό και την ανωτερότητα και να κάνει τα νεύρα μας να χτυπήσουν κόκκινο. Όσοι από εδώ και μπρος έρχονται στην ΑΕΛ , ας μαθαίνουν τουλάχιστον τα στοιχειώδη ακόμα κι αν μιλούν μόνο σουαχίλι. Απέναντι στους γελοίους δράκους του ελληνικού ποδοσφαίρου απαιτούμε από αυτούς που φορούν τη φανέλα μας να σέβονται τουλάχιστον την στρατευμένη περηφάνια μας, την διαφορετικότητα μας και την ματωμένη ιστορία μας. Απαιτούμε να λειτουργούν σαν να βρίσκονται στο δικό μας στρατόπεδο κι όχι σαν κατάσκοποι…
Εξαιρετικά βαρύ φαίνεται πως είναι το κλίμα στη Λάρισα για τον Στέλιο Γιαννακόπουλο. Αφορμή οι δηλώσεις του μετά την ήττα στην Τούμπα από τον ΠΑΟΚ όπου ο έμπειρος μεσοεπιθετικός χαρακτήρισε δίκαιη την αποβολή του Κάσας, ενώ είπε ότι δεν είδε κάποιο πέναλτι στη φάση που διαμαρτύρονται οι «βυσσινί». Μπορεί σχεδόν 24 ώρες αργότερα ο Γιαννακόπουλος να έσπευσε να ανασκευάσει αυτές τις τοποθετήσεις του, ωστόσο το γεγονός ότι ήταν η τρίτη φορά που συνέβη αυτό έχει μετρήσει πολυ αρνητικά για τον ποδοσφαιριστή.
Οι προηγούμενες δύο φορές ήταν κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, όταν και είχε μιλήσει για λάθη κατά την αποκατάσταση του τραυματισμού του και η επόμενη όσα είπε μετά το ματς με τον Ολυμπιακό. Βέβαια και στις δύο φορές ο παίκτης ανασκεύασε στη συνέχεια, αλλά από τη στιγμή που έτσι κι αλλιώς οι οργανωμένοι φίλαθλοι δεν είχαν δει ποτέ με καλό μάτι τη μεταγραφή του στην ΑΕΛ έψαχναν την κατάλληλη αφορμή. Και είναι γεγονός ότι ο πρώην διεθνής μεσοεπιθετικός τους την έδωσε...
Χαρακτηριστικές του κλίματος που επικρατεί για τον Γιαννακόπουλο είναι οι δύο ανακοινώσεις που αναρτήθηκαν τη Δευτέρα από τον σύνδεσμο των οργανωμένων φιλάθλων των «βυσσινί» Monsters που αναφέρουν:
Ο «ΣΥΜΠΑΙΚΤΗΣ» ΤΩΝ ΠΑΙΚΤΩΝ ΜΑΣ
Στις 23 Ιανουαρίου 2009 είχαμε δημοσιεύσει στην ιστοσελίδα μας την ανακοίνωση με τίτλο «Η ΦΑΝΕΛΑ ΜΕ ΤΟ Νο7». Μετά την αναστάτωση που έφερε στον φίλαθλο κόσμο της ΑΕΛ η απόκτηση του «συμπαίκτη» των παικτών της ομάδας μας ήταν χρέος μας να διαχωρίσουμε τη θέση μας από την εκτίμηση προπονητών και διοίκησης. “Σε συζητήσεις μεταγραφικών σεναρίων το συρματόπλεγμα της οπαδικής αξιοπρέπειας κρατούσε το όνομα του αξιωματικά μακριά”. Με μια υπέρβαση που μάλλον δύσκολα θα ξανακάνουμε δεχθήκαμε να τον παρακολουθήσουμε σαν ψυχρό εργαλείο που θα λύσει κάποια από τα προβλήματα της ομάδας μας. Δεχθήκαμε όμως ως “αυτονόητο το δεδομένο πως ακόμα και ο διάβολος αν μπει στο γήπεδο με την Βυσσινί φανέλα, τουλάχιστον δεν θα αποδοκιμαστεί”, όμως το δεχθήκαμε με συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Ο «συμπαίκτης» των παικτών μας είχε πληροφορηθεί τα πάντα και ήρθε κουμπωμένος και επιφυλακτικός να φέρει τούμπα τα δεδομένα… Ζήτησε μάλιστα από τους δημοσιογράφους των γαυροφυλλάδων να μην τον ενοχλούν συχνά γιατί “ τα πράγματα στην Λάρισα είναι ζόρικα”. Ήταν τότε που είπε και την μεγάλη κουβέντα δίνοντας την υπόσχεση στον πρόεδρο πως “ το καλύτερο παιχνίδι θα το κάνει μέσα στο Καραϊσκάκη”… Τον πρώτο καιρό σκίστηκε για πολλούς και διάφορους λόγους, με κύριο στόχο το όνειρο της επιστροφής στην εθνική. Λίγο η απουσία στο εξωτερικό, λίγο η αχρωματοψία, ξέχασε πως με την φανέλα με το άλογο δεν βγάζεις διαβατήριο για την εθνική. Ο κόσμος άρχισε να μαλακώνει, ήταν και ο στόχος της ΑΕΛ κοντά κι αυτός έκλεψε κάποια χειροκροτήματα. Όταν έφτασε η μέρα να κρατήσει την υπόσχεση στον πρόεδρο, αυτός, ένα συναισθηματικό ράκος, άσφαιρος σα να βρισκόταν στη δίνη μιας ερωτικής απογοήτευσης, γλύτωσε τα χειρότερα από έναν πολωνικό όλμο που τρύπησε την οπή του παλιού και παντοτινού του έρωτα… Θα προσπεράσουμε γρήγορα τους περιπάτους στο χορτάρι των Δένδρων, το βάδισμα καρδιοπαθούς απέναντι στην αγάπη του που ήθελε να την φιλοξενήσει ζεστά στο Αλκαζάρ. Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε όμως τις ερυθρόλευκες δημοσιογραφικές πρόβες του «συμπαίκτη» των παικτών μας που πρόσφεραν άφθονη περιφρόνηση στην ομάδα μας: περιφρόνηση, που πέρασε στο γήπεδο, έκανε κάποιους υγιεινούς περιπάτους και δεν ακούμπησε. Στην Τούμπα το μοναδικό πράγμα που έκανε ήταν να ρωτήσει τον Κώστα και τον συμπαίκτη του… Και μετά η ευγενική ψυχή του με μοναδική ανωτερότητα απέδωσε δικαιοσύνη… Ακριβώς όπως και με τη φανέλα του έρωτα του όταν οι κανονισμοί βιάζονταν κατ’ εξακολούθηση. Αυτός… ο superstar… o υπεράνω… Αποστασιοποιημένος από τους παίκτες και τον προπονητή, αδιάφορος για τον κόσμο… Αξίζει τελικά να τον ντύσεις ξανά “εργαλείο” τώρα που ξεγυμνώθηκες από παρουσίες και έχεις ανάγκη, για να υποβιβάσεις κι άλλο την αξιοπρέπεια, την περηφάνεια και το ειδικό βάρος της φανέλας της ΑΕΛ; Για όσους δεν κατάλαβαν, έχουμε απαντήσει από τις 23 Ιανουαρίου 2009 ποιους θέλουμε «συμπαίκτες» των παικτών μας…
‘ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΙ’
Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια της εξέλιξης του ποδοσφαίρου, στην πραγματικότητα, η διαδρομή του παγιώνει τα δεδομένα ανάλογα με την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί από παλιά: οι συνηθισμένοι του νταβατζήδες ακόμα και με σμόκιν και μοντέρνο κούρεμα παραμένουν ανήθικα απαιτητικοί. Οι πραγματικότητες των τηλεοπτικών, οι μηχανισμοί των χορηγιών και κατ’ επέκταση όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης διατηρούν τους ίδιους σάπιους κανόνες του παρελθόντος με μια σύγχρονη ψευδοπολιτισμένη απόδοση που υποστηρίζει αυτή την αφόρητη προβλεψιμότητα της ελληνικής ποδοσφαιρικής πραγματικότητας.
Ακόμα κι ένα ασήμαντο, προσωρινό καθημερινό απομονωμένο θαύμα ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ…Τα «μεγέθη» όπως έχουν διαμορφωθεί στις σκουριασμένες συνειδήσεις των παλιότερων ελλήνων φιλάθλων και μεταφέρονται σαν κληρονομική ασθένεια από γενιά σε γενιά, πρέπει να τηρούνται με μαθηματική συνέπεια και με οποιοδήποτε τίμημα. Αυτό είδαμε και στην Τούμπα του περασμένου Σαββάτου απέναντι σ’ έναν αντίπαλο που προσπαθεί ο ίδιος να πιστέψει ότι με δύο διορθωτικές κινήσεις είναι ικανός για τίτλο, ενώ στην ουσία αρνείται να δει το μαύρο του το χάλι. Κάποτε για να διαταραχθεί αυτή η παγιωμένη πραγματικότητα χρειάστηκε να κοπεί η χώρα στα δύο και μέχρι σήμερα αυτή η τρελή ιστορία συνεχίζει να είναι η πιο ηχηρή απόδειξη της δύναμης που χρειάζεσαι για να υπερβείς τα στεγανά τους. Όταν όμως σήμερα, κάτι περισσότερο από 20 χρόνια μετά, δεν έχεις καν το δικαίωμα να διεκδικήσεις με το σπαθί σου έναν βαθμό σε μια τέτοια έδρα από αυτές των έστω και δευτεροκλασάτων νταβατζήδων, τότε είμαστε σίγουρα μπροστά σε χειρότερα κατεστημένα ενός επιδερμικού, γυαλισμένου, ποδοσφαιρικού πολιτισμού. Κι όταν κουρασμένος και χτυπημένος όχι μόνο από τα δικά σου λάθη αλλά ακόμα και από τον θάνατο παλεύεις να κάνεις μια μικρή, σύντομη υπέρβαση στον τρίτο αγώνα σου σε μια εβδομάδα, μόνο με ιεροσυλία μπορείς να περιγράψεις αυτό που συναντάς μπροστά σου. Το χειρότερο όμως είναι να βρίσκει αυτό το αρωματισμένο ψοφίμι του συστήματος συμμάχους μέσα στις τάξεις σου και μάλιστα σε πρόσωπο που έχεις καταπιεί κάνοντας τεράστια οπαδική υπέρβαση. Σε μια ανώφελη, υποτιθέμενη κρίση ειλικρίνειας αυτός ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής, αφού για χρόνια καρπώθηκε την ψεύτικη εύνοια όλου αυτού του συστήματος, ήρθε στην ΑΕΛ για να ανακαλύψει τον ιπποτισμό και την ανωτερότητα και να κάνει τα νεύρα μας να χτυπήσουν κόκκινο. Όσοι από εδώ και μπρος έρχονται στην ΑΕΛ , ας μαθαίνουν τουλάχιστον τα στοιχειώδη ακόμα κι αν μιλούν μόνο σουαχίλι. Απέναντι στους γελοίους δράκους του ελληνικού ποδοσφαίρου απαιτούμε από αυτούς που φορούν τη φανέλα μας να σέβονται τουλάχιστον την στρατευμένη περηφάνια μας, την διαφορετικότητα μας και την ματωμένη ιστορία μας. Απαιτούμε να λειτουργούν σαν να βρίσκονται στο δικό μας στρατόπεδο κι όχι σαν κατάσκοποι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου